Annemiek Schrijver bezoekt Refugio Ultreia Feinsum op Mijn Pelgrimspad van KRO-NCRV

Woensdagmiddag 29 augustus 2018 

Annemiek Schrijver arriveert op het Jabikspaad bij Refugio Ultreia Feinsum

Een pelgrim bezoek een refugio
Een pelgrim, zwart gekleed, met een gele rugzak met Jacobsschelp wandelt over het Friese Jabikspaad, over de Hege Hearewei vanuit Stiens richting Feinsum.
Als ze via de Hyltsjebrêge It Kanaal heeft overgestoken, wandelt ze over het Flinterplein naar de ingang van Refugio Ultreia Feinsum.
Ze klopt aan bij de pelgrimsentree, wij doen open, en heten haar van harte welkom in ons pelgrimsonderkomen.
Ze is onderweg op het pelgrimspad en wil graag weten waarom wij hier in Feinsum een refugio hebben geopend.
We tonen haar onze refugio en gaan daar met elkaar in gesprek.

Mijn pelgrimspad
Deze pelgrim is Annemiek Schrijver, presentator-interviewer bij KRO-NCRV-tv.
Annemiek werkt momenteel aan een nieuwe serie afleveringen van haar tv-programma 'Mijn Pelgrimspad', dat vanaf 4 september 2018 wekelijks aan het eind van de middag wordt uitgezonden vanaf 17.10 uur op NPO2.
Ze bewandelt daarbij het Friese pelgrimspad, het Jabikspaad, en schenkt aandacht aan allerlei vormen van vroomheid in hout en steen en aan Friezen die zich verbinden aan dit pelgrimspad en aan het pelgrimeren.

Een refugio van en voor pelgrims in Feinsum
Vanmiddag is Annemiek Schrijver daartoe met haar tv-team bij ons op bezoek om opnames te maken voor de uitzending van 11 december 2018 om 17.10 uur op NPO2 (tv).
Nadat ze onze refugio heeft bekeken, volgt het interview in onze gastenkamer voor pelgrims, waarbij onder andere vragen aan de orde komen over hoe Durkje en ik ertoe zijn gekomen om hier aan het Jabikspaad een pelgrimsonderkomen te openen, hoe wij zelf pelgrim zijn geworden, over wat het betekent om pelgrim te zijn, hoe dat je leven verandert, en waar dat Godsvertrouwen van ons als pelgrims in zichtbaar wordt onderweg tijdens onze pelgrimstochten.
Naast het feit dat we Annemiek Schrijver en haar tv-ploeg een inkijkje bieden in onze bijzondere ervaringen tijdens onze pelgrimages, is het ook voor ons beiden louterend om onze oude en recente pelgrimservaringen weer naar boven te halen aan de hand van de mooie interviewvragen die het productieteam van dit tv-programma in de vraagstelling van Annemiek Schrijver aan ons voorlegt.

Drie Jabikspaad-pelgrims: Durkje, Annemiek, Wiep

Aardappelen rooien tussen Feinsum en Stiens

Woensdagochtend 29 augustus 2018 

Handmatig aardappelen rooien

Gisteren
Gisteren reed een tractor met daar achter een kolossale aardappelrooimachine over de Holdingawei ons dorp Feinsum in en door.
Daarna werden - eveneens forse - aanhangers vol aardappelen in tegengestelde richting het dorp door en uit gereden.
Toen het donker werd, keerde de tractor met aardappelrooimachine in tegengestelde richting weer terug naar de thuisbasis.

Vandaag
Vanmorgen rijd ik heen en weer tussen Feinsum en Stiens.
Op een aardappelveld ter hoogte van de Poeldyk tussen deze beide dorpen worden ook aardappelen gerooid, maar dan heel anders.
Twee kleinere tractoren, en twee aardappelrooiers, niet machinaal, maar handmatig rooiend, niet gericht op snelheid, maar op handwerk naar de menselijk maat.

Dank zij de boeren
Het heeft wel wat, beide methoden. Mooi om te zien.
Goed om ons te realiseren dat er vandaag de dag op al die akkers hard wordt gewerkt om ons daarna via allerlei productie- en verkoopkanalen ruim te voorzien van (h)eerlijke aardappelen en van al die producten die de aardappel als grondstof of hulpstof hebben.
Dank zij alle boeren voor hun vele en goede werk!

Start vergaderseizoen Nijkleaster in Jorwert

Maandag 27 augustus 2018 

In het koor van de Sint-Radboudkerk van Nijkleaster in Jorwert

Stiltemoment
Ook voor ons stichtingsbestuur van Nijkleaster zit het zomerreces er weer op. Het kloosterseizoen wordt weer opgestart, en wij doen dat vanavond onder andere met een eerste bestuursvergadering van dit seizoen.
Maar de zakelijke bijeenkomst wordt door de voorzitter pas geopend nadat we met zijn allen eerst bijeen zijn gekomen in het koor van de kloosterkerk van de Stifting Nijkleaster, in de Sint-Radboudkerk van Jorwert.
Daar worden we stil, om de overgang vanuit de hectiek van deze werkdag met een meditatief stiltemoment te markeren. Daarom worden we stil, luisteren we naar een schriftlezing uit het Nieuwe Testament, zingen we in wisselzang en krijgen we van Nijkleaster-voorganger Hinne Wagenaar de zegen mee voor de erop volgende bestuursvergadering.

Onder het schip van de Sint-Vituskerk

Zondag 26 augustus 2018 

De kinderen bekijken samen met dominee Overeem het schip van de kerk

Het omgekeerde schip
Tijdens de ochtendkerkdienst in de Sint-Vituskerk van Stiens nodigt onze voorganger dominee Jaap Overeem vanmorgen de kinderen van de Kindernevendienst uit om naar voren te komen.
Hij haalt een lang zitkussen uit één van de herenbanken, legt die op de grafstenenkerkvloer en gaat op de kerkvloer liggen, met zijn hoofd op het kussen.
Dan nodigt dominee Overeem de kinderen uit om op dezelfde wijze naast hem te komen liggen.
De kinderen kijken elkaar gniffelend aan, en hebben eerst een tweede aanmoediging van onze voorganger nodig om uiteindelijk dan toch liggend plaats te nemen op de grote stenen platen van de kerkvloer.
Dan legt dominee Jaap de kinderen uit dat hij graag met hen naar het plafond van de kerk wil kijken, en dat kun je natuurlijk het beste doen als je op de grond ligt en zo naar boven kijkt, naar het bijzondere dubbele tongewelf van deze Stienser Sint-Vituskerk.
Hij wijst de kinderen van de Kindernevendienst erop dat het ronde houten gewelf van deze kerk lijkt op een omgekeerd schip, en dat het te doen gebruikelijk is dat dit lange deel van de kerkzaal ook wel het 'schip van de kerk' wordt genoemd.

Met Escher op reis in het Fries Museum

Vrijdag 24 augustus 2018 

Oude en nieuwe technieken gaan goed samen in een Escher-selfie

Escher op reis
Voor haar verjaardag kreeg Durkje van onze kinderen twee toegangskaarten voor de tentoonstelling 'Escher op reis', die momenteel te zien is in het Fries Museum te Leeuwarden.
Vanmorgen gaan we die verzilveren, want het kunstwerk van Escher is het zeker waard om eens goed te gaan bekijken.
Deze expositie met als titel 'Escher op reis' laat je aan de hand van 80 vroege en late originele prenten de artistieke ontwikkeling volgen van deze technisch bekwame graficus tot een wereldberoemd kunstenaar.

In de voetsporen van Escher
Kijkend, lezend en luisterend treden we vandaag als het ware in de voetsporen van M.C. Escher, en laten we ons meevoeren van het Nederlandse platteland naar de Méditerranée.
We zien dat Escher vooral in Italië, in Zwitserland en in Spanje inspiratie vond voor zijn werk, ook voor zijn topstukken, waarin hij pas jaren later de werkelijkheid op eigen wijze naar zijn hand zette.

150.000e bezoeker
De tentoonstelling wordt vandaag druk bezocht. De meeste bezoekers staan in de rij van de toegangskaarten van de voorverkoop, en in de tweede rij lukt het nog om voor bepaalde uren vandaag toegang tot de expositie te krijgen. Vandaag is de dag dat de 150.000e bezoeker deze populaire tentoonstelling bezoekt.

Elfstedenzwemmer Maarten van der Weijden passeert Feinsum

Maandag 20 augustus 2018 

Maarten van der Weijden arriveert in Feinsum

Wat is er aan de hand?
Midden in de nacht brandt er een vuur naast de Feinsumer Feart ten zuidoosten van de Feinsumer Brêge. Muziek schalt tijdens het eerste ochtendgloren. Tegen het krieken van de dag rijden meer auto's door het dorp; de meeste gaan het dorp uit, voorbij de Feinsumer Brêge, in noordelijke richting. Zo wordt duidelijk, er is iets aan de hand, er staat iets bijzonders te gebeuren....

Verwachtingsvol
Als Durkje en ik tegenover onze woning op de Feinsumer Brêge arriveren, staan daar al enkele mensen verwachtingsvol te turen in noordwestelijke richting.
Vanaf de brug zien we over de vaart en over de akkers, ter hoogte van Alde Leie, een groot aantal tractoren staan met hun vol schijnende koplampen.
Het wordt half zeven, het wordt zeven uur en half acht.
De verwachtingsvolle toeschouwers op de Feinsumer Brêge checken regelmatig hun smartphone.

Elfstedenzwemmer Maarten van der Weijden
Die smartphones laten namelijk zien wat voor deze Friezen - en in toenemende mate ook de andere Nederlanders dichtbij en veraf - belangrijk is. Het gaat om de beroemde Nederlandse zwemmer Maarten van der Weijden, die op dit moment bezig is met zijn heroïsche Elfstedenzwemtocht.
Maarten van der Weijden heeft de moed om door middel van zijn sponsor-zwemtocht langs de elf Friese steden geld in te zamelen voor het Koningin Wilhelmina Fonds, om op zijn wijze bij te dragen aan het het KWF-fonds voor onderzoek naar kanker.

Hup Maarten, Respect
Die smartphones laten zien waar Maarten op dit moment is. Op de telefoondisplays zien we dat hij in Onze Lieve Vrouwenparochie is, dat hij onderweg is naar het naburige Alde Leije. Daar wordt hij - liggend in een soort dolfijnennet - door een kraan over de sluis gehesen, om dan even later weer verder te zwemmen in de richting van Feinsum.
En dan - eindelijk - om ongeveer kwart voor acht zien we de boten de bocht door varen, door de Feinsumer Feart recht op Feinsum af. Maarten zwemt achter het voorop varende bootje.
Enkele toeschouwers zijn Maarten al tegemoet gelopen, de schapenweide in, langs de Feinsumer Feart. Als Maarten hen nadert, beginnen ze te juichen, te zingen en te applaudiseren. Als hij hen voorbij is, lopen een aantal dames met een spandoek met hem mee langs de vaart, tot aan de Feinsumer Brêge.

Maarten, kom op!
Op de Feinsumer Brêge staat inmiddels een tractor met een hoge aanhanger, met daarop ook een spandoek: Maarten, Kom op!
Hoe dichter Maarten de Feinsumer Brêge nadert, hoe meer en hoe luider hij door de toeschouwers op de brug en langs de vaart wordt aangemoedigd. Er wordt opbeurend geroepen, gezongen, geapplaudiseerd.
En dat alles alleszins welverdiend, want Maarten heeft het zwaar. Na zijn zwemtocht van inmiddels al ruim 51 uren gaat deze 'reus' met zijn inmiddels langzame slag en zichtbaar vermoeid, onder de Feinsumer Brêge door.
De toeschouwers hebben hem vanaf de westzijde van de Feinsumer Brêge naar hen toegeroepen, en juichen hem aan de oostzijde van de brug toe, om Maarten daarmee zijn welverdiend vocaal duwtje in de rug te geven.

Zomerse Elfstedenkoorts
Maarten zwemt verder, door de Feinsumer Feart, door Feinsum, op naar de volgende brug, naar de oude spoorbrug van het Dockumer Lokaeltsje, en dan weer naar de volgende brug, op naar de Dokkumer Ee. En overal staan de Friezen langs het water en op alle bruggen, om hun zwemmende Elfstedenheld aan te moedigen en om Maarten zijn welverdiende eer te bewijzen, ongeacht hoever hij zal komen.....

Pelgrimeren van Avignonet-Lauragais naar Villenouvelle

Van Arles richting Santiago de Compostela

Via Tolosana van Avignonet-Lauragais naar Villenouvelle

Donderdag 16 augustus 2018 – 19,8 km 

Dag 21: 409,3 – 429,1 km

Tussen de akkers door naar Grand Val voor de volgende klim

De pelgrim bij de kerk

Met onze auto rijden Durkje en ik om 7:10 uur vanaf camping Les Armengauds in Vaudreuille naar Avignonet-Lauragais. Als we wegrijden, is het 17 graden Celsius. De weersvoorspelling geeft aan dat de temperatuur vandaag kan oplopen tot 31 graden Celsius, en dat blijkt later op de dag inderdaad zo te zijn. Het begint als een mooie frisse zomerochtend, en langzamerhand verandert dat van aangenaam warm tot behoorlijk warm, vooral als we in de volle zon lopen.

We parkeren de auto om 7:40 uur op het parkeerterrein bij de Eglise Notre-Dames-des-Miracles, boven in het centrum van deze plaats.

Voordat we op stap gaan, bezoeken we eerst nog het kunstwerk van de pelgrim, dat aan het dorpsplein staat.

Een informatiebord geeft aan dat dit kunstwerk hier staat, vanwege het feit dat de pelgrimsroute van de Via Tolosana deze plaats passeert.

Het is alleen jammer dat de pelgrimsroute niet langs deze kerk en niet langs dit pelgrimsbeeld gaat. En helaas is ook de markante kerk gesloten.

Toeristen die deze plaats bezoeken, krijgen hier in elk geval uitleg over de pelgrimsroute van Arles naar Santiago de Compostela.

Energiepark met molens en panelen

Durkje en ik lopen het dorp uit, om ter hoogte van de grote windmolens onze etappe van gisteren te vervolgen.

Links staat een rij windmolens, maar rechts van ons ook, en daar dan in combinatie met een groot aantal zonnepanelen.

Als we voorbij de linker windmolens zijn, en achterom blikken, kunnen we op de horizon het imposante bergmassief van de Pyreneeën zien oprijzen. De vroege ochtendzon beschijnt de hoge bergen, zodat we ze van kilometers afstand toch goed kunnen zien.

Grand Val

Voorbij de windmolens gaan we verder over een mooi karrenspoor tussen de akkers door. Nadat we de D43 hebben overgestoken, gaan we over het erf van de boerenhoeve Grand Val.

Op het boerderij-erf staat een perenboom met een overdaad aan bijna rijpe peren.

We maken daarna onze eerste flinke klim, omdat we hier over de heuvelrug van En Gouzy heen moeten. Maar, als we daar overheen zijn, krijgen we een prachtig vergezicht over de volgende vallei vóór ons.

Boucassier

Na enkele asfaltweggetjes gaan we verder over prachtige veldpaden. Omdat die veelal verdiept tussen de akkers liggen, is het gras van deze graspaden nog nat, maar het loopt hier fantastisch mooi. We lopen door het veld in de richting van Boucassier.

Tussen de zonnebloemen links en het bosperceel van Boucassier rechts van ons lopen we over een karrenspoor naar de volgende asfaltweg.

Oldtimerhoeve

Verderop passeren we een boerderij die aan het steentjespad staat. Op het erf staat een groot aantal oude voertuigen zoals tractoren, personenauto’s en vrachtwagens.

Ook in de open schuur staan oldtimers.

In één van de open schuren zie ik bijvoorbeeld een oude grijze Simca.

En tussen een partij strobalen en rommel staat een oude grijze Simca Ariane met rood dak.

Iets van akkerbouw of vee is niet te zien, dus deze hoeve heeft meer het karakter van een oldtimerboerderij.

Met de neus in de koffie

Onze volgend doel is de plaats Villefranche-de-Lauragais. Over een  smal bospad met rechts een kleine waterloop en links een hoog opgaande wal wandelen we naar deze plaats, die we binnenwandelen ter hoogte van een basisschool.

Het is nu tien uur in de ochtend, en we hopen dat we hier in het dorp in elk geval een café-bar aantreffen, waar we een kop koffie kunnen drinken. Een broodje hebben we al verorberd op een bankje aan de rand van de bebouwde kom. Tot onze verrassing wandelen we in het centrum een prachtig plein op. En het eerste wat we daar zien, is een hotel-restaurant-café, waarbij twee jongemannen druk bezig zijn om een groot terras in te richten.

We vallen hier dus met de neus in de boter, of beter gezegd: met de neus in de koffie, want hier wordt volop koffie geschonken. Dat hadden we net even nodig, en dat kleurt ook zo mooi onze laatste pelgrimsdag van deze vier weken zomervakantie.

Villefranche-de-Lauragais

Villefranche-de-Lauragais is een uitstekende plek voor pelgrims om door te komen, want het heeft zo’n beetje alles wat je onderweg nodig hebt en/of graag ziet. We nemen rustig de tijd om deze plaats te bezichtigen. Eerst beginnen we in de grote dorpskerk, die gekarakteriseerd wordt door een enorme klokgevel, met daarin zes grote kerkklokken.

Ook de binnenkant van deze kerk is de moeite waard om te bekijken.

En dan hebben we ook nog geluk dat een organist bezig is om het kerkorgel te bespelen, met een variatie aan verschillende muziekstukken. Dat completeert zo’n kerkbezoek, en maakt dat je ook ten diepste voelt dat je hier in een kerk bent.

We lopen - nadat we geld hebben gepind bij een geldautomaat - langs de hele grote centrale (markt)hal weer terug naar het plein, om dat over te steken naar het moderne stadhuis. Daar vragen we aan twee baliemedewerksters of ze een stempel in onze pelgrimspaspoorten kunnen plaatsen. De jongste van de twee weet niet wat ze hiermee aan moet, maar de oudste van het stel, is heel resoluut. Ze pakt twee stempels, plaatst ze beide in onze pelgrimspassen, en zet er direct ook de datum van vandaag bij. De jongste van de twee bekijkt aandachtig de eerder al geplaatste pelgrimsstempels in onze pelgrimspassen. Als wij onze pelgrimspaspoorten weer opruimen, horen we achter ons dat de oudere dame aan de jonge medewerkster uitlegt waarom wij een stempel vragen, hoe ze die moet zetten, en dat ze er een stempeldatum bij moet plaatsen.

Zonnebloemen en maïs

Door de nieuwbouwwijk verlaten we de plaats, en dan gaan we over een prachtig veldpad verder. Om bij de D25 te komen, moeten we een kort maar heftig traject steil klimmen. Maar als we dan bij de D25 staan, hebben we wel een prachtig uitzicht over Villefranche-de-Lauragais, dat we nu achter ons hebben gelaten.

Langs een chateau en een boerderij gaan we richting Montgaillard-Lauragais. Dat traject gaat voor een groot deel over een prachtig veldpad, voornamelijk tussen velden met zonnebloemen en maïs.

Aan de maïs-plant kun je zien dat de tijd is gekomen om de maïs te oogsten. Mooie maïskolven zijn al het resultaat van groei en bloei.

Van zo’n rijke opbrengst worden boer en boerin vast en zeker blij.

Montgaillard-Lauragais

Om in de plaats Montgaillard-Lauragais te komen, moeten we behoorlijk klimmen over een veldpad.

Een stempel halen in de plaatselijk Mairie is er helaas niet bij, want net op donderdag is hier de Mairie gesloten. Daarom lopen we verder het dorp in, langs de dorpskerk, met de in deze regio zo gebruikelijke klokgevel.

Ter hoogte van de ommuurde begraafplaats – met ook hier weer de welbekende afvalcontainers tegen die muur – verlaten we dit stille dorpje.

Linksom of rechtsom?

Vol goede moed gaan we het veld weer in, de rood-witte markering van het pelgrimspad GR653 volgend. En dan komen we op een gegeven moment op een driesprong van veldpaden. Vóór, op en na deze driesprong vinden we geen enkele richtingwijzer. Ook de bomen in beide richtingen verderop zijn niet gemarkeerd met de GR-tekens, dus we moeten hier zelf een keus maken. We kunnen rechtsom en linksom, en zo te zien maakt het qua richting niet zoveel uit, dus we kiezen maar gewoon linksom, en dan zien we verderop wel hoe dat uitpakt.

Welnu, dat bleek achteraf net de verkeerde keuze te zijn, want het veldpad linksom gaat door de lager liggende velden zonder markering, en rechtsom gaat over een iets hoger liggend veldpad, en we vermoeden dat daar verderop wel enkele markeringen zijn, maar zeker weten we dat dus niet. Wat we met de gps-routeplanner en in onze routegids wel ontdekken, is dat beide paden uiteindelijk weer uitkomen op hetzelfde kruispunt, dus met een gerust hart wandelen we verder op het pad van onze keuze. En dan blijkt inderdaad dat op het bedoelde kruispunt beide varianten weer bijeenkomen.

Tot hier en vanaf hier

Zo arriveren we enkele minuten later in het dorpje Villenouvelle. We zijn van plan om hier onze vakantiepelgrimage van 2018 te beëindigen, om vanaf hier een volgende pelgrimageperiode verder te gaan.

We maken enkele markeringsfoto’s en laten een souvenir achter, die wij zo mogelijk een volgende keer hier weer zullen aantreffen.

Daarna wandelen we de bebouwde kom van Villenouvelle in.

Villenouvelle

In het centrum van het dorp gaan we eerst naar de kerk, die ook hier een klokgevel heeft, maar nu niet met zes grote kerkklokken, maar met vier grote en een kleine kerkklok. De kerk is gesloten, dus kerkbezoek is hier en nu niet mogelijk.

Daarom lopen we door naar het treinstation van Villenouvelle, aan de overzijde van de D813, buiten het dorp.

We arriveren hier om 13:10 uur en hadden gisteren gepland dat we vanmiddag zo mogelijk de trein van 13:45 uur zouden nemen van Villenouvelle naar Avignonet-Lauragais. Dat gaat dus wel lukken. We nemen plaats in de abri op perron 1 en hebben in de schaduw even rustig de tijd voor een lunchpauze alvorens de trein arriveert.

Keurig op tijd loopt de trein binnen, en we nemen plaats in trein, die ons daarna in tien minuten terugbrengt naar Avignonet-Lauragais, waar we vanmorgen onze voorlopig laatste pelgrimsdag aanvingen.

Bij de bakker in Avignonet-Lauragais kopen we evenals gisteren weer zo’n lekkere brood, zodat we ook morgen op onze eerste terugreisdag goed zijn voorzien van heerlijk ambachtelijk brood.

Terugblik Via Tolosana 2018

Na deze prachtige dag kunnen we terugzien op een buitengewoon geslaagde pelgrimage van Arles naar Villenouvelle, over een afstand van de eerste 429,1 kilometers van onze eerste 21 dagen op de Via Tolosana.

Gemiddeld hebben we in deze 21 dagen 20,4 kilometer per dag gelopen.

De kortste etappe dit jaar was 7,8 kilometer, en de langste etappe van dit jaar was 26,2 kilometer.

De hoogst gemeten maximumtemperatuur van deze 21 dagen was 39 graden Celsius.

De hoogste bergtop die we hebben bedwongen, was 1.024 meter.

Tegenvaller

Wat ons enigszins tegenviel, is het aantal medepelgrims dat wij onderweg ontmoetten. Over alle 21 dagen gerekend, waren dat er slechts negen, namelijk twee maal een Frans stel, twee maal een Duits stel en een alleengaande Fransman. Voor Zuid-Franse begrippen op de routes via Vézelay en via Le-Puy-en-Velay is dat aantal betrekkelijk weinig, en voor Spaanse Camino-begrippen is dat buitengewoon weinig. Het is in elk geval een bewijs dat deze route veel minder intensief wordt bewandeld dan de andere twee genoemde pelgrimsroutes, en zeker voor wat betreft deze zomerweken in juli en augustus.

Chapeau Fransen!

Wat ons in positief opzicht opviel, is de gastvrijheid, vriendelijkheid, behulpzaamheid die de Fransen langs de Via Tolosana aan ons als pelgrims schonken.

Wat zijn er velen geweest die zich inspanden om ons zo snel mogelijk in een taxi te krijgen, en zo vaak ook werd ons door voorbijgangers even de weg gewezen als we ook maar even stil stonden op straat.

Vaak werd ons gevraagd of wij pelgrims van Saint Jacques zijn, of wij voor hen willen bidden bij aankomst in de kathedraal van Santiago de Compostela, en zomaar een oude mevrouw gaf ons op straat een pelgrimszegen mee. Ze wilden ook graag weten uit welk land we komen, welke route we lopen, en waar we vandaag zijn begonnen en waar we vannacht zullen slapen.

Taxichauffeurs hebben met het vele Frans en dat beetje Engels dat ze spreken prachtige verhalen verteld, soms over hun eigen pelgrimstocht, of over de bijzonderheden van de route die we vandaag lopen, of die we morgen gaan lopen.

En wat is het mooi om te zien dat daar waar de plaatselijke kerken het in veel gevallen niet meer kunnen opbrengen om pelgrimspaspoorten te (laten) stempelen, het nu vooral de welwillende ambtenaren van gemeentehuizen en stadhuizen zijn, die met passie hun eigen stempel in onze pelgrimspassen afdrukken.

En ook op campings waar men in de gaten kreeg dat wij elke ochtend heel gedisciplineerd in onze vakantie om 6:00 uur opstaan en al vlak na 7:00 uur vertrekken om te gaan pelgrimeren, waren er altijd wel weer campingeigenaren en campinggasten die elke dag even kwamen informeren wat we hadden beleefd op zo’n dag.

Een ware belevenis

Er was geen dag gelijk; elke dag had zo zijn eigen verrassingen en uitdagingen, en elke dag kwam het gelukkig toch altijd weer goed, hoe zwaar het af en toe ook even tegenzat. Voor elk probleem is een oplossing, en voor elke uitdaging is er - zo nodig - iemand die je kan, wil en gaat helpen.

We voelden ons elke keer als het ware weer gedragen door God, Sint Jacob en/of de Fransen; vooral die momenten waarop je als pelgrim in den vreemde ruggensteun nodig hebt. We voelen ons gezegend dat wij in staat zijn om het ware genoegen van het pelgrimeren samen te beleven. 
En zo hebben Durkje en ik weer vier heel bijzondere en waarde(n)volle pelgrimsweken beleefd, met daarvan 21 boeiende en onvergetelijke dagen als pelgrims samen op pad.

Pelgrimeren van Les Cassès naar Avignonet-Lauragais

Van Arles richting Santiago de Compostela

Via Tolosana van Les Cassès naar Avignonet-Lauragais

Woensdag 15 augustus 2018 – 24,6 km 

Dag 20: 384,7 – 409,3 km

Bij de bergkapel van Montferrand

Vroege start in Les Cassès

Met onze auto rijden Durkje en ik om 7:15 uur vanaf camping Les Armengauds in Vaudreuille naar Les Cassès. Als we wegrijden, is het 14 graden Celsius. Zo koel hebben we het ’s morgens in deze vier pelgrimsweken nog niet gehad. De wolkenloze blauwe lucht belooft daarentegen dat de temperatuur vandaag weer behoorlijk zal oplopen.

We parkeren de auto om 7:30 uur op het parkeerterrein bij het dorpshuis, en dan lopen we langs de dorpskerk terug naar de doorgaande weg.

Omdat Les Cassès als halteplaats ruim een kilometer van de doorgaande pelgrimsroute af ligt, wandelen we eerst langs de kerkruïne en verderop langs het voormalige fort van de Kataren weer terug naar de Rigole de la Plaine. Hier vervolgen we onze etappe van gisteren.

Rigole door golvend akkerland

Onze dag zal in elk geval de eerstkomende vier uren in het teken staan van het pad langs de Rigole. Kilometers lang gaan we langs de Rigole, over smalle en brede paden, soms steenachtig, dan weer een klein deel asfalt, en ook heel vaak met de ondergrond van een bospad, met name als het onder dennen door gaat. Vooral als we een asfaltweggetje kruisen, krijgen we breed zicht op het akkerland waar de Rigole door slingert.

Op zo’n plek eten we na enige tijd even een broodje op één van de weinige bankjes die langs de Rigole zijn geplaatst. Af en toe ontmoeten we een fietser of een hardloper. Wandelaars zien we hier deze dag niet, en medepelgrims dus al helemaal niet. Al snel schijnt de zon behoorlijk, maar haar warmte krijgt weinig invloed op ons, omdat we voortdurend onder de hoge bomen aan weerszijden van de Rigole lopen. Vandaag dus veel schaduw en koel wandelen. En altijd stroomt naast ons de Rigole rustig door richting Canal du Midi. Tussen bomen door krijgen we af en toe mooie doorzichten naar de geel golvende velden met zonnebloemen.

Seuil de Naurouze

Na 3,5 uren lopen, komen we op de plek waar de Rigole de la Plaine de D6113 kruist. Hier steken we deze drukke verkeersweg over.

Vanaf deze oversteek zullen we door dichter bevolkt gebied gaan lopen, waaronder ook enkele dorpen. De eerste plaats waar we door komen, is Seuil de Naurouze.

We lopen langs een groot gebouw, waarin momenteel een Chambre d’Hôte is gevestigd.

Canal du Midi

Onze tweede lunchpauze nemen we op een aftands picknickbankje bij de plek waar net op het moment dat wij daar zijn de stuw open wordt gezet tussen de Rigole de la Plaine en het Canal du Midi. Met veel waterkracht stromen duizenden liters water door de doorlaat van de Rigole, om het Canal du Midi met water aan te vullen.

Als we verder lopen, ontmoeten we twee mannen met een jongen. We vragen waar we het monument – de obelisk – van Pierre-Paul Riquet (de ‘vader’ van de Rigole) kunnen vinden, maar de Fransen vertellen ons dat de toegang op de heuvel verderop daartoe is gesloten, dus we kunnen nu beter doorlopen. Dan komen we langs de sluis van het Canal du Midi.

Naast deze ‘ecluse’ staat het gebruikelijke sluisgebouw, met een informatieplakkaat tegen de gevel.

Daarnaast staat een ander woongebouw.

Deze sluis heeft een ronde sluiskolk.

Vanaf de brug krijgen we voor het eerst zicht op Canal du Midi.

We lopen langs het kanaal verder.

Enkele tientallen meters voorbij de sluis ligt nog een oud binnenvaartvrachtschip afgemeerd.

Montferrand

Direct na dat vrachtschip moeten we het Canal du Midi al weer verlaten, want vanaf hier volgt een fikse klim naar boven, langs een kerkje over een veldpad naar Montferrand. Bij dit kerkje ligt een archeologisch belangrijk terrein, omdat hier onder andere 24 voorchristelijke sarcofagen zijn gevonden. En ook de restanten van een Gallo-Romeinse villa heeft men hier indertijd opgegraven.

Over een oud steenpad komen we langs een groot Jezusbeeld.

Hier ontmoeten we toevallig weer de twee Franse mannen met de jongen, die wij zojuist al in Seuil de Naurouze ontmoetten. Ze verbazen zich erover dat wij hier nu al zijn, want zij zijn met de auto naar boven gegaan, en wij zijn hier nu ook al. Ze vragen of wij echt wandelend naar boven zijn gekomen, en wij kunnen niet anders dan bevestigen dat wij als pelgrims de klim lopend hebben afgelegd naar dit beeld bij de hooggelegen kapel. De jongen maakt een foto van ons beiden bij het spierwitte Jezusbeeld.

Daarna lopen wij door naar de kapel achter het beeld.

Op het altaar in de kapel ligt het bijbelboek opengeslagen bij de datum van vandaag: 15 augustus 2018, ofwel Maria Hemelvaart.

De mooie kapel biedt met haar raampartij een prachtig uitzicht over de omgeving.

Pyreneeën in zicht

Buiten de kapel lopen we naar de plaats waar het hoge voormalige lichtbaken voor de luchtvaart boven op deze berg staat, de zogenoemde Phare Aréonautique.

We hebben vanaf hier een schitterend panoramisch uitzicht over de omgeving, kilometers ver.

Tot onze verrassing zien we zelfs tientallen kilometers verder op de horizon de hoge bergen van de Pyreneeën oprijzen. Recht vóór ons ligt Andorra in de Pyreneeën.

Het is de eerste keer op deze Via Tolosana dat wij de Pyreneeën in zicht krijgen, dankzij het zonnige weer bij deze helder blauwe lucht. Het is het wenkend perspectief, want uiteindelijk zullen we een keer de Pyreneeën weer moeten oversteken om verder te gaan op de Spaanse Camino Aragonés.

Avignonet-Lauragais

We dalen af vanaf Montferrand en krijgen dan voor het laatste deel van onze etappe mooie heuvelpaden. Onderweg ontmoeten we een Noors-Frans stel dat verwoede pogingen doet om de hoog hangende bramen te plukken, om er confiture van te maken. Ze blijken ook goed op de hoogte te zijn van de vier belangrijkste pelgrimsroutes door Frankrijk.

Om de heuvel heen en hoog boven de D6113 krijgen we de markante kerktoren van Avignonet-Lauragais in zicht.

De pelgrimsroute loopt via een oude achteromgang om het dorp heen.

Voordat we het in de gaten hebben, zijn we het dorp al voorbij, dus we lopen over de D80 terug naar de bebouwde kom van Avignonet-Lauragais, want deze plaats hebben we gekozen als eindhalte voor vandaag, onze voorlaatste dag van deze vakantiepelgrimage.

Trein en taxi

Langs de kerk dalen we af naar de D6113, want we zagen op onze routekaart dat daar ergens het treinstation is, waar we morgen zo mogelijk gebruik van willen maken. Bij het station bekijken we de vertrektijden en aankomsttijden van de hier passerende treinen, en maken we een keus voor ons traject van morgen.

Daarna lopen we weer terug naar de D6113, waar we bij een bakkerswinkel met horecavoorziening aan de winkelmevrouw vragen of ze voor ons een taxi kan regelen. Ze pakt dit snel, enthousiast en adequaat op, zegt dat dit helemaal goed komt, en binnen de kortste keren meldt ze dat de taxi over tien minuten hier zal arriveren. We kopen bij haar nog brood voor morgen en gekoeld drinken, en inderdaad tien minuten later is de taxi er al, en rijdt de chauffeuse ons met gezwinde spoed naar Les Cassès. Ze spreekt prima en graag Engels en verontschuldigt zich voor het feit dat het taxitarief hoger dan te doen gebruikelijk is, en dat dit te maken heeft met het feit dat het in Frankrijk vandaag een religieuze feestdag is, van Maria Hemelvaart. Dat tientje extra gaat voor ons de pret niet drukken, want zij zorgt ervoor dat wij vlot weer in Les Cassès zijn, met als gevolg dat we al vóór 15.00 uur weer terug zijn op onze camping, met de 24,6 kilometers van vandaag achter de rug. Morgen is de laatste Chemin-wandeldag van deze vakantie.

Pelgrimeren van Revel naar Les Cassès

Van Arles richting Santiago de Compostela

Via Tolosana van Revel naar Les Cassès

Dinsdag 14 augustus 2018 – 17,3 km 

Dag 19: 367,4 – 384,7 km

Zo indrukwekkend mooi in de Eglise Notre Dame van Revel

Vlot begin

Met onze auto rijden Durkje en ik om 7:15 uur vanaf camping Les Armengauds in Vaudreuille naar Les Cassès. Als we wegrijden, is het 17 graden Celsius. We parkeren de auto om 7:30 uur op het parkeerterrein bij het dorpshuis, en dan lopen we langs de dorpskerk terug naar de doorgaande weg langs het dorp. Met de taxichauffeur hebben we gisteren afgesproken dat hij ons hier vanmorgen om 8:00 uur zal afhalen.

Rond 7:45 uur is de taxi er al en kunnen we direct vertrekken naar Revel. Daar zijn we al om 8:05 uur, dus we kunnen vanmorgen lekker vroeg op stap, en bovendien hebben we geen lange etappe vandaag, met de 17,3 kilometer te gaan naar Les Cassès.

Eerst naar de kerk, dan de wereld in

Nadat de taxichauffeur ons heeft laten uitstappen bij de markthal op het marktplein van Revel, lopen we naar de bakkerswinkel met terras onder de arcade. Daar nemen we eerst een fikse kop koffie met een croissant er als traktatie bij.

Als we op stap gaan, vertelt de bakker bij zijn bakkersauto waar we langs moeten lopen en waar de kerk staat. Een oudere Fransman komt voorbij, hoort wat de bakker vertelt, en doet het nog eens over in het Engels. Wij volgen hun advies en wandelen eerst naar de grote kerk van Revel, waarvan de taxichauffeur zei dat het een kathedraal is, maar waarvan op de kerk staat dat het de Eglise Notre Dame is.

In de kerk heerst een eerbiedige sfeer. Een rank Jezusbeeld staat in het volle licht in het koor van de kerk. Mooie kerkramen completeren dat beeld.

De pastoor is in gebed bij een altaar in één van de zijkapellen van de kerk. We zijn met zijn drieën in dit grote Godshuis.

We maken een ronde door de kerkzaal en zien boven in het koor een bijzonder kerkraam, met in het midden de neerkomende duif, het symbool dat ik in oktober 2015 zo ook een keer in de Dom van Berlijn heb gezien.

Een schitterend duo-kerkraam toont de verschijning van Maria aan Bernadette van Lourdes.

Als Durkje en ik de stille kerk verlaten, komt een oudere vrouw naar binnen.

Buiten gaat het leven van alledag zo zijn gangetje. Een straatveger veegt het plein, mensen drinken alleen of samen koffie op een caféterras, auto’s rijden af en aan, en wij bewegen ons als pelgrim daar tussendoor, af en toe gegroet door Franse voorbijgangers die ons tegemoet komen.

Langs de Rigole de la Plaine naar Moulin Bas

We lopen de stad uit in de zuidelijke richting van Vaudreuille en komen aan de rand van de stad bij de brug over de Rigole de la Plaine.

Vanaf hier moeten we aan de rechterzijde de Rigole de la Plaine volgen, getuige de oude wegwijzer en het Jacobskruis op de oever van de Rigole.

Een eindje verder staat aan de Rigole een oud woonhuis bij een brug met een stuw.

Een keffend hondje buiten, en een mee-keffertje binnen, zorgen voor enige geluidsondersteuning in ons voorbijgaan.

De Rigole de la Plaine is een waterloop die het Canal Midi verderop van water voorziet. Hier is de Rigole nog smal, en het water stroomt langzaam. Op het brede pad langs het water ontmoeten we af en toe wandelaars en fietsers. We lopen langs het water, met aan beide zijden veel bomen. Op de plaats waar het pad in de buurt van de grote driesprong van de D622 en de D624 een scherpe bocht maakt, gaan we in zuidelijke richting verder, waarbij we de dikke bomen niet rechts van ons hebben, maar links van ons tussen het water en het pad.

Eerst liepen we parallel aan de D622, maar nu gaan we op enige afstand parallel aan de D624.

Op de plaats waar de Rigole en Le Laudot bij elkaar komen, komen we bij de Ecluse (sluis) van Laudot.

Het water stroomt hier op verschillende nivo’s.

Deze plek wordt ook wel Moulin Bas genoemd.

Langs de sluis staat een stenen bankje, waarop we een lunchpauze nemen.

Rigole de Canal Midi

Daarna steken we de D624 over en vervolgen onze route over het pad langs - zoals de waterloop hier nu heet – de Rigole de Canal Midi. Een Fransman met een mooie Ierse wolfshond komt ons tegemoet. Hij vertelt dat hij fokker is van Ierse wolfshonden. Verderop worden we steeds ingehaald door mountainbikers, of komen ze ons tegemoet; oude fietsers, jonge fietsers, met recreatieve of met meer sportieve snelheid.

Ter hoogte van een brug over de Rigole krijgen we de rij grote windmolens goed in beeld, die verderop boven op een bergrug de horizon bepalen.

Nog een eind verder kunnen we tussen de bomen door op enig moment de prachtige plaats Saint-Félix-Lauragais boven op haar berg zien liggen.

De markante achthoekige kerktoren steekt prominent boven alles uit.

Af en toe passeren we een opengestelde brug over de Rigole, die de verbinding vormt in deze regio aan weerszijden van de Rigole. Maar hier en daar komen we ook nog langs oude bruggetjes, die niet meer in gebruik zijn, waarop de doorgang niet is toegestaan.

Bij één van de bruggen gaat het fietsverkeer verder op het brede pad aan de overzijde van de Rigole, en onze pelgrimsroute gaat tot nader order rechtdoor verder over een smal graspad rechts langs het water. 

Gelukkig staat het gras niet hoog, en de kleine hoeveelheid motregen die we zojuist even hadden, heeft het gras niet nat gemaakt. We gaan dus vrolijk verder over het gras. Het is bewolkt, en af en toe toont zich een korte opklaring. Verder waait er een heerlijk frisse wind, dus we hebben vandaag ideaal wandelweer, bij een temperatuur die vandaag niet verder oploopt dan tot 24 graden Celsius.

Spoorbrug met aquaduct

Dan komen we op een heel opmerkelijke plek. Aan beide zijden van het water heeft het graspad en het fietspad (waar wij inmiddels ook op lopen) een muur aan beide zijden. Tussen de binnenste twee muren stroomt het water van de Rigole. Als ik langs de buitenmuur loop, zie ik tot mijn verrassing in de diepte een al lang niet meer in gebruik zijnde spoorlijn onder dit brugstelsel door lopen.

Dit blijkt dus een hele oude spoorbrug te zijn, waarvan de binnenste twee muren een aquaduct vormen voor het doorstromende water van de Rigole. Dat verklaart dus ook die vier muren op deze plek.

Lac de Lenclas

We steken een kruisende asfaltweg over, en dan komen we langs het parkeerterrein van het restaurant bij Lac de Lenclas. In onze Duitse routegids staat dat de route vandaag geen verzorgingsplaatsen kent, dus deze horecagelegenheid is kennelijk nog niet zo oud. We lopen rechts om dit stuwmeer heen.

Aan de noordzijde komen we langs een klein aquaduct dat hier over de Rigole heen loopt, waarmee het water ten noorden van de Rigole over de Rigole heen stroomt naar het stuwmeer. Er mag geen verbinding zijn van de Rigole met het stuwmeer, want dan zou alle water van de hoger liggende Rigole in het lager liggende stuwmeer stromen, en het Canal Midi niet van water voorzien. Dit waterbouwkundig werk heeft dus wel een belangrijke functie voor dit gebied.

Als we aan de andere zijde van het stuwmeer zijn, lopen we naar een speelplaats voor kinderen, waar picknickbanken staan, waarop we een rust-lunchpauze inlassen. Af en toe passeert over de hoger liggende stuwmeerdijk een wandelaar, een hardloper of een fietser. Verder is het hier niet druk.

Halteplaats Les Cassès

Na deze pauze wandelen we weer verder langs de Rigole. Enkele kilometers verderop komen we bij een asfaltweg, waarbij staat aangegeven dat je hier een keus moet maken om de route langs de Rigole nu te vervolgen richting Saint-Paulet, of hier rechtsaf te slaan, om de 1,2 kilometer af te leggen naar de noordwestelijk gelegen etappe-halte van het dorpje Les Cassès.

Omdat we onze auto vanmorgen hebben geparkeerd in deze halteplaats, volgen we vanaf nu de asfaltweg naar Les Cassès. Daarbij passeren we op enige afstand de restanten van het voormalige fort van de Kataren, als burcht hooggelegen op een bergtop links van ons.

Na ruim een kilometer wandelen we de bebouwde kom van Les Cassès binnen.

Halverwege het dorp komen we langs de ruïne van een voormalig groot kerkgebouw.

In het centrum van het dorp lopen we langs de Eglise des Clarisses. Tegen de buitenmuur van deze dorpskerk staan enkele grafstenen tentoongesteld onder een afdakje, met daarbij de melding dat men deze grafstenen heeft aangetroffen op het kerkhof, maar waarvan men de betekenis van de opschrift-symbolen niet met zekerheid heeft vastgesteld. Sommige grafstenen bevatten een kruis of een pijl, en één ervan bevat een gebeeldhouwde persoon, waarvan dus niet bekend is wie hiermee wordt afgebeeld.

De deur van de kerk is helaas gesloten, dus we kunnen deze dorpskerk niet bezoeken.

Dan arriveren we bij onze auto op het dorpsplein.

Veel kerk enzo

Vanuit Les Cassès rijden we naar Saint-Félix-Lauragais, want als we hier toch in de omgeving zijn en in de gelegenheid zijn, willen we uiteraard deze bijzonder mooie berg-plaats bezichtigen. Daarna rijden we terug naar Revel, om voor de komende dagen boodschappen te halen, en tenslotte keren we terug naar de camping in Vaudreuille, waar we om exact 14:59 uur arriveren bij onze caravan. We hebben al een prachtige wandeldag achter de rug, en nog een mooi deel van de dag over voor verslaglegging en voor overige camping-activiteiten in de aangename zon. Alweer zo’n hele mooie pelgrimsdag met veel kerk, natuur, cultuur en historie.

Pelgrimeren van Dourgne naar Revel

Van Arles richting Santiago de Compostela

Via Tolosana van Dourgne naar Revel

Maandag 13 augustus 2018 – 17,2 km 

Dag 18: 350,2 – 367,4 km

Wandelen tussen velden met zonnebloemen nabij Saint-Amacet

Bus komt niet

Met onze auto rijden Durkje en ik om 7:05 uur vanaf camping Les Armengauds in Vaudreuille naar Revel. Als we wegrijden, is het 17 graden Celsius. De harde regen en het onweer hebben gisteravond voor de nodige afkoeling gezorgd.

We parkeren de auto om 7:25 uur op het parkeerterrein bij de evenementenhal, want we hebben op het dienstrooster van de buslijn tussen Toulouse en Castres gezien, dat er vandaag om 7:50 uur een bus vertrekt vanuit Revel naar Dourgne.  Er komen nog enkele anderen bij de bushalte, waaronder een Frans meisje dat ons uitlegt dat onze bus daadwerkelijk gaat komen, en wat de vervoersprijs per persoon is.

Een andere buslijn met vertrektijd 7:50 uur komt en vertrekt, maar onze bus is dan nog niet gearriveerd, ook niet om 8:00 uur en ook niet om 8:10 uur. Het ziet er niet naar uit dat er nog een bus gaat komen, dus we rijden in arren moede met onze auto van de evenementenhal naar het centrum van Revel.

Taxi komt wel

In het centrum van Revel, tegenover de bijzondere markthal, vragen we in een café of ze voor ons een plaatselijke taxi kunnen bellen. De dame achter de bar beweert dat Revel geen taxi heeft, en dat het dus niet gaat lukken om een taxi te krijgen. De andere horecagelegenheden en de VVV zijn zo vroeg nog gesloten, dus we lopen van het plein een uitvalsweg in en vragen in een kantoor aan een daar aan het werk zijnde vrouw of zij ons kan helpen. Ze zoekt op internet het telefoonnummer van het taxibedrijf in Revel, belt, en vertelt ons daarna dat de taxi over een half uur hier voor de deur zal arriveren, en ons naar Dourgne zal brengen.

En inderdaad ongeveer een half uur later arriveert die taxi en rijdt de chauffeur ons naar het dorpscentrum van Dourgne.

We reserveren bij hem dan direct de taxi van morgenochtend om 8:00 uur in Les Cassès.  De chauffeur geeft aan dat dat goed komt, dus voor morgen is het vervoer nu alvast geregeld. 

Met helaas een vertraging van ruim een uur begint onze etappe van vandaag op de promenade van Dourgne.

Lanen en akkers

We pelgrimeren vandaag van Dourgne naar Revel, over een afstand van 17,2 kilometer. Geen lange afstand, dus we kunnen het – ondanks het vertraagde uur – vandaag wel rustig aan doen.

Het is half bewolkt, en af en toe breekt de zon even door. Vanmorgen waait het nauwelijks, dus lekker fris weer is het niet. Later op de dag wordt dat beter. De temperatuur loopt vandaag overigens op tot 27 graden Celsius. Uiteindelijk al met al wel een mooie zomerse wandeldag.

We verlaten Dourgne en lopen over asfaltwegen eerst naar Fondouce. Als we even later in de richting van de D85 lopen, zien we links van ons het gebergte van de Montagnes Noir oprijzen.

Over mooie onverharde paden door smalle lanen lopen we langs de D85. Om van de ene laan naar de andere laan te gaan, lopen we een eindje over een akkerpad, over een inmiddels geoogste graanakker.

Ter hoogte van Saint-Amancet verwijderen we ons via een asfaltweg van de D85, en gaan we tussen zonnebloemvelden door.

Janardarié en Cahuzac

Het eerste gehucht dat we bereiken, is La Janardarié. Dit buurtschap heeft nog een gemeenschappelijke dorpsoven.

Na een klim over asfalt komen we in het dorp Cahuzac.

In het centrum staat een kerk, naast de Mairie.

Een kruis door het gemeentelijk informatiebord is duidelijk: de secretarie van deze Mairie is gesloten, waarschijnlijk definitief opgeheven. Jammer voor de dorpelingen, maar eigenlijk begrijpen we ook niet zo goed hoe het mogelijk is dat dergelijke kleine dorpjes nog een Mairie hebben, en welk werk dan nog in zulke kleine dorpjes op locatie gedaan moet worden.

Als we Cahuzac uitlopen, zien we dat er een grote vijver bij het dorp ligt, waaraan vrij recent twee bijzondere huizen zijn gebouwd: het ene huis staat op hoge palen, hoog boven de vijver, en het andere huis van steen is buitengewoon groot, met 180 graden-uitzicht over de vijver en omgeving.

Sorèze als doorgangsplaats voor pelgrims

Bij Les Mengauds buigen we af in zuidoostelijke richting, en dan zien we al spoedig de plaats Sorèze in het dal liggen.

Voordat we doorlopen naar Sorèze nemen we eerst plaats op een picknickbank langs de asfaltweg, om hier een lunchpauze te houden, ondertussen genietend van de stilte en van het prachtige vergezicht over Sorèze en Les Montagnes Noir.

Daarna lopen we al spoedig de plaats Sorèze binnen.

Langs de camping van Sorèze gaan we naar het centrum, dat we betreden over het kerkplein vóór de grote kerk van Sorèze.

De kerkdeur staat uitnodigend open. Binnen lopen enkele andere gasten rond, en in een hoek van de kerk is een mevrouw bezig om een groot Mariabeeld schoon te maken. De kerkramen zijn veelkleurig glas in lood.

Buiten lopen we door smalle straten naar de markante kerktoren van Sorèze.

Mooi hier zijn de vele geschakelde vakwerkhuizen aan beide zijden van de straatjes.

We komen langs een standbeeld van een pelgrim, met op de sokkel de vermelding van de pelgrimstocht die door deze plaats komt, die Durkje en ik lopen: Chemin d’Arles.

Dan komen we langs de markante achthoekige kerktoren van de voormalige Eglise Saint-Martin.

Daarnaast staat de voormalige abdijschool, die nu als museum dienst doet.

Nog weer iets verder op de route komen we bij de plaatselijke VVV. De VVV-medewerkster geeft ons een mooi pelgrimsstempel in onze pelgrimspaspoorten en vertelt dat we voor een kop koffie beter even terug kunnen lopen, het stadje in, naar het stadscentrum. Dat doen we, om hier een eerste kop koffie te drinken, met een lekkere warme quiche erbij. Daarna is het toch wel tijd om dit mooie stadje te verlaten, waarbij we aan de rand van de plaats in de U-supermarkt bij de rotonde nog enkele flesjes drinken voor onderweg kopen.

Cayenne en Pont Crouzet

Vlak buiten Sorèze komen we in het plaatsje Cayenne. Daar staat een bord langs de weg, waarmee pelgrims en anderen erop worden gewezen dat het vanaf hier via de ‘Chemin d’Arles a Saint-Jacques de Compostelle’ nog 1.280 kilometer is naar Santiago de Compostela.

Nadat we in Cayenne een riviertje zijn overgestoken, wandelen we door naar het plaatsje Pont Crouzet.

Daar buigen we af om over de oude weg parallel langs de huidige N85 naar de plaats La Garrigole te wandelen, dat we binnenlopen bij een nieuwbouwwijk.

Aankomst in Revel

Daarna is het nog slechts enkele kilometers over mooie bospaden en kleine asfaltweggetjes en door het buurtschap La Pergue naar de bebouwde kom van Revel. Over een rivierbruggetje wandelen we Revel binnen.

We gaan iets verderop tussen de gemeentelijke camping en het gemeentelijk zwembad door, en zien dat hier en daar waterbouwkundige werken zijn gebouwd om het water op verschillende peilen te houden aan deze kant van Revel.

Majestueuze markthal

Via een lange kaarsrechte straat lopen we alsmaar rechtdoor het stadscentrum binnen, en staan we ineens bij de eerste arcade van het dorpsplein, waarop een majestueus grote markthal staat; één van de grootste en één van de mooiste van Frankrijk.

In die markthal is de VVV, waar we onze stempels halen voor de pelgrimspaspoorten.

Daarna eten we ons meegenomen brood onder één van de arcaden, en daarna zoeken we een plek op een terras onder een arcade om daar een pot thee te drinken.

Vanuit Revel rijden we tot slot weer terug naar de camping in Vaudreuille.

Pelgrimeren van Castres naar Dourgne

Van Arles richting Santiago de Compostela

Via Tolosana van Castres naar Dourgne

Zondag 12 augustus 2018 – 22,2 km 

Dag 17: 328 – 350,2 km

Veel informatie voor passerende pelgrims richting Verviers-les-Montagnes

VVV opgeheven in Dourgne

Gisteren hebben we de caravan met de auto verhuisd van Le Bez naar camping Les Armengauds in Vaudreuille en hebben we van de rustdag genoten tussen de afgelopen wandeldagen en de in deze zomervakantie nog resterende vijf pelgrimsdagen.

Met onze auto rijden Durkje en ik om 7:55 uur vanaf camping Les Armengauds in Vaudreuille naar Dourgne. Als we wegrijden, is het 18 graden Celsius.

We parkeren de auto om 8:25 uur op het parkeerterrein vóór de dorpskerk, aan het begin van de promenade. We zijn ruim op tijd, want met de taxichauffeur uit Castres hebben we afgesproken dat hij hier om 9:00 uur zou zijn om ons af te halen bij de VVV. In het hotel-restaurant aan de promenade vragen we waar de VVV is, maar dan horen we dat de VVV al is opgeheven hier in Dourgne. We bestellen er een kop koffie. Ik onderzoek nog even waar de VVV voorheen was, want wellicht dat de taxichauffeur daar dan zal komen om ons af te halen. Als we om 8.40 uur naar de parkeerplaats van onze auto lopen – waar vroeger ook de VVV was – zien we dat de taxichauffeur al klaar staat. Hij had onze auto zien staan, en staat achter onze auto op ons te wachten, dus we kunnen direct instappen en vertrekken naar Castres.

Castres

We arriveren al om 9:05 uur bij de VVV in Castres. We kunnen na het afrekenen direct aan de wandel. Durkje en ik starten bij de Saint-Benoît-kathedraal van Castres.

Onze etappe vandaag van Castres naar Dourgne is 22,2 kilometer lang.

We lopen langs de rivier Agout, die door Castres stroomt.

Verderop steken we voorbij de grote Sint-Rochusbegraafplaats de Agout over via een smalle voetgangersbrug, en dan lopen we door de buitenwijken van Castres de stad uit.

Drie keer spoor en één keer trein

Aan de overzijde van de rondweg N112 van Castres komen we op een smal asfaltweggetje, waarvan je kunt zien dat het een oude uitvalsweg of toegangsweg is van Castres. We steken een oude spoorwegovergang over.

In de tuin van een huisje naast de spoorwegovergang staat een allegaartje van allerlei spullen, ogenschijnlijk achteloos achtergelaten op de tuintafel.

Een klein eindje verderop dalen we af naar de oever van Le Thoré, en lopen we langs twee sportvissers onder twee stenen boogbruggen door.

Aan het eind van het afgesloten asfaltweggetje gaan we rechtsom over één van de stenen boogbruggen, en dan zien we onze schaduwprofielen in het klein over het rivierwater en over de rivieroever met ons meelopen, de brug over.

Nog een derde keer kruisen we verderop de spoorlijn, bij een grotere bewaakte spoorwegovergang. Als we komen aanlopen, beginnen de bellen te rinkelen, gaan de slagbomen naar beneden, stopt alle verkeer, en zoeft er rechts van ons een trein naar links over de overweg.

Fongledou en Bargerac

Als we aan de overzijde van het spoor een asfaltweg rechtsaf nemen, zijn we definitief de stad uit, en ook merkbaar buiten de stadse invloedsfeer van Castres. We komen al spoedig door het dorpje Fongledou.

Daarna slaan we linksaf, om dan heuvelopwaarts naar het dorpje Barginac te lopen. Barginac verlaten we ook al spoedig weer, via de straat met de passende straatnaam ‘Chemin de Saint-Jacques’.

Daarna volgen mooie asfaltwegen en veldpaden tussen de golvende weiden en akkers door.

Via het plaatsje Le Vacant gaan we in de richting van Viviers-les-Montagnes. Met een grote boog lopen we door boslanen oostelijk en zuidelijk er omheen. Op één van die bospaden ontmoeten we een jong echtpaar met een zoontje in een buggy. Ze vragen ons van welke nationaliteit het vlaggetje is dat wij op onze rugzakken dragen, en wat die rode hartjes op die vlag betekenen. Die uitleg over de Friese vlag en Fryslân is snel gegeven, en dan vertelt de hoogzwangere vrouw onder andere dat ze over vier weken een baby verwachten. Ze hebben al een jongetje, en een meisje is nu op komst.

La Via Tolosana

Bijna aan het eind van de laatste boslaan staat een bankje, waarop we genieten van onze lunchpauze.

Achter ons lopen twee paarden in de wei, die erg hun best doen om een groot aantal vliegen op hoofd en lijf te verwijderen. Voor hen is het bijkans een dagtaak.

Waar het karrenspoor bij de asfaltweg komt, staat een prachtig Sint-Jacobskruis met daarop behalve de Jacobsschelp ook de aanduiding van onze pelgrimsroute: La Via Tolosana.

Er achter staat een informatiebord met pelgrimage-symbolen.

Verviers-les-Montagnes

Vanaf dat punt lopen we naar de bebouwde kom van Verviers-les-Montagnes. Dan zien we in de verte ook alvast de bijzondere kerktoren van deze plaats, met boven op die toren een groot Maria-beeld.

In Verviers-les-Montagne lopen we tussen de burcht en de Mairie naar het uitgestorven feestplein bij de ommuurde begraafplaats.

De feesttent staat er, maar er is nu niemand te bekennen. Naast de begraafplaats is een ereplaats ingericht ter nagedachtenis aan alle slachtoffers van deze plaats van de Eerste Wereldoorlog.

Op een stenen kist – met daarop de namen van de oorlogsslachtoffers – ligt de figuur van een gesneuvelde soldaat.

Voordat we de plaats uitlopen, komen we langs de plaatselijke U-supermarkt-Tabac, waar het op dit moment een drukte van belang is. Wij vullen hier onze voorraad drinken weer bij met heerlijk koude ijsthee, en kopen er een aantal pelgrimage-ansichtkaarten, waaronder ook een aantal nieuwe exemplaren die wij nog niet in onze collectie hebben. De verkoopster van de Tabac is zo attent om ons te vragen of we haar pelgrimsstempel ook in onze pelgrimspaspoorten wensen. Ja, graag, dus die drukt ze af, en geeft daarna een toelichting op de onderdelen van dat stempel.

Industrieel erfgoed met luiken

Verviers-les-Montagnes heeft vast nog veel meer moois te tonen, maar wij moeten na zo’n lang oponthoud hier wel weer door, dus we verlaten de plaats en gaan weer verder.

Vlak buiten Verviers-les-Montagnes staat het restant van een oude molen.

Zo’n molen is op zich al een mooi stuk industrieel erfgoed, maar ook de luiken van het bijgebouw aan de staatzijde zijn stuk voor stuk schilderachtig om te zien.

La Coutarié

Over smalle binnenwegen van asfalt lopen we tussen weiden en akkers, met af en toe een boerderij, veelal wat verder van de doorgaande weg af gelegen.

Langs een beekje arriveren we in La Coutarié.

In het centrum lopen we langs de gemeenschappelijke dorpsoven.

Bij veel boerderijen zijn de bewoners in staat om grote hoeveelheden oude gebruiksvoorwerpen op te slaan in schuren en op erven, maar hier is een inwoner op een veel eigentijdser wijze bezig om alles wat nog betrekkelijk nieuw is – zoals wasmachine, koelkast, droogrek, buggy, etc. – schots en scheef te dumpen op eigen erf.

Saint-Jean van Lugarié

Het volgende kleine dorp dat we doorkruisen, is Lugarié. Vlak buiten deze kleine plaats staat een grote kerk, de Eglise Saint-Jean, te midden van hele grote en oude bomen, met een ommuurde begraafplaats ernaast. Het is een dertiende eeuwse kerk, die in de 16^e eeuw aanmerkelijk is uitgebouwd.

Ondertussen is het weer tijd voor een rustpauze. Ook bij de warmte van vandaag – het wordt uiteindelijk 38 graden Celsius – moeten we wel tijdig blijven eten en veel drinken. Op een stenen brugmuur tegenover de kerk vinden we een geschikte plek om in de schaduw te zitten. We hebben tijdens deze pauze het zicht op twee beelden: Jezus aan het kruis in de brandende zon, en de goede herder met een schaapje in de koele schaduw van de bomen op het kerkhof.

Ook de koeien achter ons doen al het mogelijke om enige verkoeling te zoeken. Een aantal koeien hebben de koelte gevonden door van het weiland af te dalen in de brede sloot, waar ze met alle vier poten in het koele, snel stromende water staan.

De nieuwsgierige kudde

We gaan na deze korte pauze weer verder, over warme asfaltweggetjes, met af en toe heerlijk rijpe bramen aan beide zijden in de bermen tussen weg en wei. Bij een boerderij gaan we rechtsaf een karrenspoor op. Een boer rijdt in zijn auto vóór ons uit, en checkt iets verderop zijn kudde koeien en kalveren. Hoe langer hij staat te kijken, hoe meer koeien met hun kalveren in de richting van de boer lopen. Hij rijdt achteruit weg, en wij passeren zijn nieuwsgierige kudde.

Het karrenspoor gaat over in een veldpad, tussen de weilanden door.

Naar een warm Dourgne

Als we weer bij een asfaltweg komen, moeten we kiezen om de originele pelgrimsroute te blijven lopen, of links af te buigen om langs een klooster te wandelen. Wij kiezen voor de reguliere route, en gaan dan een aantal mooie paden op, door bos en langs boomsingels.

Op een gegeven moment zien we links van ons boven de bomen de toren van de abdij van En Cancat.

Nog eenmaal slaan we weer linksaf, om over een breed steenachtig pad een lang en bovenal warm (38 graden Celsius) stuk in de volle zon te lopen naar de plaats van onze bestemming voor vandaag: Dourgne.

Daar arriveren we om 14.30 uur bij de rand van de bebouwde kom. Een kwartier later lopen we de promenade van Dourgne op. Bij het hotel-restaurant waar we vanmorgen een kop koffie dronken, drinken we nu een kop thee, alvorens we over de promenade terugwandelen naar onze auto, die bij de kerk staat.

Daarna rijden we naar Revel, waar we onderzoeken hoe laat we morgenochtend de bus vanuit Revel kunnen nemen naar Dourgne. Daarna gaan we terug naar onze camping in Vaudreuille.