Zaterdag 10 oktober 2020
Het einde van de dag in Dokkum bij zonsondergang
De dag van het einde
Gistermiddag en gisteravond hebben Durkje en ik gewaakt bij het sterfbed van Durkje haar vader, in Talma Hûs te Feanwâlden. Vanmorgen vroeg om 7:00 uur zijn wij er al weer. De situatie is ogenschijnlijk nog onveranderd. Tot het eind van de ochtend zitten we bij hem te waken, totdat we om 10:30 uur worden afgelost door een broer en schoonzus van Durkje.
Wij rijden dan even door naar de Waadwente in Dokkum, waar Durkje haar moeder momenteel voor een revalidatie van enkele weken verblijft. We vertellen haar over onze bevindingen van gisteren en van vanmorgen.
Tegen één uur vanmiddag komen we weer thuis, en dan worden we direct al gebeld met het verdrietige bericht dat Durkje haar vader net een kwartier geleden in zijn diepe slaap rustig is overleden. Dit is dan de dag die eens onvermijdelijk zou aanbreken: de dag van het einde.
Het einde van de dag
Een groot verdriet overvalt ons, want ook al was Durkje haar vader onlangs nog 93 jaar geworden, en ook al zagen we dit levenseinde al enkele dagen aankomen, het gemis is groot.
Vanaf dit moment moet er van alles worden geregeld. Gelukkig zijn alle vijf broers en de zus van Durkje al enkele dagen heel nabij in Fryslân, dus we kunnen met man en macht aan het werk om te doen wat nu moet worden gedaan.
Nadat we aan het eind van de middag het eerste plenaire familieberaad hebben gehad in de Waadwente te Dokkum, gaan we aan het eind van de middag in subgroepen uiteen, om uitvoering te geven aan de gemaakte afspraken. Ik verlaat de Waadwente om in Dokkum voor enkelen van ons een warme maaltijd af te halen. Als ik het grote parkeerterrein van de Waadwente op loop, valt mijn oog op de prachtig gekleurde lucht van een schilderachtige zonsondergang. Op de een of andere manier zijn dit voor mij gevoelsmatig op dit specifieke moment de zo geheel bijpassende kleuren van het einde van de dag, op deze dag van het einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten