 |
| Ergens een punt achter zetten, biedt nieuwe kansen |
Wie los laat, verliest
Zomaar een tafereel in de woonkamer: een dreumes en een peuter tegenover elkaar, trekkend aan een stuk speelgoed. Beiden laten ze niet los. Geschreeuw: “Mijn!” – “Nee!, van mij!”
De sterkste wint de tweestrijd, en de zwakste leert dat loslaten verlies betekent.
Wie los laat, wint
Twee vrouwen verschijnen voor koning Salomo (I Koningen 3), die recht spreekt. Beiden beweren ze de moeder te zijn van die ene baby die nog leeft. Beiden willen niet loslaten. Rivaliteit: “Mijn!” – “Nee!, van mij!”
De ware moeder realiseert zich dat loslaten haar verlies betekent, maar de baby zal leven, en dat is winst. Toch wint hier de vrouw die de moed had om los te laten; heel bijbels.
Vasten is loslaten
De Veertigdagentijd - in de aanloop naar het Paasfeest – wordt ook wel de Vastentijd genoemd. Vasten is ook loslaten. Voor onze rooms-katholieke medebroeders en -zusters betekende of betekent dit een periode van geen vlees, geen drank, geen seks. Kortom, tijdelijk loslaten van de geneugten van het leven, ofwel tijdelijk mede-lijden in de Lijdenstijd.
In de tijd waarin wij nu leven, groeit ook het aandeel protestanten dat op een of andere manier iets van de huidige manier van leven loslaat. Mensen kiezen voor die 40 dagen zo hun eigen manier van wat ze tijdelijk los willen laten, bijvoorbeeld: tijdelijk niet snoepen of niet roken, enkele weken geen Facebook, boodschappen op de fiets halen in plaats van met de auto, na het Acht uur-Journaal gaat de televisie uit, de kamertemperatuur enkele graden lager zetten, en zo kun je natuurlijk in deze vastenweken je levenspatroon aanmerkelijk versoberen, door tijdelijk iets van je luxe los te laten.
Bevrijden en lijden
Loslaten kan op die manier een positieve bijdrage leveren aan je geestelijke en/of je lichamelijke gezondheid. Maar er zijn natuurlijk ook voorbeelden te bedenken van vormen van loslaten die een negatieve uitwerking op je welzijn hebben.
Eén van de zekerheden die wij in het leven hebben, is dat wij ooit eens het leven los moeten laten. Bij uitzichtloos & ondraaglijk lijden kan het loslaten van je leven voor jou als patiënt en/of voor jou als familielid (van wie lijdt) bevrijdend werken. Maar wij weten allemaal dat het loslaten van het leven ook lijden met zich mee brengt. Loslaten heeft dus twee kanten.
Zo geheel anders
In ons netwerk van gepassioneerde wandelaars ontmoeten wij vaak mensen die ooit nog eens de lange pelgrimstocht naar het Spaanse Santiago de Compostela willen maken. Toch komt het er vaak maar niet van, want er is altijd wel een excuus te bedenken om het (nog) niet te gaan doen, totdat het voor velen te laat is. Kennelijk is het voor mensen lastig, en/of vinden mensen het moeilijk om hun oude levenspatroon los te laten, om het eens even helemaal anders te gaan doen. Pelgrimeren betekent namelijk ook loslaten, namelijk het tijdelijk loslaten van bijvoorbeeld je werk, van je zekerheden, van je vertrouwde leefomgeving, je voor enige tijd losmaken van je familie, vrienden en kennissen. Je leven zal tijdens je pelgrimage zo geheel anders zijn. Die onzekerheid en/of die angst voor het onbekende zorgt voor weerstand in je om je leven anders te leven. Dat is heel begrijpelijk, maar je zult daardoor nooit ontdekken hoe verfrissend en verrijkend het toch ook kan zijn om het eens even heel anders te gaan doen.
Verandering en weerstand
Wat we met loslaten verliezen en winnen, kunnen we nu ook wel eens doortrekken naar u/jou als gemeentelid, en naar ons samen als Protestantse Gemeente te Stiens. Een enthousiaste groep betrokken gemeenteleden heeft in de afgelopen maanden met ons en voor ons een onderzoek verricht naar hoe wij als kerkelijke gemeente in en rond Stiens een plek kunnen zijn voor alle generaties, aansluitend bij de behoeften en vragen van jong en oud. En dan komt er natuurlijk een onderzoeksrapport, waarin staat wat die vragen en wat die behoeften zijn. Dan blijkt dat onze wensen voor een deel anders zijn dan - zeg maar - tien, dertig, vijftig jaar geleden. Als we als kerkelijke gemeente willen aansluiten bij die veranderde behoeften en vragen, betekent het zondermeer dat we ook iets anders moeten gaan doen, èn dat we dat ook anders moeten gaan doen.
Het is een algemeen bekend verschijnsel dat je bij veranderingen ook op weerstand gaat stuiten, dus als je er niet gelukkig mee bent dat we het in de komende jaren anders gaan doen in de kerk, dan is het heel logisch dat je daar enigszins of misschien wel behoorlijk aan moet wennen. Maar dat hoeft niet te betekenen dat we altijd alles maar gelijk moeten houden in de kerk, want we hebben terdege rekening te houden met die andere gemeenteleden, die desalniettemin vragen om veranderingen. Zij horen immers ook bij onze kerkelijke gemeente. Oók voor èn met hen willen we een hechte geloofsgemeenschap zijn en blijven, toch?
Punt uit, ruimte voor iets nieuws
Twee zaken die er voor de komende jaren uit zullen springen, zijn ten eerste dat we ‘Beste Buren’ willen zijn voor anderen in ons dorp, en deels ook voor mensen van buiten Stiens. Onze kerk staat immers niet alleen in het dorp, maar is er ook vóór ons dorp.
En ten tweede hebben we ons voorgenomen om ook een ‘Gastvrije Gemeente’ te zijn. Dan kunnen ook mensen die (nog) niet lid van onze kerkelijke gemeente zijn, zich welkom voelen, bij ons zijn, en met ons meedoen.
Zo zullen er in de komende jaren vast en zeker nog meer nieuwe aandachtspunten en prioriteiten komen in onze kerkelijke gemeente. Om daar ruimte voor vrij te maken, doen we er goed aan om met elkaar af te spreken wat we voortaan niet meer of niet meer in die sterke mate zullen doen. Kortom, we moeten op termijn ook zaken loslaten, ofwel ergens een punt achter zetten, teneinde kansen te creëren om ook weer eens aan iets nieuws te (kunnen) beginnen.
Column
Deze (mijn) column werd gepubliceerd in de Twaklank van maart 2024.
Twaklank is het informatie- en opinieblad van de Protestantse Gemeente te Stiens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten