Onder begeleiding van dominee Bart Ramaker en organist Han Giesing vieren we vanmorgen in Stiens in De Hege Stins het Kerstfeest in onze gemeente. We zijn aanwezig bij de eerste van de twee opeenvolgende Kerstviering van deze ochtend.
Zoals te doen gebruikelijk staat het liturgisch bloemstuk op het litugisch centrum op het podium vóór in de kerkzaal. Het gesloten houten raamwerk dat we de afgelopen weken erbij zagen staan, is nu gebroken en ligt in twee losse delen, open in het schijnsel van het licht. Bij Kerst wordt ons met de verwijzing naar de geboorte van Jezus - Gods Zoon - duidelijk dat de grenzen, waarvan we nog dachten dat die altijd gesloten zouden blijven, toch open kunnen, dat het ogenschijnlijk onmogelijke toch mogelijk is (geworden).
Later op de ochtend lees ik thuis woorden van Huub Oosterhuis in zijn nieuwste boekje "Jij die mij ik maakt" (2008), in de 28e van zijn 30 "Beschouwingen om de liefde te verwerven" de volgende woorden, die zo treffend passen bij dit liturgisch bloemstuk van De Hege Stins:
"Is deze wereld zo verschrikkelijk?
Zijn er mensen die haar verzachten?
Ja, gewone herkenbare mensen.
Je zorgt voor mishandelde kinderen,
of je geeft zwemles, tekenles, leesles.
Je maakt muziek,
je wast stervende lichamen.
Of je doet wat je handen vinden om te doen,
je ziet wel;
je bent te vinden voor wie je zoeken en niet zoeken,
je bent 'in de buurt', met open oren,
je komt langs,
vaak kom je als geroepen.
Je wordt gevraagd en je laat je vragen;
je doet boodschappen en kookt,
en je wordt zelf gegeten en gedronken.
Alles kan;
niets valt buiten de grote liefde die volbracht moet worden,
Alles kan;
niets valt buiten de grote liefde die volbracht moet worden,
niets is onmogelijk voor wie gelooft."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten