Pelgrimeren van Tui naar O Porriño

Woensdag 1 mei 2019

Via de Puente des Febres de Rio Loura oversteken 

Van Lissabon naar Santiago de Compostela
Caminho Portugués de Santiago van Tui naar O Porriño

Woensdag 1 mei 2019 – 17,5 km.
Dag 22: 497,4 – 514,9 km

Vrij op de dag van de arbeid

Als we vanmorgen om 7:00 uur wakker worden, denken we te horen dat het buiten regent, vanwege het klaterende geluid van vallend water. Toch spraken de weerberichten eerder in het geheel niet van regen, en als we opstaan, blijkt het buiten inderdaad niet te regenen. Het geluid van het vallende water dat wij horen, is afkomstig vanuit de afvoerleidingen van de twee verdiepingen boven ons, waar de andere gasten zich kennelijk ook al klaar maken voor vertrek.

Pension Cabalo Furado biedt geen ontbijt aan, dus we ontbijten in onze kamer van de boodschappen die we hier gisteren in het centrum van Tui al hebben gehaald.

Iets na 8:00 uur verlaten we onze overnachtingsaccommodatie.

Het is heel stil in de smalle straten van deze oude stad. Op een terrasje bij de kathedraal zitten vier pelgrims te ontbijten, alvorens ook zij zullen vertrekken. Gisteren spraken we een Spaanse docent die met een grote groep leerlingen van het voortgezet onderwijs op excursie was in Tui. Hij vertelde gisteren onder andere dat we erop moeten rekenen dat de winkels vandaag dicht zijn, omdat op 1 mei bijna iedereen vrij is in Spanje. Daarom is het dus ook zo stil op straat.

De stad uit

Door mooi vormgegeven in steen uitgehouwen pelgrimbeeldjes als wegwijzer worden we langs vele kerken en herbergen voortdurend dalend de stad uit geleid.

Ten noorden van de stad komen we langs een standbeeld waar een pelgrim in is uitgehouwen als opening in dat brok steen.

Er tegenover staat een watertappunt met daar achter enkele pelgrimssymbolen in steen uitgehouwen.

Daar passeren we ook de oude Romeins stenen boogbrug, de Puente da Velga.

Daarna volgen we een mooi bospad van fijne steentjes, zoals we die zo gewend zijn van Spaanse camino’s.

In Amanteigade passeren we de twee Duitse pelgrimerende dames, die in Rubiães met ons hebben overnacht in Casa de Lages. Zij wandelen vandaag evenals wij naar O Porriño.

Dan wandelen we door Virxe do Camiño en als we daar door zijn, laten we het stedelijk gebied achter ons.

Als we op het viaduct over de A-55 nog even achterom kijken, zien we hoog op de heuvel de kathedraal van Tui nog een keer staan.

Durkje en ik lopen vandaag van Tui naar O Porriño, over een afstand van 17,5 kilometer. Het weer is prachtig, zonnig, met een helderblauwe lucht.

Koffiepauze in A Farrapa

Eerst lopen we in een bosachtig gebied over de brede vluchtstrook van een brede weg, waar het qua overig verkeer heel stil is op deze eerste dag van mei. Op de plek waar we een bospad op gaan, staan de Nederlandse pelgrims Joop & Herma uit Vaassen, die wij gisteren onderweg ook al hadden ontmoet. We lopen met zijn vieren door dit bosperceel en over smalle asfaltwegen, totdat wij aankomen in het dorpje A Farrapa, waar we een koffiepauze houden.

Daarna lopen we A Farrapa uit en gaan we verder door het dorpje A Fonte.

Oude en nieuwe kunst op de camino

We gaan weer op zo’n mooi gritpad verder door het bos. Daarbij steken we de Rio Loura over via de Puente des Febres.

Dat is weer zo’n een mooie Romeinse stenen boogbrug.

In het bos ontmoeten we een Nederlandse vrouw, die vandaag deze route ook loopt. Op de plek waar het bospad over gaat in een asfaltweg, heeft een kunstenaar een grote rotswand gebruik om een expositie te presenteren van zijn schilderwerken, die alle te maken hebben met pelgrimeren.

We zien een schilderij van een standbeeld van Sint Jacobus.

Links daarvan hangt een schilderij van een pelgrim, en van een oude pelgrim.

