Pelgrimeren van Saint-Guilhem-le-Désert naar Saint-Jean-de-la-Blaquière

Van Arles richting Santiago de Compostela

Via Tolosana van Saint-Guilhem-le-Désert naar Saint-Jean-de-la-Blaquière

Maandag 30 juli 2018 – 21,9 km

Dag 7: 134,8 – 156,7 km

Onze waterflessen bijgevuld door lieve Fransen in Arboras

Desolat in Saint-Jean-de-la-Blaquière

Met onze auto rijden we iets na 7:00 uur vanaf camping Les Sources in Soubès naar Saint-Jean-de-la-Blaquière. Daar parkeren we de auto op het parkeerterrein in het dorpscentrum bij Place de la Republique. Zo vroeg in de ochtend is het nog stil in het dorp. Links van het plein zien we een leeg terras, met in het zijstraatje erachter een bijbehorend bakkerswinkeltje. In deze winkel vragen we de vriendelijke jonge vrouw of ze voor ons een taxi voor twee personen naar Saint-Guilhem-le-Désert wil bellen. Ze pakt een briefje met telefoonnummers dat bij de kassa ligt, en belt. Daar krijgt ze nul op het rekest, dus belt ze het tweede nummer. Ook daar lukt het niet, maar ze vraagt om het nummer van een collega-taxibedrijf, krijgt dat en belt het vervolgens. Ook bij het derde telefoontje lukt het niet. Ze krijgt weer een nieuw nummer en belt dat, maar daar krijgt ze het antwoordapparaat aan de lijn. Tussen de bedrijven door helpt ze de klanten die in de winkel komen. Met de opmerking dat het in dit gebied ‘desolat’ is, geeft ze de moed op, maar geeft wel aan dat er nog een optie is via een internet-taxibedrijf, dat wij alleen via internet kunnen reserveren. Ondertussen vraagt ze elke binnenkomende klant of er iemand is die ons zou kunnen wegbrengen. We bedanken haar hartelijk voor haar hulp, en gaan buiten verder op zoek.

Twee uren wachten

Daar ontmoeten we een jongeman, die hier woont, maar afkomstig is uit Groot-Brittannië. Hij vertelt dat de kans heel klein is dat er vandaag iemand onze route gaat rijden, en dat we beter kunnen proberen om in Gignac te komen, omdat de kans groter is dat we vanaf daar een lift kunnen krijgen. Ook een passerende vrouw die hier vandaag aan het werk gaat om een en ander voor het komende dorpsfeest te regelen, ziet geen kans voor een oplossing, evenals twee Nederlandse dames die hier brood komen kopen.

We proberen het nog maar eens bij de Mairie. Een ambtenares wil ons graag helpen, en belt naar een ander dorp, naar Gignac. Dan meldt ze dat we over een half uur een taxi hier krijgen, dus wij stellen ons op vóór het gemeentehuis om daar de taxi af te wachten. Dan komt de bakkersvrouw echter bij ons, en vertelt dat dit taxibedrijf haar zojuist heeft gebeld dat het toch niet gaat lukken om ons te vervoeren.

Daarom gaat ze naar huis om een kennis te vragen of die ons zou kunnen brengen. Die heeft echter het antwoordapparaat aan staan, dus ze krijgt geen contact.

Dan belt het eerdere taxibedrijf van het antwoordapparaat haar terug, en dan blijkt het mogelijk te zijn om om 10:30 uur hier met een taxi te arriveren. Dat spreken we af, dus we gaan toch maar twee uren wachten op deze taxi. Op het terras van de bakkerij drinken we een kop koffie.

Tweede wandelgids en internationale monetaire orde

Diep in mijn rugzak diep ik het tweede wandelgidsje op, en daarin zie ik nog een telefoonnummer van een taxibedrijf in Sait-Jean-de-Fos, waar we gisteren langs liepen. Ik ga naar de Mairie en vertel de vrouw daar hoe het er voor staat, met de vraag of dat nieuwe nummer wellicht soelaas biedt. Ze belt dat nummer en dan blijkt dat deze taxichauffeur direct kan komen, hij zal er dan al om 9:15 uur kunnen zijn om ons af te halen.

Dat wachten we buiten maar af, en ja hoor, vijf minuten later dan aangekondigd, arriveert deze taxi.

Durkje zorgt ervoor dat de rugzakken in de auto komen, en ik loop naar de bakkerij, en vertel de bakkersvrouw daar dat ze de taxi van 10:30 uur kan annuleren, hetgeen ze gaat doen.

En zo gaan we dan toch nog op weg naar Saint-Guilhem-le-Désert. De chauffeur is als kind opgegroeid in Engeland, spreekt goed Engels en praat bijna onophoudelijk. Als we vertellen dat we uit Fryslân komen en dat Friezen hun eigen taal hebben, gaat hij helemaal los, want dan zouden wij ons als Friezen in zijn ogen direct moeten losmaken van Nederland. En vanaf dat moment geeft hij een prachtige beschouwing op het hele politieke, militaire en monetaire wereldtournee. Vol vuur komt hij met een uitgebreid betoog over IJsland, Frankrijk, de Europese Gemeenschap, Macron, De Gaulle, het grootkapitaal van multinationals, de Grieken, Trump in relatie tot Korea en Japan, kernwapens, de schuldencrisis, en nog veel meer, en in een behoorlijk samenhangend betoog pleit hij voor het abrupt negeren en niet terugbetalen van alle Franse overheidsschulden, en eenzijdige algehele losmaking uit het internationale monetaire stelsel.

Hij blijkt behoorlijk belezen te zijn op zijn speerpunten, en ondertussen crosst hij ons door het Franse heuvelland. Op een gegeven moment blijkt de gebruikelijke binnendoorroute te zijn afgesloten, dus we moeten een behoorlijke omweg maken. We hoeven ons daar geen zorgen over te maken, zegt hij, want hij zal ons dat in de reisprijs schenken. En dan gaat hij weer helemaal gepassioneerd los met zijn betoog, totdat wij geruime tijd later in Saint-Guilhem-le-Désert arriveren. De taximeter is al opgelopen tot ver boven de zestig euro, maar hij neemt genoegen met 50 Euro, en onze interrupties en bespiegende nuanceringen van onderweg zijn kennelijk het meerdere wel waard. Hij heeft zichtbaar genoten van deze boeiende taxirit en wij hebben er bovendien een goed gesprek aan overgehouden aan het begin van deze dag.

Saint-Guilhem-le-Désert

De taxichauffeur toont respect voor ons plan om vandaag bij deze temperatuur van zo’n 37 graden te klimmen en te dalen in het onherbergzame heuvelland, en als de 21,9 kilometer door dit desolate gebied ons te veel is, dan is aankomen in Arboras na 13,1 kilometers al een hele prestatie in zijn ogen, en is hij van harte bereid om ons daar na 15:00 uur af te halen.

De eerste vier uren zullen we waarschijnlijk niemand ontmoeten, en al helemaal geen huizen zien; alleen maar een kasteelruïne. Hij zou deze tocht zelf alleen maar in het voorjaar of in het najaar willen lopen, gezien zijn eigen ervaring, maar hij wenst ons veel succes.

Door een nog stil Saint-Guilhem-le-Désert lopen we naar het kerkplein bovenin het dorp. Hier begint om 10.30 uur onze route vandaag, waarschijnlijk zo’n zeven uren lopen.

Buiten dit stadje lopen we een komvormige vallei in en rijzen de rotsen rondom ons hoog op. Hier begint onze eerste klim van vandaag.

GR653 in geel en wit-rood

Over een heuvelpad gaat het heuvelopwaarts. Na een tijdje lopen, passeren we een vrouw en twee mannen.

De tweede is bezig om de struiken die over het pad hangen, weg te knippen, en de eerste man is met aandacht bezig om op de rotsen heel secuur het routenummer GR653 te schilderen, met daarbij de rood-witte wegwijzer.

We bedanken de heren voor hun voor ons zo belangrijke werk, want dit zijn voor ons de zo waardevolle routebeheerders, die het mogelijk maken dat wij met veel gemak de juiste route  bewandelen.

Over smalle rotspaadjes gaat het voortdurend verder omhoog.

Langzamerhand krijgen we nabij het hoogste punt van vandaag schitterende panoramische uitzichten over het omliggende heuvelland.

Steentijd

Na veel haarspeldbochten en een lang traject zijn we na pas ruim een uur op het hoogste punt gearriveerd. Dan gaat het over een steenachtig pad langzaam weer naar beneden.

Verderop verandert dit rotspad in een prachtig smal hellingpad, dat we geruime tijd volgen, totdat we over een meters breed steenpad verder de heuvelhelling omlaag gaan.

De uitzichten zijn voortdurend prachtig, en het is het alleszins waard om zo’n klim ervoor te maken.

Na een scherpe bocht passeren we een houten bordje, waarop staat dat achter het struikgewas restanten te zien zijn uit het Neolithicum.

