 |
| Artikel in de Jacobsstaf van juni 2020 |
Een nieuwe rubriek in het magazine Jacobsstaf
Veel Camino-gangers - pelgrims van Santiago de Compostela - kennen of ontmoeten tijdens hun camino weleens een pelgrim die jaar in jaar uit op de camino is te vinden.
Wie zijn zij en wat bezielt ze?
In een nieuwe rubriek in het magazine Jacobsstaf van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob worden zulke zogenaamde 'camino-tijgers' geportretteerd aan de hand van vijf vragen en stellingen.
In de Jacobsstaf van juni 2020 staat de eerste aflevering van deze nieuwe magazine-rubriek, waarin het geschreven portret staat over Durkje en mij, als voorbeeld van zulke fervente camino-pelgrims.
Hoe begon de liefde voor de camino?
Wiep: “Ik weet het nog goed. In 2002 kocht ik de routegids van het Jabikspaad tijdens een expositie over pelgrimeren in ‘De Groate Kerk’ van het Friese Sint-Jacobiparochie. Pas in 2005 vatten Durkje en ik het plan op om het Jabikspaad te gaan bewandelen. Dat beviel ons zo goed, dat we na enkele wandeldagen besloten om verder te gaan.”
Ze kochten de wandelgidsen van het Hanzestedenpad, Pieterpad en Via Mosana, en toen was het hek van de dam. De langzaam ontluikende liefde veranderde in een nog steeds groeiende hartstocht voor pelgrimeren.
Durkje: “Toen we de eerste stappen op het Jabikspaad zetten, konden we niet vermoeden dat we zo verslingerd zouden raken aan het pelgrimeren.”
Pelgrimeren is meer dan wandelen
Durkje: “Als het even kan, maken we elke week een langeafstandswandeling. Toch voelt dat anders dan pelgrimeren. Pelgrimeren is een gevoel dat bij mij is gegroeid, totdat ik mezelf steeds vaker ‘pelgrim’ noemde.”
Wiep: “Een wandelaar komt thuis en gaat over tot de orde van de dag. Pelgrimerend is bij mij een veranderingsproces op gang gekomen. Zo leerde ik steeds meer los te laten, me over te geven aan het onbekende. Ik realiseer me hoe hartverwarmend gastvrijheid is van mensen die hun huis openstellen voor pelgrims. Die gastvrijheid heeft ons zó geraakt, dat wij besloten een nieuw huis te bouwen aan het Friese pelgrimspad, om voor pelgrims een plek te bieden waar ze op verhaal komen en onderdak te bieden. Zo creëerden wij onze ‘Refugio Ultreia Feinsum’, waar meerdere pelgrims al gastvrij zijn ontvangen.”
Zo geheel anders
Durkje & Wiep werken als beleidsadviseur in het middelbaar & hoger beroepsonderwijs. Als hun schoolwerk klaar is, komen ze als pelgrim thuis. Thuis gaat het elke dag over pelgrimeren: erover lezen, praten, schrijven en lezingen verzorgen over pelgrimeren. Regelmatig ontmoetingen met andere pelgrims tekenen die mooie kant van de medaille van het leven.
Wiep: “De camino is voor ons niet een vlucht uit alledaagsheid. Wel verschilt het sterk met ons dagelijkse werk. Tijdens werkdagen hebben we veel zittend werk: lezen, schrijven, adviseren en vergaderen; altijd binnen, en vaak met dezelfde collega’s.”
Waarom is het pelgrimeren zo anders?
Durkje: “Er is een groot verschil tussen mijn werkzame leven en het pelgrimeren. Het is heerlijk om buiten te zijn, en al wandelend mijn grenzen te ontdekken en te verleggen. Elke dag andere mensen ontmoeten, met wie contact snel is gelegd. Onderweg word ik vaak stil en kan ik genieten van de eenvoud van het pelgrimsbestaan.”
We prijzen ons gelukkig
Levenswijsheid en geluk is overal te vinden: in het werk, in de kerk, in ontmoeting met familie en vrienden, in zingevingsactiviteiten: vieringen, lezingen, meditaties, mooie foto’s en rijke teksten.
Durkje: “Ik voel me gezegend met goede gezondheid, een fijn gezin, lieve familie en vrienden. Daar kan ik op terugvallen. Dat is mijn veilige haven. Daarnaast heeft de camino bijgedragen aan het feit dat ik gelukkig ben. Hoe mijn levenspad ook zal lopen, de waarde(n)volle ervaringen op de camino blijf ik met me meedragen.“
Wiep: “De camino maakt mij gelukkig. Dat gevoel van die volle rugzak, de routegids met je volgende verrassende etappe, mijn unieke pelgrimshoed op. Durkje als mijn lieve pelgrimsmaatje bij me; wat heb ik dan nog te wensen? Die eerste kilometers lopen op een pelgrimspad. Waar de toerist dat zou ervaren als een vreemde bestemming, voelt dat lopen in de eeuwenoude voetsporen van pelgrims voor mij juist als thuiskomen op de plek waar ik behoor te zijn. De ware pelgrim zal dat helemaal begrijpen.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten