Camino

Dinsdag 18 februari 2020

Cover van de DVD 'Camino'

Alles in me zei dat ik het moest doen
Met zijn film 'Camino' volg je pelgrim-cineast Martin de Vries als het ware op de beroemde wandelpelgrimage naar het Spaanse bedevaartsoord Santiago de Compostela.
In cadans met zijn voetstappen neemt Martin je mee over wonderschone paden en door Franse en Spaanse landschappen; en zit je voordat je het weet ‘in het moment’ van de tocht. 
Martin besluit om zonder noemenswaardige voorbereiding de Camino te gaan lopen, de beroemde pelgrimstocht vanuit de mid-Franse pelgrimsstad Le Puy-en-Velay naar Santiago de Compostela in noordwest-Spanje, een tocht van 1.600 kilometer in bijna zeventig dagen. 
Tijdens het wandelen filmt hij zichzelf, zijn voeten, zijn schaduw, het pad, de velden en de bossen, en probeert hij onderweg te achterhalen waarom hij dit avontuur is aangegaan. 
Medepelgrims, steden en overnachtingsplekken komen slechts sporadisch in beeld. 
Als hij al lopende de camera op zichzelf richt, mijmert Martin de Vries betrekkelijk nuchter over zijn ongemakken en zijn euforische momenten, over het prachtige ochtendlicht en het geluid van de vogels, over zelftwijfel en groeiend vertrouwen. 
Hij leert ondertussen zogenoemd ‘in het moment’ te zijn en onderzoekt gaandeweg steeds openhartiger zijn beweegredenen. 
Daarmee wordt het voor ervaren pelgrims een herkenbaar beeldverslag; in het verslavende ritme van de pelgrimstocht, die de ervaring van Martin voelbaar en zo herkenbaar maakt.

Filmisch zelfportret van een pelgrimage
Dit egodocument is een filmisch zelfportret van zo'n twee miljoen stappen op enkele verschillende pelgrimspaden, die Martin de Vries wandelend aan elkaar verbindt. De film begint op het Franse pelgrimspad van Le-Puy-en-Velay naar het Franse Saint-Jean-Pied-de-Port aan de voet van de Pyreneeën, waarna deze pelgrim de Pyreneeën oversteekt naar het Spaanse Roncesvalles. Na die stille aanlooproute voegt hij zich tijdelijk op de drukke Camino Franchés tot aan de Spaanse stad Logrono, waarna hij in noordelijke richting naar Bilbao loopt, om dan over de veel rustiger Camino de la Costa naar Santiago de Compostela te lopen. Onderweg filmt hij de landschappen en mijmert Martin de Vries:

• Ik weet niet waarom ik loop; dat probeer ik te ontdekken.
• Het is voortdurend stil; er gaan duizenden gedachten door me heen.
• Trainen doe je hier.
• Het is alleen maar lopen nu, en verder niks.
• Ik drink liters, liters, liters; het is doorzetten.
• Ik moet absoluut goed naar mezelf luisteren, en me aanpassen.
• Ik kon het niet droog houden; Jezus Christus, wat gebeurt hier.
• Het is een 'amazing day''; een 'turning point'; het is ongelofelijk wat er op deze route allemaal gebeurt.
• Het gaat, maar het is broos.
• Je wordt overal zo lief ontvangen. Als je denkt op de verkeerde plek te zijn, blijkt telkens weer het toch de goede plek te zijn. 
• Je start als een hiker, en komt terug als een pelgrim.
• Het is een 'way of life'; dat merk je wel.
• Nog even, en dan aan 't bier.
• Dit is een niet uit te leggen bezigheid; het is een unieke ervaring om in het diepe in jezelf te zakken.
• Maar dat is later; we zijn nu hier.
• Het probleem is dat je je heel vaak afvraagt wat je in godsnaam aan het doen bent.
• Misschien geeft deze tocht je wel antwoorden, ook als er geen vragen zijn.
• Je leven is kwetsbaarder vanaf je zestigste.
• Vertrouwen, .... maar .....
• Waar loop ik nou weer ..... ik heb niet het idee dat dit een pad is ..... ik moet toch door nu.
• Die angsten en gevoelens wil ik verdoven.
• Je kunt je hier niet verschuilen.
• Dit lopen heeft mij enorm geholpen om hier weer 'in het nu' te zijn.
• Ik wil eigenlijk wel door; ik ben nog niet klaar.
• Ik word stil in mezelf.
• Al dat 'overwhelming' van het begin, dat is weg. Het is sober, van alles ontdaan.
• Je gaat wel anders kijken.
• Ik zie echt prachtige dingen in schijnbaar nietszeggende beelden.
• Er is toch wel verandering bij me gaande.
• Het is genoeg geweest voor alles in mezelf; niet negatief; het is klaar.
• Misschien valt er (n)iets te zeggen.
• Ik ga straks kijken wat de emoties gaan doen.
• De laatste dag moet je toch weer alles loslaten.
• Je kunt van alles bedenken, maar het gaat toch weer anders.