Pelgrimeren van Espelette naar Ascain
Dinsdag 29 april 2014 – 17,5 km.
Dag 3: 39 – 56,5 km.
 |
| Klimmen naar de bergkam voorbij de boerderij Ouhaldekoborda |
Spoorzoekend Espelette uit
Om 7.00 uur staan we op en openen we de luiken van onze slaapzaal. Het is zwaar bewolkt, maar gelukkig wel droog. Hopelijk blijft dat regenloze weer vandaag zo. We maken ontbijt klaar in de eetzaal beneden, en ontbijten daar voordat we vertrekken.
Om 8.15 uur zoeken Frans Beckers, Durkje en ik onze vertrekroute door het centrum van Espelette. De routebeschrijving is daar niet zo duidelijk over, dus we lopen maar even op de aangegeven richting op de plattegrond. Vlak buiten Espelette moeten we toch zeker weten of we goed zitten, dus we vragen het aan een man in een benzinestation. Hij laat ons buiten zien dat we ongeveer 50 meter terug moeten lopen, om daar een straat in een woonwijk in te gaan, waarna we direct rechtsaf moeten gaan over een asfaltweggetje in de richting van de Col de Pinodieta. Onze inschatting van richting en route was dus wel goed.
Col de Pinodieta
Na de eerste drie kilometers van vandaag komen we bij de Col de Pinodieta. Hier steken we de drukkere verkeersweg D-20 over en dan gaan het stevig bergopwaarts over een bergpad van de plaatselijke steengroeve. Het is een flinke klim, maar stapje voor stapje bereiken we het hoogste punt, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de toppen en dalen van dit mooie berglandschap van de Franse Pyreneeën.
Voorbij het hoogste punt volgt een heel mooi bergpad over de bergkam. Verderop passeren we enkele malen oude militaire versterkingen, waarvan je de bolwerken met de er om heen liggen ‘grachten’ nog op de hooggelegen toppen van de bergen kunt zien.
Regenjassen aan en uit
Het is mooi fris voorjaarsweer; droog, met een frisse wind, en af en toe een beetje zonneschijn. Eerst kunnen de jassen uit, zodat we in een shirt kunnen lopen, maar een eind verderop gooit de regen toch roet in het eten. We schuilen eerst even onder een kolossale eik, maar als de regen voor ons gevoel te lang aanhoudt, doen we toch maar de regenjassen aan om weer verder te gaan. Nog maar net nadat we weer op pad zijn gegaan, stopt het met regenen en breekt de zon al weer door, dus de regenjassen gaan weer uit. We vervolgen ons klimmen en dalen bij heerlijk fris wandelweer. Ook de route en de omgeving - met hier en daar ook prachtig bloeiende bomen - zijn prachtig, dus het is een lust om hier te bergwandelen.
Lunchpauze bij de de Nivelle
Na een lange afdaling met af en toe enkele hele steile stukjes komen we diep beneden uit bij de rivier de Nivelle. Hier steken we via de nieuwe brug deze rivier over. Hier is geen café-restaurant – wordt ons door twee wandelaars uit La Rochelle verteld – dus we kiezen ervoor om aan de overzijde van de Nivelle te pauzeren met een sandwich met melk, in een bushokje langs de D-3.
Na deze rustpauze lopen we eerst weer terug naar de oever van de Nivelle, waar we iets verderop de restanten van de oude stenen Nivelle-brug nog zien, die indertijd werd verwoest door een overstroming. Daarna steken we de D-3 over, en dan volgt wederom een steile klim naar de boerderij van Ouhaldekoborda.
Ouhaldekoborda
Bij deze boerderij worden Frans en ik enthousiast welkom geheten door een oplettende Border Collie, die ons meters lang heen en weer lopend steeds vóór de voeten loopt. Als we het boerderijerf op lopen, rent hij naar de boerderij, en als we even later langs de boerderij over het erf naar een naast de boerderij liggend bergpad lopen, komt hij weer terug om nu Durkje een tijdje voor de voeten te lopen. Hij is uiterst waakzaam, maar beslist niet agressief, en als Durkje en ik als laatsten het erf hebben verlaten, laat hij ons allen in stilte met rust.
Schitterende bergwandelroute
Wij gaan verder bergopwaarts over een mooi pad over een bergkam. Hier volgt een waarlijk prachtig deel van onze bergwandelroute. Links en rechts, en het pad waarover we gaan, het is een pracht, zo mooi. Drie wandelende dames komen ons tegemoet en passeren ons groetend. Verderop zien we een groepje wilde paarden ons bergpad verlaten, om iets verderop onder enkele iets lager staande bomen te blijven wachten tot wij passeren.
Vlakbij een waterreservoir, dat vroeger een militaire versterking was van Lodewijk XIV, zetten we over het bergpad de afdaling in, totdat we rechtsaf verder moeten over een smalle asfaltweg over Le Col du Paradis.
Kinesiologe als waterdistributeur
We passeren het huis Mendiondokoborda. Frans vraagt bij een woning van een kinesiologe aan de bewoonster of wij water in onze drinkflessen bijgevuld kunnen krijgen. Haar primaire reactie is de mededeling dat ze geen ‘distributeur’ is, maar haar secundaire reactie onder genoemd protest is gelukkig positief, want ze neemt de flesjes mee naar binnen, en even later komt ze terug met de met water gevulde flessen. We krijgen er nog wel de groet van een ‘goede dag’ bij, maar ook dat was minder van harte bedoeld, dan de door ons verwachte medemenselijke vriendelijkheid. Het resultaat is in elk geval dat we weer drie volle flesjes water hebben. Bij sterk klimmen en dalen transpireer je veel meer dan gebruikelijk, dus je moet regelmatig drinken om vitaal te blijven.
Einde van de rood-witte bewegwijzering
Vanaf de Col de Pinodieta hebben we vandaag voortdurend een deel van de GR8 gelopen. Die is bewegwijzerd, zoals dat gebruikelijk is voor de Franse Grand Randonnées, dus voor ons betekent dat eenvoudig wandelen, zonder al te aandachtig de routebeschrijving te lezen en de kaart te lezen. De rood-witte GR8-strepen wijzen ons prima de weg. Maar dat gemak is over als we ongeveer een kilometer na ons waterdistributiepunt na een stevige 500 meter-klim op een punt aankomen waar we de GR8 volgens onze routebeschrijving links moeten laten liggen. Wij gaan rechtdoor over een hooggelegen breed steenachtig pad door de bergen.
Martinhaurrenborda
Hier in de bergen zijn we al enkele wilde paarden voorbij gekomen, waarvan enkele met een veulen. Ook aan de overzijde van de vallei zien we enkele wilde paarden tegen de berghellingen lopen. We komen op zeker moment bij een stenen kruis met een Baskisch symbool erop, tegenover een grenssteen. Ook vanaf deze plaats hebben we een prachtig uitzicht over de Pyreneeën, en zo langzamerhand is ook onze eindbestemming – de plaats Ascain – in zicht gekomen. Over een onverharde weg gaat de route dan verder naar beneden, tot aan de onbewoonde boerderij Martinhaurrenborda.
Bij deze verlaten boerderij gaan we linksaf over een bergpad met haarspeldbochten. Dit pad voert ons uiteindelijk aan de voet van deze berg naar een smal bergbeekje, waar we via enkele dikke houten planken met droge voeten over kunnen steken.
Af en toe begon het zojuist een heel klein beetje te regenen, maar het duurde nooit lang en het was nooit hevig, dus echt nat worden we hier niet van.
Arroyoa
Aan de overzijde van het bergbeekje gaan we verder naar beneden. We komen dan in Arroyoa, wat feitelijk al tegen Ascain aan ligt. We lopen alsmaar rechtdoor, totdat we uiteindelijk uit komen op het gezellige marktplein van Ascain.
Ascain
Twee oude dames op het dorpsplein vertellen ons waar de VVV is, en als we voorbij de dorpskerk bij de ingang van de VVV staan, blijkt dat die nog gesloten is. Om 14.00 uur gaat de VVV open. Hoe laat is het nu? Het is 14.00 uur. En ziedaar, op dat moment komt de VVV-medewerkster aanlopen. Ze opent het gebouwtje en we zijn direct aan de beurt. Ze vertelt ons waar we gastenkamers voor drie personen in een bed & breakfast-accommodatie kunnen krijgen, plaatst haar VVV-stempel in onze pelgrimspassen, geeft ons een plattegrond mee, en dan zijn we klaar voor de tocht naar ons onderkomen voor de komende nacht.
Maison Bidegutzia de M. et Mme Lafforgue
Na enig kloppen met de deurklopper en vooral stevig luiden van rinkelende deurbel, komt een jongeman naar buiten, die ons de kamer wijst waar wij naar vragen. De prijs, de kamer en de ontbijttijd morgenochtend zijn voor ons acceptabel, dus we nemen de kamer en installeren ons daar.
Na een warme douche begin ik met de fotoreportage van vandaag en met het dagverslag; en Durkje en Frans gaan er evenals gisteren op uit om de boodschappen van vandaag voor morgen te halen, bij de Spar verderop. We zijn na een schitterende – en niet al te zware - bergwandeltocht van 17,5 kilometer in 6 uren van Espelette naar Ascain gelopen, hebben een onderkomen in een Chambres d’Hôtes voor de nacht, en alles voor morgen al weer in huis, en met een vooruitzicht dat we in Ascain de restaurants voor het uitzoeken hebben, dus we hebben het allemaal vandaag maar weer goed voor elkaar. Een hele mooie dag.
Check your bed
Rond 19.00 uur zitten we in een mooi restaurant in het centrum van Ascain, waar we vanavond genieten van een heerlijke warme maaltijd. Frans was vlak voordat we uit eten gingen in onze gemeenschappelijke slaapkamer door zijn al te krakkemikkige bed gezakt, maar hij hoeft vannacht niet op de grond te slapen, want als we terug komen in ons Chambres d’Hôtes krijgt Frans door Madame Lafforgue een tweepersoons slaapkamer voor zichzelf toegewezen, met daarin een degelijk bed (hebben we voor de zekerheid nog even gecheckt), dus aan alle voorwaarden voor een goede nachtrust is nu voor ons drieën voldaan. We gaan weer vroeg slapen, want morgen staan we ook weer vroeg op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten