Pelgrimeren van Gernika naar Lezama

Van Le Puy-en-Velay naar Santiago de Compostela
Camino del Norte > Irún – Santiago de Compostela
Van Gernika naar Lezama
Vrijdag 11 juli 2014 – 20,5 km.
Dag 6: 110,6 – 131,1 km


Langs eenzame boerderijen in het berglandschap

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aangifte van inbraak en diefstal

Om 7.45 uur verlaten Durkje en ik Camping Castro van Castro-Urdiales en rijden we via de autosnelweg naar Lezama. In een café vragen we de barkeeper of ze voor ons een taxi wil bellen, om ons naar Gernika te brengen. In de vijf minuten die we moeten wachten op de taxi drinken we bij haar een kop koffie. De taxichauffeur – voormalig technisch ingenieur, maar door de crisis werkeloos geworden, nu freelance chauffeur – zet ons af bij het busstation van Gernika.
Naast de VVV melden we op het gemeentepolitiekantoor dat er gisteren in Gernika is ingebroken in onze caravan. De agent neemt ons mee naar de VVV, waar de VVV-medewerkster als tolk Engels-Spaans optreedt. De agent verwijst ons voor een aangifte door naar het grote politiebureau verderop in de stad. Daar zijn we al met al ruim een uur bezig om onze aangifte van inbraak en diefstal geheel en correct af te ronden. Ondertussen bellen we ter afstemming ook met de verzekeringsmaatschappij in Nederland voor wat betreft de afhandeling van onze reisverzekering. Volgens ons hebben we deze nare zaak vooralsnog administratief afgehandeld, en kunnen we dat tot nader order loslaten.

Gernika-Lumo

Iets na 11.00 uur staan we weer buiten, en kunnen we teruglopen naar het stadscentrum, om daar onze wandeling van Gernika naar Lezama te beginnen, over een afstand van 20,5 kilometer. Onderweg ontmoeten we in de stad toevallig nog de agent die ons zojuist als eerste hielp. We vertellen hem dat de aangifte gereed is, en bedanken hem nogmaals voor zijn eerste hulp.
Vanaf het ‘Gernika Vredesmuseum’ lopen we naar de Sint-Mariakerk, waar we tegenover de gesloten kerk eerst even wat eten en drinken, alvorens we de stad uit wandelen.
Langs het voormalige hospitaal en de Sint-Clarakerk wandelen we letterlijk klokslag 12.00 uur naar de buitenwijken van Gernika, om de stad achter ons te laten.

Alto de Morga

We zullen vandaag voor een groot deel de Juradera-route bewandelen, een historische weg, momenteel een goed gemarkeerde route over de Morga-pas.
Buiten Gernika moeten we direct behoorlijk klimmen naar de hoge col van de Alto de Morga, die de scheidslijn vormt tussen de valleien van Gernika en Mungia.
Over een beboste berghelling volgen we een hier en daar glibberig bospad, dat veel van ons uithoudingsvermogen en van onze evenwichtskunst vraagt.
Gelukkig komen we zonder valpartijen boven op de col, vanwaar we een prachtig uitzicht over de omgeving hebben.

Eskerika

Over een smal asfaltweggetje lopen we over de heuvelrug de vallei in. Hier en daar staat een boerderij eenzaam in het berglandschap.
We passeren het gehucht Eskerika, waar we de verharde weg weer verlaten.
Met het zich steeds herhalende dalen en klimmen, krijgen we af en toe mooie uitzichten over de omliggende bergen en dalen.

Blaffende honden en zoete pruimen

Hier en daar passeren we buurtschappen van slechts enkele huizen, veelal met één of meer boerderijen bijeen. Bijna overal worden we langs wegen en op erven begroet door soms vervaarlijk uitziende loslopende honden, of erfhonden aan zware kettingen geketend. Gelukkig blijft het tot nu toe uitsluitend bij indrukwekkende blafpartijen, en worden we van erfgrens tot erfgrens nauwlettend letterlijk bijna op de voet gevolgd. Als we het erf voorbij zijn, horen we nog een enkele zware blaf, en dan keert de stilte van de bergen terug.
Aangenamer is een boerenerf waar een boom langs het pad staat, die zwaar is van zoete pruimen.

Goikolexea

Als we ook de bergpas van de col van Aretxabalagana zijn overgestoken, zien we al ver vóór ons de hoge kerk van Goikolexea ver boven de andere bebouwing van het dorpje uit torenen.
Op het kerkplein nemen we enige minuten rust, en constateren we dat ook deze immense dorpskerk gesloten is voor het passerende publiek. Onverrichterzake wandelen we door, het dorp uit.
Het weer is vandaag ook weer wisselvallig. Eerst is de atmosfeer drukkend, en voelt het warm aan, hoewel de temperatuur maar net boven de 20 graden Celsius komt. Onderweg op een breed steenachtig bergpad hebben we een halfuurtje enige regen gehad, en als het weer droog is, is de lucht frisser, waait er een aangename bries, en breekt de zon af en toe even door.

Larrabetzu

Het volgende dorpje dat we door komen, is Larrabetzu.
We hebben niet Goikolexea, maar Larrabetzu uitgekozen als rustpunt, omdat dit dorp op slechts enkele kilometers van onze dagbestemming ligt. Deze late eerste echte rustpauze hebben we ook wel verdiend, vinden we, want we hebben nu in vier uren nagenoeg ononderbroken ruim 17 kilometer gelopen.
Rond het dorpsplein van Larrabetzu vinden we drie café’s met terras. We kiezen het enige café waar al enkele Spaanse gasten zitten. Daar drinken we tussen enkele enigszins druktemakende Spanjaarden een kop thee, en eten we ons laatste brood.
De zon breekt door, het wordt aangenaam warm, en binnen de kortste keren is de over één van de terrasstoelen hangende regenponcho van Durkje al weer droog.
Nog even naar het toilet en de consumpties afrekenen, afscheid nemen van de barkeeper en van de andere terrasgasten, en dan gaan we weer verder.

Lezama

We verlaten Larrabetzu over het voetpad langs de BI-3713. Verderop eindigt dit parallelle trottoir en moeten we langs deze rustige verkeersweg verder, richting Lezama, onze bestemming voor vandaag.
We hebben vandaag af en toe stevig moeten klimmen en dalen, ook over vreselijk drassige steile bospaden, maar doorgaans gaat de route vandaag over prima paden en wegen, deze keer ook tamelijk veel over asfalt en steentjespaden. Hoe verder we komen, hoe lichter de route wordt qua hoogteverschillen en qua ondergrond.
De laatste vijf kilometers gaan voornamelijk over beton en asfalt, hetgeen het wandelen en ons wandeltempo bevordert.
De laatste kilometers langs de N637 lopen we weer over een gescheiden voetpad, dus de laatste drie kilometers hebben we vlot, in zo’n drie kwartier, afgelegd.
Vlak vóór Lezama ontmoeten we nog een Spaanse en de Dominicaanse pelgrims, die we eergisteren ook ontmoetten. Als we hen vragen waarom ze de weg terug lopen, vertellen ze dat de herbergen in Lezama vol zijn, en dat ze nu weer teruglopen naar de twee kilometer terug liggende herberg, om daar hopelijk wel te kunnen overnachten. Voor hen uitermate vervelend dat ze die kilometers terug moeten voor een slaapplaats, maar helaas hoort dat soms ook bij de camino. Het gaat niet altijd zoals je dat graag zou willen. We groeten elkaar ten afscheid en lopen ieder een kant op. Wij wandelen de bebouwde kom van Lezama binnen.

Prima wandeltempo

Om 16.45 uur zien we onze auto weer staan op het parkeerterrein achter het café, waar we de auto vanmorgen parkeerden.
De 20,5 kilometers hebben we vandaag in bijna vijf uren afgelegd. Aangezien de gemiddelde wandeltijd van deze route vijf uur en een kwartier is, hebben wij deze afstand in een prima tijd afgelegd. Het was niet een zware route, en we konden op veel van de deeltrajecten het wandeltempo goed vasthouden.
Met de auto rijden we weer terug naar onze camping in Castro-Urdiales.