Pelgrimeren van Urdos naar Canfranc Estación

Van Arles richting Santiago de Compostela

Via Tolosana van Urdos naar Col du Somport &

Camino Aragonés van Puerto de Somport naar Canfranc Estación

Woensdag 31 juli 2019 – 21 km 

Dag 36: 785,7 – 806,7 km

Aankomst in de Pyreneeën op Col du Somport (Frankrijk) / Puerto de Somport (Spanje)

Een onvergetelijke top-verjaardag

Dit wordt voor ons een top-dag; in meerdere opzichten. Vooreerst omdat Durkje vandaag haar 60^e verjaardag viert. Die bijzondere verjaardag zal grotendeels gaan plaatsvinden op de boven op de Pyreneeën aansluitende pelgrimspaden van de Franse Via Tolosana en de Spaanse Camino Aragonés. Ten derde is deze dag zo bijzonder omdat we vandaag als pelgrims lopend de Pyreneeën over zullen gaan steken, nadat we vanuit het Franse Arles dan bijna 800 kilometers hebben gelopen om op de top van de Pyreneeën van Frankrijk op de Col du Somport/Puerto de Somport over te lopen in Spanje.

Vandaag gaan Durkje en ik namelijk de pelgrims-etappe van het Franse Urdos naar het Spaanse Canfranc Estación lopen, over een afstand van 21 kilometer, waarvan nog 13 in Frankrijk en over de col heen nog 8 kilometer in Spanje.

Deze dag begint voor ons in zuid-Frankrijk met een frisse temperatuur van 12 graden Celsius. Als we aan het eind van de middag onze etappe in noord-Spanje beëindigen, is het daar zonnig en 26 graden Celsius. Het is aanvankelijk licht bewolkt en hoe later het wordt, hoe meer de zon zich laat zien. Af en toe waait het even, nooit hard, maar wel lekker fris.

Al met al gaan we vandaag een schitterende top-dag tegemoet; een (verjaar)dag om nooit weer te vergeten.

Vertrek vanuit Urdos

We staan om 6:00 uur op. Met onze auto rijden Durkje en ik om 7:00 uur vanaf camping Pyrénées Nature in het zuid-Franse Oloron-Sainte-Marie door de ruim 8 kilometer lange Somport-tunnel onder de Pyreneeën door naar het noord-Spaanse Canfranc Estación in Spanje.

We zijn mooi op tijd in Canfranc Estación voor de Franse bus, dus we gaan eerst nog een kop koffie drinken tegenover het immense lege treinstation.

De bus arriveert ongeveer 5 minuten te laat, en daarmee rijden we terug door de Somport-tunnel, en worden we ten noorden van de Pyreneeën keurig afgeleverd op busstation Douane in Urdos. Hier in het Franse bergdorpje Urdos dat doorsneden wordt door de N135, begint vandaag onze bijzondere etappe.

Steil bergopwaarts

Over een mooi pad tussen rotsmuurtjes door dalen we buiten Urdos af naar de rivier Le Gave d’Aspe.

Nadat we een eindje over dit pad langs de snel stromende rivier hebben gelopen, kunnen we via een houten brug de rivier oversteken.

Aan de overzijde van de rivier vervolgen we de route over een mooi veldpad. Achter ons zien we dan nog eenmaal het dorpje Urdos liggen.

En dan begint een extreem steile klim bij de beboste berg op. Veel hoger volgt een mooi boshellingpad, af en toe stijgend en dalend, en nu en dan omzoomd met bomen en/of met bermmuurtjes van rotssteen.

Over een asfaltweggetje komen we in het gehucht Naudin. Bouwvakkers zijn bezig een van binnen gestript huis weer als nieuw te maken.

Liefde voor pelgrims in Marrassaa

Na ongeveer een kwartier komen we dan bij de boerderij van Marrassaa. De bewoners van deze boerenhoeve hebben oog en liefde voor de bij hen passerende pelgrims. Bij de boerderij hebben ze onder een boom namelijk een zithoekje gecreëerd, met een tafel, waarop een thermoskan met heet water staat, met daarnaast een bus waarin koffie en thee en toebehoren zit. Een bordje aan de boom nodigt ons uit om het er letterlijk van te nemen. Een heel vriendelijk gebaar van deze gastvrije boerenfamilie.

Stilte op de waterloop en in het gehucht

We gaan weer verder, en kruisen dan een rotsachtige droogstaande waterloop, waarlangs in het voorjaar kennelijk een stevige waterstroom van de berg naar beneden raast, gezien het groot aantal dikke rotsstenen waarmee deze waterloop geplaveid is. Verder staan enkele koeien met koeienbellen ons nieuwsgierig gade te slaan als we deze rotsachtige droge waterloop oversteken.

En eindje verder, nadat we de afdaling hebben ingezet, komen we over een smal hellingpad langs de ruïne-restanten van wat vroeger ooit een klein buurtschap is geweest, gebouwd tegen de bergwand.

Voorbij dit buurtschap wordt het hellingpad veel breder, waarschijnlijk is dit een voormalig karrenspoor dat naar dat gehucht leidde. Onderweg passeren we nog een kleine waterval, zoals we die vandaag nog heel regelmatig tegen zullen komen op plekken waar het hoger gevallen regen-bergwater langs de steile hellingen haar weg naar beneden zoekt, op weg naar beekjes, die verderop samen een bredere rivier (Le Gave d’Aspe) worden.

Lege boerenhoeve van Fouillassar

We dalen inmiddels af naar Le Gave d’Aspe en naar de verkeersweg N134. Daarbij moeten we over een heel smal en steil pad met heel veel rotsstenen op en in het pad. Dat betekent uitermate voorzicht laveren tussen en over die kleine en grote rotsstenen. Bovendien is de ondergrond nog nat van de regen van de afgelopen dagen, dus de ondergrond is behoorlijk glad, en een uitglij-ongeluk zit dan in een klein hoekje. Maar we komen veilig en wel beneden aan in Fouillassar, bij een verlaten boerenhoeve.

In de dikke natuurstenen muur zitten twee oude ruw-houten deuren, waarvan de ene van het woonhuis, en de andere ernaast van een schuur is. Daarboven een balkenplafond voor het erboven liggende overstekende boerderijdak.

We lopen om de boerderij heen.

Het hek staat open, en ik ga de binnenplaats van de boerenhoeve op. Rechts van mij weer twee deuren. De linker is gesloten, waarschijnlijk van een hout- of materiaalhok, en de linker deur staat open. In die kleine ruimte zie ik de wc, niet meer dan een houten plank met een gat erin, zoals ik dat nog ken van toen – ook bij mijn grootouders - nog in gebruik zijnde toiletten.

Links in het hoofdgebouw kan ik door een gat naar binnen kijken, maar kan niet onderscheiden wat zich daar in het donker bevindt. Als ik door het gat een foto met flits maak, zie ik op de foto dat dit de lege, oude stal is; een lage houten ruimte, met een afvoergeul voor de mest, in een betonnen vloer.

Heldergroen Pyreneeënwater

Voorbij deze boerderij steken we de rivier over via een stenen brug. Langs de rivieroever lopen we verder stroomopwaarts, om verderop de N134 over te steken. Vanaf dit punt gaat het de komende uren voornamelijk bergopwaarts. We volgen een mooi bospad, en zien vanaf grote hoogte door de bomen heen een rivierstuw in Le Gave d’Aspe. Stroomopwaarts, waar het waterbassin is, kleurt het water prachtig groen. Dan begrijp je ook waarom het bronwater uit de Pyreneeën hier in de supermarkten wordt verkocht in die heldergroene flessen.

Parc National des Pyrénées Occidentalis

Vanaf nu wandelen we het Parc National des Pyrénées Occidentalis binnen. Dit is een prachtig ruig berggebied met voor ons mooie paden, die af en toe worden gekruist door evenzo ruige watervallen en waterlopen, waarover rotsstenen en hout door het bergwater worden afgevoerd door het snel stromende val-water. Regelmatig moeten we die waterlopen voorzichtig oversteken.

Als we hogerop komen, wordt het berglandschap opener, en lopen we bijvoorbeeld over een smal pad tussen dicht op elkaar staande varens.

Het uitzicht is waarlijk prachtig. Een eind verderop bijvoorbeeld zien we nog eeuwige sneeuw liggen op de noordhelling van een hoge berg.

Soms kunnen we over een smal pad onder een hoge rotsformatie door lopen, om dan om de berg heen naar een volgende te lopen.

Nog weer hogerop komen we over een schitterende bergweide, waar de flora en fauna nog weer anders is. Hier bloeien prachtige bloemen.

Om ons heen fladderen mooi gekleurde vlinders.

Het laatste stuk van de bergweide gaat door een vallei omhoog.

Peyrenère 1420

Boven aan deze bergweide staat een bermmuur, die de doorgaande pasweg scheidt van de bergweide. Achter deze bermmuur komen we aan bij de haarspeldbochten van Peyrenère, gelegen op een hoogte van 1.420 meter.

We zijn nu dus al heel hoog gekomen, maar met nog zo’n 200 meter hoogte te gaan, zijn we er nog niet.

Nog ongeveer drie kwartier verder bergopwaarts.

We steken de pasweg over en gaan dan verder over de bergweide, waar ook koeien grazen.

Tussen de koeien door lopen we naar een houten bruggetje, waarmee we een bergbeekje oversteken.

De koeien met rinkelende bellen grazen rustig verder als we hen passeren.

Eén van de koeien steekt even zijn kop uit boven een bermmuurtje om te zien wie haar hier passeert.

Bijna drie kwartier later, naderen we de col. De uitzichten rondom zijn magnifiek.

Col du Somport in Frankrijk

Op de plek waar een fotograaf met een enorme telelens zit te turen naar de bergtoppen verderop, komen wij aan op het voor ons vandaag hoogste punt: de Col du Somport. Dit is het hoogste punt, en tegelijk ook het eindpunt van de Franse pelgrimsroute Via Tolosana.

We lopen door naar de Frans-Spaanse grens.

Puerto de Somport in Spanje

Op de grens gaat het Franstalige Col du Somport over in het Spaanstalige Puerto de Somport.

Een passerende Spanjaard komt op ons af, en vraagt of hij een foto van ons samen kan maken bij het bord van de Puerto de Somport. Dat is een vriendelijk aanbod, dat wij graag accepteren. Hij maakt een foto van ons, en wenst ons een “Buen Camino!” Mooi dat die pelgrimsgroet direct al op de Spaanse grens begint. We zullen het onderweg nog vaak te horen krijgen van Spanjaarden.

Nu wandelen we na ongeveer 800 kilometer Franse pelgrimspaden van de Via Tolosana het land Spanje binnen, op weg naar de herberg die boven op de col staat.

Direct zien we op het wegdek al de eerste gele caminopijl, ten teken dat hier al de Camino Aragonés begint.

Hoog op de rots staat een mooi gestileerd beeld van een pelgrim.

We ontmoeten hier een oudere Franse man, die vandaag met zijn kleinzoon van 12 jaar oud vanuit Urdos naar boven is geklommen. Hij pelgrimeert dagelijks een stukje pelgrimspad van ongeveer 10-15 kilometer, wat een afstand is die met kinderen van die leeftijd goed te doen is. Zij zullen hier vannacht overnachten in de herberg op de col.

We gaan de herberg binnen, en zien daar zowaar direct de bij ons zo populaire Spaanse Tortilla Patates op de bar staan. We bestellen Café Americano met die twee stukken aardappeltaart, om daar - als vanouds op onze Spaanse pelgrimswegen - van te genieten, met een paar stukken stokbrood erbij. Zo zijn we weer helemaal terug op de Camino. Dat voelt heel goed.

Camino Aragonés

Maar we zijn er nog niet. Wel hebben we de eerste 13 kilometers van vandaag gelopen, maar we moeten nog ruim twee uren verder, naar beneden, naar het 8 kilometer verderop en lager gelegen Canfranc Estación.

Als we de herberg verlaten, zien we boven op de rots een betonnen kapel, met daarop en daarin een rood zwaardkruis, dat ook symbool staat voor Jacobus als Santiago Matamoros, de Morendoder.

Op de plek waar de Camino Aragonés begint, staat dat overduidelijk aangegeven met de gele caminopijlen, en met een betonnen paal, waarop staat het vanaf hier nog 857,9 kilometer gaans is naar Santiago de Compostela. Hier begint dus de Camino Aragonés.

We verlaten de asfaltweg en gaan het bergpad af.

Langs een waterstroompje lopen we bergafwaarts.

De vele caminopijlen wijzen ons feilloos de goede weg.

Ski-oord Candachú

Over een open bergweide gaan we naar beneden.

Omdat het berglandschap hier – zeker vergeleken met de Franse zijde – heel open is, is dit gebied ook heel geschikt als ski-gebied. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we al heel snel een eerste ski-oord passeren, de plaats Candachú.

Op de berg tegenover Candachú zien we de stoeltjes van de stoeltjeslift vooralsnog werkeloos aan de kabelbaan bungelen.

Watervallen en bergbeken

Op een lager gelegen berghelling zien we een groot aantal bijenkasten opgesteld staan. Die hebben hier een schitterende locatie, met al die bloeiende planten op deze kleurrijke bergweiden van de Spaanse Pyreneeën.

Enkele malen passeren we schuilhutten, die hier langs het neergaande pad zijn gebouwd.

Evenals vanmorgen in Frankrijk, zien we tussen het bladerdek van de bomen door ook een stuw in een bergriviertje.

En ook hier weer de kleine watervallen, boven in de Pyreneeën, waar de grotere rivieren uit ontstaan.

Er zijn ook grotere watervallen, met hierboven al fikse waterstromen. Eén van die watervallen moeten we met een houten brug oversteken.

Stroomafwaarts is het bergriviertje al behoorlijk breed, en mondt uit in een bredere waterloop, waarbij op dit moment een groep jongeren op een aantal rotsen zit.

Nog weer lager lopen we over smalle bergweiden. Een aantal van die bergweiden zijn helaas geheel overwoekerd door hoog opgaande bereklauw. Als je die hun gang laat gaan, nemen ze in de loop van jaren een hele bergweide over. Voorzichtig lopen we over het smalle bergpad dat tussen die bereklauw door gaat.

Canfranc Estación

Na ongeveer twee uren 8 kilometer bergafwaarts te zijn gegaan, arriveren we op een bedrijventerrein in de plaats Canfranc Estación.

We lopen in de richting van het centrum, en passeren daarbij de tunnelopening van de oude Somport-tunnel die ooit is gemaakt voor het treinverkeer door de Pyreneeën tussen Spanje en Frankrijk.

Je mag de spoortunnel niet in, en ver zou je overigens niet komen, want na zo’n twintig meter zie ik een hek dat de tunnel afsluit voor publiek. Uit de tunnel waait een koude wind.

Aan het begin van de vorige eeuw hebben Spanje en Frankrijk een groots project opgezet om het treinverkeer door de Pyreneeën heen tussen beide landen mogelijk te maken. Het is helaas geen succes geworden, met als gevolg dat de spoorlijn buiten gebruik is gesteld, en de spoortunnel onder de Pyreneeën is gesloten.

Bijzonder is dat Spanje hier in Canfranc Estación indertijd een buitengewoon groot treinstation heeft gebouwd, dat in de ranking van de grootste Europese treinstations op de tweede plaats van boven stond. En nu de spoorlijn buiten gebruik is gesteld, staat het station geheel leeg. Ze zijn het momenteel aan het restaureren, en toeristen met witte bouwhelmen – voornamelijk Spaanse – hebben wel de mogelijkheid om dit extreem grote spook-station te bezichtigen.

Verjaardagsfeest deel 2

We hebben de auto geparkeerd tegenover dit buitengewone stationsgebouw, en stappen in om door de Somport-tunnel weer onder de Pyreneeën door te rijden, terug naar onze camping in Oloron-Sainte-Marie. Hiermee sluiten we het eerste deel van Durkje haar 60^e verjaardagsfeest af, terugblikkend op een geslaagde en buitengewoon mooie oversteek over de Pyreneeën heen, van Frankrijk naar Spanje, op het eindstuk van de Via Tolosana en het beginstuk van de Camino Aragonés. We voelen ons gezegend dat wij op deze leeftijd nog zo vitaal zijn dat we beiden èn samen zulke mooie dagen mogen beleven. We realiseren ons maar al te goed dat dat veel andere mensen niet is gegeven, dus voor ons alle reden om dankbaar te zijn met wat ons is geschonken.

De feestvreugde is vandaag bovendien vergroot door – zeg maar – het mooiste weer van de wereld dat je kunt hebben om de hoge bergketen van de Pyreneeën over te steken. De heldere lucht, de aangename zonneschijn, en de heerlijk verkoelende wind hebben er mede toe bijgedragen dat de klim, de top en de afdaling een waar feest zijn geweest.

Bovendien hebben we onderweg de vele telefoontjes en app-jes gehad van onze kinderen, andere familie, vrienden en collega’s, die Durkje op grote afstand de felicitaties bergop hebben gezonden. Met de onderweg gemaakte foto’s hebben we met hen op deze bijzondere verjaardag deze bijzondere topdag gedeeld. Ook dat is veel waard als je urenlang de Pyreneeën beklimt – en onderweg niemand ontmoet – en dan toch ook nog via de moderne communicatiemiddelen zo persoonlijk contact kunt onderhouden.

Op de camping gaan we snel douchen en verkleden, en daarna informeren we bij de campingreceptie waar we in Oloron-Sainte-Marie op wandelafstand een goed restaurant kunnen vinden voor een aangenaam verjaardagsdiner.

We worden verwezen naar een restaurant tegenover de kathedraal van Oloron-Sainte-Marie, slechts op een kilometer wandelen van de camping, dus daar lopen we aan het begin van de avond naar toe, waar we deze vreugdevolle verjaardag afsluiten met een voortreffelijk streekgerecht, met een vriendelijke bediening, op een aangenaam rustig terras tegenover de kathedraal.

Een bijzondere verjaardag, om nooit te vergeten!