Pelgrimeren van Brouchy naar Pont l’Evêque

Woensdag 14 juli 2021

Klaprozen langs een veldpad tussen Crisolles en Noyon

Pelgrimsroute van Maaseik (B) naar Parijs (F)
Le Chemin Estelle van Saint-Quentin (F) naar Parijs
Van Brouchy naar Pont l’Evêque
Woensdag 14 juli 2021 – 24 km.
Dag 16: 358,8 – 382,8 km

Tweede dag op de Chemin Estelle
De wekker wekt ons om 6:00 uur in onze caravan op Camping l’Abbatiale in Saint-Leu d’Esserent. Na het ontbijt verlaten we de camping om 7:20 uur met onze auto.
Met de auto rijden we naar Brouchy, waar we vandaag onze pelgrimstocht richting Santiago de Compostela vervolgen bij de Mairie (het gemeentehuis) van Brouchy, waar we gisteren onze etappe beëindigden.
Het is vanmorgen 15 graden Celsius en zwaar bewolkt. In de loop van de dag blijft de bewolking hangen. Toch is het veel beter weer dan gisteren, want vandaag krijgen we onderweg in het geheel geen regen. Aan het eind van de etappe nabij Noyon wordt de lucht zelfs iets lichter en breekt de zon bijna door. De temperatuur loopt vandaag op tot 19 graden Celsius. Het is lang niet zo drukkend warm als gisteren, omdat het vandaag aangenaam waait. Voor ons wandelen is dit heel geschikt weer vandaag.

Nationale stiltedag op Quatorze Juillet
Om 8:45 uur parkeren we onze auto tegenover het gemeentehuis van Brouchy.
De Franse vlaggen hangen uit aan de gevel, en ook bij het oorlogsmonument diagonaal tegenover het gemeentehuis. Het is voor de Fransen vandaag een bijzondere dag, want de 14^e juli – ‘Quatorze Juillet’ genoemd – is de grote nationale feestdag van de Fransen. Gisteravond is deze feestdag om 23:00 uur - zoals elk jaar - ceremonieel ingeluid met vuurwerk, ondanks het feit dat het pijpenstelen regende. Gisteren hoorden we van een oudere vrouw bij de pelgrimsrefugio al dat er vandaag nauwelijks festiviteiten en andere activiteiten zijn, vanwege het gevaar van besmetting met het Corona-virus.
Onderweg op de wegen en ook op het platteland en in de steden is het vandaag stil op straat. Veel mensen blijven dit jaar thuis op deze landelijke vrije dag, en omdat de temperatuur beneden de 20 graden Celsius blijft en er ook regen wordt voorspeld, zitten de mensen niet in hun tuinen, zoals we dat in de afgelopen jaren wel veel hebben gezien. Deze nationale feestdag ervaren we als het ware als een nationale stiltedag; nogal tamelijk on-Frans.

Van Brouchy naar Golancourt
Wij beginnen dus in een stil Brouchy, en wandelen rond 9:00 uur het dorpje uit ter hoogte van het wegkruis. De route gaat over een smal asfaltweggetje naar Golancourt. Links van ons staan op een heuvelkam enkele windturbines te draaien. Op grote afstand horen we het suizen van de immense wieken van die hoge windmolens.
Na een half uurtje lopen, wandelen we Golancourt in.
We gaan echter niet door het dorp, maar buigen al bij het eerste huis direct af in zuidelijke richting, over al weer zo’n smal en aftands asfaltweggetje.

Van Collezy naar Crisolles
Tegen 10:00 uur wandelen we het buurtschap Collezy binnen.
Al na slechts enkele huizen lopen we het gehucht uit over een halfverhard karrenspoor.
Voorbij een klein bosperceel begint dan een prachtig veldpad door een glooiend landschap van akkers links en rechts, van het met grassen en geurige kruiden overwoekerde veldpad.
Verderop is het gras van het veldpad iets korter. We lopen tussen de uitgestrekte akkers door, met daarop veel aardappelen, sperziebonen, bieten,  maanzaad, maïs, en overwegend graan.
Als je een maanzaadpeul opent en het verse maanzaad eet, resteert een lekkere nootsmaak in je mond.
De randen van de graanvelden zijn rijk versierd met een grote variëteit aan kleurrijke en bloeiende planten. Af en toe vliegt een fazant of een patrijs op. Twee hazen kiezen het hazenpad, het maïsveld in.
Verderop op een akker lopen een oudere vrouw en een jongeman met een stok in de hand te onkruid wieden en/of misschien wel het zieke plantenmateriaal te verwijderen.

Berlancourt
Vanaf het hoger gelegen veldpad zien we op een zeker moment de dorpskerk van Berlancourt.
We wandelen door naar Berlancourt, en worden bij het eerste huis met veel geblaf verwelkomd door twee waakhonden. Het ene hondje is maar klein, dus die horen we wel, maar zien we niet. De tweede erfhond is groter, en die steekt zijn kop boven het ijzerwerk van de tuinpoort om te zien wie er passeren. Als de grote hond ons ziet, stopt hij met blaffen.
Wij stijgen nog iets en arriveren dan bij de oude dorpskerk van Berlancourt. We maken een rondje om de kerk.

Koffie met geblaf in Guiscard
Even later verlaten we Berlancourt over een bruggetje. We passeren een veldje met daarop een wegkruis en enkele wandelwegwijzers.
Daar voorbij komen we op een mooi veldpad tussen akkers in een glooiend landschap. De route voert ons eerst naar en over het bedrijventerrein van Guiscard. Het eerste gebouw is een grote graansilo.
Op de 14^e juli zijn vanwege de landelijke feestdag de meeste bedrijven gesloten, maar we hebben vanmorgen al voor de tweede keer geluk. Eerder vanmorgen kochten we namelijk onderweg in Saint-Leu d’Esserent al een heerlijk vers brood bij een warme bakker. De meeste warme bakkers zijn op 14 juli vroeg in de ochtend nog wel geopend, maar dat geldt niet voor veel horeca-gelegenheden. Toch hebben we in Guiscard geluk, want in de hoofdstraat zien we een stel aan de bar zitten in het plaatselijke café. We gaan er naar binnen – met het verplichte mondkapje op – en bestellen voor ons koffie. Als ik bij de bar sta om de bestelling door te geven, begint een Border Collie onbedaarlijk hard te blaffen. De café-houdster vertelt dat de hond nog steeds erg schrikt van mensen die een mondkapje dragen, met luidruchtig blaffen als gevolg.
Na deze koffiepauze zien we op het plein tegenover de Gendarmerie (politieburo) enkele mannen in nette pakken bijeenkomen.
Ze gaan op het plein straks kransen leggen bij het oorlogsmonument.

Door Le Bois de la Salle de Danse naar Rimbercourt
Als we Guiscard doorkruisen, valt ons op hoeveel grote kasteelachtige gebouwen er achter het politiebureau staan. Het is zichtbaar één en al vergane glorie van weleer.
In de zuidwestelijke punt van Guiscard gaan we het veld weer in. We lopen over een hoog- en dichtbegroeid veldpad.
Verderop  slaan we rechtsaf op een t-splitsing, en dan dalen we glibberend af naar de D91, die we dan enkele honderden meters volgen. Ter hoogte van een waterpompstation gaan we weer een onverhard veldpad op, klimmend naar Le Bois de la Salle de Danse.
We lopen deels langs dat bosperceel en een stukje door het bos.
Dan gaat het richting Rimbercourt. Dat dorpje zien we vanaf de heuvelhelling links onder ons liggen, maar we doorkruisen het niet.

