Pelgrimeren van Vigo naar Redondela

Van Lissabon naar Santiago de Compostela

Caminho Portugués de Santiago de la Costa van Vigo naar Redondela

Zondag 1 mei 2022 – 16,4 km.

Dag IX: 179,5 – 195,9 km

 

Samen met de Sloveense mede-pelgrim kijken naar de Puente de Rande

Vervroegd ontbijt

Vandaag gaan we de negende etappe van de Caminho Portugués de la Costa lopen, te beginnen vanuit de grote Spaanse kuststad Vigo naar de stad Redondela aan de Ria de Vigo. Het is de bedoeling dat we deze dag 16,4 kilometer wandelen. We hebben gisteravond online al een overnachtingsplek gereserveerd in de stad Pontevedra, omdat we vandaag met openbaar vervoer doorreizen van Redondela naar Pontevedra. De etappe van Redondela naar Pontevedra hebben we in 2019 al eens gelopen, en dat hoeft in onze ogen niet nog eens. We kunnen morgen dus doorstarten waar we in 2019 aan toe zijn gekomen op de binnenlandse pelgrimsroute door Portugal en Spanje.

Om 7:45 uur gaat de wekker in onze hotelkamer van Hotel Atlantique in Vigo. We maken ons gereed voor vertrek, pakken de rugzakken in, en ontbijten eenvoudig in het café-restaurant van ons hotel. Het ontbijt wordt pas geserveerd om 9:00 uur. Omdat we dat te laat vinden, mochten we ons om 8:30 uur melden bij het café-restaurant van het hotel, want dan zouden we daar eerder dan gebruikelijk kunnen ontbijten. En dat is wat we om 8:30 uur doen. Als we beneden bij de hotelreceptie komen, zorgt de receptioniste ervoor dat we binnengelaten worden in het nog gesloten café, waar een jongeman ons enthousiast een provisorisch ontbijt serveert met croissants, thee, koffie en vers geperste sinaasappelsap; kortom helemaal goed voor de doorstartende pelgrim.

Om 9:00 uur leveren we de hotelkamersleutel in bij de receptie, en gaan we naar buiten, klaar voor de volgende etappe, onze negende wandeldag op rij.

Beginnen in een schoongemaakt Vigo

Vanuit onze hotelkamer hadden we het zicht op de straat tussen een kerk en een nightclub. De laatste gasten verlieten de nightclub op het moment dat wij het bed uit kwamen en ons gereed maakten voor vandaag. Direct daarna kwam een politiewagen met drie agenten, die de straat vóór de nightclub nog even checkten op achterblijvende nightclub-gasten. Als alle stappers weg zijn, vertrekken ook de agenten, en direct daarna komen de medewerkers van de gemeente om de hele straat en het gebied rond de nightclub schoon te maken. Dat ziet eruit als een geoliede machine; goed georganiseerd. Als wij dan ons hotel verlaten, is de straat leeg en schoon, en kan de nieuwe dag beginnen. Het is vandaag zondag, de dag van de 1 mei-viering en later vandaag horen we van een herbergier ook nog dat het vandaag in Spanje Moederdag is. Durkje wordt daarmee gefeliciteerd.

Als pelgrims van start in de kathedraal van Vigo

Door de nog opvallend stille centrumstraten wandelen van vanuit ons hotel het binnenstadscentrum van Vigo in, op weg naar de kathedraal. Als ware pelgrims is het een goede gewoonte om – als die er is – een nieuwe pelgrimsetappe te starten in de kathedraal. 

Als we zo’n tien minuten over negen bij de kathedraal arriveren, is helaas de kerkdeur hermetisch gesloten. We maken in arren moede dan maar een foto vóór de kathedraal, en op dat moment hoor ik achter me dat de kerkdeur ontsloten wordt. De grote kerkdeur gaat open, en daar staat een – waarschijnlijk – koster met een hele grote ijzeren kerkdeursleutel in zijn hand. Hij verdwijnt in de kerk, dus wij gaan er direct achteraan. De gisteren nog gesloten tussendeur binnen blijkt nu wel open te zijn, dus we wandelen de stille kathedraal in. De koster loopt vóór ons uit naar het koor.

Dit is onze kans om de koster om een kathedraalstempel te vragen, dus Durkje volgt de koster de sacristie in.

Het blijkt akkoord te zijn om onze pelgrimspaspoorten te laten stempelen door de man, dus die halen we tevoorschijn, en even later stempelt hij onze pelgrimspaspoorten.

Daarna vraagt hij Durkje om nog wel het pelgrimsregister van de kathedraal in te vullen, waarin wordt geregistreerd welke pelgrims op welke dag en vanuit welk land hier op doorreis in de kathedraal op bezoek zijn geweest. Durkje vult het pelgrimsregister in, en daarna gaan we de grote kerkzaal weer in.

Achter in de kerk zie ik in een nis een beeld van Sint-Rochus, die ook wordt beschouwd als beschermheer voor pelgrims.

Dan gaan we vóór in de kathedraal een kaarsje aansteken voor onze Stienser vrienden Nasir & Shabana, want vandaag wordt de vorige week in Pakistan overleden vader van Nasir herdacht in een herdenkingsdienst in De Hege Stins in Stiens. Wij zijn daarbij genodigd, maar we kunnen er vanmiddag helaas niet bij zijn, dus het minste wat we vandaag kunnen doen, is hier in de kathedraal een kaarsje aansteken voor Nasirs vader, zijn gezin in Stiens, en zijn familie in Pakistan. 

We laten met een foto via Whatsapp Nasir en zijn familie weten dat hier in het Spaanse Vigo een kaarsje voor zijn vader en voor zijn familie brandt.

Op het moment dat we in stilte de kathedraal willen verlaten, komt een andere pelgrim binnen, en tegelijk ook een grote groep, die plaatsneemt in de kerkbanken. De pelgrim zoekt een stempelplek, dus hem vertellen we waar hij het kathedraalstempel kan krijgen, en dan verlaten wij de kathedraal.

Lange uitweg door Vigo

Het detailkaartje in onze wandelgids van Cordula Rabe wijst ons de weg het stadscentrum uit. 

Dat is ook wel nodig, want de gele camino-pijlen ontbreken aan het begin van de etappe van vandaag. Een groot plein met uitvalswegen wordt gereconstrueerd, en daar is geen camino-pijl of andere camino-wegwijzer nog (of al) te bekennen.

We volgen de Rua do Principe en weten dat het dan heel ver alleen maar rechtdoor gaat, de stad uit.

Bij een oversteekplaats staat een mooi beeld van een groep vissers, die de netten binnenhalen.

Een mantelmeeuw staat boven op één van de vissershoofden, alsof hij staat te wachten op de naar boven water komende, spartelende vissen.

Hier en daar zijn de kopse kanten van gevels van grote gebouwen mooi beschilderd met kleurrijke muurschilderingen. Dat geeft de nodige kleur aan de overigens zo grijze stad.

De stad uit

Waar we na zo’n drie kwartier alleen maar rechtdoor hebben gelopen, slaan we op een gegeven moment bij een rooms-katholieke kerk linksaf.

We gaan deze moderne kerk binnen, omdat de kerkdeur wagenwijd open staat, en binnen wonen wij een kort deel van de mis bij, staand achterin de grote kerkzaal.

Verderop passeren we vier oudere pelgrims met kleine dagrugzakjes. We raken met hen wandelend in gesprek. Ze komen uit Indiana en Colorado in de Verenigde Staten, en hebben bij een Iers pelgrimsreisburo een georganiseerde pelgrimsreis geboekt voor een pelgrimage van de laatste honderd kilometer vanuit Baiona naar Santiago de Compostela. Als ze die (tenminste) honderd kilometer volbrengen, krijgen ze in Santiago de Compostela een bewijs – de zogenoemde Compostelana - van pelgrimage naar het graf van Sint Jacobus. 

We lopen met zijn zessen enkele kilometers samen door de buitenwijken van Vigo.

Omdat we voortdurend klimmen, krijgen we op een gegeven moment een prachtig uitzicht achter ons over de stad Vigo.

We zien in de rivier de Ria de Vigo heel veel grote pontons drijven, en vragen ons af wat dat is. We vermoeden dat het visnetkorven zijn, hetgeen ons kilometers verderop wordt bevestigd door vier Spaanse pelgrims.

In de verte vóór ons zien we voor het eerst de grote brug die de rivier overspant, de Puente de Rande.

We komen alsmaar hoger, en krijgen een steeds mooier uitzicht over Vigo achter ons.

Hellingpaden hoog langs de Ria de Vigo

Inmiddels hebben we de verharde wegen van Vigo achter ons gelaten, en lopen we overwegend over onverharde paden, hoog over de helling van de heuvelrug ten zuiden van de Ria de Vigo. Prachtige hellingpaden, waar we af en toe andere pelgrims en wandelaars ontmoeten, en bovendien – met de nodige voorzichtigheid – ook heel veel mountainbikers, voor wie dit brede pad ook prachtig is. 

Op een zeker moment komen we langs een zelfbedieningspunt voor pelgrims. In een tuin staat een verkoopautomaat, van waaruit je drinken en versnaperingen voor onderweg kunt kopen. Enkele houten bankjes erbij, en zo heb je ook een eenvoudige rustplaats voor onderweg. Wij hebben alle eten en drinken voor vandaag meegenomen, dus wij kunnen nog wel even door.

In een hellingbos komen we langs een waterval, waar het water vanaf de steile heuvelhelling hier naar beneden valt. Enkele pelgrims zitten aan weerszijden van deze kleine waterval; een aangename koele plek om even te verpozen.

Heel mooi gemaakt is iets verderop een rots, die op kunstige wijze is beschilderd met een grote vissenkop en vissenlijf. Iemand heeft kennelijk in deze vorm van de rots een kans gezien om daar op prachtige wijze zo’n mooie afbeelding van een vis op te schilderen. 

Nog eenmaal krijgen we weer een schitterend uitzicht over de stad Vigo achter ons, en dan is het gebeurd met dat panorama.

Pelgrimshoed op Facebook

Zo’n tien minuten later kunnen we Vigo niet meer zien als we achterom kijken, maar daarvoor in de plaats krijgen we vóór ons wel een mooi uitzicht over de rivier de 

Ria de Vigo in noordoostelijke richting.

Ongeveer vijf minuten later zien we dat we zojuist ook de immense brug van de Puente de Rande over de Ria de Vigo hebben gepasseerd. De autosnelweg vanuit Vigo gaat in noordoostelijke richting over die indrukwekkende rivierbrug.

Lang bleven we in het ongewisse of we onderweg ergens koffie zouden kunnen drinken. En ja hoor, één plek op de route biedt ons vandaag die kans. Nog net op tijd zie ik bij een oprit naar rechts achter ons dat daar op een rots staat geschreven dat zo’n 35 meter achter ons en hogerop een heel klein pelgrimscafé is. Even naar boven om te kijken of die open is, en ja hoor, we hebben geluk.

Daar zitten binnen en buiten enkele mountainbikers en zowaar ook vijf andere pelgrims. We schuiven aan aan tafel bij een Sloveense pelgrim, met wie wij aan tafel in gesprek raken. Ondertussen maakt de jonge eigenaresse voor ons koffie en een overheerlijk geroosterd stuk stokbrood met lekkere Serrano-ham. Even later komt ook een in Ierland wonende Schotse pelgrim bij ons zitten. Beide medepelgrims hebben hun vrouw en kinderen tijdelijk achter hen gelaten thuis, en zijn individueel op pelgrimspad gegaan. De Schot en de Sloveen kennen elkaar overigens al van enkele dagen eerder op het pelgrimspad.

Als we willen afrekenen, meldt de eigenaresse haar enthousiasme voor mijn bijzondere pelgrimshoed. Of ze met ons beiden op de foto mag, en of zie die foto van ons drieën met ook die mooie pelgrimshoed erbij op haar Facebook-pagina van dit pelgrimscafé mag zetten. Dat mag, dus ze is de wereld te rijk met een bijzondere foto van haar Friese pelgrimsgasten.

Afdaling naar Redondela

Na deze lange zondagochtendpauze gaat het weer verder. Het is heerlijk wandelweer. Wel bewolkt, met een temperatuur van tussen 15 en 17 graden Celsius, en een verkoelend briesje; helemaal perfect voor ons. Nog eenmaal krijgen we een prachtig uitzicht op de Puente do Rande, en dan raakt deze grote rivierbrug voor ons uit ons zicht. 

De Schotse pelgrim bleef nog even achter in het pelgrimscafé, maar de Sloveense pelgrim volgt ons op het brede hellingpad, door het eucalyptusbos, waarin we nu lopen.

