 |
| We gedenken Peter Huig in het Stiltecentrum van Stenden |
Hectiek > rust > stilte
Tussen de werktafels door, waar studenten individueel of in groepjes druk aan het werk zijn, wandel ik naar het Ontmoetingscentrum van Stenden Hogeschool in Leeuwarden.
Al bij de entree van het Ontmoetingscentrum, waar op dat moment de vaccinatiesessie is voor onze naar het buitenland uitgaande studenten, merk je de overgang van de hectiek van de werkdag achter je en de rust van deze bijzondere ruimte die ik nu binnentreed.
En als ik dan door het Ontmoetingscentrum het Stiltecentrum van onze hogeschool in ga, gaat die direct al ervaren rust over in stilte ......
Herinneringen bij het afscheid
Toch is de stilte hier & nu anders dan normaal. Het is deze keer een indrukwekkende stilte, die in zo schril contrast staat met het gevoel van onmacht en van nog niet werkelijk begrijpen, dat door ons als studenten en medewerkers wordt ervaren.
Indrukwekkend ook is de aankleding van het altaar in ons Stiltecentrum. Het staat vol met allerlei zaken die ons doen herinneren aan de deze week overleden collega Peter Huig.
Nog maar enkele weken geleden werd bekend dat hij ziek was, ongeneeslijk, en na een kort ziekbed van slechts enkele weken is Peter Huig afgelopen maandag voor ons gevoel veel te snel en veel te vroeg overleden.
Markant, om nooit te vergeten
Het verdriet om het verlies van deze gewaardeerde collega, docent en vriend in onze hogeschoolgemeenschap is groot. Eigenlijk zijn we met stomheid geslagen dat wij Peter na zo’n korte periode van ziekte nu al hebben verloren. Vooral binnen zijn School of Leisure & Tourism, maar zeker ook bij veel anderen binnen onze Stenden Hogeschoolgemeenschap is de verslagenheid groot.
Een markante persoonlijkheid, geliefd om zijn betrokkenheid en enthousiasme bij zijn werk, bij de studenten en bij zijn collega’s, gewaardeerd om zijn enorme kennis over geografie, recreatie en toerisme, binnen Stenden al 15 jaar een gepassioneerd verteller, docent en onderzoeker, en inspirerend in talloze projecten en in onderwijs, binnen- en buitenschools. Peter heeft op zijn zo eigen, authentieke wijze bij ons een onvergetelijke indruk achtergelaten. Om nooit te vergeten.
Uitgebloeid
Op het altaar staan tientallen condoleancekaarten, er hangen veel foto's van Peter in de werksetting zoals wij hem zullen herinneren, er staan bloemen, en er liggen tal van andere zaken als een sjaal en zijn studieboeken, allerlei voorwerpen die ons doen denken aan Peter.
In de hoek linksachter boven het altaar hangt de jas; alsof Peter zo direct weer terugkomt om zijn jas te halen om te vertrekken. Maar Peter zal niet meer komen, en niet meer in ons midden zijn.
De veldbloemen - met op het rode tapijt de verwelkte bloemkelkjes - links van het altaar laten zo onmiskenbaar zien wat de vergankelijkheid van al het leven hier op aarde is.
De herinnering blijft
Op het moment dat ik het condoleanceregister teken, komt er nog een collega binnen. Samen staan we voor het altaar, kijkend naar en sprekend over de beelden en symbolen, die onze herinneringen aan Peter oproepen.
Veel studenten en collega's schreven al in het condoleanceregister, onder andere over hun respect voor deze geliefde docent en collega, en zo vaak staat erbij dat ze hem zo zullen missen. Ware woorden, want we zullen Peter node missen in onze gemeenschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten