Pelgrimeren van A Ramallosa naar Vigo

Van Lissabon naar Santiago de Compostela

Caminho Portugués de Santiago de la Costa van A Ramallosa naar Vigo

Zaterdag 30 april 2022 – 22,6 km.

Dag VIII: 156,9 – 179,5 km

 

Waterval in het eucalyptusbos tussen Saiáns en Coruxo

Starten vanuit de pelgrimsherberg

Vandaag gaan we de achtste etappe van de Caminho Portugués de la Costa lopen, te beginnen vanuit de Spaanse kustplaats A Ramallosa naar de stad Vigo. Het is de bedoeling dat we deze dag 22,6 kilometer wandelen. Dan bekijken we of we in Vigo een slaapplaats kunnen vinden. Het is een grote stad, dus dat zal vast wel lukken. 

Om 6:30 uur gaat de wekker in de slaapkamer van onze pelgrimsherberg Pazo Pías in A Ramallosa. We maken ons gereed voor vertrek, pakken de rugzakken in, en ontbijten in onze herbergkamer. 

We laten de kamersleutel achter in onze slaapkamer en verlaten stil de pelgrimsherberg. Het is (nog) heel stil in de herberg, en we weten niet hoeveel van de gasten al vóór ons zijn vertrokken, of pas na ons op stap gaan.

Om 7:50 uur staan we buiten de herberg, om direct te beginnen aan onze achtste wandeldag op rij.

Traditionele kustroute

Onze wandelgids van de Duitse Cordula Rabe vermeldt voor deze etappe twee opties. Zelf beschrijft ze betrekkelijk uitgebreid de kustroutevariant die heel dicht langs de oceaan voert. Daarbij meldt ze dat dit niet de bewegwijzerde route is, maar dat je onderweg wel af en toe gele en groene richtingpijlen zult zien. Haar advies is om vooral haar routebeschrijving goed op te volgen.

De andere route die zij als alternatief vermeldt, is de historische kustroute, die meer door het binnenland gaat, op grotere afstand van de oceaan, maar met regelmatig wel uitzicht over de oceaan en op de kust. Deze historische route beschrijft Cordula Rabe niet, maar die is als de reguliere route door Galicië wel bewegwijzerd. Onder andere omdat wij gisteren al nagenoeg de hele dag langs de oceaan hebben gelopen, en het feit dat de binnenlandse route goed bewegwijzerd is, kiezen Durkje en ik vlak vóór ons vertrek ervoor om die bewegwijzerde route te lopen. We hebben weliswaar geen detailkaart en ook geen routebeschrijving van deze hoofdroute, maar vertrouwen erop dat deze route in elk geval afdoende is bewegwijzerd. Dat blijkt gedurende deze dag  - enkele uitzonderingen daargelaten – inderdaad het geval te  zijn.

A Ramallose uit

De route gaat vandaag regelmatig met klimmen en dalen, en de eerste klim begint al in A Ramallosa. We lopen tussen de hoog opgaande tuinmuren langs prachtig bloeiende klimplanten, op madeliefjes gelijkend.

Aan de overzijde van de straat rent een hondje druk heen en weer over een verdieping van een huis, achter een half open afscheidingsmuur. De hond houdt ons komen en gaan nauwlettend in de gaten.

We lopen de bebouwde kom van A Ramallosa uit als we onder een oud spoorviaduct door gaan.

Tussen Mucha en Nigrán

In het dorpje Mucha komen we langs een oud wegkruis op een splitsing in het dorp.

Verderop  staat in één van de tuinen langs onze route een sinaasappelboom, vol met sinaasappels.

Als we over een rotonde gaan, zien we bij de afslag naar een grotere verkeersweg een verbodsbord staan voor paard & wagen. In Nederland zijn die volgens mij al lang uit het straatbeeld verdwenen, maar hier staan ze dus nog wel.

We gaan een langgerekt maar smal bosperceel in, en volgen het aangegeven pad.

Aan het eind van dit pad lopen we de bebouwde kom van Vilameán binnen.

Nabij Nigrán ontmoeten we toevallig al weer het Weense pelgrimspaar dat we bijna alle dagen onderweg ook ontmoetten. Ze hebben verderop overnacht, maar zijn nu op weg naar een bushalte in Nigrán. De man heeft gisteren helaas last gekregen van zijn enkelgewricht, en ze zien het niet zitten om vandaag de hele etappe naar Vigo te lopen. Omdat ze het overnachtingsadres in Vigo al wel vooraf hadden gereserveerd, hebben ze besloten vandaag met de bus naar Vigo te gaan, om daar vandaag en morgen een rustdag te nemen, in de hoop dat het wandelen overmorgen wel weer gaat lukken. We nemen afscheid van elkaar en gaan ieder ons weegs. Jammer dat zij zo niet verder kunnen, want het ging juist ook steeds zo goed met hen. Hij had de Camino Franchés al eens alleen gelopen, en dit is de eerste keer dat ze samen pelgrimeren, met elke dag zichtbaar plezier.

Warm met uitzicht op zee

Enkele honderden meters verder ontmoeten we een jong Amerikaans stel, dat op weg is naar de kustvariant. Het is hun eerste pelgrimstocht, en wel vanuit Porto. Ze wijst naar mijn hoed, en vertelt dat die haar bijzonder aanspreekt. We vertellen over de geschiedenis en de betekenis van mijn pelgrimshoed, en daarmee over onze pelgrimstochten. Zij gaan vandaag ook naar Vigo, zij het over de andere route. Wellicht zien we hen de komende dagen nog eens.

Een eind verder krijgen we te maken met een fikse klim. Die begint op een pad van grote stenen, in Spanje ook wel ‘calzada’ genoemd.

Waar het verharde deel eindigt, gaat het eerst nog een eindje onverhard verder tussen hoge muren aan weerszijden van het pad.

Daarna wandelen we een eucalyptusbos binnen, tegen de helling van een heuvel. Wij gaan voort over het hellingpad, met linksonder ons en rechtsboven ons de eucalyptusbomen. Het pad gaat behoorlijk omhoog, dus na een forse klim verkrijgen we een prachtig uitzicht over de kuststrook. Achter ons zien we bijvoorbeeld Baiona en A Ramallosa nog liggen.

De zon schijnt al behoorlijk, maar boven de oceaan hangt nog bewolking. Het wordt wel een redelijk warme dag, want de hoogste temperatuur die we onderweg constateren is 24 graden Celsius. Dan is het klimmen in de volle zon een ware uitdaging.

Priegue voor pelgrims

Als we de afdaling al weer een tijd in hebben gezet, komen we lager gelegen uit in het dorpje Priegue. Direct om de hoek waar we het dorpje binnen wandelen, staat een pelgrimsbankje tegen een muur, met daarom heen allerhande decoraties die iets met pelgrimeren en met de camino te maken hebben.

Het houten bankje verwijst naar het heilige jaar voor pelgrims van 2021, en ook naar het – wegens de Corona-pandemie - verlengde jaar: 2022.

Er staat een kist met sinaasappelen, om daarvan mee te nemen, en in acht talen wordt de pelgrims een goede pelgrimstocht gewenst.

We constateren dat we bijna twee uren aaneen hebben gelopen, dat we de komende kilometers – kijkend op de wandelkaart – vast en zeker geen horecagelegenheid voorbij zullen komen, en we zien zo’n honderd meter verderop een café met een terras. Dan is de keus snel gemaakt: we gaan daar eerst koffiedrinken alvorens verder te gaan. Een vrolijk vriendelijke gastvrouw serveert ons Café Americano met een grote en bovenal heerlijke croissant, dus een rustpauze om heerlijk van te genieten.

Als we na deze pauze weer in de benen komen, zien we aan de andere kant van de doorgaande straat een grote steen.

Daarin is de afbeelding van een pelgrim gebeiteld.

Naar en door een archeologiepark

We hoeven niet langs die drukke verkeersweg verder, maar gaan boven achter het dorp langs, waar we door het gehucht As Rexas komen.

Het volgende dorp is Saiáns.

Ook Saiáns is hoog gelegen tegen de helling langs de kust, dus ook vanuit dit dorp hebben we een prachtig uitzicht over de Atlantische Oceaankust.

