Omdat ik leuk vind

Zaterdag 16 februari 2013 

Cover van het boek  'Omdat ik leuk vind!'

Weblog wordt boek
Op 8 maart 2010 vertrekt Dicky Dikken voor een drie maanden durende pelgrimstocht vanuit het Noordfriese Sint-Jacobiparochie nabij de Waddenzee naar het Spaanse Finisterre op de westkust van Spanje, aan de Atlantische Oceaan. De ruim 3200 kilometer wandelen geeft hem ruim voldoende input om zijn dagelijkse reisverhalen op zijn weblog in een bewerking na thuiskomst aan het papier toe te vertrouwen. Het resultaat is een luchtig boek, dat als titel krijgt: 'Omdat ik leuk vind!', ontleend aan die gelijkluidende uitspraak van Dikkens kleinzoon Sem.

Bijzondere schrijfstijl
Dikky Dikken schreef zijn boek laagdrempelig, gewoon zoals hij denkt, spreekt en door het leven gaat. Door zijn betrekkelijk openhartige schrijfstijl, krijgt de lezer na lezing van dit pelgrimsverhaal het gevoel Dicky al jaren persoonlijk te kennen.
Qua schrijfstijl moet je het boek met een knipoog lezen. Het leest alsof je een eerste versie van een manuscript leest; met nogal veel taal- en stijlfouten en bijvoorbeeld ook plaatsnamen incorrect geschreven. Maar daar is Dikken zelf ook heel open in, want hij betitelt zichzelf als 'een redelijke (dislect) dyslect' en hij geeft zelf in zijn Nawoord ook al aan dat het maken van een leesbaar verhaal niet meevalt, dat daar veel werk in zit, inclusief het voortdurend verbeteren van de tekst. Met een woordgebruik als 'volgevreten' en 'op mijn bek' is het taalgebruik af en toe ruw, en inhoudelijk schakelt Dicky regelmatig op schrijfstijlen met humor, banaliteiten, grappen, emoties en natuurbelevingen.
Als je dat letterlijk allemaal op de koop toe neemt en met name doorkijkt naar de stoere en gevoelige belevenissen van een Friese doorzetter op zijn drie maanden lange pelgrimage, dan lees je dit boek gretig en nieuwsgierig naar die voor pelgrims zo herkenbare belevenissen als het ware in één adem uit.

Voor pelgrims zo herkenbaar
Pelgrim Dicky Dikken wandelde gemiddeld zo'n 30 kilometer per dag, met ook wel eens een uitschieter van ruim 60 kilometer op één dag; en uiteraard met volle bepakking. Dikken ervaart de stilte in de Franse bossen als overweldigend, die heel anders is dan de nogal drukke trajecten op de Spaanse camino, waar in sommige dorpen en steden de commercie welig tiert.
Dicky probeert elke dag een kort verslag te schrijven, dat hij via email naar zijn echtgenote Willy in Nederland emailt, die het dan zo mogelijk nog dezelfde avond op zijn weblog publiceert. Ook Durkje en ik hebben zijn aan het internet toevertrouwde dagboek tijdens deze drie maanden met belangstelling gelezen. De reacties op de blogverslagen deden hem goed, maar hij wilde er niet op reageren, want dat zou teveel afleiden en daar heb je trouwens onderweg ook nauwelijks tijd voor.
Thuisgekomen heeft Dikken zijn webverslag aangevuld met diverse herinneringen en zo is met de nodige inspanning een bijzonder reisverslag ontstaan, dat voor iemand die deze pelgrimstocht al heeft gelopen veel herkenbare passages biedt.

Een groot avontuur
Zo nu en dan gaat Dicky Dikken qua schrijftaal over in het Leeuwarder stadsdialect, dat hij veelal met zijn vrienden en bekenden spreekt. In de aanloop naar zijn wandelverslag schrijft Dikken dat je in de fase van de voorbereiding op je pelgrimstocht ontzettend veel keuzes moet maken.Sommige zaken moeten ook nog wennen, zoals tijdens een twee dagen durende voorbereidingstocht de nacht slapen bij vreemde mensen. Of: "Bijna vier uren lopen zonder rusten is teveel". En "Er is niets meer frustrerend dan verdwalen en daardoor om te lopen".
Hij concludeert vooraf: "Ik ben van plan om rustig te beginnen en dan maar te zien hoe het komt. Het moet tenslotte ook een groot avontuur blijven".
Dicky Dikken:

• - 8 maart 2010: Koud, miezerig is het als ik om acht uur start in St-Jacobiparochie;
• - 21 maart: Ik verlaat Nederland na 461 kilometer;
• - 26 maart: Om één uur wandel ik Frankrijk binnen bij Givet;
• - 9 mei: Wat ik probeer is een gevoel, mijn reis te verwoorden, mijn belevenissen door de lezers te laten meebeleven;
• - 17 mei over de Pyreneeën: Eenmaal boven heb ik het gevoel de Mount Everest te hebben beklommen;
• - 18 mei: Wat betreft de 24 uur, het is gewoon te weinig voor wat ik allemaal beleef;
• - 23 mei: Medelijden heb ik met de boeklopers, alles wat in hun boekje staat moeten ze doen, .. zij lopen niet hun eigen weg maar de weg van een ander. En dat is precies wat ik van de route in Spanje vind. Deze route is een groot toneelstuk;
• 5 juni: Ik heb wat met onderwijzeressen, waarom ik weet het niet, ik denk omdat het mensen zijn die met hun hart werken;
• 11 juni 2010, weer thuis in Leeuwarden: Wat was het leven simpel op de camino.