Van Sint Jacobiparochie naar Santiago de CompostelaSentier vers Saint-Jacques-de-Compostelle; via Vezelay
Van Hastière-Lavaux naar Vodelée
Zaterdag 5 juli 2008 – 20,5 km.
Dag 33: 703,7 – 724,2 km.
Ook vanmorgen gaat de wekker weer om 7.00 uur.
Na het wassen, aankleden en ontbijten, rijden Durkje en ik met de fietsen achter op de fietsendrager met de auto naar Vodelée, waar we de beide fietsen stallen bij de dorpsschool.
Dan rijden we met de auto naar ons startpunt in Hastière-Lavaux.
Het begint om 9.15 uur direct al met een fikse klim over een bospad van Hastière-Lavaux naar Izémont.
Al spoedig verlaten we dit gehucht.
Dan komen we op een hoogvlakte, waar het veldpad tussen mais en graan loopt, met aan weerszijden van het pad prachtig bloeiende planten, zoals klaproos, kamille en korenbloem.
Verderop haalt een boer met een tractor met een vee-aanhangwagen ons in op een asfaltweg.
Met een aantal anderen gaat hij een groep koeien uit het weiland halen.
Daarna gaan we het bos in, passeren daar twee woonwijkjes met veelal semi-permanente bebouwing en dalen dan het rotspad af naar het dorpje Hermeton-sur-Meuse.
Daar scoren we een bijzondere kop koffie, waarbij we ieder een koffiefilter met daarin heet water op een koffiepad op ons koffiekopje krijgen.
Terwijl wij koffiedrinken op het terras, staat de caféhoudster in de woonkamer te strijken.
Daarna volgt een bijna tien kilometer lang bospad door de Val de Hermeton, door een vallei steeds parallel aan de rivier de Hermeton.
Op een open veld tegen de bosrand ontdekken we een rond kampement van allemaal kleine tentjes.
In het veld staat een groep van ongeveer 30 vrouwen, licht dansend in een grote kring.
In het midden van de kring staat een jonge vrouw met ontbloot bovenlijf expressief dansende bewegingen te maken op de muziek met zware Afrikaanse drums.
De vrouwen in de kring dansen lichtjes mee, ruim de helft van de dames ook met ontbloot bovenlijf.
Al met al een heel bijzonder tafereel in dit Belgische “oer”woud.
Voorzichtige conclusie: een meerdaagse workshop Afrikaanse vrouwendans, zo natuurgetrouw als wenselijk en zo oorspronkelijk als mogelijk uitgevoerd.
We maken onderweg altijd veel foto’s van wat ons opvalt, maar om de gemoedsrust in dit dameskransje te behouden, hebben we dat hierbij toch maar niet gedaan.
Het bospad langs de Hermeton dat we nu opgaan, is af en toe goed begaanbaar, maar voor de rest valt het behoorlijk tegen.
Regelmatig moeten we allerlei capriolen uithalen om de over het pad gevallen bomen te passeren.
Ook moeten we hier en daar flinke stukken bij de steile heuvel op en af, omdat daar geen pad langs de rivier voortgaat.
Het is eigenlijk geen wandelen meer, maar heuvelbeklimmen en –afdalen.
De wandelgids schrijft over “sportieve ommetjes wegens obstakels”, maar de plaats waar het zó steil is dat aangebrachte klimtouwen noodzakelijk zijn om omhoog te komen en/of om verderop weer af te dalen, duiden eerder op bergsport dan op sportieve ommetjes.
Maar, ook deze uitdaging gaan wij niet uit de weg – wat hier trouwens ook niet kan – en we trotseren met de nodige uitglijders alle steile hellingen.
Verderop wordt het pad weliswaar vlakker, maar daar is het over lange trajecten zo drassig, dat je nu eens door een bosvegetatie er ruim omheen moet en dan eens springend, glibberend en glijdend zigzaggend de randen van het pad neemt om met niet al te natte en te zwaar besmeurde wandelschoenen weer verder te kunnen.
Ook hier lijkt het meer op survival dan zomaar een wandeling.
Dit Sentier de l’Hermeton zorgt dus zeker voor een breed scala van allerlei wandelverrassingen.
Wij passeren met goed gevolg al die obstakels en naderen dan de rand van het bosgebied, waar het af en toe licht begint te regenen.
Maar het bladerdak van de bomen is zo dicht, dat de regendruppels ons niet bereiken.
We steken enkele kleine bosbeekjes over en gaan dan door het koningsbos van Vémont.
Bij de molen van Praile verlaten we het bos.
Pas buiten het bos valt het ons op hoe lekker de zon weer schijnt en hoe licht het hier is.
We pauzeren bij een stenen brug over de rivier de Hermeton.
Daarna klimmen we via een veldweg naar het dorpje Soulme.
Het wandelboekje prijst dit aan als één van de mooiste dorpjes van het Belgische Wallonië.
De pastorie, de muren van het kerkhof en de oude kastanjes bij die muur staan samen met de kerk op de monumentenlijst.
Even buiten Soulme lopen we over een bijzonder leisteenpad.
Verderop wandelen we over een bospad parallel aan de weg van Romedenne naar Vodelée door een naaldbos; aan de ene zijde met hedera gedecoreerde boomstammen en aan de andere kant van het pad met geheel kale stammen.
Bij de kerk in het centrum van Vodelée eindigt onze étappe van vandaag na 20,5 kilometer.
Op het moment dat we bij onze fietsen in Vodelée arriveren, begint het te regenen.
We schuilen meer dan een halfuur bij de dorpsschool, maar gaan uiteindelijk toch maar op de fiets weer verder.
Samen fietsen we via Agimont naar Heer-Agimont.
Daarvandaan fietst Durkje rechtsaf langs de Maas naar onze camping in Givet en ik fiets linksaf langs de Maas om onze auto op te halen, die nog in Hastière-Lavaux staat.
Ook vanmorgen gaat de wekker weer om 7.00 uur.
Na het wassen, aankleden en ontbijten, rijden Durkje en ik met de fietsen achter op de fietsendrager met de auto naar Vodelée, waar we de beide fietsen stallen bij de dorpsschool.
Dan rijden we met de auto naar ons startpunt in Hastière-Lavaux.
Het begint om 9.15 uur direct al met een fikse klim over een bospad van Hastière-Lavaux naar Izémont.
Al spoedig verlaten we dit gehucht.
Dan komen we op een hoogvlakte, waar het veldpad tussen mais en graan loopt, met aan weerszijden van het pad prachtig bloeiende planten, zoals klaproos, kamille en korenbloem.
Verderop haalt een boer met een tractor met een vee-aanhangwagen ons in op een asfaltweg.
Met een aantal anderen gaat hij een groep koeien uit het weiland halen.
Daarna gaan we het bos in, passeren daar twee woonwijkjes met veelal semi-permanente bebouwing en dalen dan het rotspad af naar het dorpje Hermeton-sur-Meuse.
Daar scoren we een bijzondere kop koffie, waarbij we ieder een koffiefilter met daarin heet water op een koffiepad op ons koffiekopje krijgen.
Terwijl wij koffiedrinken op het terras, staat de caféhoudster in de woonkamer te strijken.
Daarna volgt een bijna tien kilometer lang bospad door de Val de Hermeton, door een vallei steeds parallel aan de rivier de Hermeton.
Op een open veld tegen de bosrand ontdekken we een rond kampement van allemaal kleine tentjes.
In het veld staat een groep van ongeveer 30 vrouwen, licht dansend in een grote kring.
In het midden van de kring staat een jonge vrouw met ontbloot bovenlijf expressief dansende bewegingen te maken op de muziek met zware Afrikaanse drums.
De vrouwen in de kring dansen lichtjes mee, ruim de helft van de dames ook met ontbloot bovenlijf.
Al met al een heel bijzonder tafereel in dit Belgische “oer”woud.
Voorzichtige conclusie: een meerdaagse workshop Afrikaanse vrouwendans, zo natuurgetrouw als wenselijk en zo oorspronkelijk als mogelijk uitgevoerd.
We maken onderweg altijd veel foto’s van wat ons opvalt, maar om de gemoedsrust in dit dameskransje te behouden, hebben we dat hierbij toch maar niet gedaan.
Het bospad langs de Hermeton dat we nu opgaan, is af en toe goed begaanbaar, maar voor de rest valt het behoorlijk tegen.
Regelmatig moeten we allerlei capriolen uithalen om de over het pad gevallen bomen te passeren.
Ook moeten we hier en daar flinke stukken bij de steile heuvel op en af, omdat daar geen pad langs de rivier voortgaat.
Het is eigenlijk geen wandelen meer, maar heuvelbeklimmen en –afdalen.
De wandelgids schrijft over “sportieve ommetjes wegens obstakels”, maar de plaats waar het zó steil is dat aangebrachte klimtouwen noodzakelijk zijn om omhoog te komen en/of om verderop weer af te dalen, duiden eerder op bergsport dan op sportieve ommetjes.
Maar, ook deze uitdaging gaan wij niet uit de weg – wat hier trouwens ook niet kan – en we trotseren met de nodige uitglijders alle steile hellingen.
Verderop wordt het pad weliswaar vlakker, maar daar is het over lange trajecten zo drassig, dat je nu eens door een bosvegetatie er ruim omheen moet en dan eens springend, glibberend en glijdend zigzaggend de randen van het pad neemt om met niet al te natte en te zwaar besmeurde wandelschoenen weer verder te kunnen.
Ook hier lijkt het meer op survival dan zomaar een wandeling.
Dit Sentier de l’Hermeton zorgt dus zeker voor een breed scala van allerlei wandelverrassingen.
Wij passeren met goed gevolg al die obstakels en naderen dan de rand van het bosgebied, waar het af en toe licht begint te regenen.
Maar het bladerdak van de bomen is zo dicht, dat de regendruppels ons niet bereiken.
We steken enkele kleine bosbeekjes over en gaan dan door het koningsbos van Vémont.
Bij de molen van Praile verlaten we het bos.
Pas buiten het bos valt het ons op hoe lekker de zon weer schijnt en hoe licht het hier is.
We pauzeren bij een stenen brug over de rivier de Hermeton.
Daarna klimmen we via een veldweg naar het dorpje Soulme.
Het wandelboekje prijst dit aan als één van de mooiste dorpjes van het Belgische Wallonië.
De pastorie, de muren van het kerkhof en de oude kastanjes bij die muur staan samen met de kerk op de monumentenlijst.
Even buiten Soulme lopen we over een bijzonder leisteenpad.
Verderop wandelen we over een bospad parallel aan de weg van Romedenne naar Vodelée door een naaldbos; aan de ene zijde met hedera gedecoreerde boomstammen en aan de andere kant van het pad met geheel kale stammen.
Bij de kerk in het centrum van Vodelée eindigt onze étappe van vandaag na 20,5 kilometer.
Op het moment dat we bij onze fietsen in Vodelée arriveren, begint het te regenen.
We schuilen meer dan een halfuur bij de dorpsschool, maar gaan uiteindelijk toch maar op de fiets weer verder.
Samen fietsen we via Agimont naar Heer-Agimont.
Daarvandaan fietst Durkje rechtsaf langs de Maas naar onze camping in Givet en ik fiets linksaf langs de Maas om onze auto op te halen, die nog in Hastière-Lavaux staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten