Pelgrimeren van Albergaria A-Velha naar São João da Madeira

Dinsdag 23 april 2019

Zes pelgrims drinken samen koffie in Pinheira da Bemposta

Van Lissabon naar Santiago de Compostela
Caminho Portugués de Santiago van Albergaria A-Velha naar São João da Madeira

Dinsdag 23 april 2019 – 29,2 km.
Dag 15: 308,7 – 337,9 km

Vroege start

Gisteravond hebben we een goede pelgrimsmaaltijd gegeten in een bar-restaurant dat zich vooral ook richt op de ontvangst van pelgrims als dinergast.

Durkje en ik hebben voor vandaag een lange route op het programma staan. De afstand van Albergaria A-Velha naar São João da Madeira is 29,3 kilometer. Daarom staan we om 6:15 uur op. We hoeven geen rekening met ontbijttijden te houden, omdat er tot 10:00 uur beneden in het restaurant van Pension Parentes nog niemand aanwezig is. Gistermiddag hebben we in het centrum in een pastelaria alvast een paar broodjes gekocht, dus die vormen vanmorgen ons ontbijt in de kamer van het pension. Als we alles klaar hebben voor vertrek gaan we om 7:15 uur naar buiten.

Tegenover het pension is een andere pastelaria, en die is al open, dus daar vullen we onze voorraad drinken bij, zodat we in principe voor de hele dag drinken bij ons hebben. Na een kopje espresso zijn we klaar om op stap te gaan.

Eucalyptusboswandelen in de regen

We wandelen het stadje uit, maar zien ondertussen wel dat de lucht nu al regen aankondigt. De weersvoorspelling is dat we vandaag en morgen veel regen zullen krijgen onderweg.

We zijn nog maar net de bebouwde kom van Albergaria-A-Velha uit als het behoorlijk begint te regenen. In het viaduct onder de N-1 trekken we onze grote regenponcho aan, zodat niet alleen wij, maar ook onze rugzakken droog blijven.

Over een karrenspoor achter woningen lopen we in noordelijke richting. Verderop gaan we linksaf het bos in. Ook hier bestaat het bos weer uit voornamelijk eucalyptusbomen.

Ten zuiden van Albergaria-a-Nova komen we het bos uit bij de N-1. Die autoweg volgen we, waarbij we ook langs een pelgrimsherberg komen.

Daarna wandelen we Albergaria-a-Nova binnen.

Branca en Escusa

In het dorpje Branca wordt het droog, dus daar doen we de regenponcho uit.

Dat is dan wel even lekker fris, maar we zullen de rest van de dag heel vaak de regenkleding weer aan en uit doen. Het is de hele dag inderdaad wisselvallig weer, met af en toe een kleine opklaring, en dan weer donkere regenwolken met regenbuien als gevolg. Het deert ons echter niet, want ook in de regen kunnen we met onze poncho’s aan prima doorwandelen.

Het volgende dorp dat we doorkruisen, is Escusa. Een naaktslak kruipt heerlijk zacht over een met nat mos bedekt muurtje, met uitzicht op een vervallen stenen fabriekspijp op een overwoekerd oud bedrijfsterrein.

Gezellige koffiepauze met pelgrims

In onze pelgrimsgids staat een café aangegeven in het dorpje Pinheiro da Bemposta. De vrije Paasdagen zijn voorbij, dus we gaan er voor het gemak maar van uit dat dit dorpscafé vanmorgen wel open zal zijn. De afstand vanuit ons pension naar dat café is 12,5 kilometer, dus dat zou een ons goed passend rustpunt kunnen zijn. Als we in het dorp aankomen bij het treinstation geeft een geopend-bordje hoop op koffie. Bij een snelle check blijkt die horecagelegenheid echter gesloten te zijn.

Verderop echter komen we langs een gesloten dorpswinkel, met daarnaast een geopende pastelaria. Een groep van vier pelgrims zit in een nis – zowaar in het voorzichtige zonnetje – op een aantal gestapelde pallets. Wij stappen daar op af, en de pelgrims schuiven een eindje op, zodat wij er ook nog gemakkelijk bij kunnen. De regenponcho’s gaan uit, we halen binnen koffie, en drinken dan een heerlijk bakje koffie in de zon. Enige tijd later komen ook de man en vrouw erbij die wij zojuist voorbij zijn gelopen vlak vóór het dorp. De man was nogal stevig aan het redetwisten toen wij hen daar naderden, en de vrouw maande de man om zich koest te houden toen ze ons zag aankomen. Niet zo gezellig dus voor die twee. Twee andere pelgrims vertrekken en zij nemen plaats bij ons in de nis. De vier andere – individuele - pelgrims die hier nu bij ons zitten, zijn twee Italianen, een Franse vrouw en – tot onze verrassing – een vrouw die ons vertelt dat ze uit Belarus komt. We vertellen haar dat wij een gastdochter – Aksana - hebben die in de Witrussische stad Mogilov woont, en dan vertelt zij – Sveta heet ze - dat ze ook in Mogilov woont, en de straat goed kent waar Aksana met haar gezin woont.

De andere vrouw komt uit Saint-Jean-Pied-de-Port, de plaats van waaruit de pelgrims Frankrijk verlaten om de Pyreneeën over te steken, om daar op de Spaanse camino richting Santiago de Compostela verder te gaan. Wij hebben daar ook de oversteek gemaakt tijdens onze eerste pelgrimstocht.

De eerder bekvechtende Italiaan gaat als eerste weg, en laat de Witrussische Sveta hier achter.

Dat is wellicht ook maar beter zo. Wij vertrekken daarna ook, en de andere drie blijven nog even achter. We zien hen later op de dag niet weer.

Verkeersaders

De regenponcho’s moeten direct weer aan. Via een ijzeren loopbrug gaan we over de N-1 en dan komen we in het dorpje Bemposta. Bij veel van de bijzondere huizen staat een informatiebord, dus dit is in elk geval een dorpje met een verhaal van vroeger.

Op een gevaarlijke plek steken we de nogal drukke autoweg N-1 over, en dan komen we in het dorpje Travanca.

Verderop moeten we door een kleine spoortunnel.

Daarna wandelen we een eindje langs het treinspoor.

Binnen rusten en lunchen in Oliveira de Azeméis

Dit is een wandeldag met heel veel stijgen en dalen. We zetten nu een lange en steile afdaling in. Eerst komen we over een heel smal waterloopje, en een eind verder gaan we over een middeleeuwse stenen boogbrug, die in 2003 is gerestaureerd.

Onze lunchpauze hebben we gepland in de stad Oliveira de Azeméis. We kopen in een buitenwijk bij een kruidenier enkele bananen voor bij de lunch, maar kiezen er voor om deze keer binnen bij een café-restaurant iets te eten en te drinken. Het regent licht, en het is maar zo’n 10 graden Celsius, dus een rustpauze in een warme horecagelegenheid is wel aantrekkelijk.

Na deze lunchpauze wandelen we door naar het centrum van Oliveira de Azeméis.

Lijkt op de Spaanse camino

In Santiago da Riba Ul komen we op een mooi stukje van de route. We gaan hier over een zogenoemde Calzada, een oud stenen pad, hier tussen hoog opgaande muren, langs een hórreo. Het is net of je hier op de camino in Spanje loopt.

Wederom komen we over een middeleeuwse stenen boogbrug, die hier het riviertje de Ul overstrekt.

Aan de overzijde staat ook een hórreo.

Een eindje verder passeren we de vier ons inmiddels bekende Zuid-Koreaanse pelgrims, die op het moment van onze passage aanstalten maken om te vertrekken vanuit een plaatselijk dorpscafé.

Wij wandelen het dorpje Vila de Cucujães in en door.

Zicht op de stad

Dan zien we op een gegeven moment in de verte de stad São João da Madeira liggen. Maar om daar te komen, moet we eerst nog door het dorpje Faria de Cima.

Vanaf hier begint het weer stevig te klimmen. Bovenin ontmoeten we heel veel mensen in witte broeken, truien en jassen. Het blijkt dat het fabrieksarbeiders zijn, die in hun bedrijfskleding van shift wisselen in hun fabriek waar ze hoofdsteunen voor voertuigen produceren.

Voor ons ligt er dan nog een lange rechte route in het verschiet om vanuit de buitenwijken van de stad door te lopen naar het stadscentrum van São João da Madeira. Na enige tijd komen we in het voetgangersgebied van het stadscentrum, en dan ineens zien we tegen drie uur aan de overzijde van een rond centrumplein de naam van de accommodatie die wij op het oog hebben om er vannacht te overnachten.

Residencial voor pelgrims

Onze pelgrimsgids geeft aan dat deze Residencial Solar São João erg geliefd is bij pelgrims, dus daar gaan we naar binnen. We vragen om een kamer, en krijgen er één toegewezen, maar moeten in de ontbijtzaal nog even wachten tot die kamer klaar is.

Ondertussen komen de vier Zuid-Koreaanse pelgrims ook binnen, en zij kunnen direct doorlopen naar hun slaapverblijf. Kennelijk hadden ze die gereserveerd, en kunnen nu direct door naar hun kamer. Wij zouden nog ongeveer 50 minuten moeten wachten, dus ik begin maar vast de foto’s van vandaag op de meegenomen mini-laptop te zetten. Na nog geen half uur kunnen wij al onze kamer in gebruik nemen, dus dat gaat heel vlot.

Vanavond gaan we in de stad ergens een hapje eten, en dan staat morgen de lange tocht naar Porto op het programma.