Tegen 13:00 uur krijgen we voor het eerst van hoog boven af het zicht op de stad Redondela, waar we vandaag naar toe lopen.

Aan de voet van ons pad zie ik op een gegeven moment een groepje schapen gretig eten uit de ruif.

Nu volgt een hele lange en steile afdaling naar Redondela. Die begint met een aantal haarspeldbochten, en dan pas merken we hoeveel meters we in de loop van de dag al hebben geklommen vanuit Vigo.

Verderop zien we een kerk, waarvan de kerkdeur open staat. Maar de route draait al snel weg van die kerk, dus we komen er niet langs en dus ook niet in.

Vaak zien we dat aanwonenden langs een pelgrimsroute iets moois doen met en langs het pelgrimspad. Nu komen we bijvoorbeeld langs een mooie pelgrimspop van een vrouwelijke pelgrim, compleet met onder andere hoed, Jacobsschelp, kalebas en pelgrimsstaf. Leuk om te zien en mooi dat men zoiets decoratiefs doet.

In een scherpe bocht van een haarspeldbocht staan twee kleine en met bloemen versierde  wegkapelletjes met daarin heiligenbeeldjes.

Treinen van Redondela naar Pontevedra

Vlak vóór de spoorlijn ontmoeten we nogmaals de vier Spaanse pelgrims, die we eerder vanmorgen ook al spraken.

Beneden in Redondela aangekomen, gaan we op zoek naar het treinstation van Redondela. Een Spanjaard met zijn zoontje helpt ons op weg, zich verontschuldigend voor het feit dat hij geen Engels spreekt. Maar wij begrijpen prima wat hij bedoelt: lang rechtdoor, en voorbij een bocht naar links, direct rechtsaf, dus zo eenvoudig is het.

In die bochten staan ook al wegwijzers naar het hoofdstation van Redondela, dus al snel arriveren we bij het stationsgebouw.

In de stationshal kopen we bij de automaat twee treinreserveringskaartjes en dan moeten we ruim een uur wachten op de trein die ons naar Pontevedra zal brengen. Het is nu ongeveer twee uur in de middag, en we hebben nog niet geluncht, dus dat kan prima hier en nu. Daarom installeren we ons aan een tafeltje op het stille treinperron, en nemen daar alle tijd om rustig een lunch klaar te maken van de meegenomen broodjes en het beleg uit onze rugzak.  

Na deze lunch wachten we nog ruim drie kwartier en dan arriveert de trein van 15:13 uur, waarmee we in twintig minuten naar het hoofdstation van Pontevedra reizen.

Telefonisch inchecken in Pontevedra

In Pontevedra aangekomen, hoeven we maar een klein eindje te lopen naar het Hotel Estación Pontevedra, het budgethotel waar we komende nacht kunnen overnachten.

Bij aankomst blijkt de hoteldeur gesloten te zijn, en binnen is het donker. Een grote groep Duitse pelgrimerende dames wil ook graag naar binnen, maar zij geven dat al snel op. Wij bellen het informatienummer naast de deur, en krijgen op een gegeven moment verbinding met een vrouw die ons telefonisch incheckt. Er is namelijk niemand in de hotelreceptie. Een hotelgast die net op dit moment naar buiten komt, biedt ons de gelegenheid om alvast binnen te komen, en via een uitgebreide telefonische incheckprocedure vergewist de telefoniste zich er op afstand van dat wij daadwerkelijk de reserverende gasten zijn, en dan krijg ik een code, waarmee ik een sleutelkastje in de hotelreceptie kan openen. En zowaar, daarin ligt de electronische toegangskaart van onze hotelkamer, met al onze bijgeschreven registratiegegevens. Alles klopt nu, en we beëindigen de telefonische intake, waarna we naar boven kunnen om onze kamer te betrekken. 

Dat ziet er allemaal prima uit, en we kunnen er naar hartenlust douchen, onze dagverslagen schrijven, buiten boodschappen halen, en vanavond vlakbij ons hotel in het centrum van Pontevedra een versterkende maaltijd nuttigen in een plaatselijk restaurant.

Daarna vroeg naar bed, en morgen gaan we verder met onze pelgrimage, vanuit Pontevedra; nog drie dagen naar Santiago de Compostela. Het eind van deze pelgrimage komt in zicht.