Onze klim gaat nog verder, totdat we op de Montes de Saiáns zijn. Op dit hoge uitzichtpunt staat een bord, waarop staat vermeld dat het vanaf hier nog 100 kilometer is naar Santiago de Compostela.

Klimmend en dalend over mooie hellingpaden gaan we vervolgens door een archeologiepark. Daar komen we onder andere langs een plek waar de restanten zichtbaar zijn van een waterbouwkundig werk. Het uit de heuvels komende water wordt iets hogerop gekeerd. Dan stroomt het van de waterkering door een waterleiding door een stenen gebouw, waarin een molensteen op de vloer ligt. Wellicht dat die door een waterrad in werking werd gesteld en gehouden.

Na al weer een klim krijgen we wederom een mooi uitzicht over de kust.

In de verte zien we dan al één van de eilanden in de oceaan, die vóór de kust van Vigo liggen.

Daar vaart ook een groot schip, de Wallenius Wilhelmsen, zo zien we met de telelens van ons fototoestel.

Verder over hellingpaden

Door een prachtig eucalyptusbos tegen de heuvelhelling gaat het verder over mooie hellingpaden, bedekt met schors van de eucalyptusbomen. 

We komen langs een kleine waterval. Een hele mooie plek hier in het hellingbos.

Als we door Coruxo lopen, zien we daar een groot bord, met daarop de cartoon van een pelgrim op weg van Porto naar Santiago de Compostela. Het bord is bedoeld om je erbij te laten fotograferen, alsof je samen met de pelgrim op het bord mee loopt.

Direct daarna krijgen we een mooi uitzicht over de stad Vigo in de verte beneden aan de kust.

In de volgende afdaling is het een drukte van belang vóór ons, maar eerst kunnen we nog niet zien wat daar aan de hand is. Al snel wordt ons duidelijk dat een groep vóór ons loopt. Dat lijkt een familie te zijn, en tot onze verrassing heeft één van de jongemannen een baby in een draagzak op de buik. 

Twee andere mannen sjouwen samen een wandelwagen over het rotsachtige pad naar beneden. 

Ze hebben er bovenal wel schik in, zo te zien.

Muziek in Freixero

In Freixero komen we langs een oude kerk, waar een ook al oud wegkruis in de kerktuin staat.

Linksboven ons op een terras zien we een groepje dames zich gereed maken om muziek te maken. We blijven even staan kijken en luisteren naar hun spel op de tamboerijnen en naar hun gezang. Klinkt leuk. Zo te zien is het een repetitie.

Als ik ter hoogte van een afslag naar een smalle steeg ogenschijnlijk rechtdoor ga lopen, claxonneert een passerende automobilist, ten teken dat ik moet opletten, want hier moeten we rechtsaf naar beneden. Fijn dat de Spanjaarden zo goed mee opletten dat de pelgrims de juiste weg gaan. We merken dat heel vaak onderweg. 

Onderaan dat smalle weggetje komen we bij het Viaduct van Viña da Veiga. 

Hier komen we onder de autosnelweg VG20. Onze route gaat een eindje in de lengte onder die hoog boven ons uit torenende snelweg door.

Feest in San Andres

Weer volgt een fikse klim vanaf het wegkruis van San Andres.

Bij de kerk van San Andres staat een groep mensen. Als we dichterbij komen, zien we meneer pastoor in de opening van de kerk. Een kindje zit in een wandelwagen bij de kerkdeur, en het lijkt erop dat de pastoor de familie rond het kind groepeert. Zo te zien, zal het kindje worden gedoopt.

In een woonstraat zien we op de metalen tuindeuren in een tuinmuur twee afbeeldingen van een zwaardkruis.

Vlak vóór een tunnel staat een natuurstenen wegwijzer, met daarop een Jacobsschelp en een camino-pijl.

In de tunnel zijn twee hele grote en mooie afbeeldingen geschilderd of gespoten. De eerste toont een afbeelding van twee Spaanse vrouwen die het land met handwerktuigen bewerken.

De tweede afbeelding toont een boer met een span ossen.

Voorbij de tunnel, in het dorp, worden de voorbereidingen getroffen voor een dorpsfeest, denken we. Een slager snijdt plakjes chorizo-worst, en twee jongens en een zwarte hond staan daar gretig bij te kijken. De hond heeft geluk, want hij krijgt een plakje worst.

Ook een tap-kraam wordt in gereedheid gebracht, en verderop is al een klein podium gebouwd, met aan weerszijden geluidsboxen.

Donker in Matamá

Vervolgens komen we in het dorp Matamá.

Een oude man wijst ons ongevraagd de weg naar de oude dorpskerk.

Tegenover de kerk staat een pastelkleurig huis, op de kopse kant van een rij gebouwen.

Boven de kerkdeur staat in een gevelnis een beeld van Petrus, met een Jacobsschelp boven zijn hoofd.

Omdat de kerk slechts enkele hele kleine ramen heeft met gekleurd glas, is het heel donker in de kerk. Als we de kerkdeur open houden, valt het zonlicht recht de kerk in, en kunnen we toch iets gewaarworden van het kerkinterieur.

Als we bij het koor staan en gewend zijn aan het geringe licht, kunnen we toch zien wat er in het koor van deze dorpskerk staat en hangt.

In de afdaling voorbij de kerk, worden we met het – kennelijk – nodige geblaf begroet door een hond, vanuit één van de tuinen langs de route.

Naar de kathedraal van Vigo

En nu is dan het moment aangebroken dat we door allerlei buurten en woonstraten de stad Vigo binnenwandelen. We moeten dan nog wel kilometers ver door deze grote stad. Daarom zoeken en vinden we eerst een plek in een groot park, om daar te lunchen. Het is al ongeveer 13:30 uur, dus dan gaan enkele broodjes er ook wel in. 

Gesterkt door deze lunch gaat het dan weer voort door een verkeersdrukke stad. Nog zo’n drie kwartier te gaan. Als we vlakbij het haventerrein zijn, gaan we verder in noordelijke richting door onder andere gezellig drukke straten met veel kleine winkels en horeca. 

Voordat we de kathedraal bereiken, drinken we tegenover de haven eerst nog een kop koffie. De eigenaresse wordt helemaal enthousiast van ons pelgrimeren, want ook zij heeft een deel van de Portugese Caminho al gelopen.

Daarna klimmen we op door smalle centrumstraatjes naar de kathedraal. 

Tot onze spijt is die gesloten, dus we komen niet verder dan tot in het voorportaal.

We kunnen achter het glas van de binnendeuren wel iets van het interieur van de kathedraal bekijken. 

Maar ja, dat blijft een schrale troost als je uren hebt gelopen om deze kathedraal te bezichtigen. 

Een kathedraalstempel verkrijgen voor onze pelgrimspaspoorten zit er dus helaas ook niet in; maar wellicht lukt dat morgenochtend nog wel, als we vanaf hier ons pelgrimspad vervolgen.

Overnachten in Vigo

Nu is het moment aangebroken om op zoek te gaan naar een overnachtingslocatie in de stad. Daarbij gebruiken we met name de Google Map van de stad, en daarbij ook de boekingssites waarmee je locaties voor overnachting kunt reserveren. Dat resulteert erin dat we zien dat het tweesterren-Hotel Atlantique nog plek heeft voor deze twee pelgrims, dus we gaan op zoek naar dat hotel. Bij aankomst in dit hotel blijkt dat er inderdaad nog tweepersoonskamers beschikbaar zijn, dus hier checken we in, en dan blijkt tot onze blijde verrassing dat we een prachtige kamer toegewezen hebben gekregen aan de voorzijde van het hotel, met het zicht op de grote kerk tegenover het hotel. 

Daar scholen heel veel groepjes jonge pubers vanmiddag samen, bij de ingang van een nightclub, en die jeugd brengt een hoop gezelligheid met zich mee aan de overzijde van deze grote boulevard van Vigo.

Nadat we hebben gedoucht, nadat Durkje boodschappen heeft gehaald en we beiden onze dagverslagen hebben geschreven, is het avond, en de hoogste tijd om de stad in te gaan, op zoek naar een geschikte plek voor ons avondeten.