Pelgrimeren van Laredo naar Bareyo

Van Le Puy-en-Velay naar Santiago de Compostela
Camino del Norte > Irún – Santiago de Compostela
Van Laredo naar Bareyo
Zaterdag 19 juli 2014 – 22,9 km.
Dag 13: 233,8 – 256,7 km 


De beklimming van de El Brusco tussen de stranden van Berria en Noja

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laredo

Om 6.30 uur gaat de wekker af. We staan op om vroegtijdig de camping van Castro-Urdiales te verlaten om met de auto naar Laredo te rijden. Als we de auto hebben geparkeerd bij het busstation, wandelen we naar het Parque de los Pescadores, waar onze wandeldag vandaag begint bij het vissersmonument.
Vandaag zullen we over een afstand van 22,9 kilometer van Laredo naar Bareyo lopen.
Het eerste traject is een 5,5 kilometer lange wandeling over de Paseo Maritimo, de boulevard van Laredo langs de Playa Salvé, die ons voert naar El Puntal, op het eind van de bijzondere landtong tussen Playa Salvé en Playa el Regatón.
Vanaf El Puntal moeten we met een veerpontje de baai oversteken, om in het aan de overzijde liggende kuststadje Santoña te komen. We hebben het eerste stuk over de boulevard vanaf even vóór 8.00 uur kennelijk snel gelopen, want het is nog geen 9.00 uur als we al op het strand van El Puntal de Laredo aankomen, vanwaar de veerboot vanaf 9.00 uur de hele dag vice versa zal varen.

El Puntal de Laredo

Als we arriveren, zijn er nog weinig medepassagiers, maar als om iets na 9.00 uur de veerpont vanuit Santoña komt overvaren, is er al een behoorlijke groep belangstellenden wachtend op het strand.
Slechts één fietser komt van de overzijde naar Laredo, dus al snel kunnen we inschepen over de loopplank, die vanaf het veerbootje het strand op is geschoven.
Als iedereen – wandelaars, pelgrims, fietsers, en een echtpaar met een buggy - aan boord is, wordt de loopplank ingetrokken, draait de boot, en begint de overtocht.
Ongeveer vijf minuten later kunnen we de boot aan de overzijde in Santoña al weer verlaten, om onze wandeling voort te zetten.

Santoña

We gaan direct weer aan de wandel, want we zijn van plan om pas in Berria een koffiepauze te houden. Eerst komt een lange wandeling door de bebouwde kom van Santoña. We buigen af naar het noorden, in de richting van de Spaanse noordkust. Vóór ons loopt over de asfaltweg een groep dames met rolkoffers, niet bepaald camino-gangers, maar wel een vrolijke boel. Ze dragen allen een geel sportshirt, met ieder een eigen rugnummer. Nu zijn we allen op weg naar Playa de Berria, en als we tijdens het inhalen van deze gele groep aan hen vragen of ze in Playa de Berria wellicht een beachvolleybaltoernooi hebben, is dat direct raak, want onze vraag wordt door hen bevestigend beantwoord. Durkje en ik gaan nu samen voorop, met rugzak, en zij volgen als team, ieder met een rolkoffer. Een wel heel bijzondere optocht.

Playa de Berria

De gele meiden oogsten regelmatig een claxonnade van langsrijdende automobilisten. Als we al een eind voor hen uit lopen, stopt naast de sportvrouwen een busje met een open laadbak. De sporters gooien allen hun rolkoffers in de laadbak, en dan neemt het busje de hele vracht mee naar het strand vóór ons, waar het beachvolleybaltoernooi zal zijn. Op de laadbak liggen allerlei zaken die voor die sportdag – of hoogstwaarschijnlijk is het een tweedaagse – nodig zijn.
We lopen hier langs een imposante hoge muur. Achter die muur bevindt zich de gevangenis van El Dueso. Tegenover de gevangenis staat een langgerekt wooncomplex, waarbij enkele auto’s van de Guardia Civil staan geparkeerd.
We komen bij Playa de Berria, en passeren inderdaad eerst de strandopgang waar straks het beachvolleybaltoernooi van start zal gaan. Nog veel meer volleybalteams arriveren hier in auto’s en gaan het strand op. De muziek van de geluidsinstallatie komt ons van het strand al tegemoet.
Wij lopen een eindje verder, totdat we bij een hotel komen, dat een café-terras aan de zeezijde heeft. Daar drinken we een kop koffie, alvorens we verder gaan.

El Brusco

We vervolgen onze weg langs de weg achter de duinenrij. Hier staat een houten huis, dat geheel is omgeven door hoogopgaande en kleurrijke hortensia’s.
In de bocht van de weg beginnen we aan een flinke klim. Getuige de bladeren, de schors en de verdroogde vruchten die het smalle bospad bedekken, wandelen we hier door een Eucalyptusbos.
Tijdens de beklimming van de berg El Brusco krijgen we rechts een mooi uitzicht over Playa de Berria.
En naarmate we hoger komen, krijgen we achter ons een weids uitzicht over het grote moerasgebied tussen Santoña en Berria.
En vóór ons – in de bocht van de berg die we beklimmen – zien we de uitgestrekte Cantabrische Zee.
Over een heel smal en rotsachtig bergpad klimmen we stapje voor stapje over de berghelling naar boven.
We doen deze beklimming met zijn zevenen, want een Spaanse pelgrim, een Spaans stel en twee Spaanse jongens klimmen tegelijk met ons de berg op, die de natuurlijke afscheiding vormt tussen het strand van Playa de Berria en het strand en de baai van Noja, waar we nu naar toe gaan.

Strandwandeling naar Noja

Op het hoogste punt zien we vóór ons diep in de verte het strand, de baai en de badplaats Noja.
Hier op het hoogste punt houden we even halt, om te genieten van de prachtige vergezichten achter, naast en vóór ons.
Dan zetten ook wij de afdaling in. Stapje voor stapje gaan we voort, steeds heel voorzichtig overwegend waar we een voet plaatsen tussen de uitstekende rotspunten op het neergaande bergpad.
Na deze vrij korte, maar wel uitdagende flinke klim zetten we na enige tijd onze wandelschoenen op het zachte zand van het kilometers lange strand richting Noja.
Nu begint een lange strandwandeling langs de vloedlijn van de Cantabrische Zee.
Onderweg is er voldoende variatie aan rotsen op het strand, zijn er slenken waar we af en toe even om heen moeten lopen, en grote partijen divers gekleurd zeewier dat door de zee op het vlakke strand is geworpen.
Hoe dichter we bij Noja komen, hoe drukker het ook langs de vloedlijn wordt met al die Spanjaarden, die evenals wij genieten van het prachtige zomerse weer en hun heerlijk dagje op het strand.

Op herhaling in Noja
Ook op het strand van Noja zijn enkele beachvollebalvelden uitgezet, en is men volop bezig met deze mooie zomersport.
Op de boulevard vinden we een plekje op het terras van een café, waar we een rustpauze nemen, om ook wat te drinken bij een tapas-portie van gefrituurde garnaal. Hier te zijn, geeft een gevoel van herkenning, want zeven jaar geleden hebben we samen met onze zoon Pieter hier in Noja ongeveer een week gekampeerd op de camping van Noja. Ook als we langs de parochiekerk San Pedro het moderne centrum van deze mooie Noord-Spaanse badplaats door lopen, herkennen we bepaalde punten van zeven jaar geleden. Bij de VVV krijgen we een stempel in onze pelgrimspaspoorten.
Daarna wandelen we door het centrum en door de buitenwijken de gezellige kustplaats Noja uit.

Castillo

We gaan nu weer landinwaarts, wat betekent dat we door een agrarisch getint gebied komen. Het eerste gehucht dat we doorkruisen, is Castillo, dat is gebouwd rond de lage San Pantaleónkerk.
Verderop in Castillo staat de imposante San Pedrokerk.
Aan de voorzijde is het een enorm groot stenen bolwerk; aan de achterzijde bevindt zich de ommuurde begraafplaats, met dáár achter een boerderij.
Niet alleen oude bouwwerken karakteriseren Castillo. Als je even verder het dorp uit loopt, zie je ook fraai vormgegeven nieuwbouw, waaronder een prachtig hoger gelegen landhuis, met een lange oprijlaan, alles weloverwogen en met oog voor detail gebouwd en aangelegd.

San Miguel de Meruelo

Het asfaltweggetje gaat over in een onverharde landweg. Ineens lopen we over een veldpad tussen akkers met hoog opgeschoten maïs.
We zijn nu onderweg naar het dorp San Miguel de Meruelo.
De route gaat niet door het moderne deel van het dorp, maar hoog langs de heuvelhelling langs de oude agrarische bedrijven.
Die opgaande asfaltweg voert ons naar de San Miguelkerk.

Solorga & Solozano

Bij een oude stenen bushalte verlaten we een drukke doorgaande verkeersweg, en dan komen we op een heel smal asfaltweggetje, dat vanaf behoorlijke hoogte afdaalt in een riviervallei. Deze hele oude weg brengt ons naar de brug van Solorga. Dat is de middeleeuwse stenen oeververbinding over de rivier de Solorzano. Onze routegids vermeldt dat hier bij deze karakteristieke stenen brug vroeger een pelgrimshospitium heeft gestaan, een zogenoemd ‘hospital de peregrinos’.

Bareyo

Nu komt voor ons de bestemming van vandaag in beeld, want de volgende plaats waar we nu naar toe lopen, is Bareyo. Om daar te komen, moeten we eerst nog ruim twee kilometer door een open heuvelachtig landbouwgebied lopen, over asfaltweggetjes die alsmaar stijgen, totdat we bij de drukkere doorgaande weg aankomen in Bareyo.
In Bareyo vinden we geen winkels en geen horeca, dus we lopen het dorp helemaal door en uit, om nog even verder te gaan, naar de camping Los Molinos, die vóór ons boven op een heuveltop ligt.

Van een camping naar de camping

Bij de campingreceptie vragen we de receptioniste of ze voor ons een lokale taxi wil bellen. Vijf minuten later rijdt de taxi uit het naburige dorpje Ajo al voor en kunnen we instappen voor onze terugreis van Bareyo naar Laredo.
Vanuit Laredo rijden we met onze auto voor de laatste maal weer terug naar onze camping in Castro-Urdiales. Morgen nemen we de gebruikelijke zondagse rustdag, en dan gaan we ook op zoek naar een volgende camping, ten westen van Santander.