Pelgrimeren van Granada naar Pinos Puente

Pelgrimsroute van Almería (S) naar Santiago de Compostela (S)

Camino Mozárabe van Almería naar Merída

Van Granada naar Pinos Puente

Zaterdag 4 mei 2024 – 20,0 km.

Dag 10: 201,1 – 221,1 km.

 

Restant-versiering van de Dag van het Kruis in Maracena

Spaanse Camino Mozárabe

Vanuit het zuiden van Spanje lopen verschillende Spaanse pelgrimsroutes naar Santiago de Compostela.

Eén van die aanlooproutes naar Santiago de Compostela is de zogenoemde ‘Camino Mozárabe’, die begint in Almería, en dan ongeveer 630 kilometer noordwestelijker eindigt in Merída, waar de Camino Mozárabe aansluit op de Via de Plata, die bij Astorga in het noorden van Spanje aansluit op de Camino Franchés, richting Santiago de Compostela.

Durkje en ik hebben ervoor gekozen om vanuit het zuiden van Spanje te gaan pelgrimeren op deze Camino Mozárabe.

Vandaag lopen we daarvan onze 10e etappe, over een afstand van 20,0 kilometer, van Granada naar Pinos Puente. We dalen daarbij van ongeveer 680 via 665 en 590 naar 575 meter hoogte.

Door de Placeta de los Peregrinos naar de kathedraal van Granada

Om 6:00 uur gaat onze wekker af in het appartement van Hostal Princesa in Granada, waar wij vannacht hebben overnacht. 

Na het ontbijt verlaten we om 7:05 uur ons hostal, en dan lopen we door de stille straten van Granada.

Gisteren en vannacht vierde men hier in Granada ‘De dag van het kruis’, en was het er een drukte van belang. Maar van die hectiek is nu al niets meer te merken. Het is stil op straat.

Als we de Placeta de los Peregrinos in lopen, hervatten we daarmee de doorgaande route van de Camino Mozárabe, waar we die eergisteren tijdelijk onderbraken voor een rustdag in Granada.

Door de verstilde straatjes van Granada lopen we in de richting van de kathedraal. Eenmaal komt er een groep verlate stappers uit een klein zijstraatje vandaan, nog met het rumoer dat past bij het staartje van een goed feest, maar daarna wordt het weer stil op straat.

We arriveren op het plein bij de kathedraal.

Daar maken we enkele foto’s, wat op dit vroege uur mooi is, want slechts een enkele keer passeert iemand over het plein. 

Net voorbij de kathedraal zien we een mooie wegwijzer van de Camino Mozárabe (als Camino de Santiago) aan een gevel op een hoek hangen. Die wijst ons de goede weg door Granada, de stad uit.

In een zijstraatje vanaf de kathedraal zien we het standbeeld van een man met een ezel.

Zachte overgang van Granada naar Maracena

We laten de kathedraal achter ons en lopen naar een klooster, het Monasterio de San Jerónimo.

Net voorbij dat klooster zien we weer een display, zoals we die hier gisteren al veel hebben gezien tijdens de viering van De Dag van het Kruis in Granada.

Conform de routebeschrijving in onze Britse pelgrimsgids lopen we zo langzamerhand door een opeenvolging van allerlei straten de stad uit. Vlakbij de ijzeren spoorbrug – waar we over heen moeten - zien we in een parkje enkele tentjes staan van daklozen. Eén van hen – een man op een bankje – zit rustig voor zich uit te kijken als wij passeren. We groeten elkaar, en dan gaan wij via de hoge ijzeren voetbrug de spoorlijn over.

Aan de rand van de stad zien we achter ons de naar boven opgaande stedelijke bebouwing in dit bergachtige landschap.

En op de achtergrond in de verte zien we de sneeuw liggen op de bergtoppen van de Sierra Nevada.

Om 8:20 uur lopen we bijna ongemerkt van de bebouwde kom van Granada over in de bebouwde kom van Maracena. 

Op de hoek bij een bushalte is een café, waar we een kop koffie gaan drinken. Een man staat bij een speelautomaat en een agent van de Guardia Civil staat in de hoek van het café de krant te lezen. We bestellen een kop Café Americano, en genieten van onze eerste kop koffie van vandaag.

Door Maracena en langs Albolote

Na deze vroege koffiepauze, na de eerste 5,7 kilometers, lopen we door naar het dorpscentrum van Maracena. 

We moeten vandaag onderweg nog enkele boodschappen halen voor vandaag en morgen, maar de kleine dorpssupermarkt is op dit vroege uur nog gesloten, en datzelfde geldt ook voor de kerk aan het dorpsplein.

Op het dorpsplein genieten we wederom van zo’n prachtige display, die men ook hier heeft gemaakt ter gelegenheid van de viering van De Dag van het Kruis.

Als we erbij staan te fotograferen, is daar ook een jongeman, die nog even goed checkt of alles goed op zijn plek staat en hangt. Hij biedt aan dat hij ons samen wel op de foto wil zetten, en van dat aanbod maken wij dankbaar gebruik, met een hele mooie fleurige foto als resultaat.

Door de winkelstraat en daarna over een promenade door een parkgebied verlaten we Maracena. 

Er loopt een goed verzorgd voetpad van Maracena naar Altarfe, en dat volgen we. Op een gegeven moment zien we Maracena ver achter ons liggen, en heel ver achter ons zien we de besneeuwde bergtoppen van de Sierra Nevada.

Onderweg passeren we het buurtschap Albolote.

Atarfe

Iets verderop komen we langs een etappebord, waarop staat dat we hier op de Camino Mozárabe van de Camino de Santiago lopen, voor wat betreft de etappe van Granada naar Pinos Puente.

Een dikke, verweerde cactus staat in de berm aan de andere zijde van het smalle irrigatiekanaaltje dat links van ons pad ligt.

We steken met een viaduct de E-902 (A-44) over.

Dan krijgen we de volgende plaats, namelijk Atarfe, in zicht.

Atarfe binnenlopend, zien we vóór ons een opvallend puntig sculptuur van cortex staal. Om daar te komen, kunne we door het dorpspark lopen (als het hek open is), of er omheen lopen. Het hek staat open, dus we doorkruisen het park rechtdoor. Als we het kunstwerk naderen, zien we een duif op één van de lange uitsteeksels van het kunstwerk staan.

Het opvallende kunstwerk staat op een rotonde, en is daarmee de beeldbepaler van deze plaats. 

Op het dorpsplein zien we al weer zo’n mooie display ter gelegenheid van De Dag van het Kruis.

Deze staat tegenover het gemeentehuis van Atarfe.

In het dorpscentrum zien we een kleine supermarkt, waar we onze boodschappen voor vandaag en morgen halen.

Bij één van de café’s in het centrum drinken we een kop koffie op het overdekte terras. Het is er een drukte van belang, en bijna iedereen eet hier wel een broodje bij de koffie.

Langs de – overigens gesloten - kerk gaan we verder door Atarfe.

Spoorzoeken

Volgens ons routeboekje zouden we bij een rotonde rechtdoor moeten gaan. Daar zie ik ook de gele caminopijlen, die corresponderen met die richting. Maar als Durkje me wijst op een officiële richtingwijzer van de Camino Mozárabe, die aangeeft dat we hier rechtsaf zouden moeten gaan, roept een mountainbiker me direct dat we vooral die kant niet op moeten gaan, ondanks die richtingwijzer.

Volgens hem moeten we rechtdoor, naar de spoorlijn, en dan langs het spoor verder. Wij volgen zijn advies op, en gaan rechtdoor, door de spoortunnel, en dan staan we voor een sticker, die aangeeft dat we niet verder rechtdoor moeten. Maar de andere, juiste richting wordt hier nergens aangegeven. Het spoor is achter ons, dus we lopen parallel aan de spoortunnel in de richting van de spoorlijn, en dan zien we in de verte bij de spoorlijn een gele caminopijl, die naar links wijst, langs het spoor. Dat is mooi, want nu en daarmee sporen de richtingwijzers met de routebeschrijving.

En zo beginnen we op het bedrijventerrein van Atarfe aan een ruim vijf kilometer lange asfaltroute langs het spoor.

Oversteek en akkerwerk

Het is een stille route. Tweemaal passeert een trein, een enkele auto en slechts enkele fietsers zien we hier op deze weg, en wij lopen in die stilte alsmaar rechtdoor, door de vallei.

Bij een spoorbrug aangekomen, geven de gele caminopijlen aan dat we de spoorlijn hier moeten oversteken, dus dat doen we.

Dan volgen we de slingerende asfaltweg door een open landschap, in de richting van Pinos Puente. We zien hier langs de weg enkele kleine akkertjes liggen, waarop mannen en vrouwen aan het werk zijn om onkruid te wieden.

Pinos Puente komen we binnen bij de rotonde.

Vroege aankomst in Pinos Puente

We hoeven het dorp nog niet in, want links van de rotonde zien we het hotel-restaurant Montserrat langs de verkeersweg RN-432 staan, waar we vannacht zullen overnachten. We lopen naar die overnachtingsaccommodatie. Het is nu 12:00 uur.

Binnen kunnen we direct inchecken, maar als dat klaar is, en we buitenom naar onze hotelkamer willen gaan, worden we vanaf het terras teruggeroepen door een andere ober van het restaurant, die ons vertelt dat we nog niet naar binnen kunnen. Onze kamer is namelijk nog niet klaar.

We nemen plaats op het terras, en zien even later een kamermeisje met een grote stapel witte hotelhanddoeken naar boven gaan. Een half uurtje later gaat de ober ook naar boven, en als hij terugkomt, vertelt hij ons dat we naar boven, naar onze kamer kunnen.

Boven aangekomen, staan bijna alle kamerdeuren nog open, om die kamers nog schoon te maken, maar die van ons is al dicht. Binnen gekomen, ruikt het heerlijk fris naar een pas schoongemaakte kamer. Ik bedank het kamermeisje eerst even, en dan betrekken we onze kamer.

In een zijzaaltje van het restaurant kan ik in alle rust – met verderop de gezelligheid van de vele restaurantgasten – de foto’s van vandaag klaarmaken en opslaan, en het dagrapport van vandaag schrijven. Ondertussen arriveren er ook nog drie andere pelgrims aan de bar (waaronder het Duitse echtpaar Ute & Helmut en de Italiaan Lorenzo), die hier een kamer vragen voor de komende nacht. Ook zij krijgen een kamer toegewezen. 

Vanavond kunnen we hier van het avondeten genieten, want het restaurant onder ons hotel is de hele dag geopend.