 |
| Zonder last verder als pelgrim in Petit |
Bakens van Sint Jacob
In het zuiden van Frankrijk vind je op veel plaatsen langs het pelgrimspad in de richting van het Spaanse Santiago de Compostela korte betonnen palen met daarop de Jacobsschelp, één van de symbolen waaraan je een pelgrim en het pelgrimspad herkent.
Baken van Petit
Op 16 oktober 2011 wandelden Durkje en ik van Arthez-de-Béarn naar Navarrenx, een 31 kilometer lange dagtocht op het pelgrimspad van Sint Jacob. Nabij het Franse gehucht Petit passeerden we zo'n betonnen paal met daarin zo'n Jacobsschelp.
Meer dan stenen
Op nagenoeg al die betonnen bakens - wegmarkeringen voor pelgrims - vind je stenen, grote en kleine, meestal een behoorlijke stapel. De meeste stenen op zo'n paal hebben een betekenis. Ze zijn een symbool voor wat voorbijgaande pelgrims hier aan last hebben achtergelaten. Ze zijn de stille getuigen van doorgaans emotionele herinneringen en ervaringen. Door een steen achter te laten, laat je bijvoorbeeld iets achter dat licht of zwaar op je gemoed drukt.
- De één laat hier een oud of nieuw conflict achter zich; het is verwerkt, het is genoeg, ik laat het los;
- Een ander verwerkt hier een verlieservaring; je laat iets van je verdriet achter als je bijvoorbeeld een geliefde verloor, aan de dood, of aan het leven;
- Of een pelgrim loopt al enkele dagen na te denken over de verkeerde beslissing(en) die hij/zij eens (of keer op keer) heeft genomen in zijn/haar leven; maar hier stop ik met peinzen, met verwijten, met treuren, hier laat ik het los, hier laat ik het achter.
Loslaten, hier en nu
De palen en de stenen, ze staan en liggen overal. Op kruispunten (ook in je leven), zomaar ineens langs de weg, in een berm tegen de bosrand, of een eindje verder langs het pad in het open veld.
Als pelgrim besef je onderweg op zo'n plek ineens dat je in je leven dat wat je belast soms heel lang meeneemt in je denken en in je handelen, soms ook te kort, maar dan komt het plotseling toch weer terug, soms te lang, en dan komt hopelijk eens het moment om het los te laten. En dan staat daar die betonnen paal, of ligt daar zomaar aan de voet van een dikke boom al een stapel stenen van anderen, of vind je zo'n stapel stenen onverwacht bij een rustbankje boven op een heuvel met een eindeloos uitzicht.
Zonder last verder
Ineens weet je het, besef je het, hier en nu laat ik mijn last achter.
Je kijk nog even achterom en richt de blik dan vooruit op de weg die je hebt te gaan.
Ik leg mijn steen op de stapel, bij alle stenen van mijn voor(bij)gangers.
Ik ga vanaf hier en nu verder zonder deze last.
Fluitend loop je door.
Lichter dan voorheen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten