Pelgrimeren van Viana do Castelo naar Praia de Foz do Minho

Van Lissabon naar Santiago de Compostela

Caminho Portugués de Santiago de la Costa van Viana do Castelo naar Praia de Foz do Minho

Woensdag 27 april 2022 – 27,3 km.

Dag V: 86,1 – 113,4km

 

Op Praia de Carreco

Kathedraal en Porta Santiago 

Vandaag gaan we de vijfde etappe van de Caminho Portugués de la Costa lopen, te beginnen vanuit de Portugese stad Viana do Castelo naar Praia de Foz do Minho. Het is de bedoeling dat we deze dag 27,3 kilometer wandelen, om op twee kilometer vóór Caminha een trekkershut proberen te huren bij het strand van Praia de Foz do Minho.

Om 6:30 uur gaat de wekker in de kamer van ons pension Verde Minho in het stadscentrum van Viana do Castelo. We maken ons gereed voor vertrek, pakken de rugzakken weer in, en ontbijten in de kamer van ons pension.   

Om 7:30 uur verlaten we ons pension. Ons is gevraagd om de kamer- èn de huissleutel bij vertrek in de brievenbus van het pension te doen, dus dat doen we nadat we het pension aan de straatzijde hebben afgesloten.

Door de winkelstraten lopen we terug naar de plek waar we gisteren de doorgaande route van het pelgrimspad verlieten. Al vrij snel nadat we onze route hebben hervat, komen we langs de kathedraal van Viana do Castelo. Helaas is de kerkdeur nog gesloten, dus we kunnen er nu niet in.

Daarom lopen we door naar het Plein van de Republiek, waar ook het grote bouwwerk van de Porta Santiago staat. Het is zo vroeg nog stil op het plein.

Basiliek en Anjerrevolutie

Vanaf het stadsplein kunnen we hoog op de heuvelrug achter de stad de basiliek van de stad zien.

Als we even later op enige afstand vóór het treinstation van Viana do Castelo lopen, zie we nogmaals de basiliek, die hier hoog torent boven het grote stationsgebouw van de stad.

We blijven in de stad voortdurende de gele caminho-pijlen volgen. Op de hoek van een kruispunt komen we langs een school voor voortgezet onderwijs. Door de wijd openstaande schooldeuren zien we binnen in de hal een mooi kunstig werk dat nog herinnert aan het bevrijdingsfeest, dat Portugal op 25 april vierde. 

Het kleurrijke kunstwerk is versierd met rode anjers, die verwijzen naar de Portugese Anjerrevolutie.

Overstap naar andere kustroutevariant

Door allerlei woonstraten – onderwijl behoorlijk klimmend – volgen we voortdurend de gele caminho-pijlen. Als we buiten de wijken met de reguliere wooncomplexen van Viana do Castelo komen, en af en toe het woord ‘quinta’ (verwijzend naar een boerderij), zien staan, en we dan betrekkelijk hoog tussen hoogopgaande tuinmuren van buurtschappen wandelen, realiseren we ons dat het wel erg lang duurt voordat we langs de zee lopen. Als we de wandelkaart van onze wandelgids erbij pakken, zien we dat de bewegwijzering ons niet naar het kustpad brengt, maar dat we de andere route nu bewandelen die op grotere afstand en hoger gelegen door een aaneenschakeling van buurtschappen gaat. Dat was niet onze bedoeling, dus we besluiten om deze inlandse kustvariant te verlaten en over te stappen op de kustvariant langs de oceaan. Die overstap maken we in het dorpje Areosa.

Op het treinperron van Areosa kunnen we het spoor oversteken.

En dan steken we enkele minuten later de verkeersweg van de EN13 over, en op die oversteekplaats zien we een weggetje in de richting gaan van de oceaankust. We wagen het erop dat die in elk geval tot aan het kustpad gaat. En dat blijkt inderdaad het geval te zijn, dus na enkele minuten stappen we het vlonderpad langs de kust op, op de plek waar een oude windmolen op de rotskust staat.

Dit is wat we wilden, dus hierop gaan we vandaag voort. Gevolg is wel dat deze kustroute - op een enkele uitzondering na – niet is bewegwijzerd met caminho-wegwijzers, maar er kan uiteraard niet veel mis gaan als je altijd dicht langs de oceaankust blijft lopen.

Praia de Carreco

Op een gegeven moment zien we op informatiepanelen dat we door een terrein komen waar grote magmabollen op het strand en op de rotsen liggen. 

Het gaat om vulkanisch graniet, dat na uitgestoten te zijn door de hoger op de kust liggende vulkanen door haar ronde vormen uiteindelijk naar beneden is gerold, tot op het strand. Op diverse plekken zien we die dikke ronde granietbollen liggen.

Vervolgens komen we langs het strand van Praia de Carreco.

Hier kun je volgens onze routegids óók een doorsteek maken van de ene naar de andere kustroutevariant. We prijzen ons gelukkig dat wij dat direct al bij Areosa hebben gedaan, want onze variant direct langs zee is toch wel schitterend mooi.

Net voorbij het strand van Carreco komen we langs een zoutput, die gevuld is met dikke rotssteen.

Vanaf hier wordt het wel een zoeken naar de beoogde wandelpaden, want er lopen hier over de rotsen meerdere smalle paden, en nergens staat een wegwijzer bij. In onze wandelgids staat wel dat we door een eucalyptusbos moeten, en die zien we verderop, dus die richting houden we maar aan.  

Dat blijkt iets later ook de goede optie te zijn.

Spoorzoeken in een biodivers duinenlandschap 

Ook bij het plaatsje Montedo wordt het weer een zoekplaatje. Er zijn geen caminho-wegwijzers, maar we zien hier en daar wel de bewegwijzering van de E9, het Europese langeafstandskustwandelpad. Die volgen we door en langs Montedo, totdat we bij een oude windmolen weer op een kruising van niet verharde en verharde paden komen. 

Op de rotsen ligt een kluwen scheepstouwen; waarschijnlijk overboord gevallen of gegooid, en hier aangespoeld.

We gaan nu over hele smalle paden door een rotsachtige landschap, dicht langs de rotsen met kleine strandjes.

Het is de hele dag stralend weer, de omgeving is schilderachtig, dus het is prachtig wandelen hier, zo mooi, dat je gewoon het zware gewicht (13 kilo voor mij) van je volle rugzak op je rug vergeet.

Af en toe moeten we even iets meer kracht zetten als we door het rulle zand lopen dat hier tussen de rotsen is gestoven.

We passeren op het vlonderpad het op de rotsen gebouwde Fort de Paco.

De Portugezen zijn trots op en voorzichtig met de biodiversiteit van dit natuurschone oceaankustgebied. En dat is heel begrijpelijk, want we zien hier bijvoorbeeld verschillende soorten salamanders en groene leguanen, en mooi bloeiende planten op en tussen de rotsen. 

Iets later lopen we ineens op een breed bospad door een bosperceel.

Zoek de juiste weg

Omdat het veelal rechtdoorgaande vlonderpad ineens ophoudt bij een parkeerplaats, moeten we een eindje landinwaarts, om uiteindelijk in de vorm van de zijden van een rechthoek verderop weer bij de oceaan uit te komen, namelijk bij het mooie uitzichtpunt van Praia de Afife.

Het blijft overigens bij tijd en wijle wel onduidelijk of we alsmaar rechtdoor moeten door de duinen, of dat we over vlonderpaden dichter bij de zee moeten lopen. Nergens staan wegwijzers, dus wie van de achter elkaar aan lopende pelgrims voorop loopt, neemt af en toe een afslag linksaf, om op zo’n vlonderpad te onderzoeken of het om het doorlopende vlonderpad gaat, of uitsluitend om een strandopgang. Op deze wijze kom je als groep afzonderlijke pelgrims uiteindelijk toch steeds weer op het goede doorgaande pad van de kustroute. Bewegwijzering ware handiger geweest, maar ja, zo kan het ook als je elkaar even helpt als pelgrims. Het betekent echter wel dat je dan af en toe wel eens een stukje terug moet lopen, maar een volgende keer doet een andere pelgrim dat ook voor jou, dus zo gaan we allen vrolijk voort op de juiste weg.

Eindelijk koffie

Waar we het Forte do Cão passeren, worden de contouren van Vila Praia de Âncora al zichtbaar.

Deze stad ligt aan de overzijde van de rivier de Rio Âncora.

We hebben op de voorgaande ‘praia’s’ steeds al eens onderzocht of daar horeca-gelegenheden zijn waar we een kop koffie zouden kunnen drinken, en tot nu toe hebben we dat nog niet gezien. Maar nu hebben we na bijna vier uren zonder onderbreking te wandelen dan toch geluk, want op Praia de Gelfa staat boven op een duin een modern restaurant. Het blijkt open te zijn, en als wij naar binnen stappen, volgen drie andere pelgrims ons ook. Binnen, met uitzicht op de oceaan en op Vila Praia de Âncore drinken we koffie en nemen er ook maar iets lekker bij, want dat hebben we na die eerste vier uren aaneen lopen wel verdiend, vinden we.

Badplaats Praia de Âncora

Na deze voortreffelijke koffiepauze gaan we verder. Vanaf het hoog over de duinen gaande vlonderpad dalen we af naar het strand. Langs de vloedlijn van het wassende water gaat het dan voort in de richting van de rivier Río Ãncora en van de stad Vila Praia de Âncora aan de overzijde van de rivier. 

Vlak vóór de riviermonding moeten we het strand verlaten.

Via een lange brug steken we de rivier over, en dan komen we bij de VVV Vila Praia de Âncora binnen. In het VVV-gebouw krijgen we van de medewerker een stempel in onze pelgrimspaspoorten, de eerste van vandaag.

Over de promenade lopen we langs het brede zandstrand. Een surfer loopt in zijn wetsuit op blote voeten met zijn surfplank vóór ons op de promenade, waar we ook een cortexstalen beeld van een surfer passeren.

Bij de haven staat een oud fort.

Buiten het stadje gaan we verder over het verlengde van de zeepromenade. Mooie rood-wit bloeiende bomen staan op deze boulevard langs de oceaan.

Op dit gedeelte van de kust is geen zandstrand te zien, maar wel een rotskust, waar de branding op stuk slaat.

Bij de uitgang van Vila Praia de Âncora krijgen we als pelgrims in cortex-staal op de valreep nog een goede wens mee, namelijk: ‘Bom Caminho’, zoiets als ‘een goede pelgrimstocht gewenst’.

 

Verder langs de oceaankust

Ook hier langs ons pad weer prachtig bloeiende flora.

Zelfs enkele aronskelken hebben een groei- en bloeiplek gevonden tussen de rotsen.

Even later passeren we de kapel van Sint Isodore. De kapeldeur is afgesloten, maar door een kijkgaatje kun je toch nog iets zien van wat in de kapel staat.

Voorbij de kapel gaan we over een breed geasfalteerd pad door een vlakke kuststrook. De veldjes rechts van ons zijn begrenst met keien.

Het brede pad slingert door de groene rotskuststrook. En dan zien we op een gegeven moment Spanje al in de verte.

Links van ons, tussen het pad en de oceaan, ligt een rondvormig rotsblok, waarvan een uitgehold gedeelte in gebruik is genomen als een herdenkingsplek.

Hier en daar staan en liggen gedachtenistekenen van overleden vrienden of familie.

De volgende – en daarmee laatste plaats – die we vandaag passeren, is Santana.

In Santana splitst de caminho zich in twee varianten. De ene variant gaat hier meer landinwaarts in een rechte lijn naar Caminha, vanwaar je met de boot over moet steken naar Spanje.

Naar  Praia de Foz do Minho

Wij nemen echter de rechtdoorgaande route, die eerst nog een eindje langs de kust loopt. Vanaf dat kustpad zien we verderop in zee een fort staan, zo ongeveer op de grens van Portugal en Spanje, maar dan buitengaats.

Al vrij snel gaat onze route als een breed en schaduwrijk bospad door een langgerekt bosperceel.

Ter hoogte van het voetbalveld rechts zien we aan onze linkerhand al de eerste caravans en bungalowtjes van de Orbitur-camping waar Durkje en ik vannacht willen overnachten.

Bij de campingreceptie vragen we om zo’n bungalow voor één nacht, en dat lukt direct, want er is voldoende plek voor de komende nacht. We checken in en kopen in het campingwinkeltje alvast enkele boodschappen voor vanmiddag, vanavond en voor morgenochtend, en dan kunnen we onze trekkershut – een soort tiny house – betrekken.

Op navraag van Durkje blijkt dat hier een wasmachine en ook een wasdroger is op de camping, dus daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Ondertussen schrijf ik het dagverslag van deze bijzonder mooie wandeldag. 

Rond het avonduur is alle was weer schoon en droog, dus we zijn – ook gedoucht – weer helemaal schoon en klaar voor onze oversteek morgen van Portugal naar Spanje.

Vanavond kunnen en gaan we uit eten in een hotel-restaurant op een afstand van zo’n 500 meter van onze camping, dus ook dat geluk valt ons vandaag ten deel. Al met al hebben we vandaag weer een hele mooie pelgrimsdag in het Portugese gehad. We zien de zon ondergaan over de rivier die Portugal scheidt van Spanje. 

Morgen maken we die oversteek.