Ik wurm me tussen de stugge struiken door, over een heel smal paadje, en kom dan zo’n 50 meter verder op een plek waar een rond steenhuisje staat zoals men die heel lang geleden hier in het gebied bouwde van de stenen die hier rondom overal liggen.

Kasteel met kruiden

Met de plaats Montpeyroux al in zicht in de vallei, lopen we naar een hoge kasteelmuur, het restant van wat eeuwen geleden hier een majestueus kasteel is geweest.

De kantelen staan nog fier overeind op de hoge burchtmuur.

Het hek van de ruïne staat gelukkig open, dus ik kan even binnen kijken. Daar zie je dat het binnenterrein van het kasteel overwoekerd is door planten, en hier en daar staan nog stukjes dikke kasteelmuren overeind.

Desolaat is ook het woord dat hier past, maar wel met een prachtig overzicht op de laagvlakte.

Dit kasteel hoort bij het bijzondere natuurgebied waarin het staat. Dit uitgedroogde terrein op het kalkplateau van de Haut-Languedoc is de bijzondere biotoop van bijbehorende planten, waaronder ook veel kruiden, zoals dille, tijm en oregano. Je loopt hier als het ware door een superdroge kruidentuin, met hier en daar een verscheidenheid aan geuren. Dit unieke natuurgebied wordt beschermd door Unesco. Je kunt het hier ook alleen maar lopend doorkruisen, en de enkele wandelaar die hier passeert, wordt gevraagd om deze bijzondere biotoop beschermend te respecteren.

Le Barry en Montpeyroux

Aan de voet van het kasteel ligt een klein dorpje, genaamd Le Barry.

Voorbij de dorpskerk staat onder een dicht bladerdek een grote picknicktafel, dus voor ons de gelegenheid bij uitstek om hier een lunchpauze te houden, aan de voet van het kruis, naast de kerk.

Na deze verkoelende pauze lopen we naar Montpeyroux, dat we in de noordelijke punt aanraken, maar om het direct al na het eerste huis weer te verlaten.

Over mooie, maar warme veldpaden lopen we tussen de wijngaarden door. Dikke trossen druiven hangen hier in de zinderende hitte aan de wijnstokken, onder mooi groen blad.

Oase Arboras

Even later krijgen we het plaatsje Arboras goed in beeld.

De nieuwe wegwijzers met ook de aanduiding ‘Chemin St. Jacques de Compostelle’ wijzen ons perfect de weg, en geven bovendien ook aan hoever het nog is naar markante punten.

Voordat we het dorp in gaan, komen we over een bijna duizend jaar oude pelgrimsbrug, de inmiddels gerestaureerde Le Pont Vieux sur le Rouvignons.

Bij de opgang van de brug staat een pelgrimsmerkteken, waarop staat dat het vanaf hier nog 1.474 kilometer is naar Santiago de Compostela.

We steken deze oude brug over, geplaveid met keien.

Dan komen we iets verder aan in de bebouwde kom van Arboras.

Volgens onze wandelgids en van onze taxichauffeur weten we dat Arboras de enige oase is op deze 21,9 kilometer lange heuveltocht, want hier is het enige café langs de route. Daar willen we gaan pauzeren, maar als we daar arriveren, blijkt het café tot 16.30 uur te zijn gesloten . Zo lang – twee uren - willen we niet wachten.

Maar we hebben nog ruim een liter drinken over, en nog een lange klim en bijna negen kilometer te gaan. We hadden erop gerekend dat we hier onze voorraad drinken zouden kunnen bijvullen. We moeten hoe dan ook onze drinkvoorraad aanvullen, voordat we Arboras verlaten. Maar in deze zinderende hitte is er niemand op straat te zien. Alle raamluiken zijn gesloten, dus een desolaat straatbeeld.

We bellen vlak vóór het verlaten van het dorp aan bij een huis, waarvan we achter de voordeur geluid horen. Een vrouw doet open, en geeft haar man twee van onze grote waterflessen, om ze boven met kraanwater te vullen. Ze verontschuldigt zich ervoor dat het water niet koud is, maar wij zijn meer dan tevreden met deze 2,5 liter extra drinkvoorraad. We bedanken de vriendelijke waterleveranciers van harte.

Heuvel op

Daarna verlaten we de oase Arboras, in de wetenschap dat ons nu nog een behoorlijke volgende klim door het heuvelland rest. Over smalle asfaltweggetjes gaan we verder.

Als we even stilstaan om te drinken, passeren in dit desolate gebied twee gendarmes op motoren. Eén van hen claxonneert bij het passeren naar ons als groet.

De smalle asfaltwegen gaan over in steenachtige paden, die ons weer tot grote hoogte brengen.

Het is alleszins een dag van verstrekkende vergezichten vandaag.

Heuvel af

Via de picknickplaats van Les Deux Vierges en verderop Rocher des Vierges gaat het voordurend hogerop. Boven aan de heuvel passeren we regelmatig dikke rubberen slangen, waarmee het bronwater hoog van de heuvel naar beneden wordt getransporteerd. Op het heuvelpad komen we op een gegeven moment langs een smalle waterplas in dit zo droge gebied. Twee kikkers springen in de waterstrook en laten zich niet meer zien tijdens ons passeren.

Zo groots kan iets kleins zijn

Onze tweede oase treffen we aan bij Puech Boissons, op zo ongeveer het hoogste punt. Hier staan twee picknicktafels, maar heel bijzonder hier is de waterkraan, die voortdurend een dun stroompje water in een kleine stenen waterbak laat stromen.

Dit koude bronwater is een weldaad voor ons, want onze handen en polsen en onderarmen wassen en koelen, je aangezicht verkoelen, is precies wat je na zo’n inspannende klim behoeft.

Eén van onze al weer lege waterflessen vullen we hier met ijskoud bronwater.

Dat kleine stroompje ijskoud water, hoe groots kan dat zijn!

Riskante afdaling

Verkoeld en opgewekt zetten we nu de afdaling in. Die is geenszins gemakkelijk, want er zijn veel trajecten bij die behoorlijk steil zijn; zó steil dat de routebeheerders hier op bepaalde plaatsen met boomstammetjes traptreden hebben gemaakt om uitglij-ongelukken te voorkomen.

Als de aarde op een gegeven moment rood kleurt, verandert ook de structuur van het hellingpad. Het wordt zachter, met rotspunten en stenen die boven de aarde uitsteken.

Nog weer lager gaat het over vlakke rotsen en over losliggende leisteenvlakken.

Vlak voordat we Saint-Jean-de-la-Blaquière bereiken, komen we langs een veld dat is begrensd door een lange muur, die is gebouwd van los opgestapelde vertikale platte veldstenen.

Een mooi voorbeeld van hoe je nuttig gebruik maakt van lokaal beschikbaar materiaal.

Warm & koel welkom in de Mairie

En dan, na een dagmars van 7 uren en een kwartier door een zinderend doch prachtig heuvelland wandelen we bij de brug onze bestemmingsplaats Saint-Jean-de-la-Blaquière binnen.

Ik loop even naar de Mairie om te checken of die nu tegen 18.00 uur nog open is. Op het gemeentehuisplein is het nog gezellig, want er zijn verschillende mensen bezig met – volgens ons – de voorbereidingen van het aanstaande dorpsfeest.

Vanaf de trap bij het gemeentehuis komt de gemeenteambtenares van vanmorgen op ons aflopen, en ze laat merken dat ze verrast is dat we hier nu al zijn aangekomen. “Is het echt waar dat jullie nu al de hele route hebben gelopen in deze warmte? …. En willen jullie ook nog een gemeentestempel in jullie credentials?”

We lopen mee naar binnen. De vrouw gaat naar een koelkast en schenkt voor ons beiden een groot glas koud bronwater in. Een tweede rondje water wordt ook gastvrij geschonken.

Ondertussen komt ze met een wel heel groot stempel aanlopen, en zet ze dat enorme gemeentestempel in onze pelgrimspaspoorten.

Belevenissen van een pelgrim

We bedanken de lieve vrouw voor haar vriendelijke gastvrijheid, en lopen dan door naar de auto op het parkeerterrein verderop. Achter de ruitenwisser zit een blad waarop staat dat we hier niet meer mogen parkeren vanwege het dorpsfeest dat hier over enkele dagen aanvangt.

Als Durkje en ik daarna weer terug rijden naar onze camping in Soubès, blikken we voldaan terug op een wel heel bijzondere pelgrimsdag, die in heel veel opzichten alles in zich had van wat wij ons kunnen voorstellen bij dergelijke dagen als pelgrim op weg naar Santiago de Compostela.

We kunnen hier nog lekker lang van genieten, want morgen gaan we niet op stap, omdat we morgen letterlijk en figuurlijk stilstaan bij de 59^e verjaardag van Durkje. En ook dat behoort natuurlijk een bijzondere feestdag te worden in het Franse vreemde dat ons zo lief is.