Pelgrimeren van Lascabanes naar Lauzerte

GR65 van Le Puy-en-Velay naar Montréal-du-Gers

Sentier vers Saint-Jacques-de-Compostelle; via Le Puy
Pelgrimeren van Lascabanes naar Lauzerte
Donderdag 1 augustus 2013 – 23 km.
Dag 16: 367 – 390 km

De kerk van Rouillac

Start van een hete wandeldag

Onze 16^e dagtocht begint vandaag in Lascabanes. Durkje en ik gaan vandaag de 16^e etappe van de Via Podiensis lopen; van Lascabanes naar Lauzerte, over een afstand van 23 kilometer. Het thema van deze etappe is volgens onze wandelgids: ‘Het Toledo van de Quercy’.

Nadat we gisteren de verjaardag van Durkje met een aangename extra rustdag hebben gevierd, staat ons met ingang van vandaag weer een serie van drie aaneensluitende wandeldagen te wachten, tot aan de gebruikelijke zondagse rustdag.

Iets vóór 7.30 uur staan we buiten onze camping in Lauzerte te wachten op de taxichauffeur, die ons volgens de campingeigenares vanmorgen om 7.30 uur zal afhalen. Ruim vóór die deadline komt hij aanrijden, waarna hij ons van Lauzerte naar Lascabanes rijdt.

Om 7.45 uur begint onze pelgrimsdag in Lascabanes, bij de plaatselijke dorpskerk. We zijn niet de enigen die nu starten, want in en vlak buiten Lascabanes ontmoeten we een echtpaar met een zoon, een alleengaande Franse pelgrim èn een alleengaande Aziatische pelgrim.

Het is nu 17 graden Celsius en de temperatuur loopt vandaag op tot 38 graden Celsius; een hete wandeldag dus.

Bij de bron van Saint Jean

Het eerste bijzondere bouwwerk dat we passeren, is de kapel van Saint Jean in Saint-Jean-le-Froid. Achter de kapel welt vanuit een grot bronwater op, dat al in de tijd van de Keltische druïden als geneeskrachtig werd beschouwd. De boerenhoeve Saint Jean is nabij deze bron gebouwd.

Kilometers graan, stro, stoppels en zonnebloemen

We volgen een breed krijtpad door heuvelachtig gebied.

De zon staat zo vroeg in de ochtend nog laag achter ons, en werpt onze lange schaduwen vóór ons uit.

De akkers links en rechts van het veldpad zijn doorgaans bebouwd met graan en met zonnebloemen. De akkers graan zijn al dan niet geoogst en hier en daar ligt nog stro of staan grote stropakken. De grote en nog kleine zonnebloemen richten zich vooral op de zon, dus met de zon achter ons, zien wij links en rechts vóór ons ‘zeeën’ van gele zonnebloemen.

Montcuq

Na twee uren lopen, wandelen we het stadje Montcuq binnen. Het stadsbeeld wordt vooral gedomineerd door de hooggebouwde donjon; de uit de 12^e -13^e eeuw resterende toren van de voormalige burcht van Montcuq.

De pelgrimsroute gaat niet door het centrum van Montcuq, maar Durkje en ik besluiten Montcuq wel te bezichtigen, om er ook een koffiepauze te houden.

Eerst bezoeken we de twee oude kerken van de stad. Daar zijn geen pelgrimsstempels verkrijgbaar, dus vragen we die bij de plaatselijke Mairie. De gemeenteambtenares heeft wel zo’n acht stempels op haar buro staan, maar verwijst ons onverbiddelijk naar de plaatselijke VVV, want die levert stempels aan pelgrims. Bij de VVV werkt een Britse mevrouw die ons hartelijk ontvangt en daarna een mooi stempel in onze pelgrimspaspoorten zet.

Daarna drinken we een kop koffie op een caféterras in het centrum, vanwaar we andere pelgrims de stad zien binnenkomen, en vertrekken.

