Pelgrimeren van Ribadeo naar Lourenzá

Samen wandelen met de Enschedese pelgrims Paul & Monique

Van Le Puy-en-Velay naar Santiago de Compostela

Camino del Norte & Camino de la Costa > Irún – Santiago de Compostela

Camino de la Costa van Ribadeo naar Lourenzá

Donderdag 28 juli 2016 – 29 km.
Dag 32: 642,1 – 671,1 km

Cafébaas ook taxichauffeur

Om 7.45 uur verlaten Durkje en ik de strandcamping van Barreiros om met de auto naar Lourenzá te rijden. We parkeren de auto daar achter de kloosterkerk van het Monasterio de San Salvador.

Aan de zijde van het kloosterkerkplein staat een taxi op de taxistandplaats, maar een taxichauffeur zien we nergens. Wellicht in het café er tegenover? De cafébaas zegt dat ik naar een ander café iets verderop moet gaan, want daar zal ik de taxichauffeur vinden. In het café tref ik alleen de cafébaas aan. Als ik hem naar de taxichauffeur vraag, vertelt hij dat hij dat zelf is. Als ik hem vraag of hij ons naar Ribadeo kan vervoeren, verzoekt hij ons nog tien minuten te wachten, want dan belt hij zijn vrouw, die dan de honneurs in het café waarneemt. Nog geen tien minuten later arriveert hij al bij de taxi, en brengt hij ons van Lourenzá via de autosnelweg naar het centrum van de stad Ribadeo.

Spoorzoeken in Ribadeo

We lopen naar Plaza de España, waar we vandaag beginnen aan de langste dagtocht van deze camino van dit jaar, namelijk 29 kilometer, van Ribadeo naar Lourenzá.

Het is vanmorgen nog licht bewolkt, maar langzamerhand trekt de bewolking weg en schijnt aan het eind van onze dagtocht de zon volop. De temperatuur komt vandaag uit op zo’n 25 graden Celsius, en de windvlagen maken het tot aangenaam wandelweer vandaag.

Maar dan de uitdaging van de dag: hoe kom je hier de stad uit? De routegids geeft al aan dat er in de stad geen camino-wegwijzers zijn. Wel geeft de gids een aantal straten waar je doorheen moet lopen, maar hier en elders heeft men de gewoonte om alleen maar aan het begin van (ook lange) straten straatnaamborden op te hangen. We weten ook dat aan de rand van de stad, voorbij het voetbalstadion, weer een eerste wegwijzer zal staan, maar hoe kom je daar? We beginnen maar gewoon op het grote stadsplein, en vragen op elke hoek en in lange straten of men weet hoe en waar de camino ons de stad uit loodst.

Onderweg passeren we ook de overdekte markthal, waar we doorheen wandelen. Aan de ene zijde wordt verse vis aangevoerd, en aan de andere zijde van de hoofdingang staat een vleesauto, waarin de grote bouten vlees hangen, waarmee een slager in deze markthal wordt bevoorraad.

Padvinden door Ribadeo

Met de weinige route-informatie die we tot onze beschikking hebben, gaat het wonder boven wonder goed, want het is met hulp van toevallige Spaanse passanten net genoeg om ons keurig de stad uit te loodsen tot aan het voetbalstadion aan de rand van de stad. En zowaar, daar staat het eerste bermpaaltje met de welbekende camino-wegwijzer. We zijn vanmorgen als spoorzoekers begonnen, en wandelen als padvinders de stad uit. Vanaf hier is de route weer prima aangegeven. We wandelen door het plaatsje Ove.

Met een lange klim wandelen we de stad uit, en op een gegeven moment kunnen we vanaf grote hoogte nog eenmaal achteromkijken, alvorens we een bosperceel in lopen. Achter ons zien we in de diepte de stad Ribadeo liggen, met aan de andere zijde van de rivier de Eo ook plaatsen zoals Figueras (daar waren we gisteren nog) en Castropol.

Koffie met aardappeltaart in Vilela

Over asfaltweggetjes, halfverharde brede en smalle paden gaan we verder. We komen door het plaatsje Parroquia de Cubelos.

We weten dat we onderweg maar een enkele horecagelegenheid zullen zien, waarvan de eerste zou moeten zijn in het dorpje Vilela, zo’n 7 kilometer gaans vanuit Ribadeo. Daar willen we onze koffiepauze houden. Bij de entree van Vilela staat een kapel langs de brede doorgaande weg.

De plaatsnaam van Vilela is met sierlijke letters in een hoog opgaande berm vermeld. Hier verlaten we de doorgaande asfaltweg, om via een smal asfaltweggetje het dorp in te gaan.

We moeten nog behoorlijk klimmend doorlopen, want het café-restaurant bevindt zich boven aan de heuvel, aan het eind van het heuveldorpje. Hier drinken we koffie en nemen we een flink stuk aardappeltaart met stokbrood erbij, omdat we na deze stop volgens het routeboekje pas weer in een café komen na 17 kilometer. Na deze koffiepauze gaan we weldoorvoed nog verder omhoog.

Het serieuze klimmen begint

Door een eucalyptusbos lopen we naar Celeiros.

Omdat we vrijwel voortdurend op grote hoogte lopen, genieten we onderweg van de prachtige vergezichten over het heuvelachtige Galicische landschap. Dit is niet bepaald een gebied waar intensieve veeteelt wordt bedreven. Veel meer zijn het kleine boerenbedrijfjes, waarvan veel ook nog met tamelijk vervallen boerderijen.

We lopen door het dorp Esfolado.

Zodra we dit dorp uit zijn, wandelen we het iets lager liggende kerkdorpje A Fonte in, door en uit. We passeren dit A Ponte de Arante met in het dorp het witte Igrexa da Nosa Señora das Virtudes-kerkje.

Dan volgt een stevige en lang klim, onder andere langs mooi begroeide, kleurrijke hoog opgaande bermen.

Nog een Nederlands pelgrimsechtpaar

Tijdens dit deel van de etappe ontmoeten we in het bos een pelgrimsechtpaar. Ze herkennen onze Friese vlag. Het blijkt een pelgrimsechtpaar uit Enschede te zijn, dat hun pelgrimage is begonnen in Bilbao, en nu ook via de Camino de la Costa naar Santiago onderweg is. We lopen enkele kilometers met Paul & Monique mee, onderwijl de nodige pelgrimage-ervaringen met elkaar uitwisselend. Zij hadden van de pelgrim uit Den Helder (die wij enkele dagen geleden reeds ontmoetten) gehoord dat er ook nog een echtpaar uit Fryslân ‘en route’ is.

Voorbij Villamartín Pequeño komen we in Villamartin Grande. In tegenstelling tot wat in onze pelgrimsgids staat, is hier bij de entree van het dorp wèl een horecagelegenheid. Er zit ook al een andere Spaanse pelgrim te pauzeren. Met zijn vieren nemen we plaats op het terras, om hier enige tijd te pauzeren, om wat te drinken en te eten.

Beperkt bereik met onbeperkt uitzicht

Vlak buiten Villamartín Grande lopen we langs een boerderijtje met een kleine donkere stal. Binnen staat één koe te loeien en onrustig heen en weer te bewegen als we langslopen.

Voorbij de boerderij staan enkele koeien in het weiland. Het valt ons op dat de koeien aan de voorpoten zijn geboeid, en dat ze aan een ijzeren ketting zijn gekluisterd, en dus maar een beperkt bereik hebben in het weiland.

Omdat we hier ook weer zo hoog lopen, hebben we een fantastische uitzicht over het Galicische heuvelland.

Gondán

We komen in het dorpje Gondán aan.

Van de andere zijde komt een tractor aanrijden. De twee mannen in de tractor hebben een koe op sleeptouw.

In Gondán komen we langs de gemeentelijke pelgrimsherberg, waarvan we weten dat die pas open gaat als de herberg ruim twee kilometer verderop vol zit.

San Xusto

Ruim twee kilometer verderop ligt het plaatsje San Xusto. We komen van bovenaf het dorp binnen bij een vervallen boerderij met een hórreo.

Daarna volgt het plaatsnaambord van San Xusto.

In San Xusto lopen we langs de pelgrimsherberg. De deur staat open en we zien in elk geval één pelgrim de trap op lopen. De Nederlandse pelgrims Paul & Monique hadden gepland om hier te overnachten. Voorbij de herberg is nog een café-restaurant, waar de pelgrims uit de herberg vanavond kunnen dineren. Achter het restaurant ligt een langwerpige boerenhoeve, waarvan de hoger langs de weg gelegen bedrijfsgebouwen naar beneden zijn uitgebouwd in de lengterichting.

Omhoog naar de kerk van San Xurxu de Cabarcos

Vanuit San Xusto gaan we weer omhoog in de richting van de veel hoger op de heuvel gelegen kerk van San Xurxu de Cabarcos. Een boer met zijn tractor passeert ons, en maakt verderop in een weiland zijn landbouwwerktuig gereed voor gebruik.

Bij de kerk buigen we af naar een nog hoger gelegen heuvelbos.

Op deze T-splitsing staat een ijzeren wegkruis op een betonnen pijler.

Het uitzicht over de vallei en naar de heuvels verderop is hier ook weer fenomenaal mooi.

Moge de apostel jullie leiden

Via een smal onverhard pad gaat het alsmaar verder omhoog, de heuvel op. We komen in een bosperceel, waarin we lang moeten klimmen om de heuveltop te bereiken. Bovenaan staat een informatiebord waaruit blijkt dat we nu de gemeente Barreiros gaan verlaten. Als pelgrims krijgen we nog een goedbedoelde spreuk mee: “Moge de apostel jullie leiden”.

Welnu, de apostel Jacobus heeft ons tot hiertoe al gezond en wel tot grote hoogte gebracht, dus het zal de afdaling hierna ook wel goed komen. We zetten de afdaling in over het onverharde bospad, de helling af naar beneden. Zodra we het bosperceel uit komen, hebben we direct uitzicht over de stad Lourenzá, die ver beneden ons in de vallei ligt.

Voordat we de rechtstreekse afdaling naar Lourenzá inzetten, komen we nog langs de kapel van Santa Cruz.

Klooster en kerk van Lourenzá

Even later lopen we de stad Lourenzá in.

Via een oude stenen boogbrug komen we in het centrum van Lourenzá.

Door een smal straatje gaan we in de richting van het eeuwenoude Benedictijnenklooster. Daarbij passeren we het café van de taxichauffeur van vanmorgen. Hij komt zojuist weer aanrijden, en we spreken nog even met elkaar als hij zijn taxi uitstapt. We noteren zijn telefoonnummer, want als we hem met zijn taxi morgen nog nodig hebben, kunnen we hem zo bellen. Daarna lopen we door naar het kerkplein bij het klooster van San Salvador. Aan het eind van dit kerkplein staat de prachtig barokke gevel van de kloosterkerk, van de Iglesia de Santa Mariá.

Camping life @ Barreiros

Hier eindigt onze 29 kilometer lange pelgrimsetappe van vandaag na zeven uren wandelen om 16.00 uur. We wandelen terug naar onze auto, die aan de andere zijde van het klooster staat, en dan rijden we vanuit Lourenzá terug naar onze camping in Barreiros. Naarmate de tijd voortschrijdt vandaag, wordt het steeds zonniger. Tot in elk geval 21.30 uur staat onze caravan nog in het volle zonlicht, en zien we de zon langzamerhand onder gaan boven de wolken en de heuvels achter het mooie zeestrand bij onze camping. Een oudere Spaanse campinggast tegenover ons heeft zijn gitaar mee naar buiten genomen, en zit tijdens onze avondmaaltijd en nog lang daarna met een andere campinggast gitaar te spelen en te zingen. De kinderen spelen nog lang op de campingpaden en op de lege kampeerplekken, en zo glijdt ook deze dag langzaam via de avond in de nacht.