Zondag 24 oktober 2010 Als wij om 9.00 uur aan het ontbijt verschijnen, komen Pasha en Slava al weer terug van de boodschappen voor vandaag. Sveta en Slava zijn vanmorgen heel vroeg al weer teruggekomen. Rond 9.00 uur arriveren ook onze andere vrienden uit Vitebsk, die vlakbij de Witrussisch-Russische grens wonen. Sasha en Natasha zijn al in de vroege ochtend in hun auto op reis gegaan naar Mogilov en ze hebben nu een autorit van enkele uren achter te rug om ons vandaag op hun vrije dag te kunnen ontmoeten. De meeste Witrussen moeten bijna allemaal 6 tot 7 dagen per week werken (doorgaans van 7.00-19.00 uur) en het is heel bijzonder je te realiseren dat onze gastheren en gastvrouwen bijna allemaal één of meer van hun schaarse vrije dagen opofferen om gedurende deze dagen met ons de zo bijzondere ontmoetingen te vieren.
Buiten is het prachtig weer, de zon schijnt, maar de wind is nog wel behoorlijk fris. Er wordt niet getreuzeld, want het zijn hier echte natuurmensen, dus we moeten zo snel mogelijk naar buiten en bij voorkeur zo lang mogelijk buiten in de natuur verblijven. Sveta blijft thuis om op te passen op haar kleinkind Palina. Met twee auto’s rijden Durkje, Jan Wijbe en ik samen met de anderen over de hobbelige wegen naar de datsja van Slava en Sveta, zo’n 30 kilometer ten noordoosten van Mogilov.
We verlaten de doorgaande weg en komen via een zandweg bij de datsja van Slava. Het is een robuust, zelfgebouwd houten blokhuis met omliggende grond en diverse opstallen, waaronder een zogenoemde banja, oftewel een sauna. Het is de trots van elke Witrus om buiten de stad zo’n datsja te bezitten. Zoveel mogelijk vrije tijd wordt hier primitief in de natuur doorgebracht. In de datsja is een immense steenoven gebouwd, waarin wordt gebakken, waarop wordt gekookt en waaraan de hele woning haar warmte ontleent. Slava toont ons zijn oude grammofoon, compleet met opwindmechanisme en een grote luidspreker er bovenop. Een oude grammofoonplaat komt uit de kast, de grammofoon wordt opgewonden en binnen de kortste keren klinkt opgewekte Witrussische volksmuziek door de kamer van de datsja. Even later verschijnt Sasha in vol gevechtsornaat met een groot wapenschild en een vervaarlijk ogend zwaard. Je waant je hier even in de heroïsche tijd van de Russische tsaren. Als we alle hoeken van de opstallen en de omliggende gronden hebben gezien, verlaten we de datsja.
We draaien de doorgaande verkeersweg weer op en gaan nog ongeveer 15 kilometer verder in noordoostelijke richting. We passeren een aantal malen een paard en wagen en we worden door Slava enkele malen gewezen op de langs de weg gebouwde woonwijken, waar de evacués zijn komen wonen, die bijna 25 jaar geleden uit de Oekraïne moesten vluchten voor de gevolgen van de vreselijke kerncentraleramp van Tsjernobyl. Deze landverhuizers zijn hier tewerkgesteld in de rondom liggende kolchozen, de oude en hier nu ook nog steeds nieuwgebouwde staatsboerderijen.
Bij een dorpje gaan we verder over een landweg, die al snel over gaat in een voor de twee auto’s bijna niet te passeren drassig zandpad. Na veel grote, diepe kuilen, grote waterplassen en laverend rijden, komen we bij een lager gelegen brug die hier een brede, maar bijna drooggevallen rivier overspant. Bij Slava merk ik teleurstelling, want de mannen zouden hier immers met elkaar in de brede rivier gaan vissen, maar nu blijkt het water nagenoeg weg te zijn. Slechts een smalle waterloop resteert. We komen bij een hoger gelegen grote, coöperatieve datsja, bestaande uit enkele eigen, fantasierijke houten bouwsels en meerdere overdekte, grote terrassen, waar je met groepen kunt zitten om bijvoorbeeld te picknicken.
Pasha gaat met Oxcana, Natasha en Durkje de barbeque-maaltijd gereedmaken. Grote vleesspiesen worden gemaakt en alle meegenomen eten wordt klaar gemaakt voor de maaltijd, die we rond het middaguur buiten op het terras van één van de houten hutten zullen nuttigen. Jan Wijbe en ik krijgen van Sasha en Slava en van enkele andere mannen van deze rivierdatsja water- en winddichte kleding en grote laarzen aan en dan gaat het avontuur beginnen, waarop Sasha al zolang had gewacht: vissen met Wiep. Hoe vaak heeft hij me al niet uitgenodigd: kom in de zomer bij me vissen in de rivieren en de meren rond Vitebsk en kom ook hier in de winter om samen met ons te vissen op de bevroren meren. Eindelijk is het vandaag zover, maar helaas, nu heeft de rivier hier nagenoeg alle water laten wegstromen. Het visavontuur is dus ook maar van korte duur.
De heerlijke barbeque-maaltijd lonkt, dus al vrij spoedig hebben we het viswater verlaten en zitten we met alle anderen op de frisse wind maar ook in de zon te genieten van een overheerlijke buitenmaaltijd. En ook nu weer is er geen taalbarrière, want omdat we bijna allemaal wel enige Witrussische, Duitse, Engelse en Nederlandse talenschat bezitten, kunnen we met de ondersteunende gebaren erbij elkaar alles duidelijk maken wat we willen. Daarbij hebben we bovenal veel plezier. Oxcana, die al zoveel keren in ons gezin in Nederland heeft gelogeerd, helpt ons altijd weer bij de laatste woorden en zinnen, die we niet zonder haar vertaalhulp van elkaar kunnen begrijpen.
Als we alles hebben opgeruimd, gaan we weer terug naar Mogilov. We gaan vervolgens met zijn allen de stad in, waar we eerst een bezoek brengen aan de bijna 300 jaar oude rooms-katholieke kerk en daarna ook aan de oude, hoog boven de rivier de Dnjepr gebouwde Russisch-orthodoxe kerk, op het nog steeds door nonnen bewoonde kloosterterrein. De rooms-katholieke kerk heeft een rijk versierd interieur, waarvan vooral de alle muren bedekkende fresco’s in het bijzonder de aandacht trekken. De kerkgangers in de kerkbanken groeten ons vriendelijk.
De grote Russisch-orthodoxe kerk op het kloosterterrein is ook alleszins de moeite waard. Het rijk met bladgoud versierde interieur is adembenemend mooi. De (aan)biddende kerkgangers gaan ieder hun eigen weg, iedereen koopt een kaarsje om die aan te steken bij de iconen en schilderijen en op het moment dat wij hier zijn, komen twee nonnen de broden en andere giften halen, die hier vandaag door de kerkbezoekers op de offertafel zijn gedeponeerd. Zoals dat in veel andere landen gebruikelijk is, is hier ook een boekentafel in de kerk, waar religieuze publicaties kunnen worden gekocht. Tussen de Bijbels en andere geschriften liggen ook twee verschillende, rijk geïllustreerde kinderbijbels te koop. De kerk is hier dus ook het verkoopkanaal voor Bijbels en aanverwante lectuur. Goed om te zien en te weten, want dat kan me van pas komen bij mijn bestuurswerk voor het Nederlands Bijbelgenootschap.
Op de terugweg naar huis laat Slava ons nog de Baptistenkerk zien. Het is er druk, vanwege het feit dat er straks een huwelijk wordt ingezegend. De trouwauto staat al voor de kerkdeur.
Thuisgekomen drinken we eerst samen koffie met daarbij taart van Sasja en Natasha en daarna bekijken we samen elkaars foto’s en filmpjes van thuis. We nemen afscheid van Sasha, die nog een paar uren in de auto terug naar Vitebsk moet rijden en ’s avonds bekijken we de omvangrijke digitale fotoreportage van de trouwdag van Pasha en Oxcana, die wij bijna twee jaar geleden hier in Mogilov met dit bruidspaar en hun familie groots mochten vieren. En dan is ook deze boeiende dag weer ten einde. Wat een dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten