Pelgrimeren van Tomar naar Alvaiázere

Zondag 1 mei 2016

Via de Ponte Velha over de Rio Nabão in Tomar

Caminho Portugués de Santiago van Tomar naar Alvaiázere

Zondag 1 mei 2016 – 30,9 km.
Dag 8: 151,3 – 182,2 km

Een vroeg ontbijt in Tomar

Omdat we ook voor vandaag met 30,9 kilometers weer een lange etappe voor de boeg hebben van Tomar naar Alvaiázere, willen we graag om 7.00 uur ontbijten. Regulier begint het ontbijt in ons hostel Cavaleiros de Cristo op zondag pas om 8.00 uur, maar het is geen enkel probleem om een uur eerder te ontbijten.

De wekker wekt ons om 6.15 uur en om 7.00 uur melden we ons bij de nachtportier voor het ontbijt. Hij begeleidt ons vanuit de receptie naar de ontbijtkamer op de derde verdieping, waar hij vanmorgen een buitengewoon goed ontbijt voor ons heeft klaargezet. We genieten derhalve van een stevig en gevarieerd ontbijt, en dan staan we om 7.30 uur al buiten, klaar voor vertrek voor onze volgende etappe. Vanaf ons hostel zijn we direct al bij de Ponte Velha, de brug waarmee we de Rio Nabão oversteken.

Zoek de uitgang van de stad

Aan de overzijde staat een gebouw met een bijzondere gevel. We lopen er bij langs op de in onze wandelgids aangegeven route, maar de welbekende gele caminopijlen zien we nog niet.

De gids beschrijft wel enkele route-opties, maar voor wie de gele richtingwijzers wil volgen, is het onmogelijk om de route te vinden. Er zijn namelijk geen caminopijlen te zien.

We ontmoeten eerst de Slowaakse pelgrim, later de Ierse en de Zweeds-Amerikaanse, en bij de militaire basis ook nog een Zwitserse pelgrim. En allemaal kunnen we er geen touw aan vastknopen op welke wijze en waar we eigenlijk de stad moeten verlaten. De kaartjes in de routegids spreken elkaar ook tegen.

Ik vraag onderweg een bediende in een café, een medewerker van een benzinepomp en de soldaat die bij de ingang van de kazerne de wacht houdt. Alle drie willen ze graag helpen, maar taal en onwetendheid voor wat betreft de route staat ook hen in de weg. Toch lukt het ons om stukje bij beetje weer dichter bij de rivier te komen, die we de stad uit moeten volgen. Als we vlakbij het riviertje komen, ontmoeten we daar ook weer de twee Belgische pelgrims. We zijn dan allen weer ‘en route’.

Ponte Peniche

Het heeft ons allen de nodige moeite gekost om op het goede pad te komen, maar dan heb je ook wat, want nu we de gele caminopijlen weer kunnen volgen, wandelen we over een prachtig hellingpad langs het riviertje.

We passeren onder andere een oude stuw in de rivier.

Een heel mooi punt van dit stuk van deze route is Ponte Peniche, waar we ook over heen moeten. Dit is zo’n prachtig middeleeuwse stenen boogbrug, die je ook in Spanje op de camino’s af en toe passeert.

Op zoek naar Soianda

En dan gaat het toch weer mis. Uit tegenovergestelde richting komt de Zwitserse pelgrim aanlopen. Hij heeft al lang geen caminopijlen meer gezien en is er stellig van overtuigd dat we letterlijk weer het verkeerde pad op zijn gegaan. Ook de Belgische pelgrims zijn erbij, en na enig overleg besluiten we dit eenmaal gevolgde pad toch geheel uit te lopen. Ook al zou het verkeerd zijn, dan nog komen we straks bij een doorgaande asfaltweg. Als we die volgen, zouden we verderop toch wel weer op het goede pad kunnen komen. We lopen door totdat we bij een brug over het riviertje arriveren, met aan de overzijde een dorpje. Nu buigen we af naar rechts om over de asfaltweg weer op het verderop kruisende pelgrimspad te komen. We weten nu in elk geval dat we verkeerd lopen, omdat ook hier weer geen of geen duidelijke bewegwijzering is. Als iedereen tot hier verkeerd loopt, moet er toch iets niet goed zijn aan de bewegwijzering, of hebben al deze ervaren pelgrims het dan allemaal niet goed gedaan?

Op de asfaltweg vlak voorbij een afslag komt ons een jongedame tegemoet. Gelukkig spreekt ze Engels, en op mijn vraag naar de juiste weg vertelt ze dat we het beste even met haar mee kunnen lopen, want dan brengt ze ons op weg naar Casais, en van daaruit kunnen we dan wel naar Soianda doorgaan, en dan zitten we weer op de goede route. We volgen haar, en gaan verder op de door haar aangegeven weg, als zij bij het huis van haar zuster stopt. Verderop ontmoeten we een oudere vrouw die de hond uitlaat, en ergens uit een zijpad komt. Als ik haar de weg vraag, vertelt ze dat ze uit Soianda komt en daar nu weer heen gaat, dus we kunnen met haar meelopen via Casais naar Soianda. Dat doen we dan ook in optocht, met twee pelgrims uit Nederland, twee uit België, één uit Zwitserland en één uit Slowakije. Half Europa achter een Portugese vrouw met hond aan. En het komt wel weer goed, want voorbij Casais zijn we heel snel in Soianda.

Bermplanten als caminopijl

De Zwitser en de Slowaak pauzeren in het café van Soianda, en Durkje en ik lopen met de twee Belgen verder naar Calvinos, want daar – ruim twee kilometer verder – willen wij onze eerste koffiestop nemen in het dorpscafé. Daar aangekomen drinken we gevieren gezellig koffie in een heel klein dorpscafé.

De Belgen willen nog iets langer blijven, en Durkje en ik gaan verder. We lopen dan onder andere door Alviobeira.

Verderop is het met de bewegwijzering op een T-spitsing weer mis. Weer geen caminopijl, dus weer zoeken in beide richtingen. Durkje vindt links de eerste gele pijl, en dan leg ik op het wegdek een sliert hoge bermplanten neer, om de vandaag nog volgende pelgrims alvast de goede weg te wijzen.

We komen door een klein buurtschap met een smalle doorgang, en verderop weer langs een doorgaande verkeersweg.

Stevig klimmen

Dan is het tijd om te klimmen. Ons routeboekje had ons al aangegeven dat we af en toe behoorlijk moeten klimmen, van 75 meter naar ten hoogste 310 meter. Onderweg kun je – ondanks de warmte van vandaag – dan onderweg boven op de hellingpaden wel genieten van de prachtige uitzichten.

We komen door diverse buurtschappen met hele moderne, maar ook hele oude en vervallen en verlaten huizen.

Onderweg passeren we ook de Hongaarse pelgrim, die we enkele dagen geleden ontmoetten in Verdelha de Baixo.

We komen door het dorpje Daporta.

Van de alto lopen naar de pomp

Om van Villa Verde naar Tojal te lopen, moeten we off road verder met een behoorlijke klim door een bosgebied van een 305 meter hoge ‘alto’ (heuveltop). Het is een prachtig bospad door een gevarieerd bos. We komen uit aan de achterkant van een wit kerkje bij een klein dorp. We pauzeren hier heel kort om een onderweg geplukte sinaasappel te eten.
Daarna lopen we door naar het dorpje Tojal, dat volgens onze routegids een café en een benzinepomp heeft. Dat café blijkt gesloten te zijn, maar bij de shop van de benzinepomp kunnen we wel onze voorraad drinken voor onderweg bijvullen. Dat is wel nodig, want het is weer warm vandaag, en we drinken veel onderweg. De Hongaarse pelgrim komt ook langs om hier bij ons te pauzeren. Later horen we dat de Belgen de benzinepomp helaas niet hebben gezien. Zij zijn iets verderop doorgelopen op de route.

Casa Torre in Cortica

Na Tojal hebben we nog zo’n tien kilometer te gaan. Eerst volgt een lang saai traject door en leeg terrein langs een niet al te drukke rechte, brede asfaltweg richting Cortica.

Onderweg is niet veel te zien, totdat we arriveren op de kruising waar de Casa Torre staat.

Bij dit bijzondere bouwwerk ontmoeten we de twee Belgische pelgrims, die hier bij de Casa Torre nog een keer kort pauzeren.

De Hongaar en wij gaan met zijn drieën verder richting onze bestemming van vandaag.

Slapen en dineren in O Brás

Over asfalt, slechte bestrating en onverharde wegen lopen we langs diverse buurtschappen, daarbij bijna altijd toe- en nageblaft door waakhonden aan kettingen.

Langs boerderijtjes met waakhonden aan kettingen

Onderweg raken we de Hongaar kwijt vanwege zijn knieprobleem, maar de Belgen die ons volgen, halen ons later weer in. Bij de ingang van onze bestemmingsplaats Alvaiázere nemen we afscheid van de Belgen. Zij kiezen ervoor om te overnachten in de plaatselijke brandweerkazerne aan onze linkerhand.

Durkje en ik gaan op zoek naar pension O Brás, en onderweg ontmoeten we dan de Hongaar weer. Met zijn drieën bellen we bij O Brás aan, en in dat pension krijgen we alle drie plek in twee prachtige kamers. Durkje en ik krijgen een ruime driepersoons kamer met balkon aan de voorzijde, met een schitterend uitzicht op Alvaiázere en de heuvels verderop.

Het is hier prachtig en warm weer, dus dat balkon, dat zit wel goed. Durkje haalt nog even de boodschappen voor morgen, en het is maar goed dat ze dat nu alvast doet, want morgen blijkt de winkel in dit dorp dicht te zijn. Om 19.00 uur worden we beneden in het restaurant van het pension verwacht voor de warme maaltijd, dus ook dat zit wel goed.

Vanavond eten we - te midden van enkele Portugese restaurantgasten - tegelijk met de Hongaarse pelgrim, een Noorse pelgrim en een Zwitsers pelgrimsstel.