Het loopt anders dan gepland

Op een gegeven moment komen we op een driesprong, waar twee richtingwijzers staan. De rechter geeft de reguliere pelgrimsroute aan, en de linker een langere versie. Wij zijn van plan om de routevariant te lopen die door een groen gebied gaat, omdat de andere over het langgerekte industriegebied van O Porriño gaat. Maar we kunnen niet gewaar worden of dit nu die bewuste splitsing is. Anderen komen erbij, en kunnen daarover ook geen duidelijkheid geven. Dan komen vier Spaanse mannen aanlopen. Ik vraag hen wanneer die groene route zich afsplitst van de asfaltroute. Ze zijn heel stellig: nog een eind doorlopen, en dan verderop, bij het betreden van het industriegebied zal nog de bewuste afsplitsing van de groene route komen. Daarom nemen we allen de weg rechtdoor.

Maar al na een enkele kilometer realiseer ik me wel dat de mannen geen gelijk hadden. Wij wandelen nu namelijk het industriegebied op, en van een volgende afsplitsing van pad en weg is hier geen sprake. We moeten dus de kilometers lange route over het industriegebied nemen. Terug is nu geen optie meer, dus we gaan door via deze route.

Halverwege komen we langs een pelgrimsrustplek, die is gemaakt van Cortex-staal. Als we daar een foto van maken, komen dezelfde Spaanse heren aanlopen, en al op grote afstand roepen ze ons hun excuses toe. Zij wilden namelijk ook die groene route lopen, en meenden zich van vroeger te herinneren dat die splitsing verderop nog zou komen, maar ook zij volgen nu dus de niet geplande asfaltroute. We lopen een eind met elkaar op, en dan vertellen ze dat ze de route van twee etappes verkennen, omdat ze deze route in de maand juli van dit jaar met een grote groep wandelaars van zo’n 50 deelnemers gaan lopen. Zo lopen ze jaarlijks met die groep elk jaar twee dagen op de camino, om uiteindelijk na enkele jaren eens aan te komen in Santiago de Compostela. Op het punt waar ze ons foutief adviseerden, zijn ze op hun verkenningstocht dus zelf ook verkeerd gelopen, waarmee ze de route dus niet geheel verkennend lopen vandaag. Ze vragen ons om vergeving vanwege hun foutieve route-advies. We zijn dus in elk geval allemaal gegaan langs de route die we niet wensten te gaan. Op zich maakt het niet uit, want de caminopijlen en wegwijzers geven deze route als de gebruikelijke route aan. We zijn dus op zich wel goed op weg.

Venezuelaanse gastvrijheid in O Porriño

De route voert ons de stad O Porriño in. Het duurt lang voordat we in het centrumgebied komen. O Porriño is namelijk een uiterst langgerekte stad. Eerst komen we langs een kapel, waar we naar binnen gaan, en van de aanwezige vertegenwoordigster van de parochie een kerkstempel in onze pelgrimspaspoorten krijgen.

Daarna wandelen we het winkelcentrum binnen.

Vanaf het paleis in het stadscentrum gaan we op zoek naar een onderkomen voor de komende nacht.

Bij de eerste pelgrimsherberg waar we naar binnen lopen, is niemand te bekennen. Binnen is het ook allemaal klein en vol en nogal donker, dus niet echt uitnodigend.

Daarom gaan we door naar een volgende optie, een hostal.

Als we daar aankomen, ontmoeten we ook een ander Nederlands stel, dat aangeeft dat zij gisteren in dit hostal een kamer hebben gereserveerd. Wij vragen de eigenares of zij ook voor ons nog een kamer heeft. Na even gebeld te hebben, komt ze weer terug, en vertelt dat ook wij hier een kamer kunnen krijgen. Die ziet er goed uit, dus deze kamer nemen we.

Bij een nadere kennismaking later vanmiddag vertelt de vrouw dat zij dit hostal pas vandaag in gebruik hebben genomen, na een bedrijfsovername. Ze vertelt dat zij en haar zoon (die de kok is van het restaurant) en haar andere medewerkende familieleden recent hier naar toe zijn gekomen vanuit Venezuela, omdat het leven daar niet goed meer is. We kennen allemaal de problemen van Venezuela, dus begrijpen we heel goed dat deze familie hier in Spanje een nieuw leven wil opbouwen. Wat hen pijn doet is dat een echtgenote van een hier aanwezige neef met haar twee kleine kinderen nog steeds in Venezuela verblijft, omdat zij met haar twee kinderen nog niet de drie nodige papierensets hebben om Venezuela te verlaten om hier een nieuw bestaan op te bouwen. Ze maken zich daar zorgen over, maar hebben wel goede hoop dat het op termijn goed zal komen. Onze Venezuelaanse gastvrouwen en gastheren zijn bijzonder gastvrij en hartelijk, en doen erg hun best om ons als hun eerste gasten vandaag een aangenaam verblijf te schenken. Fijn om deze bijzondere openingsdag met deze Venezuelaanse familie mee te maken. We hopen dat het hen goed zal gaan hier in het Spaanse O Porriño.