In Liebe, Eure Hilde

Donderdag 27 november 2025

 

Hans & Hilde in de film 'In Liebe, Eure Hilde'

Film over medemenselijkheid in onmenselijke tijden

Vanavond wonen Durkje en ik in filmhuis Nije Skalm te Stiens de oorlogsfilm 'In Liebe, Eure Hilde' (2024) bij, een film over medemenselijkheid in onmenselijke tijden. 

Dat het een heftige film is, was ons vooraf wel bekend. Dat de volle filmzaal na afloop van de film de zaal zwaar onder de indruk in diepe stilte verlaat, zegt genoeg over de impact van deze indringende film. De waanzin van oorlog ten voeten uit.

In deze speelfilm volgen we de hartverscheurende weg van de dappere, liefdevolle en aan zichzelf trouw blijvende Hilde richting haar onvermijdelijke dood.

Ze is zes maanden zwanger van haar man Hans wanneer ze in de gevangenis belandt. Daar bevalt ze te midden van gesar en nazihaat, maar ze doet alles om haar zoontje bij zich te houden.

In de openingsscène likt Hilde Coppi genoeglijk aan een vers geplukte aardbei uit de moestuin, voordat ze deze met smaak verorbert. Het is 1942, en het zal haar laatste aardbei zijn.

In de daaropvolgende scène valt de Gestapo binnen en wordt Hilde gearresteerd op verdenking van verzetswerkzaamheden en daarmee hoogverraad. 

Hilde belandt in de vrouwengevangenis van Berlijn, waar ze in 1943 gedood wordt onder de guillotine.

Die Rote Kapelle

De scènes in de gevangenis worden knap afgewisseld met flashbacks vanaf de aardbei terug naar het moment dat ze haar grote liefde Hans leert kennen tijdens een dorpsfeest. 

In deze zomerse scènes zien we het verliefde stel zwemmen, kamperen en varen, veelal samen met hun vriendengroep.

Deze vriendengroep heeft daadwerkelijk bestaan, en daarmee dus ook Hilde & Hans. 

Het was namelijk een communistisch getinte verzetsgroep, die bekend werd onder de naam ‘Die Rote Kapelle’.

Ze voerden geen grootse acties uit, maar plakten bijvoorbeeld anti-naziposters over Hitlers propaganda heen en luisterden in het geheim naar Radio Moskou om deze berichtgeving weer door te spelen. In elk geval deden ze meer dan genoeg om allemaal opgepakt te worden. 

Liefde en zorg blijven bestaan

Wat opmerkelijk is aan deze film is het weglaten van echt oorlogsbombast, en ook zien we niet de in die tijd alom aanwezige hakenkruizen, lange rijen nazivlaggen, marcherende soldaten en grote retoriek. 

Er wordt daarentegen nadrukkelijk ingezoomd op het kleine, het menselijke, het liefdevolle. Hilde bijvoorbeeld is geen strijdbare heldin, maar eerder rustig en bescheiden, die trouw blijft aan wie ze is en aan wat ze gelooft. Ze weigert te zwijgen in de wereld om haar heen die donker wordt. Haar brieven vol tederheid en waarheid vormen een stil getuigenis van verzet met woorden, met overtuiging en met liefde. Hilde laat zien dat moed ook bestaat uit het bewaren van waardigheid en menselijkheid. Haar echte kracht begint bij integriteit en empathie.

In een hartverscheurende scène kan Hans senior zijn vrouw en pasgeboren zoontje één keer zien, voordat hij gedood wordt.

Alle ellende en het onvermijdelijke lot van Hilde ten spijt toont de film dat er liefde en zorg voor elkaar blijven bestaan. Denk daarbij maar aan de verpleegster die Hilde helpt bij haar bevalling, de keiharde bewaakster die beetje bij beetje ontdooit, en een geestelijke die laat zien wat 'nabij zijn' betekent. Daarin wordt iets zichtbaar van reflectie, inspiratie en hoop.