Pelgrimeren van Deba naar Iruzubieta

Van Le Puy-en-Velay naar Santiago de Compostela
Camino del Norte > Irún – Santiago de Compostela
Van Deba naar Iruzubieta
Woensdag 9 juli 2014 – 23,1 km.
Dag 4: 66,8 – 89,9 km

Zelfs de waterplas wijst in de goede richting

Deba

Om 6.45 uur zijn we wakker, en om 7.45 uur verlaten we de camping, om met de auto van Zarautz naar Deba te rijden. Daar gaan Durkje en ik vandaag onze pelgrimage vervolgen op de plaats waar gisteren onze wandeldag eindigde.
We parkeren de auto tussen het treinstation en het strand, en dan lopen we door de smalle straatjes van het stadscentrum naar het stadsplein, op zoek naar een bakker, om daar brood voor onderweg te kopen.
Op het stadsplein vervolgen we onze wandelmeerdaagse rond 8.30 uur.
We steken het treinspoor over, en vrij snel daarna ook de rivier de Deba via de oude brug van de rijksweg, die momenteel als voetgangersbrug dienst doet.

Zoektocht langs weggeschilderde camino-pijlen

Aan de overzijde volgt een steile klim. We wandelen over de beboste berghellingen. Vandaag zullen we voornamelijk door bossen op berghellingen lopen. Hier en daar zien we vandaag een Eucalyptus-boom in de bospercelen die we doorkruisen.
Op een tweesprong is onduidelijk of we linksaf moeten, of rechtdoor. Een auto komt aanrijden, ziet dat we afwegen welke kant we op moeten, en dan wijst de chauffeur dat we linksaf moeten gaan. Dat doen we, maar als we dan langs een rotswand lopen, zien we dat de gele camino-pijlen op één na allemaal zijn weggeschilderd met zwarte verf. Als we verder bergopwaarts komen in het bos, ontbreken de pijlen en de zwarte verf geheel. Rechts ver beneden ons zien we echter dat de rechtdoorgaande asfaltweg parallel loopt aan ons hoger gelegen bospad. We besluiten door te lopen op dit niet-bewegwijzerde bospad. Zo’n anderhalve kilometers verderop kunnen we de parallelweg oversteken naar een hostal, om daar de weg te vragen. De hoteleigenaar vertelt ons dat we het bospad kunnen volgen, maar ook de weg, als we dan op het goede moment maar linksaf gaan, want dan komen we weer op het bospad uit. We kiezen ervoor om het bospad te blijven volgen. Ook vanaf hier zijn de gele camino-pijlen zwart weggeschilderd. Maar vanaf een tweesprong zijn de camino-pijlen weer zichtbaar. We zitten dus toch wel op de goede weg.

Ermita del Calvario

Tot nu toe was het prima wandelweer. Maar nu begint het te motregenen, echter net niet hard genoeg om regenkleding aan te trekken. We hebben overigens deze hele wandeldag een weerbeeld dat varieert tussen korte buien en korte perioden van zonneschijn. Af en toe moeten we heel even gebruik maken van de regenponcho of van de paraplu. Nu en dan is het even behoorlijk fris, maar verder is het overwegend droog, waait het niet al te hard, en loopt de temperatuur op tot zo’n 20 graden Celsius. Met uitzondering van de kortdurende buien hebben we toch een dag met heel mooi wandelweer.
Na een fikse klim arriveren we bij de Ermita del Calvario, vanwaar we ook een mooi uitzicht hebben over de havenstad Mutriku, gelegen aan de Cantabrische Zee.

Van Arnope naar Olatz

Langs de kruisweg lopen we naar beneden, naar het buurtschap Arnope. Links in het dal zien we dan nog Deba liggen.
Nadat we de jeu de pelote-baan van Arnope voorbij zijn gegaan, begint de lange klim omhoog, de berg Arno op, de hoogste berg van de camino in Spaans Baskenland.
Bij Izarbide passeren we nog een refugio, die is gebouwd in een voormalige koeienstal.
Na veel stijgen en dalen komen we in de idyllische vallei, waarin het dorpje Olatz ligt. Tegenover de kerk is een café, waar we naar binnen gaan voor een welverdiende  kop koffie.
Binnen is het gezellig druk. Daar zitten twee Spaanse pelgrims, een Dominicaanse (Republiek) en twee Noorse pelgrims. We kopen koffie met enkele lekkere broodjes, die – zoals te doen gebruikelijk in Spaanse café’s – in ruime mate worden gepresenteerd op de bar. We smullen van al dat lekkers; en wij niet alleen, want ook de andere pelgrims doen zich tegoed aan die streek-lekkernijen van de lokale keuken van deze Baskische streek Guipúzcoa.

De col van de Arno op en af

De twee jongens die ons zojuist met hun mountainbikes met een noodvaart voorbij zijn gesneld op het smalle glibberige bospad, zitten hier op het buitenterras.
We gaan verder de berg Arno op en halen al spoedig de Dominicaanse pelgrim in. Ze vertelt dat ze al geruime tijd in Münster, in Duitsland woont, en dat ze op herhaling is op de camino.
Verderop, bij een geïsoleerde boerderij, passeren we twee Belgische pelgrims, en op de col van de berg Arno passeren we de twee Spaanse pelgrims, die hier stoppen voor een rustpauze. Hier op de col gaan we over de grens van de streek Guipúzcoa naar de landsstreek Vizcaya.
Als je dagenlang de gele camino-pijlen volgt, zie je ze overal. Tijdens onze afdaling na de col ligt vóór ons op een bospad een langgerekte waterplas in de vorm van een meterslange rechtdoorgaande camino-pijl; alsof hij ervoor is gecreëerd.
Het bospad gaat over in een smal betonweggetje, dat slingerend over de berghelling door het landschap gaat.
Links van ons graast een kudde zwarte geiten, met geitenbellen, dus aan geluid hier geen gebrek.

Lastige afdaling over beton

Als we in de meer open berggebieden lopen, hebben we prachtige uitzichten over de bergen en dalen rondom ons.
Tijdens de afdaling ontmoeten we ook de Amerikaans-Nieuwzeelandse familie weer. Ze gaan vandaag niet verder dan Markina-Xemein, en zien vanwege het inspannend stijgen en dalen nu al uit naar hun aankomst in deze pelgrimsdoorgangsplaats.
In de verte zien we een steengroeve.
Na een hele lange en heel steile knieënkneuzende afdaling over een betonpad krijgen we Markina-Xemein in zicht.

Sint Rochus onder enorme rotsblokken

Aan de rand van de bebouwde kom bezoeken we een kerk. Tot onze grote verrassing is de nagenoeg vierkante kerkzaal grotendeels gevuld met een aantal kolossale rotsblokken, die zo immens groot en gestapeld zijn, dat het zo moet zijn dat de kerk indertijd om deze enorme rotsblokkenformatie heen is gebouwd. Onder de rotsblokformatie staat een standbeeld van (hoe kan het ook anders) Sint Rochus met zijn hondje.

Markina-Xemein

In het centrum van Markina-Xemein willen we graag de Santa Mariakerk bezoeken, maar die is gesloten. Een Spaanse toont ons waar we wel even een kop koffie kunnen drinken in een klein café in een smal straatje bij het kerkplein.
Als we buiten de bebouwde kom langs een bedrijfsgebouw de gele camino-pijlen volgen, roept een oude Spanjaard ons terug. Hij vertelt dat die route momenteel doodloopt, omdat een hek de uitgang van dat pad verspert. Hij wijst ons waar we eerst een eind langs de doorgaande weg richting Bilbao kunnen lopen, en waar we verderop rechtsaf moeten slaan om dan langs het riviertje de Artibai richting Iruzubieta te kunnen lopen.
We volgen zijn aanwijzingen, hij loopt op enige afstand achter ons aan, geeft aan wanneer we rechtsaf moeten, en dan gaan wij langs een mooi smal veldpad langs de Aribai verder naar onze bestemming voor vandaag: Iruzubieta.

Babylonische spraakverwarring in Iruzubieta

Via de oude stenen brug steken we in Iruzubieta de Artibai over. Als we één van de café’s binnenstappen, staat de oude Spanjaard hier tot onze verrassing glimlachend met een pilsje aan de bar. Als we hem vertellen dat we graag vanaf hier met een taxi terug willen rijden naar Deba, doet hij pogingen om ervoor te zorgen dat de barjuffrouw voor ons een taxi vanuit Markina-Xemein laat komen, althans, dat denken wij. Kennelijk begrijpen ze toch niet goed wat we precies willen, want binnen de kortste keren zijn meerdere mensen in het café druk in de weer om ons te helpen. Maar een taxi wordt niet gebeld, dus het schiet niet echt op.
We proberen het nog eenmaal om alles uit te leggen: bel voor ons een taxi in Markina-Xemein, die naar Iruzubieta komt om ons op te halen, om ons vervolgens naar Deba te brengen. Nu wordt het hen eindelijk wel duidelijk, want ze bellen een taxibedrijf en ik vraag de barjuffrouw om de taxi hierheen te laten komen. Uiteindelijk lukt het bij het tweede taxibedrijf, en we krijgen de bevestiging dat het nu goed zal komen.

Taxi komt zo

We bestellen een kop koffie en drinken die buiten, vóór het café. Als we daar op de taxi zitten te wachten, komt een andere cafébezoeker met een jonge Spaanse bij ons. Zij is erbij geroepen, omdat zij een beetje Engels spreekt. We leggen haar uit dat het zojuist allemaal is geregeld, dat het nu wel goed zal komen (ze checkt dat nog even voor de zekerheid) en dan bedanken we haar voor haar aanbod om een bemiddelende rol te spelen.
Als we nog maar net de koffie op hebben, rijdt de taxi voor en brengt de taxichauffeuse ons vlot naar Deba.
Vanuit Deba rijden we met onze auto weer terug naar de camping in Zarautz.
De prachtige tocht van vandaag van ruim 23 kilometer hebben we vandaag in een tijdsbestek van bijna acht uren afgelegd.