Chr. Pedagogische Akademie 'Koningin Juliana Kweekschool' te Drachten 1976-1979

Zondag 17 maart 2019

De cover van het jubileumboek CPA Drachten 1976-1979

40 jaar in het onderwijs
Natuurlijk sta je er wel eens bij stil hoeveel jaren het al is geleden dat je toetrad tot het onderwijs, om dan af en toe ook eens terug te blikken op wat al die onderwijsjaren je hebben geboden. Toen ik in 1979 afstudeerde aan de Christelijke Pedagogische Akademie (CPA) in Drachten werd het nog als bijzonder beschouwd dat je 40 jaar werkzaam was in het onderwijs, en voor de meesten was dan ook wel het magische moment aangebroken om met een volkomen aantal van 40 pensioenjaren vaarwel te zeggen tegen het onderwijs, en vrijwillig uit te treden uit dat onderwijs.
Tegenwoordig wordt daar toch iets anders tegen aan gekeken, hetgeen onder andere te maken heeft met het opschuiven van de pensioengerechtigde leeftijd van 65 jaar naar 66 en 67 en enkele maanden daarna. Dat opschuiven van die pensioendatum maakt dat het aantal jaren dat medewerkers in het onderwijs (tot de pensioengerechtigde datum) werkzaam blijven, groter wordt naarmate de jaren voortschrijden. Omdat ik in 1979 op 20-jarige leeftijd als docent in het onderwijs ging werken, komt die voorheen zo magische arbeidsduur van 40 jaren in het onderwijs al in zicht; voor mij in augustus van dit jaar. Anno 2019 is dat niet meer zo'n belangrijke mijlpaal in je onderwijsloopbaan; en zeker niet als je - zoals ik gelukkig - nog vitaal bent en nog altijd met veel élan, ambitie en passie graag elke dag je bijdragen mag leveren aan het onderwijs.

Maar gaat het dan allemaal ongemerkt voorbij?

Zoeken en vinden
Dat niet, ook al was het alleen al omdat ik op zondag 14 januari 2018 - als uit het niets - zomaar onverwacht een mailbericht kreeg van ene Haaie Spoelstra, die mij vroeg of ik die Wiep Koehoorn was met wie hij vroeger in Drachten op school had gezeten. Mijn antwoord: ja, dat was ik.
En dan begint die trein te rijden. Enkele herinneringen wisselden we uit; ik stuurde hem enkele foto's en anekdotes, en toen was 'het hek van de dam'.
Haaie - inmiddels al niet meer werkzaam in het onderwijs - beschikte over voldoende tijd en was heel gemotiveerd om de uitdaging aan te gaan om alle studiegenoten van cohort 1976 op te sporen, die allen in 1976 met ons van start gingen en in 1979 afstudeerden op de Christelijke Pedagogische Akademie te Drachten.
En met zijn enthousiasme en doorzettingsvermogen is het hem gelukt om alle oud-studiegenoten te traceren, alhoewel daar wel de verdrietige constatering bij kwam dat inmiddels twee van onze voormalige studiegenoten helaas al in de jaren 2005 (48 jaar) en 2016 (60 jaar) zijn overleden.
En natuurlijk was het heel moeilijk om die allerlaatste (van 46) medestudent nog te traceren, maar Haaie slaagde daar uiteindelijk wel in, toen hij een mail kreeg: "Je hebt me gevonden; de enige echte". Zelfs een naamsverandering van deze oud-klasgenoot was voor Haaie geen berg te hoog. Hij had ze allemaal gevonden.

Schrijven en redigeren
Haaie ging verder; vroeg alle mogelijk documentatiemateriaal van vroeger op, zoals bijvoorbeeld foto's, en kreeg positieve reacties van bijna alle ex-medestudenten. Bijna iedereen was bereid om op zijn verzoek aan Haaie hun levensverhaal te zenden van die 40 jaren vanaf ons afstudeerjaar van 1979. Een enorme hoeveelheid materiaal en anekdotes en verhalen kwam bij Haaie binnen. Hij ordende het en bracht alles samen in één document. Tussen al die bedrijven door hadden Haaie en ik af en toe even contact over de voortgang, en zo'n twee weken vóór Kerst 2018 ontving ik het bestand van een concept-jubileumboek, zo'n 200 pagina's, met het verzoek of ik alle teksten wilde redigeren, en voor deze bundel een Voorwoord wilde schrijven.
Aan het eind van de kerstvakantie, aanvang 2019, had ik alles verwerkt en bewerkt, en stuurde ik Haaie zijn manuscript geredigeerd retour. Alle finale teksten werden nog eens ter verificatie en akkoord voorgelegd aan alle oud-klasgenoten, en met de laatste aanvullingen qua teksten, foto's en andere illustraties kon de opmaak worden gedaan voor het jubileumboek.

Jubileumboek
Halverwege vorige week kreeg ik van Haaie bericht dat het boek klaar was, en zou worden verzonden naar iedereen. En gisteren - zaterdag - was het dan zover dat de bestelbus van de bode bij ons thuis stopte en de bode het jubileumboek bezorgde.
Ik had nagenoeg alle inhoud al een keer gezien, ook in de opmaak, maar als je dan zo'n boek van 256 pagina's op A4-formaat in handen krijgt, is dat toch wel een bijzondere ervaring; en al helemaal als je het eerst eens helemaal doorbladert om alle teksten snel te scannen en de foto's vol aandacht te bekijken.
Inmiddels heb ik het hele boek gelezen, en kom tot de conclusie dat we met zijn allen, met vooral de grote en gewaardeerde inzet van Haaie Spoelstra, een prachtig jubileumboek het licht hebben doen zien.
Je wentelt je weer helemaal in de 70-er jaren, en leest gretig al die levensverhalen van je mede-studiegenoten. Ze spreken over hard werken in het onderwijs, met humor over wat we vroeger met elkaar hebben beleefd in binnen- en buitenland, over pijn en verdriet in persoonlijke situaties, en over gelukzalige momenten van bijvoorbeeld het gezegend zijn met kinderen en ook al kleinkinderen.

Libbensferhalen
Na mijn Voorwoord volgt de Inleiding van Haaie, en daarna volgt een serie grote groepsfoto's. Prachtig zijn ook de verhalen met heel veel foto's over onze werkweken in bijvoorbeeld Lheebroek (1976), Aurich (1978) en Parijs (1979). Ook de foto's van studentikoze feesten, zoals Sinterklaasfeest en studenten- en docentencabaret, passeren de revue.
Daarna volgt van iedereen diens levensverhaal, waarin je ziet hoe al die oud-studenten zich in het onderwijs, in andere werkkringen, in sport en vereniging, in kerk en vrijwilligerswerk, en in allerlei andere samenwerkings- en samenlevingsverbanden in binnen- en buitenland verdienstelijk hebben gemaakt. Wat een mooie mensen zijn dat, die in 1979 in Drachten afstudeerden, die daarna met allemaal werk en vervolgstudies zich verder hebben bekwaamd voor hun onderwijs, gezin, en voor onze maatschappij. En dat ging beslist niet zonder slag of stoot, want soms ging het gewoon niet goed, en was er pijn en verdriet dat het niet ging zoals je had gedroomd en verwacht. Maar meestal zie dat er dan wel weer een oplossing komt; soms uit heel onverwachte hoek, en vaak wel weer met goede afloop en nieuwe toekomst. Heel indrukwekkend om te lezen en er over na te denken.

Tientallen jaren in woord en beeld
Daarna volgt enkele tientallen pagina's passages uit documenten uit die eind 70-er jaren, die door een medestudent goed waren bewaard en beschikbaar werden gesteld aan Haaie.
En daarna mogen uiteraard de verhalen van de vroegere directieleden, de docenten, en het overige personeel van de Christelijke Pedagogische Akademie niet ontbreken. We zien van hen veel foto's, en lezen de teksten die ze voor deze jubileumuitgave hebben geschreven. Een aantal CPA-medewerkers van deze groep is helaas al langere of kortere tijd geleden overleden, maar gelukkig hebben we ook nog een behoorlijke groep oud-medewerkers in ons midden, en ontmoeten we hen soms gelukkig ook nog wel. Van een aantal van deze bekende oud-medewerkers vinden we fotoreportages van hun afscheid, en vinden we weergaven van allerhande publicaties van de vele jaren waarin deze Pedagogische Akademie heeft bestaan, alvorens die met een tussenfase (De Him in Sneek) opging in de Christelijke Hogeschool Nederland, de latere Stenden Hogeschool, en momenteel NHL Stenden Hogeschool, waar ik nu al weer ruim 26 jaar werkzaam ben.

Slot
Het boek sluit af met de personalia van de hele populatie oud-studenten en oud-medewerkers, waarmee we in de gelegenheid worden gesteld om elkaar persoonlijk te benaderen.
En dan tenslotte sluit Haaie Spoelstra zijn 'meesterwerk' af met 'Een woord van dank'.
Terugbladerend in dit boek mag je gerust stellen dat Haaie ons allen de kans heeft gegeven om op heel positieve wijze nog eens weer terug te blikken op die (nu bijna) 40 jaren na afstuderen, met grote dank aan iedereen die hieraan zo'n mooie bijdrage heeft geleverd om dat nu met elkaar te delen.