Pelgrimeren van Avignonet-Lauragais naar Villenouvelle

Van Arles richting Santiago de Compostela

Via Tolosana van Avignonet-Lauragais naar Villenouvelle

Donderdag 16 augustus 2018 – 19,8 km 

Dag 21: 409,3 – 429,1 km

Tussen de akkers door naar Grand Val voor de volgende klim

De pelgrim bij de kerk

Met onze auto rijden Durkje en ik om 7:10 uur vanaf camping Les Armengauds in Vaudreuille naar Avignonet-Lauragais. Als we wegrijden, is het 17 graden Celsius. De weersvoorspelling geeft aan dat de temperatuur vandaag kan oplopen tot 31 graden Celsius, en dat blijkt later op de dag inderdaad zo te zijn. Het begint als een mooie frisse zomerochtend, en langzamerhand verandert dat van aangenaam warm tot behoorlijk warm, vooral als we in de volle zon lopen.

We parkeren de auto om 7:40 uur op het parkeerterrein bij de Eglise Notre-Dames-des-Miracles, boven in het centrum van deze plaats.

Voordat we op stap gaan, bezoeken we eerst nog het kunstwerk van de pelgrim, dat aan het dorpsplein staat.

Een informatiebord geeft aan dat dit kunstwerk hier staat, vanwege het feit dat de pelgrimsroute van de Via Tolosana deze plaats passeert.

Het is alleen jammer dat de pelgrimsroute niet langs deze kerk en niet langs dit pelgrimsbeeld gaat. En helaas is ook de markante kerk gesloten.

Toeristen die deze plaats bezoeken, krijgen hier in elk geval uitleg over de pelgrimsroute van Arles naar Santiago de Compostela.

Energiepark met molens en panelen

Durkje en ik lopen het dorp uit, om ter hoogte van de grote windmolens onze etappe van gisteren te vervolgen.

Links staat een rij windmolens, maar rechts van ons ook, en daar dan in combinatie met een groot aantal zonnepanelen.

Als we voorbij de linker windmolens zijn, en achterom blikken, kunnen we op de horizon het imposante bergmassief van de Pyreneeën zien oprijzen. De vroege ochtendzon beschijnt de hoge bergen, zodat we ze van kilometers afstand toch goed kunnen zien.

Grand Val

Voorbij de windmolens gaan we verder over een mooi karrenspoor tussen de akkers door. Nadat we de D43 hebben overgestoken, gaan we over het erf van de boerenhoeve Grand Val.

Op het boerderij-erf staat een perenboom met een overdaad aan bijna rijpe peren.

We maken daarna onze eerste flinke klim, omdat we hier over de heuvelrug van En Gouzy heen moeten. Maar, als we daar overheen zijn, krijgen we een prachtig vergezicht over de volgende vallei vóór ons.

Boucassier

Na enkele asfaltweggetjes gaan we verder over prachtige veldpaden. Omdat die veelal verdiept tussen de akkers liggen, is het gras van deze graspaden nog nat, maar het loopt hier fantastisch mooi. We lopen door het veld in de richting van Boucassier.

Tussen de zonnebloemen links en het bosperceel van Boucassier rechts van ons lopen we over een karrenspoor naar de volgende asfaltweg.

Oldtimerhoeve

Verderop passeren we een boerderij die aan het steentjespad staat. Op het erf staat een groot aantal oude voertuigen zoals tractoren, personenauto’s en vrachtwagens.

Ook in de open schuur staan oldtimers.

In één van de open schuren zie ik bijvoorbeeld een oude grijze Simca.

En tussen een partij strobalen en rommel staat een oude grijze Simca Ariane met rood dak.

Iets van akkerbouw of vee is niet te zien, dus deze hoeve heeft meer het karakter van een oldtimerboerderij.

Met de neus in de koffie

Onze volgend doel is de plaats Villefranche-de-Lauragais. Over een  smal bospad met rechts een kleine waterloop en links een hoog opgaande wal wandelen we naar deze plaats, die we binnenwandelen ter hoogte van een basisschool.

Het is nu tien uur in de ochtend, en we hopen dat we hier in het dorp in elk geval een café-bar aantreffen, waar we een kop koffie kunnen drinken. Een broodje hebben we al verorberd op een bankje aan de rand van de bebouwde kom. Tot onze verrassing wandelen we in het centrum een prachtig plein op. En het eerste wat we daar zien, is een hotel-restaurant-café, waarbij twee jongemannen druk bezig zijn om een groot terras in te richten.

We vallen hier dus met de neus in de boter, of beter gezegd: met de neus in de koffie, want hier wordt volop koffie geschonken. Dat hadden we net even nodig, en dat kleurt ook zo mooi onze laatste pelgrimsdag van deze vier weken zomervakantie.