Langs kasteel en boerenhoeves

Als we Montcuq verlaten, nemen we de ons van vanmorgen inmiddels bekende Franse pelgrim ‘op sleeptouw’, die zichtbaar verstrooid de juiste weg zoekt. We zagen haar zojuist ook al tweemaal aan Franse voorbijgangers de weg vragen, want ze heeft geen idee meer waar ze het stadje in kwam en hoe ze er weer uit moet, om de juiste weg te vervolgen.

We nemen een smal stijgend bospad naar de veel hoger gelegen D28.

Daarna passeren we het particuliere 16^e eeuwse kasteeltje Charry.

We wandelen over het schilderachtige, oude erf van de boerenhoeve Berty.

Rouillac

Ook komen we door het kleine kerkdorpje Rouillac. In de plaatselijke kerk zien we de prachtige wand- en plafondschildering in het romaanse koor van deze dorpskerk.

En als we daarna het dorpje verlaten en aan de voet van de heuvel lopen, waarop deze kerk is gebouwd, zien we een pittoresk plaatje van een lichtgekleurde kerk tegen een helderblauwe lucht, met op de voorgrond felgeel bloeiende grote en kleine zonnebloemen. Een heel mooie combinatie voor een schilderij of voor een ansichtkaart.

Goed geregeld in Montlauzun

We gaan verder naar het gehucht Bonal, en komen langs boerenhoeves met namen zoals: Les Grèzes, Le Sorbier en Combelle.

Hier en daar vind je in de lager gelegen delen van de dalen kleine en grote waterbassins, waar de boeren uiteraard dankbaar gebruik van kunnen maken voor hun vee en gewas.

Bij een boerenhoeve staat op het erf een tafel met koffie klaar voor de hier passerende pelgrims.

We lopen door naar het dorp Montlauzun, waar we onze lunchpauze willen houden. In onze reisgids staat dat er een prachtige picknickplek is tegenover de plaatselijke kerk, dus dat wordt ons volgend subdoel. Het bereiken van die picknickplek vraagt echter wel een offer, want we moeten daarvoor via een lange steile asfaltweg in deze hitte naar boven, om bij de kerk te komen. Het blijkt alleszins de moeite waard te zijn, want we vinden hier een mooie picknickbank onder een oude, schaduwrijke linde, die zojuist wordt verlaten door een tweetal Duitse pelgrims, die weer verder trekken.

Het nieuwe dorpshuis naast de kerk is geopend, en daar kun je prima naar het toilet; dus allemaal goed geregeld hier.

Frisse wind en koele schaduw op de heuvelkam

Nu hebben we nog ongeveer twee uren te gaan. Iets voorbij Montlauzun volgt een stevige klim over een smal steil hellingpad. Maar als we eenmaal boven zijn, kunnen we kilometersver over de hellingkam verder, over prachtige paden door open terrein en door smalle bospercelen. Het is erg warm vandaag, maar in het open terrein waait gelukkig een stevige – zij het warme - wind en voor de rest zijn we gezegend met schaduwrijke paden.

Vanaf deze hoogte krijgen we mooie uitzichten over het linker dal van de Lendou en over het rechter dal van het beekje de Barguelonne.

Afdaling naar Lauzerte

Voorbij de boerderijen Pech de la Rode, Raussou en Montjoie komen we op een ondiepe holle weg, omlaag naar de D54.

Dan ineens zien we in de verte boven op de heuvel het dorp Lauzerte liggen. Daar gaan we vandaag heen.

Via een gevaarlijk steile helling gaan we het dal in. Touwen, houten paaltjes en hier en daar enkele gecreëerde treden voorkomen uitglijden. In het lager gelegen deel komen we op een graspad en voorbij een boerderij weer op een goed begaanbaar dalend hol pad.

De uitzichten vanaf hier naar de hooggebouwde burchtplaats Lauzerte zijn fantastisch.

Aankomst in Lauzerte

In het dal komen we bij een rotonde van enkele verkeerswegen. Hier is een Intermarché, waar we alvast ons brood voor morgen kopen.

Daarna lopen we verder naar Lauzerte.

Na zeven uren zijn we om 14.30 uur al weer op onze camping in Lauzerte, waar we de rest van de middag in het campingzwembad en in de schaduw bij de caravan kunnen genieten van het mooie weer.