Visite in Mogilov (dag 5)

Dinsdag 26 oktober 2010

Na het ontbijt maken we eerst een flinke wandeling. Durkje, Jan Wijbe en ik lopen met Pasha Mogilov uit in oostelijke richting. We komen langs een nieuwbouwwijk, gaan door een bosperceel en dalen dan een eind af naar de rivier de Dnjepr. In het lager gelegen dorpje lopen we parallel aan de Dnjepr in zuidelijke richting tussen de traditionele tuinhekjes door. We komen dan bij de al jaren in aanbouw zijnde Russisch-orthodoxe kerk. Zeven jaar geleden stond het hoofdgebouw al hoog boven op de heuvel en twee jaar geleden tijdens de trouwdag van Oxcana en Pasha waren we nog hier voor de inzegening van hun huwelijk in de bijgebouwde kapel.

Langs het waterstroompje gaan we naar boven. We komen dan bij de metalen brug over dit stroompje. De brug hangt vol met allerhande hangsloten, die hier in de loop van de jaren door verliefde stelletjes aan zijn gehangen, als symbool van verbinding. De namen van de verliefden staan op het slot geschreven. De sleutel wordt na dit ceremonieel in het water gegooid. Het actuele liefdesverbond wil men dan niet meer verbreken. Maar ja, wat doe je later met het gesloten slot zonder sleutel als de verkering uitraakt?

De kerk is hier gebouwd bij de heilige waterbron. Het water stroomt voordurend uit de bron. Je kunt het drinken en het gewijde water zal je goed doen. We drinken ervan nadat een man en een vrouw hun vier kleine jerrycans eerst met dit heilige water hebben gevuld. Daarna gaan we naar het kleine badhuis, waarvan het water ook afkomstig is van deze bron. Wie dat wil, mag er in baden. De kapel die we twee jaar geleden bezochten, is nu dicht, evenals de verderop in aanbouw zijnde grote kerk. De koepels van deze kerk zijn inmiddels geheel bedekt met bladgoud, wat twee jaar geleden nog niet het geval was. De provisorische woningen naast de kerk staan er nog steeds. De bouwvakkers die we twee jaar geleden nog rond zagen lopen, zien we nu niet. Er hangt nog wel was bij de rij tijdelijke woningen, waarin deze bouwvakkers wonen gedurende de jaren dat deze kerk wordt gebouwd.

Daarna lopen we weer terug naar de flat, waar Oxcana het warm eten voor ons klaar heeft staan. Ze was thuis gebleven om te koken en om op Palina te passen, die lag te slapen.
Na het eten wandelen we langs de lange, brede Krupskaya-straat in de richting van het stadscentrum. We passeren de politieacademie, waar Slava judodocent is.

Verderop gaan we op bezoek bij baboeska, de oude grootmoeder van Oxcana, die we twee jaar geleden voor het eerst ontmoetten. Slava ontvangt ons en hij vertrekt op het moment dat baboeshka bij Pasha, Jan Wijbe, Durkje en mij in de woonkamer is geïnstalleerd. We drinken samen thee en laten Oxcana’s grootmoeder foto’s zien van onze Nederlandse familie en van de eerste dagen die we met haar familie hebben doorgebracht. Ze geniet enorm van al die mooie foto’s en van de verhalen die wij met Pasha’s vertaalhulp erbij vertellen.

Na dit bezoek gaan we snel weer terug naar Oxcana en Palina, omdat we met de bus naar de andere kant van Mogilov willen om daar op visite te gaan bij Losha (Alexei) en Luda (Ludmila), de ouders van Pasha. We eten daar met zijn allen in de woonkeuken en bekijken hier na de maaltijd ook de foto’s van de periode voor en na de bevalling van Oxcana’s dochtertje Palina. De foto’s staan hier nog op de thuiscomputer omdat Oxcana en Pasha hier vanaf hun bruiloft ruim een jaar hebben ingewoond in de flat bij hun (schoon)ouders.

Het is al donker als we met zijn zessen in een stadsbusje weer terug gaan naar de flat van Pasha, Oxcana en Palina. Palina gaat in bad en naar bed en dan zitten wij nog gezellig even bij elkaar in de woonkeuken.

Recreatie in het Witrussische Mogilov (dag 4)

Maandag 25 oktober 2010

Vandaag gaan Durkje, Jan Wijbe en ik de hele dag op stap met Pasha en Oxcana. Eerst naar het recreatiegebied buiten de stad en daarna naar het stadscentrum van Mogilov. Bij de flat van Oxcana en Pasha stappen we in een klein taxibusje. Deze busjes hebben ongeveer 10 zitplaatsen en rijden in de stad af en aan volgens vastgestelde routes door de stad. Als je instapt, neem je plaats op één van de stoelen en op het moment dat het busje wegrijdt, geef je het geld voor de rit aan de vóór je zittende mensen door naar de chauffeur. Die maakt dan een busticket klaar en geeft die met het wisselgeld terug. Dan volgt het doorgeefsysteem door het busje weer, maar dan in omgekeerde richting, totdat wisselgeld en buskaartje jou heeft bereikt.

We stappen uit bij het park net buiten de stad, waar we ruim twee jaar geleden ook voor de fotosessie van het huwelijk van Pasha en Oxcana waren. We wandelen hier langs de opgestelde tanks van de Tweede Wereldoorlog. Hier staat Witrussisch oorlogsmaterieel, maar men is bovenal trots op de prominent geëxposeerde Duitse tank, die de Witrussen hier in de buurt tijdens de oorlog buit hebben gemaakt op de Duitsers. De omgekomen helden (wij zouden ze slachtoffers noemen) van het Witrussische leger worden hier geëerd en herdacht.

Met een tunnel gaan we onder de brede toegangsweg naar Mogilov door en dan komen we bij de dierentuin van Mogilov. In de dierentuin zijn vooral die dieren ondergebracht, die behoren tot de reguliere fauna van Wit-Rusland. We zien hier bijvoorbeeld de wolf, de beer, diverse hertensoorten, inheemse vogels, eekhoorns, wilde zwijnen, maar als uitzondering op de regel is er ook een tijger in één van de kooien. Het meest spectaculair hier is de kudde Zoebrs. Deze Witrussische variant op de bison is de trots en een nationaal symbool van de Witrussen. Midden in de dierentuin passeren we eerst een mannetjes- en wijfjes-Zoebr. Van hieruit hebben de Zoebrs door het heuvelachtige bosterrein een vrije uitloop naar een groot buitenweideterrein van de dierentuin. Daar kunnen we van dichtbij een kudde Zoebrs bekijken, waar ook enkele jonge Zoebrs zich in de kudde bevinden. Het is buitengewoon mooi om hier zo’n kudde Zoebrs te kunnen bekijken, want in de Witrussische bossen zijn ze nauwelijks nog te zien.

Na dit dierentuinbezoek gaan we naar het Witrussisch Openluchtmuseum, waar we ruim twee jaar geleden tijdens de trouwdag van Oxcana en Pasha ook enkele uren verbleven. Het museum is vrij toegankelijk, maar de attracties zoals de historische bouwwerken en de werkende ambachtslieden zijn nu respectievelijk gesloten en afwezig. We gaan met een taxibusje weer terug naar het stadscentrum van Mogilov. Daar bezoeken we eerst een origineel Witrussisch restaurant, waar we een warme maaltijd krijgen aangeboden uit de Witrussische keuken; een culinaire aanrader!

Daarna gaan we winkelen in het kernwinkelgebied van Mogilov. We bezoeken verschillende winkels en kopen onder andere een mooie houten Baboeshka-pop, die tevens als wijnhouder kan worden gebruikt. Ook bezoeken we het Spartak-voetbalstadion, een speeltuin in de vorm van de Russische Kremlin-gebouwen en dan spoeden we ons met een stadsbus naar het treinstation, opdat we daar nog afscheid kunnen nemen van Natasha, die vanuit hier weer huiswaarts keert voor een treinreis van 4,5 uur naar haar woonplaats Vitebsk, waar wij Sasha en Natasha en hun familie zeven jaar geleden bezochten.

Daarna gaan we met een stadsbus weer terug naar de noordzijde van de stad, waar we eerst nog wat boodschappen halen en daarna terug gaan naar de flat van Pasha, Oxcana en hun dochtertje Palina. Na de avondmaaltijd ben ik in de gelegenheid om een backup van de gemaakte foto’s te maken en om de eerste drie dagverslagen van deze bezoekdagen op te stellen. Het is gezellig aan de ovale keukentafel. Jan Wijbe had vanuit Nederland het kaartspel “Fase 10” meegenomen. Na een korte uitleg met ons woordenboekje erbij op tafel wordt dit spel de rest van de avond geanimeerd gespeeld. Het is al tegen twaalven als we naar bed gaan.

Gastvrij onthaal in Wit-Rusland (deel 1)

Woensdag 27 augustus 2008

De eerste van vier bijzonder dagen. Durkje en ik reizen vanaf Schiphol - via Frankfurt - naar Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland. We zullen in de Witrussische stad Mogilev overmorgen het huwelijk bijwonen van Oxcana & Pasha.

We hebben Oxcana op tienjarige leeftijd leren kennen toen zij in de maanden september en oktober 1997 bij ons gezin acht weken logeerde. Oxcana is geboren in 1987, ruim een jaar nadat op en vlak na 26 april 1986 zwaar-radioactieve stofwolken vanuit Tsjernobyl over haar geboorteregio dreven, die Wit-Rusland zwaar hebben vervuild, maar die ook haar radioactieve neerslag tot in Noorwegen en in Nederland brachten. Omdat Durkje toen in verwachting was van Jan Wijbe, werden wij destijds als aanstaande ouders via de pers en door de overheid serieus gewaarschuwd voor de risico's die dit voor pasgeborenen mogelijk zou hebben. Bladgroente van bijvoorbeeld spinazie eten, werd destijds ten zeerste ontraden. Ouders - en velen met hen - waren ongerust. Gelukkig viel de schade bij ons in Nederland relatief mee.

Zo niet in Wit-Rusland. Er kwam een hulpprogramma van Stichting Rusland Kinderhulp (SRK) voor kinderen uit dit zo zwaar getroffen gebied. Wit-Russische tien- en elfjarige kinderen kwamen voor een periode van acht weken naar Nederland om hier fysiek te herstellen en zo weerstand op te bouwen om bijvoorbeeld de strenge winters zo gezond mogelijk door te komen. Zo werden wij in 1997 het gelukkige gastgezin voor Oxcana.

In de afgelopen elf jaren is Oxcana regelmatig weer bij ons op bezoek geweest voor steeds een periode van vier zomervakantieweken. Durkje en ik hebben in de meivakantie van het jaar 2003 bij haar thuis in Wit-Rusland gelogeerd. In de kerstvakantie van 2005-2006 logeerde Oxcana met haar broer Djima èn met haar moeder Sveta twee weken bij ons in Stiens. Alle ontmoetingen van de afgelopen elf jaren waren onvergetelijke belevingen, buitengewoon waarde(n)vol voor beide gezinnen.

En nu zijn we verwachtingsvol en dankbaar onderweg naar Wit-Rusland om haar huwelijk in Mogilev bij te wonen. Oxcane & Pasha hebben hun vriend Aleksei bereid gevonden om ons gedrieën met zijn auto van het vliegveld van Minsk naar Mogilev te rijden: nog drie uren rijden.

Een heerlijke maaltijd staat voor ons klaar als we aan het eind van de middag bij Oxcana thuis arriveren. Djima is nog aan het werk, maar de drie generaties vrouwen die samen in dit huis wonen, hebben - evenals wij - veel te vragen en veel te vertellen. Oxcana, haar moeder (Sveta) en haar grootmoeder (baboeska) zorgen voor een warm onthaal. En we verwonderen ons wederom over het gemak waarmee Oxcana zich in de Nederlandse taal verstaanbaar kan maken en hoe ze het vertalen van de vele vragen, antwoorden en verhalen er voor ons allen ook nog even bij doet. Waar onze taalvaardigheid bij losse Wit-Russische woorden ophoudt, gaat Oxcana een stap verder met prima begrijpelijke, nederlandstalige zinnen. 's Avonds realiseren we ons terdege dat wij hier nog drie bijzondere dagen tegemoet gaan.