Pelgrimeren van Azambuja naar Santarém

Donderdag 28 april 2016

Pauzeren bij de Belgische pelgrims in Porto de Muge

Caminho Portugués de Santiago van Azambuja naar Santarém

Donderdag 28 april 2016 – 32,3 km.
Dag 5: 58,1 – 90,4 km

Zo geheel anders

Als er op de wereld een plaats is waar je leert dat het in het leven niet gaat zoals je dat vooraf had gedacht, dan is dat wel op de caminho.

We dachten dat we gisteravond in het hotel aan de stadsrand van Azambuja zouden gaan dineren, maar toen we nog maar net buiten stonden, nodigde de hoteleigenares ons uit om mee te komen naar een klein restaurant in de buurt, waar ze voor pelgrims een prima maaltijd serveren.

We dachten dat we gisteravond daar met zijn tweeën aan tafel zouden zitten, maar feitelijk zat de zoon van de pas met dit restaurant gestarte moeder nagenoeg de halve avond bij ons aan tafel voor wat later een buitengewoon gewaardeerd bedrijfsadviesgesprek voor een startende ondernemer werd; en de andere helft van de avond schoven twee Belgische pelgrims uit Lier bij ons aan, met wie we onze wederzijdse pelgrimservaringen deelden.

Ondertussen kregen we via de telefoon nog bericht uit Wit-Rusland dat ons Witrussische gastkind Oxcana en haar echtenoot Pasja vandaag een baby kregen, de tweede, een zoon, Aleksandr is zijn naam. Na de koffie dronken we nog een Portugese likeur, hartverwarmend kwam alles zo samen op één avond.

En vandaag? We dachten dat we vandaag zo’n 16 kilometer zouden lopen, maar ook dat plan bleek vandaag geen werkelijkheid te worden. Mooie plannen, maar het gaat dus vaak allemaal geheel anders. Daarvan getuigt ook deze nieuwe dag.

Wandelen of met de bus naar Fátima?

Om 7.00 uur gaat de wekker weer, en als een geoliede machine maken we ons vanmorgen in hotel Flor da Primavera klaar voor vertrek. Ruim binnen de gebruikelijke drie kwartier staan we al buiten het hotel, klaar voor het ontbijt. We ontbijten vandaag in een pastelaria in de hoofdstraat van Azambuja. Als we naar die gelegenheid lopen, komen ons grote groepen wandelaars tegemoet met gele veiligheidshesjes, waarop staat dat ze deelnemen aan de pelgrimage naar Fátima. Durkje en ik vermoeden dat we hen op onze route vandaag nog wel eens weer zullen zien, maar dat blijkt in het geheel niet het geval te zijn. We hebben ze de hele dag niet weer gezien, dus welke route zij hebben gelopen? Wij weten het niet, maar in elk geval vanuit Azambuja niet de Caminho de Fátima. Wellicht zijn ze verderop in een touringcar gestapt, en gaan ze met de bus naar het bedevaartsoord Fátima?

Wandelen tussen akkers

Na het stevige ontbijt en het kopen van heerlijk verse broodjes voor onderweg wandelen we via de hoofdstraat en langs ons hotel naar het treinstation van Azambuja. Daar steken we via de voetgangersbrug de treinsporen over, om aan de overzijde via een asfaltweg langs een brede vaart Azambuja uit te lopen langs de N 3-1.

Na bijna twee kilometer steken we een brug over, om dan direct linksaf te slaan, om langs een kanaal voort te gaan over een onverhard pad. Bij een kruising van twee wateren slaan we af in oostelijke richting, om via halfverharde landwegen naar het regionale vliegveld te lopen. Daar komen we weer uit op de voortzetting van de N 3-1, waarop we eerder al liepen.

Het is een uitermate vlak landschap, met alleen op de achtergrond een niet al te hoge heuvelrug. De ruige velden links van ons staan vol met bloeiende, geurende kamille.

Verderop zijn boeren bezig om jonge aanplant van nieuwe gewassen op de pas geploegde en geëgaliseerde akkers te planten.

Geen sporen, maar dijken

Bij de boerderij Quinta do Alquedão kruisen we een hoger liggend dijkje, waarvan we aanvankelijk denken dat het een voormalig spoortracé is. Zo hebben we ze tijdens vorige wandeldagen wel veel meer gezien. Verderop echter, als we het dorpje Reguengo naderen, zien we weer zo’n dijkje. Nu realiseren we ons dat dit rivierdijkjes zijn die bij de verhoogde waterstanden het wassende rivierwater van de parallel lopende Taag moeten keren.

Quinta do Alquedão is zo’n typisch boerenbedrijf van deze regio. Ze liggen meestal een eindje landinwaarts, hebben lange oprijlanen, met aan weerszijden bij de weg betonnen palen en muurtjes, waarop de naam van de boerderij pronkt.

Overal in deze streek zien we ook grote hoeveelheden prachtig bloeiende rode klaprozen, zo ook hier.

Klaprozen bij Quinta do Alquedão

Reguengo

Het dorpje Reguengo wandelen we binnen aan de voet van de rivierdijk.

In het dorpje wijzen de wegwijzers ons op het vervolg van de route boven op de rivierdijk. Zo wandelen we Reguengo door; links aan de voet van de dijk de huisjes en rechts van de dijk het lage land in de richting van de Taag.

We hebben nu ruim tien van de geplande 16 kilometer gelopen, en omdat er in Reguengo een dorpscafé is, houden we hier halt, om in het café wat te eten en een kop koffie te drinken. De barkeepster is bij de ingang van het café bezig om bij een oude vrouw bloed te prikken. Zo te zien is het de eerste keer, want even later is er ook nog een andere dorpsbewoner bij gekomen, en zijn ze met de gebruiksaanwijzing erbij bezig om te onderzoeken hoe ze dit moeten aanpakken. Ondertussen krijgen wij de bestelde koffie aangereikt.

Valada aan de Taag

Voorbij Reguengo gaat de route verder aan de voet van de rivierdijk. Links van ons zien we dan de eerste wijnvelden.

Enkele kilometers verderop wandelen we het volgende dorpje binnen: Valada.

Ook hier weer dezelfde rivierdijk door het dorp, en ook hier lopen we door het dorp over de rivierdijk. Eerst passeren we de oude waterpomp van het dorp, die bovenop de rivierdijk staat.

Daarna komen we langs de dorpskerk, die tegen de rivierdijk staat.

Over de rivierdijk lopen we Valada weer uit. Naast ons zien we de Taag achter de rivierdijk stromen.

Zoeken en niet vinden

En dan gaan we verder naar Porto de Muge, dat we als onze bestemming voor vandaag op het oog hebben. De hoteleigenares van gisteren heeft voor ons gebeld naar de nieuwe pelgrimsaccommodatie van het dorp. Eergisteren in Vilafranca de Xira hadden we van de pensionhouder gehoord dat het voormalige pelgrimsonderkomen in Port de Muge inmiddels is gesloten, en dat er wel een nieuwe mogelijkheid zou zijn. We kregen de naam van de boerderij mee waar we vannacht kunnen overnachten, dus dat zou dan toch wel goed moeten komen. Als we echter in Porto de Muge arriveren, is de bewuste boerderij daar in geen velden of wegen te zien. We vragen een inwoner van het dorp. Hij verwijst ons naar een plek een kilometer verder op onze route. Daar zou het moeten zijn. We lopen vol goede moed verder door Porto de Muge, en ontmoeten daar op het terras van het dorpscafé de twee Belgische pelgrims, die we gisteren ontmoetten tijdens ons avondeten in het restaurant van Azambuja. Zij gaan vandaag door naar Santarém.

Buiten Porto de Muge loop ik een boerenerf op om te vragen waar we de gezochte boerderij kunnen vinden. De boer vertelt dat we door moeten lopen naar de derde of de vierde boerderij, maar aan zijn non-verbale communicatie is ook te merken dat hij het eigenlijk niet weet. Wij lopen door, maar al wat we verderop passeren, in elk geval niet de boerderij die we zoeken.

Plan A bijgesteld

Nu inmiddels al zo’n drie kilometer voorbij Porto de Muge weer terugwandelen is ook geen optie, dus we stellen ons plan bij, en besluiten niet in Porto de Muge te overnachten, maar om nog door te lopen naar Santarém. We lopen dan vandaag niet 16,4 kilometer, maar 32,3 kilometer, tot aan Santarém, een vrij grote stad, waar ruim voldoende overnachtingsaccommodaties zijn.

We hebben ruim voldoende eten en drinken bij ons voor een verlengde tocht, dus dat hoeft ons er niet van de weerhouden om de lengte van onze route van vandaag bijna te verdubbelen.

Voorts is het prachtig zonnig weer, met een aangenaam briesje erbij, en de temperatuur loopt vandaag op tot zo’n 25 à 30 graden Celsius. We lopen er dus warmpjes bij vandaag.

16 extra kilometers naar Santarém

Voorbij Porto de Muge volgt dan een ongeveer 10 kilometer lang halfverhard, steenachtig pad, breed en vol op de zon. Links uitzicht over de velden, en rechts de tamelijk hoge rivierdijk. Af en toe passeren we één of twee andere pelgrims, of worden we door hen weer ingehaald op het moment dat we even halt houden om wat te drinken, te eten en te rusten.

Vanaf de plaats waar het brede pad afbuigt naar links, wandelen we voornamelijk tussen wijnvelden en pas ingezaaide akkers. Daar krijgen we ook onze bestemming, de stad Santarém steeds beter in zicht; een oude stad die hoog op een heuvelrug is gebouwd.

Onderweg komt ons een man in een auto tegemoet. Hij stapt uit en nodigt ons uit om in zijn pelgrimsherberg te overnachten, die iets terzijde van de route aan de rand van Santarém staat.

Overnachtingsplek zoeken in Santarém

Omdat Durkje en ik graag in het gezellige stadscentrum van Santarém willen overnachten, gaan we niet in op zijn aanbod.

Dan volgt vanuit het nabuurdorpje Omnias eerst nog een voorzichtige en later toch een iets steviger klim naar de hoger liggende stad Santarém. Bij deze hoge temperatuur en aan het eind van deze flinke afstand is dat nog wel een kleine uitdaging, die wij overigens prima doorstaan.

Bij binnenkomst in Santarém vragen we bij de grote stadsrotonde aan twee agenten vóór het politiebureau hoe we het beste bij twee van de in onze routegids genoemde pelgrimsaccommodaties kunnen komen. Ze wijzen ons de weg, dus we gaan met die aanwijzingen de stad in.

Vlak bij een pension waar we naar op zoek zijn, worden we aangesproken door een vrouw die hier ook op straat loopt. Ze vertelt dat ze de eigenares is van dat pension, en dat die vannacht geheel is volgeboekt met artiesten, die vanavond in Santarém optreden.

We vragen haar of ze ook weet waar we dan de pelgrimsherberg Santarém Hostel kunnen vinden. Ze vertelt dat zij ook de eigenares is van dat hostel, en na dan even met haar echtgenoot te hebben gebeld, horen we dat er voor ons voor de komende nacht nog plaats is in de herberg. Ze loopt met ons mee naar die pelgrimsherberg, waar ze ons een mooie overnachtingsplek toekent, ons rondleidt door de grote pelgrimsaccommodatie (met een heel groot dakterras), en ons daarna naar haar echtgenote brengt, bij wie we ons kunnen inschrijven, en die ook voor onze was zorg zal dragen.

We hebben een prachtige overnachtingsplek gevonden is deze mooie stad, maar wel op een plek die zo geheel anders is dan we aanvankelijk hadden gepland. Dat hoort allemaal bij de caminho, en dat maakt het pelgrimeren ook zo verrassend en mooi.