Woensdag 27 oktober 2010Rond 10.00 uur staan we klaar. Durkje, Jan Wijbe, Pasha en ik worden met de auto bij Oxcana thuis afgehaald door Slava. We rijden door Mogilev naar het nieuwe, olympische sportcentrum, een imposant gebouw met meerdere sporthallen. Vandaag is Slava hier aan het werk als jurylid voor een sambo-wedstrijd tussen verschillende Witrussische politiekorpsen.
Sambo is een Russische vechtsport, die je kunt beschouwen als een combinatie van judo en worstelen. De naam SAMBO is de afkorting van de Russischtalige zin “SAMozasjtsjita Bez Oroezjia”, wat “zelfverdediging zonder wapens” betekent. De 15 Sovjet-staten van de voormalige Sovjet Unie hebben alle een eigen stijl van worstelen. Sambo is te beschouwen als de gemeenschappelijke, samengestelde stijl van deze worstelvarianten.
We nemen plaats op de tribune in de sporthal op het moment dat de sambo-beoefenaars op de mat bezig zijn met hun warming up. De jury en scheidsrechters maken zich ook gereed voor de competitie van vandaag. Nadat de aanwezige agenten van de deelnemende politiekorpsen zijn voorgesteld, begint de eerste ronde. Een partij sambo duurt zes minuten. Vanuit een staande start voor beide samboka's is het de bedoeling dat de één de ander vloert met een perfecte werptechniek of de ander in een greep houdt, die leidt tot overgave. De partij eindigt echter eerder wanneer één van de beide vechtersbazen een voorsprong op de tegenstander behaalt van twaalf punten. Wanneer die voorsprong niet wordt bereikt, telt het hoogste aantal punten na de zes wedstrijdminuten.
Na een aantal gevechtsrondes bijgewoond te hebben, verlaten we deze hal om in de naastliggende hal naar een damesbasketbaltraining te kijken, maar die vlieger gaat niet op, want we zijn nog maar net binnen, of Pasha wordt erop gewezen dat we deze hal niet mogen betreden. We verlaten het sportcentrum en gaan met een taxibusje naar het stadscentrum van Mogilov. Daar bezoeken we het gemeentemuseum met haar opvallende, gerestaureerde museumtoren, op grote hoogte boven het lager liggende deel van de stad aan de overzijde van de Dnjepr. Op de buitenomloop van de museumtoren genieten we van het stadspanorama en nog hogerop krijgen we van een Engelssprekende gids uitleg over het nieuwe carillon en het electronisch gecontroleerde, maar mechanisch uurwerk in de top van deze toren. Beneden bezichtigen we de museumcollectie over de historie van deze stad en haar omgeving.
Daarna steken we de Dnjepr over en bezichtigen we achtereenvolgens het ijshockeystadion en het Afghanistan-monument ter nagedachtenis aan de Witrussische gevallenen van de tien jaar durende Afghaanse oorlog na de Sovjet-Russische invasie in Afghanistan van december 1979.
Een eindje verderop komen we bij het restaurant waar Oxcana werkt. Het restaurant is van binnen verbouwd en heringericht. Als we de restaurantzaal betreden waar Pasha en Oxcana twee jaar geleden hun bruiloft vierden, wordt ons door de gastvrouw te verstaan gegeven dat we deze gemoderniseerde eetzaal niet mogen betreden, maar na tussenkomst van de directeur van het restaurant wordt ons dat toch enkele minuten toegestaan. Daarna steken we de Dnjepr weer over en stappen we in het stadscentrum in een stadsbus, die ons weer thuis brengt.
Om 16.00 uur heb ik een afspraak met een project manager en de directeur van het Witrussische Bijbelgenootschap. Ik wil graag weten of het mogelijk is of het Nederlands Bijbelgenootschap op het gebied van haar Bijbelwerk enkele jaren kan samenwerken met het Witrussische Bijbelgenootschap. Ik maak deel uit van het Nederlands comité dat momenteel initiatieven ontplooit om volgend jaar stil te staan bij de negatieve en positieve gevolgen van de kerncentraleramp van Tsjernobyl, volgend jaar op 26 april 2011 al weer 25 jaar geleden. In een twee uren durend overleg komen we tot de conclusie dat we elkaar in de toekomst in bovenstaande twee kaders welzeker terzijde kunnen staan, hetgeen wederzijds tot grote tevredenheid leidt.
Aansluitend op deze inspirerende ontmoeting gaan we in de nabije supermarkt inkopen doen voor onze terugreis, die morgenochtend aanvangt. Na het avondeten komen Sveta en Slava nog op visite, om ook afscheid van ons te nemen. Laat in de avond pakken we onze koffers in voor de terugreis van morgen en overmorgen. De stemming is vanavond anders dan voorgaande avonden, want iedereen realiseert zich dat we morgen voor hoogstwaarschijnlijk weer een lange termijn afscheid van elkaar zullen nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten