Pelgrimeren van As naar Alden Biesen

Dinsdag 7 juli 2020

Alden Biesen, landcommanderij van de Duitse Orde

Pelgrimsroute van Maaseik naar Saint-Quentin
Via Limburgica van Maaseik naar Dassoulx
Van As naar Alden Biesen
Dinsdag 7 juli 2020 – 24 km.
Dag 2: 25,2 – 49,2 km

Vanuit As de Mechelse Heide op
De wekker wekt ons om 6:15 uur in onze caravan op Camping Kikmolen in Opgrimbie. Na het ontbijt rijden om 7:30 uur vanuit Opgrimbie naar As, waar we onze auto tegenover het hotel naast het voormalige treinstation parkeren.
We gaan vandaag pelgrimeren naar Alden Biesen, naar een vestiging van de Landcommanderij van de Duitse (ridder-)Orde; gelegen tussen Reek en Rijkhoven, ten zuiden van het stadje Bilzen.
Aangekomen in As lopen Durkje en ik eerst om het oudste station van Belgisch Limburg heen.
Vanaf de achterzijde van dit voormalige treinstation steken we via een nieuwe fietsers- en voetgangersbrug eerst de N75 over. We komen dan in het bosperceel van de Mechelse Heide, dat deel uitmaakt van Nationaal Park Hoge Kempen. De routebeschrijving geeft aan dat we de wegwijzers met het wolvenpootje moeten volgen. Dat gaat onder de electriciteitsmasten nog wel goed, maar als we verderop naar de bosrand afbuigen, gaat de route volgens deze wegwijzers direct het bos al in, terwijl onze routekaart van de wandelgids aangeeft dat we toch zeker eerst ruim een kilometer langs de bosrand moeten lopen alvorens we het bosperceel in gaan. Op goed geluk blijven we toch maar de bosrand volgen, en inderdaad komen we dan ruim een kilometer verderop bij een bospad met een scherpe bocht naar rechts, dat we volgen, waarna we even later dan toch weer wegwijzers van de wolvenpoot zien staan. Nu weten we zeker dat we er goed aan hebben gedaan om niet direct de eerste afslag al te nemen. We volgen de route door het bos, af en toe langs een open plek in het bos.

Over het ecoveloduct naar Wiemesmeer
Daarna is de route goed te volgen. We komen nog eenmaal dicht langs de N75 en gaan dan in de richting van het Militair Domein. Bij de E314 steken we via een zogenoemd ecoveloduct de brede snelweg over.
Duidelijk is te zien dat de oude asfaltweg naar het ecoveloduct en aan de overzijde van de E314 abrupt is onderbroken wegens de aanleg van die autosnelweg. Aan beide zijden loopt deze brede asfaltweg voor gemotoriseerd verkeer dood bij de E314.
Aan de overzijde van de E314 wandelen we over de brede in onbruik geraakte asfaltweg naar de plaats Wiemesmeer.
Langs de doorgaande weg staat in het dorp een oude Amerikaanse tank, die hier in 2004 is geplaatst bij de herdenking van het feit dat het toen 60 jaar geleden was dat deze plaats werd bevrijd van de Duitse bezetting gedurende de Tweede Wereldoorlog.
De neogotische Sint-Jozefkerk van Wiemesmeer is helaas gesloten.

Eén van de vele Lourdesgrotten
Daarom wandelen we maar verder naar al weer een replica van de beroemde Franse Lourdesgrot. België kent zo’n 500 grote en kleine replica’s van de Onze Lieve Vrouwe van Lourdesgrot, en ook hier in Wiemesmeer is er één te vinden, en wel een hele mooie. Boven de ingang prijkt de spreuk: ‘Door Maria naar Jezus’.
In de ingangspartij hangt het momenteel van toepassing zijnde Corona-protocol.
Het is een grote Lourdesgrot (1925), met er tegenover veel overdekte banken, zitbanken in de open lucht, twee kaarsenhallen en een grote tuin met een statiebeeldenroute.
Aan de zijkant in de grot zie ik een bourdon staan, een pelgrimsstaf versierd met onder andere enkele Jacobsschelpen.

De Onze Lieve Vrouwe van Lourdesgrot in Wiemesmeer

Hoog in een nis van het front van de grot staat een Mariabeeld.
De beheerder vragen we om een stempel van deze Lourdesgrot voor onze pelgrimspaspoorten. Die heeft hij niet, maar hij wil ons als pelgrims wel iets anders meegeven. Hij gaat naar binnen en als hij weer buiten komt, overhandigt hij ons twee mooie ansichtkaarten van de Lourdesgrot. Die zijn voor ons, ten teken dat wij in deze Lourdesgrot zijn geweest.
We bedanken de goede man vriendelijk en nemen daarna afscheid. Tegenover de Lourdesgrot wordt enkele minuten vóór tien uur de toegangspoort van de horecagelegenheid voor ons geopend, opdat wij hier een kop koffie kunnen drinken alvorens wij verder trekken.

Oude route met nieuwe brug
Als we voorbij Wiemesmeer de N77 zijn overgestoken, komen we weer op onverharde paden. Op zeker moment passeren we het Monostort voor vliegassen. Van achter de afrastering zien we in de diepte een mooi ven liggen binnen dit afgesloten stortterrein.
Over een industriegebied en langs de drukke N750 wandelen we naar de grote verkeersbrug over het Albertkanaal (1946). Via deze betrekkelijk nieuwe kanaalbrug steken we het brede water over.
Dat onze pelgrimsroutebeschrijving verouderd is, blijkt uit de beschrijving voor de overzijde van het kanaal. Dat de manier waarop je van de brug op het jaagpad langs het kanaal niet klopt, en dat ook de nummers van de fietsknooppunten in veel gevallen niet kloppen, vraagt om oplettendheid van onze zijde, maar dat zijn uitdagingen die slechts van mineur belang zijn. Verouderde routebeschrijving en het meegeleverde kaartmateriaal volstaan om op de juiste route te blijven.

Een Noveenkaars uit Munsterbilzen
Nadat we een klein eindje over het jaagpad langs het Albertkanaal hebben gelopen, buigt onze route af naar het zuidwesten, en gaan we het Munsterbos in. Vlak vóór het langgerekte Munsterbilzen komen we het bosperceel uit, om dan een eindje westelijker over het tracé van de Oude Tramweg een heel eind door de relatief nieuwe buitenwijk van Munsterbilzen te lopen.
Waar de Abdijstraat deze lange rechte weg kruist, gaan we even van de doorgaande pelgrimsroute af, om linksaf over het ziekenhuisterrein zo’n 300 meter naar het centrum van Munsterbilzen te lopen.
De kerk is gesloten, maar we hebben wel toegang tot de Mariarots naast de kerk.
Tegenover de kerk is een plantsoen met enkele zitbanken, waar we plaatsnemen voor een tweede rustpauze.
Na deze etenspauze zien we een koster vóór de kerk beginnen met een bladblazer. We gaan naar hem toe en vragen of we gebruik mogen maken van het nieuwe toiletgebouw achter de Mariarots. Dat mag, maar eerst moet het alarm worden uitgeschakeld. Van deze vriendelijke gastheer krijgen wij nog een prachtige Noveenkaars mee, die afkomstig is uit Lourdes. Die is voor ons, om hem te gebruiken waar en waarvoor wij dat wensen. We bedanken de vriendelijke man, en nemen afscheid.

Demerstadje Bilzen
Vanuit Munsterbilzen lopen we naar Bilzen. Eerst bezoeken we daar de neogotische Sint-Mauritiuskerk.

Ook hier weer in de kerk eenrichtingsverkeer, en bij de ingang een Corona-protocol voor de bezoekers.
In de kerk vind ik een glas-in-lood-raam met de beeltenis van Sint-Bonifatius.
Op de Markt van Bilzen vinden we vóór het oude stadhuis vlakbij het Perron (een rijksappel) twee bankjes. Hier nemen we onze derde pauze. Even weer iets eten en drinken, en proberen om binnen een stempel van Bilzen te bemachtigen voor onze pelgrimspaspoorten. Het blijkt dat we nu te vroeg zijn. Het is nog maar 13:10 uur en pas om 14:00 uur gaat het stadhuis weer open. Dan zijn wij al weg, dus dan maar weer door zonder stempel.
Vlak buiten het centrum komen we in en door een mooi park. Veel kinderen en jeugd geniet hier - spelend en pratend - van het park bij mooi weer. De temperatuur is al opgelopen naar 21 graden Celsius en de zon schijnt aangenaam, dus volop genot in dit mooie parkje. Wij lopen door het park langs de Demer, en passeren al snel de Bilzermolen, een 16e eeuwse molen met een groot houten waterrad in de Demer.

Prachtig hellingpad
Aan het eind van het stadspark verlaten we Bilzen als we over een oude stenen brug de Demer oversteken. Onze route gaat verder op het brede pad over de flank van de Katteberg. Almaar hoger gaat het op dit hellingpad, totdat we het brede pad verlaten om over een viaduct de N700 over te steken.
Aan de overzijde vervolgen we de weg, die op zeker moment veel smaller wordt en dan voor gemotoriseerd verkeer eenrichtingsweg wordt. Dat weggetje verlaten we bij een ijzeren draaihekje. Vanaf hier moeten we een rood-wit bewegwijzerde GR-route volgen. Dat pad gaat heuvelafwaarts.
Een prachtig smal paadje tussen de akkers en weiden van de hellingen aan beide zijden van het pad.
Bij een voormalige boerderij staat een oude open koets op het erf langs ons pad.
 
Alden Biesen, landcommanderij van de Duitse Orde
Als we langzamerhand weer heuvelopwaarts gaan, zien we boven vóór ons al de eerste gebouwen van Alden Biesen. Om 14:15 uur betreden we het indrukwekkende landgoed van Alden Biesen door één van de poortgebouwen. Een metalen Jacobsschelp is hier aan het poortgebouw bevestigd.
Door een volgende poort betreden we de grote buitenhof, vanwaar we goed zicht krijgen op veel van de gebouwen rondom. Eerst bezoeken we de voormalige slotkapel, momenteel de Onze Lieve Vrouwe Geboortekerk.
Prachtige doorkijkjes krijg je als je buiten vanaf de Buitenhof om je heen kijkt, bijvoorbeeld over de slotgracht naar het aangrenzende kasteel.
In de hoek tegenover de kerk is een informatiecentrum, dat tevens toegang geeft tot de tentoonstellingsruimte van Alden Biesen.
Nadat we een stempel van de landscommanderij van de Duitse Orde in onze pelgrimspaspoorten hebben gekregen, verwijst de receptioniste ons naar de expositie omtrent de landscommanderij Alden Biesen. In een vitrine vinden we daar een verbeelding van een pelgrim.
Verderop staat een standbeeld van een pelgrim in vol ornaat, compleet met alle pelgrimsattributen.

Terug naar Opgrimbie
Hier eindigt nu ook onze tweede pelgrimsdag. We verlaten Alden Biesen door het poortgebouw, en wandelen naar het naburige buurtschap Reek, waar we gisteren onze huurauto hebben geparkeerd. Met die auto rijden we – na bij Delhaize boodschappen te hebben gehaald in Munsterbilzen – terug naar As, waar we vanmorgen onze etappe aanvingen. Vanuit As rijden we met beide auto’s tenslotte weer terug naar onze camping Kikmolen in Opgrimbie.