Bospad-survival
Na een lang stuk over een steenachtig karrenspoor arriveren we in Crisolles. Vóór ons zien we de hoge dorpskerk.
We gaan niet door het dorpscentrum, maar lopen langs de buitenrand van het dorp verder naar de zuidoosthoek van het dorp, waar we de D558 oversteken, het dorp uit.
Even later moeten we dwars door een bosperceel. De GR655 gaat verder door het dorp en over een karrenspoor naar boven, maar wij volgen de route van de Chemin Estelle, en die gaat dwars door dat bos. Dat deze route niet veel bewandeld wordt, en ook dit pad door het bos niet, wordt ons maar al te zeer duidelijk. Het bospad is zwaar overwoekerd, en er zijn plekken bij waar je alleen met moeite door kunt.

De planten zijn hoog opgeschoten en struiken hangen, en een boomkruin ligt over het bospad. We slalommen over het bospad, over een drassig pad, waar je ook nog goed moet oppassen om niet uit te glijden. De stekelige braamstruiken hangen ver over het pad, en als ik net even niet goed oplet, blijft zo’n dikke braamtak in mijn wandelbroek haken, met als gevolg dat er een winkelhaak van zo’n 3 x 3 cm vlak boven de knie inscheurt.
Verderop moeten we onder een lage stalen buis door, die het bospad aan de andere zijde afsluit. Daarna volgt een evenzo overwoekerd veldpad. Je kunt nog wel zien dat dit vroeger een regulier pad was, waar allicht veel door paarden getrokken boerenkarren over heen zijn gegaan. Als dit pad de komende jaren niet meer wordt bewandeld, verdwijnt het in de woestenij van de natuur.
Verder heuvelafwaarts lopen we over een beter toegankelijk karrenspoor naar de D103.

Noyon
Vanaf hier is het voor vandaag gebeurd met het wandelen door agrarisch gebied. We naderen namelijk de stad Noyon. Voorbij een klein bosperceel passeren we de bebouwing van het omheinde Inovia, voorheen een defensiecampus, maar nu een innovatieve economische bedrijvencampus. In de abri bij de ingang van Inovia nemen we plaats op het bankje van deze bushalte, om hier te lunchen.
Daarna gaat het verder richting Noyon. Daarbij volgen we een heel smal geasfalteerd voetpad achter de vangrails langs van de N932.
Zo wandelen we Noyon binnen. In de verte zien we de imposante kerktorens van de kathedraal van Noyon.
Door de woonwijken lopen we naar de kathedraal.

Gelukkig staan de toegangspoort en de kerkdeur open, dus we kunnen direct de kathedraal bezichtigen.
De grote kathedraal wordt momenteel niet druk bezocht. Slechts één ander stel kuiert namelijk ook door de grote ruimte. Bij de kioskmedewerker krijgen we het kathedraal-stempel in onze pelgrimspaspoorten, en de medewerker wenst ons tweemaal een ‘bon courage’ voor de rest van onze pelgrimstocht.



Wij doorkruisen de stad van noord naar zuid, en passeren daarbij ook het Sint-Jacobsplein.

Van Noyon naar Pont l’Evêque
Nu komt het eind van de etappe van vandaag in zicht, want de bebouwde kom van Noyon gaat naadloos over in de bebouwde kom van Pont l’Evêque.
We volgen de D145 tot aan het centrum van Pont l’Evêque. Eerst nog even onder de D1032 door en over de spoorlijn heen, en dan wandelen we voorbij de dorpskerk over de Rue Calvin naar de herberg van Pont l’Evêque, waar we gisteren onze huurauto hebben achtergelaten op het dorpsplein.
Met deze auto rijden we terug naar Brouchy om daar onze andere auto af te halen, en daarna brengen we de huurauto naar het eindpunt van de etappe van morgen, naar Choicy au Bac. Van daaruit rijden we door naar onze camping in Saint-Leu d’Esserent, waar we om 17:00 uur aankomen.