Woensdag 27 augustus 2008De eerste van vier bijzonder dagen. Durkje en ik reizen vanaf Schiphol - via Frankfurt - naar Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland. We zullen in de Witrussische stad Mogilev overmorgen het huwelijk bijwonen van Oxcana & Pasha.
We hebben Oxcana op tienjarige leeftijd leren kennen toen zij in de maanden september en oktober 1997 bij ons gezin acht weken logeerde. Oxcana is geboren in 1987, ruim een jaar nadat op en vlak na 26 april 1986 zwaar-radioactieve stofwolken vanuit Tsjernobyl over haar geboorteregio dreven, die Wit-Rusland zwaar hebben vervuild, maar die ook haar radioactieve neerslag tot in Noorwegen en in Nederland brachten. Omdat Durkje toen in verwachting was van Jan Wijbe, werden wij destijds als aanstaande ouders via de pers en door de overheid serieus gewaarschuwd voor de risico's die dit voor pasgeborenen mogelijk zou hebben. Bladgroente van bijvoorbeeld spinazie eten, werd destijds ten zeerste ontraden. Ouders - en velen met hen - waren ongerust. Gelukkig viel de schade bij ons in Nederland relatief mee.
Zo niet in Wit-Rusland. Er kwam een hulpprogramma van Stichting Rusland Kinderhulp (SRK) voor kinderen uit dit zo zwaar getroffen gebied. Wit-Russische tien- en elfjarige kinderen kwamen voor een periode van acht weken naar Nederland om hier fysiek te herstellen en zo weerstand op te bouwen om bijvoorbeeld de strenge winters zo gezond mogelijk door te komen. Zo werden wij in 1997 het gelukkige gastgezin voor Oxcana.
In de afgelopen elf jaren is Oxcana regelmatig weer bij ons op bezoek geweest voor steeds een periode van vier zomervakantieweken. Durkje en ik hebben in de meivakantie van het jaar 2003 bij haar thuis in Wit-Rusland gelogeerd. In de kerstvakantie van 2005-2006 logeerde Oxcana met haar broer Djima èn met haar moeder Sveta twee weken bij ons in Stiens. Alle ontmoetingen van de afgelopen elf jaren waren onvergetelijke belevingen, buitengewoon waarde(n)vol voor beide gezinnen.
En nu zijn we verwachtingsvol en dankbaar onderweg naar Wit-Rusland om haar huwelijk in Mogilev bij te wonen. Oxcane & Pasha hebben hun vriend Aleksei bereid gevonden om ons gedrieën met zijn auto van het vliegveld van Minsk naar Mogilev te rijden: nog drie uren rijden.
Een heerlijke maaltijd staat voor ons klaar als we aan het eind van de middag bij Oxcana thuis arriveren. Djima is nog aan het werk, maar de drie generaties vrouwen die samen in dit huis wonen, hebben - evenals wij - veel te vragen en veel te vertellen. Oxcana, haar moeder (Sveta) en haar grootmoeder (baboeska) zorgen voor een warm onthaal. En we verwonderen ons wederom over het gemak waarmee Oxcana zich in de Nederlandse taal verstaanbaar kan maken en hoe ze het vertalen van de vele vragen, antwoorden en verhalen er voor ons allen ook nog even bij doet. Waar onze taalvaardigheid bij losse Wit-Russische woorden ophoudt, gaat Oxcana een stap verder met prima begrijpelijke, nederlandstalige zinnen. 's Avonds realiseren we ons terdege dat wij hier nog drie bijzondere dagen tegemoet gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten