Pelgrimeren van Ponte de Lima naar Rubiães

Maandag 29 april 2019 

Met de vier Zuid-Koreaanse pelgrims op de middeleeuwse brug over de Rio Lima in Ponte de Lima

Van Lissabon naar Santiago de Compostela
Caminho Portugués de Santiago van Ponte de Lima naar Rubiães

Maandag 29 april 2019 – 18,1 km.
Dag 20: 460 – 478,1 km

De was hoort bij de gastvrijheid

Omdat we vandaag  maar ruim 18 kilometer hoeven te lopen, hebben we de wekker later dan te doen gebruikelijk gezet. Om 7:00 uur staan we op, en om 7:40 uur hebben we alles ingepakt; klaar om te vertrekken. We proberen onze gastvrouw – die net in pyjama uit bed is gestapt - nog enkele euro’s toe te stoppen voor het feit dat ze gisteren onze was heeft gedaan, maar zowel gisteren als vandaag wil ze niets weten van enige dank, omdat zij vindt dat dit bij haar taak als gastvrouw van pelgrims behoort. We bedanken haar voor haar gastvrijheid en nemen afscheid. Dan verlaten we pension São João in Ponte de Lima.

Op de boulevard van Ponte de Lima en ook op het lager gelegen parkeerterrein langs de rivier zijn heel veel marktkooplui bezig om hun waar uit te stallen in en rond de marktkramen.

Bij een klein kruidenierswinkeltje kopen we verse broodjes, en bij een café iets verderop gaan we naar binnen om koffie te bestellen. Daar eten we enkele broodjes, en de koffie completeert ons ontbijt.

Internationale fotosessie

Dan lopen Durkje en ik vanuit het winkelcentrum tussen de marktkramen door naar de oude stenen boogbrug die beide oevers van de Rio Lima verbindt. Tot onze verrassing ontmoeten we bij het begin van de rivierbrug de vier Zuid-Koreaanse pelgrims, die we in de afgelopen dagen steeds ontmoetten. Zo aan het begin van al weer een gezamenlijke pelgrimsdag is het op dit mooie punt bij de Rio Lima wel een passend moment om enkele groepsfoto’s te maken, dus we nemen nu de tijd om met camera’s en telefoons groepsfoto’s van elkaar te maken.

Zo langzamerhand wordt het parkeerterrein langs de rivier ook al aardig volgebouwd met marktkramen.

Eén van de Zuid-Koreanen komt bij ons terug om van ons beiden op de brug nog een foto te maken.

Dan is het de hoogste tijd om onze tocht voor vandaag aan te vangen, door over deze lange brug de brede rivier over te steken.

Er zijn veel meer pelgrims die tegelijk met ons de rivier oversteken, en ook vanaf de overzijde komen nog enkele pelgrims ons tegemoet, die aan de andere kant van de rivier hebben overnacht, en die nu nog even teruglopen naar Ponte de Lima, om daar in de gezellige binnenstad te ontbijten, alvorens ook zij hun wandeltocht van vandaag aanvangen.

Aan de overzijde van de rivier staat op de brug een groot stenen beeld van een pelgrim, die – namens de stad – ons een goede caminho wenst.

We hebben voor vandaag de route vanuit Ponte de Lima naar het dorpje Rubiães op het programma te staan. De afstand van deze etappe is 18,1 kilometer.

Van Rio Lima naar Rio Labruja

We beginnen zoals gebruikelijk nog met de trui aan, want bij het verlaten van Ponte de Lima was het 12 graden Celsius. Maar al snel is duidelijk dat we vandaag weer een warme dag tegemoet gaan (33 graden Celsius), want nog maar net buiten Ponte de Lima, als we iets klimmen, vinden we het al voldoende warm om de truien uit te doen. Het weer is heel aangenaam zonnig.

We lopen over een lang maar smal pad van stapstenen langs een waterloopje.

Verderop ligt een kleine stenen brug, eigenlijk meer een duiker.

We steken een smalle asfaltweg over, en gaan verderop onder de A-27 door. Dan komen we na 2,7 kilometer door het kerkdorpje Arcozelo.

Verderop horen we links van ons het snelstromende water van een riviertje. Als ik even tussen de bomen door vanaf de weg naar die rivier loop, zie ik dat het lawaai wordt veroorzaakt door een waterval.

We lopen door en komen dan langs een viskwekerij, waar sportvissers ook mogen vissen. Op het terrein – waarschijnlijk voorheen een boerderij – staat ook een oude hórreo, met daaronder twee oude houten karren.

We lopen parallel aan de rivier Rio Labruja, en op een gegeven moment gaan de rivier en ons bospad onder het hoge viaduct van de A-3 door.

Klim voor (inter)nationals

Daarna begint het serieuze klimwerk van vandaag, over mooie paden over hellingen en door bos.

Op deze route voorbij Porto loop je beslist niet meer alleen. De hele dag ontmoeten we veel pelgrims, ook velen die wij in de afgelopen dagen nog niet hebben ontmoet. 

Op het moment dat we hier lopen, wisselen we af en toe van positie met de vier Zuid-Koreanen, met drie Portugese dames, en met nog een man die alleen loopt, met wie je niet of nauwelijks contact krijgt. Er zijn ook pelgrims die echt alleen en in stilte willen lopen, en dat respecteer je als pelgrims uiteraard van elkaar. Als je vooruit loopt en even stilstaat om bijvoorbeeld iets te drinken of om een foto te maken, wissel je op natuurlijke wijze vaak even van positie in de rij, en is een kort knikje of enkele bewoordingen genoeg om even persoonlijk contact met elkaar te hebben. Met anderen loop je soms een eindje op, of sta je hier of daar even met elkaar te praten.

We lopen over een helling, met rechts van ons de Rio Labruja. Af en toe passeren we een plek waar we mooi zicht krijgen op bijvoorbeeld een waterval in de rivier.

Bij Revolta omhoog

Bij Arco komen we weer op een asfaltweg.

Direct daarna wandelen we het dorpje Revolta binnen. We lopen recht op de kapel van Revolta af. We gaan naar binnen, in de koelte.

Het kruis van Pasen staat in de kapel. Een inmiddels al verlept bloemstuk staat aan de voet van het kruis.

Het kruis is kleurrijk versierd met allerhande kleine voorwerpen die passerende pelgrims aan het kruis hebben gehangen.

We nemen hier in Revolte geen pauze bij Café Nunes, maar gaan door. Over een asfaltweg klimmen we snel, dus binnen de kortste keren hebben we al een mooi uitzicht over het dal en de heuvels rechts van ons.

Durkje maakt hier een foto van me, maar dan komt een jonge Canadese pelgrim aanlopen, en hij vraagt om een deal: hij zet ons samen op de foto, en in ruil daarvoor wil hij graag dat wij hem op dit uitzichtpunt op de foto zetten. Dat doen we.

Als iedereen zijn steentje bijdraagt

Ook bij de kleine waterval van Fonte Trés Bicas maken we een foto. De drie Portugese dames die nu ook komen aanlopen, vragen of ik een foto van hen wil maken bij deze waterval. Natuurlijk doen we dat, want zo help je elkaar aan mooie foto’s van je groepsgenoten.

Bij één van de huizen langs de asfaltweg hangt tegen de tuinmuur een mooie tegel, met daarop verschillende pelgrimssymbolen.

Op een bospad komen we langs een groot rotsblok. Op de voorzijde staan twee wegwijzers, en boven op de grote steen liggen allemaal kleinere stenen, die hier veelal door pelgrims op zijn gelegd. Als iedereen als pelgrim zo zijn steentje letterlijk bijdraagt, wordt dit hier een grote hoop stenen.

Volhouden tot de top van de Alto Portela Grande

De camino wordt onze uitdaging hier, want we krijgen te maken met een heel lang deel waarin we voortdurend stijgen, en soms heel steil omhoog moeten, vaak over dikke stenen en rotsblokken. Een lange sliert van pelgrims klimt stapje voor stapje over een afstand van meer dan twee kilometer heel langzaam omhoog. Uiteindelijk moeten we ongeveer 270 meter omhoog.

Deze uiterst zware klim zorgt in elk geval voor de nodige teamgeest, want men moedigt elkaar aan, laat een ander even voorgaan als die sneller kan, maakt tussendoor ook nog een grapje om het leuk te houden, en gunt elkaar hartelijk dat er even gezucht en gedronken moet worden.

Onderweg passeren we het Cruz dos Francese, een stenen wegkruis, met aan de voet van het kruis heel veel kleine steentjes, gebruiksvoorwerpen en rouwkaartjes.

En weer gaan we verder omhoog. 

Elke keer als je denkt dat het wel bijna is afgelopen, komt er over een richel weer een volgend klimstuk. Na een heel steil deel over de rotsen, komt dan eindelijk het eind van deze klim in zicht. Linksvoor ons zien we door de bomen verderop een snackwagen staan. Die wordt bemand door een man en een vrouw, die op een open ruimte hier boven op de Alto Portela Grande een picknickplaats hebben ingericht met kunststof tafeltjes en krukjes. Je kunt er warme snacks, fruit en koude dranken kopen, en daar maakt nagenoeg iedereen dankbaar gebruik van. Een mooi rustpunt op de route; door al die uitgeputte pelgrims buitengewoon gewaardeerd.

Eén jaar pake & beppe

Direct voorbij de top gaat het heuvelafwaarts, over een pad dat recht naar beneden loopt, steil over een rotsachtig pad. Stapje voor stapje gaan we nu voorzichtig naar beneden. Daarbij komen we vlak vóór het dorpje Cabanes langs de oude, niet meer in gebruik zijnde graanmolen, die hier op waterkracht werkte.

Nu zijn Durkje en ik de hele dag al op zoek naar een mooie locatie waar we een videoboodschap willen maken, want onze eerste kleinzoon Elwin wordt vandaag één jaar. Omdat we er vandaag niet bij kunnen zijn, heeft Durkje het plan opgevat om via Whatsapp een videobericht als felicitatie naar Nederland te sturen. Hier bij deze oude molen, met vanaf het heuvelhellingpad ook een prachtig uitzicht over het dal ver beneden ons, is een mooie plek voor dit felicitatiebericht. Kortom we spreken een videoboodschap in als eenjarige pake & beppe voor de eenjarige Elwin, draaien voor een panoramaview eenmaal in het rond, en dan wachten we enkele minuten voordat de telefoon het videobestand via Whatsapp heeft verzonden naar de jarige Elwin. Enige tijd later krijgen we een enthousiaste reactie terug, dus onze verjaardagsboodschap is in goede orde aangekomen. Missie geslaagd.

Cabanas en São Roque

Even later wandelen we door het dorpje Cabanas.

Het einde van deze etappe komt in zicht, want even later zijn we al in het dorpje São Roque.

Nog ongeveer een kilometer, en dan zijn we in Rubiães.

Het leek ons een goed idee om deze keer eens in een quinta de overnachten, in een Portugese boerderij. Als we echter bij Quinta das Leiras arriveren, blijkt dat niet een hoeve te zijn, maar een modern gastenverblijf, met ook een zwembad erbij. Dat is op zich prima, maar we komen er niet in, want waar we ook aanbellen, op de ramen kloppen, of naar binnen roepen, nergens volgt een reactie. Geen deur gaat open, niemand te zien, dus op naar het volgende adres.

Huis en tuin van de zon

Als we weer op de doorgaande weg komen, blijkt dat het volgende pand ook een overnachtingslocatie is voor pelgrims. Het is Casa das Lagas, huis van de zon.

Er staan steigers tegen de gevel, en als we bij de voordeur komen, gaat die direct open, en worden we door de eigenares welkom geheten. Ze vertelt dat ze nog wel pelgrimskamers heeft, maar meldt er wel even bij dat bouwvakkers vanmiddag met enige bouwlawaai bezig zijn met werkzaamheden op het dak van het huis. Dat vinden we geen probleem, want deze bouwlui zijn om 17:00 uur al vertrokken, en daarna keert de rust wel weer terug.

We nemen de kamer en vragen waar we kunnen eten en boodschappen kunnen halen. De vrouw vertelt dat wij vanavond vanuit deze woning met een busje gratis naar het restaurant in het dorp worden gebracht en dat we na afloop van de avondmaaltijd weer terug worden gebracht.

In de keuken schrijf ik het dagverslag en Durkje zit heerlijk te lezen op een ligstoel onder een grote parasol in de tuin. 

Ondertussen komen er later vanmiddag nog meer gasten bij, een Duits echtpaar en twee Duitse dames, en veel later nog een Duitse man. Dan is het vol, en worden de nog later komende pelgrims doorverwezen naar de andere herberg in het dorp.