Villefranche-de-Lauragais

Villefranche-de-Lauragais is een uitstekende plek voor pelgrims om door te komen, want het heeft zo’n beetje alles wat je onderweg nodig hebt en/of graag ziet. We nemen rustig de tijd om deze plaats te bezichtigen. Eerst beginnen we in de grote dorpskerk, die gekarakteriseerd wordt door een enorme klokgevel, met daarin zes grote kerkklokken.

Ook de binnenkant van deze kerk is de moeite waard om te bekijken.

En dan hebben we ook nog geluk dat een organist bezig is om het kerkorgel te bespelen, met een variatie aan verschillende muziekstukken. Dat completeert zo’n kerkbezoek, en maakt dat je ook ten diepste voelt dat je hier in een kerk bent.

We lopen - nadat we geld hebben gepind bij een geldautomaat - langs de hele grote centrale (markt)hal weer terug naar het plein, om dat over te steken naar het moderne stadhuis. Daar vragen we aan twee baliemedewerksters of ze een stempel in onze pelgrimspaspoorten kunnen plaatsen. De jongste van de twee weet niet wat ze hiermee aan moet, maar de oudste van het stel, is heel resoluut. Ze pakt twee stempels, plaatst ze beide in onze pelgrimspassen, en zet er direct ook de datum van vandaag bij. De jongste van de twee bekijkt aandachtig de eerder al geplaatste pelgrimsstempels in onze pelgrimspassen. Als wij onze pelgrimspaspoorten weer opruimen, horen we achter ons dat de oudere dame aan de jonge medewerkster uitlegt waarom wij een stempel vragen, hoe ze die moet zetten, en dat ze er een stempeldatum bij moet plaatsen.

Zonnebloemen en maïs

Door de nieuwbouwwijk verlaten we de plaats, en dan gaan we over een prachtig veldpad verder. Om bij de D25 te komen, moeten we een kort maar heftig traject steil klimmen. Maar als we dan bij de D25 staan, hebben we wel een prachtig uitzicht over Villefranche-de-Lauragais, dat we nu achter ons hebben gelaten.

Langs een chateau en een boerderij gaan we richting Montgaillard-Lauragais. Dat traject gaat voor een groot deel over een prachtig veldpad, voornamelijk tussen velden met zonnebloemen en maïs.

Aan de maïs-plant kun je zien dat de tijd is gekomen om de maïs te oogsten. Mooie maïskolven zijn al het resultaat van groei en bloei.

Van zo’n rijke opbrengst worden boer en boerin vast en zeker blij.

Montgaillard-Lauragais

Om in de plaats Montgaillard-Lauragais te komen, moeten we behoorlijk klimmen over een veldpad.

Een stempel halen in de plaatselijk Mairie is er helaas niet bij, want net op donderdag is hier de Mairie gesloten. Daarom lopen we verder het dorp in, langs de dorpskerk, met de in deze regio zo gebruikelijke klokgevel.

Ter hoogte van de ommuurde begraafplaats – met ook hier weer de welbekende afvalcontainers tegen die muur – verlaten we dit stille dorpje.

Linksom of rechtsom?

Vol goede moed gaan we het veld weer in, de rood-witte markering van het pelgrimspad GR653 volgend. En dan komen we op een gegeven moment op een driesprong van veldpaden. Vóór, op en na deze driesprong vinden we geen enkele richtingwijzer. Ook de bomen in beide richtingen verderop zijn niet gemarkeerd met de GR-tekens, dus we moeten hier zelf een keus maken. We kunnen rechtsom en linksom, en zo te zien maakt het qua richting niet zoveel uit, dus we kiezen maar gewoon linksom, en dan zien we verderop wel hoe dat uitpakt.

Welnu, dat bleek achteraf net de verkeerde keuze te zijn, want het veldpad linksom gaat door de lager liggende velden zonder markering, en rechtsom gaat over een iets hoger liggend veldpad, en we vermoeden dat daar verderop wel enkele markeringen zijn, maar zeker weten we dat dus niet. Wat we met de gps-routeplanner en in onze routegids wel ontdekken, is dat beide paden uiteindelijk weer uitkomen op hetzelfde kruispunt, dus met een gerust hart wandelen we verder op het pad van onze keuze. En dan blijkt inderdaad dat op het bedoelde kruispunt beide varianten weer bijeenkomen.

Tot hier en vanaf hier

Zo arriveren we enkele minuten later in het dorpje Villenouvelle. We zijn van plan om hier onze vakantiepelgrimage van 2018 te beëindigen, om vanaf hier een volgende pelgrimageperiode verder te gaan.

We maken enkele markeringsfoto’s en laten een souvenir achter, die wij zo mogelijk een volgende keer hier weer zullen aantreffen.

Daarna wandelen we de bebouwde kom van Villenouvelle in.

Villenouvelle

In het centrum van het dorp gaan we eerst naar de kerk, die ook hier een klokgevel heeft, maar nu niet met zes grote kerkklokken, maar met vier grote en een kleine kerkklok. De kerk is gesloten, dus kerkbezoek is hier en nu niet mogelijk.

Daarom lopen we door naar het treinstation van Villenouvelle, aan de overzijde van de D813, buiten het dorp.

We arriveren hier om 13:10 uur en hadden gisteren gepland dat we vanmiddag zo mogelijk de trein van 13:45 uur zouden nemen van Villenouvelle naar Avignonet-Lauragais. Dat gaat dus wel lukken. We nemen plaats in de abri op perron 1 en hebben in de schaduw even rustig de tijd voor een lunchpauze alvorens de trein arriveert.

Keurig op tijd loopt de trein binnen, en we nemen plaats in trein, die ons daarna in tien minuten terugbrengt naar Avignonet-Lauragais, waar we vanmorgen onze voorlopig laatste pelgrimsdag aanvingen.

Bij de bakker in Avignonet-Lauragais kopen we evenals gisteren weer zo’n lekkere brood, zodat we ook morgen op onze eerste terugreisdag goed zijn voorzien van heerlijk ambachtelijk brood.

Terugblik Via Tolosana 2018

Na deze prachtige dag kunnen we terugzien op een buitengewoon geslaagde pelgrimage van Arles naar Villenouvelle, over een afstand van de eerste 429,1 kilometers van onze eerste 21 dagen op de Via Tolosana.

Gemiddeld hebben we in deze 21 dagen 20,4 kilometer per dag gelopen.

De kortste etappe dit jaar was 7,8 kilometer, en de langste etappe van dit jaar was 26,2 kilometer.

De hoogst gemeten maximumtemperatuur van deze 21 dagen was 39 graden Celsius.

De hoogste bergtop die we hebben bedwongen, was 1.024 meter.

Tegenvaller

Wat ons enigszins tegenviel, is het aantal medepelgrims dat wij onderweg ontmoetten. Over alle 21 dagen gerekend, waren dat er slechts negen, namelijk twee maal een Frans stel, twee maal een Duits stel en een alleengaande Fransman. Voor Zuid-Franse begrippen op de routes via Vézelay en via Le-Puy-en-Velay is dat aantal betrekkelijk weinig, en voor Spaanse Camino-begrippen is dat buitengewoon weinig. Het is in elk geval een bewijs dat deze route veel minder intensief wordt bewandeld dan de andere twee genoemde pelgrimsroutes, en zeker voor wat betreft deze zomerweken in juli en augustus.

Chapeau Fransen!

Wat ons in positief opzicht opviel, is de gastvrijheid, vriendelijkheid, behulpzaamheid die de Fransen langs de Via Tolosana aan ons als pelgrims schonken.

Wat zijn er velen geweest die zich inspanden om ons zo snel mogelijk in een taxi te krijgen, en zo vaak ook werd ons door voorbijgangers even de weg gewezen als we ook maar even stil stonden op straat.

Vaak werd ons gevraagd of wij pelgrims van Saint Jacques zijn, of wij voor hen willen bidden bij aankomst in de kathedraal van Santiago de Compostela, en zomaar een oude mevrouw gaf ons op straat een pelgrimszegen mee. Ze wilden ook graag weten uit welk land we komen, welke route we lopen, en waar we vandaag zijn begonnen en waar we vannacht zullen slapen.

Taxichauffeurs hebben met het vele Frans en dat beetje Engels dat ze spreken prachtige verhalen verteld, soms over hun eigen pelgrimstocht, of over de bijzonderheden van de route die we vandaag lopen, of die we morgen gaan lopen.

En wat is het mooi om te zien dat daar waar de plaatselijke kerken het in veel gevallen niet meer kunnen opbrengen om pelgrimspaspoorten te (laten) stempelen, het nu vooral de welwillende ambtenaren van gemeentehuizen en stadhuizen zijn, die met passie hun eigen stempel in onze pelgrimspassen afdrukken.

En ook op campings waar men in de gaten kreeg dat wij elke ochtend heel gedisciplineerd in onze vakantie om 6:00 uur opstaan en al vlak na 7:00 uur vertrekken om te gaan pelgrimeren, waren er altijd wel weer campingeigenaren en campinggasten die elke dag even kwamen informeren wat we hadden beleefd op zo’n dag.

Een ware belevenis

Er was geen dag gelijk; elke dag had zo zijn eigen verrassingen en uitdagingen, en elke dag kwam het gelukkig toch altijd weer goed, hoe zwaar het af en toe ook even tegenzat. Voor elk probleem is een oplossing, en voor elke uitdaging is er - zo nodig - iemand die je kan, wil en gaat helpen.

We voelden ons elke keer als het ware weer gedragen door God, Sint Jacob en/of de Fransen; vooral die momenten waarop je als pelgrim in den vreemde ruggensteun nodig hebt. We voelen ons gezegend dat wij in staat zijn om het ware genoegen van het pelgrimeren samen te beleven. 
En zo hebben Durkje en ik weer vier heel bijzondere en waarde(n)volle pelgrimsweken beleefd, met daarvan 21 boeiende en onvergetelijke dagen als pelgrims samen op pad.