Pelgrimeren van Fuente de Cantos naar Zafra

Pelgrimsroute van Sevilla (S) naar Santiago de Compostela (S)

Vía de la Plata van Sevilla naar Astorga

Van Fuente de Cantos naar Zafra

Donderdag 27 maart 2025 – 24,2 km.

Dag 7: 124,1 – 148,3 km.

 

Afscheidsfoto van pelgrim Courtney in Puebla de Sancho Pérez

Spaanse Vía de la Plata

Vanuit het zuiden van Spanje lopen verschillende Spaanse pelgrimsroutes naar Santiago de Compostela.

Eén van die aanlooproutes die Durkje en ik in 2024 richting Santiago de Compostela al liepen, is de zogenoemde ‘Camino Mozárabe’, die begint in Almería, en dan ongeveer 630 kilometer noordwestelijker eindigt in Merída, waar de Camino Mozárabe aansluit op de ‘Vía de la Plata’, die bij Astorga in het noorden van Spanje aansluit op de Camino Franchés, richting Santiago de Compostela.

Durkje en ik hebben ervoor gekozen om dit jaar (2025) te beginnen met de Vía de la Plata, ook vanuit het zuiden van Spanje, en ook richting Santiago de Compostela. De ‘Vía de la Plata’ is de ongeveer 680 kilometer lange pelgrimstocht van Sevilla naar Astorga.

Vandaag lopen we daarvan onze 7e etappe, over een afstand van 24,2 kilometer, van Fuente de Cantos naar Zafra. We dalen daarbij van ongeveer 590 naar 515 meter hoogte.

Vertrek vanuit het Pensión Casa Vicenta in Fuente de Cantos

Om 6:00 uur gaat onze wekker af in Pensión Casa Vicenta in Fuente de Cantos, waar wij vannacht hebben overnacht. Voor zover ons bekend, waren er naast ons nog vijf andere pelgrims die hier hebben overnacht, namelijk in elk geval John & Kitty uit Londen, Rosanne uit Parma in Italië, Kim uit Zuid-Korea en een pelgrim waar we nog geen kennis mee hebben gemaakt. 

Om 6:30 uur ontbijten we in onze hostalkamer van de boodschappen die we gisteravond in het dorp hebben gehaald. Ook ons lunchpakket voor onderweg maken we dan daarvan gereed.

Om 7:00 uur verlaten we onze tamelijk eenvoudige tweepersoonskamer. Andere pelgrims zijn ook al druk in de weer om op stap te gaan. We lopen eerst in de richting van het dorpscentrum, en zien dan dóór één van de straten heen alvast de kerktoren van de kerk op het kerkplein.

Achter de kerk is een bar, waar we een kop koffie drinken, want dat is niet mogelijk in het eerste dorp waar we straks doorheen komen na de eerste ruim zes kilometers.

Nog voordat we de plaats uitlopen, komen we langs de Ermita Santo Cristo. Het geveltableau is danig beschadigd. De ontbrekende tegels zijn vervangen door witte wandtegels.

We gaan even naar binnen in de kapel, want de deur staat uitnodigend open.

Dan passeren we een speeltuintje, waarin de speeltoestellen zijn gekozen met ‘insecten’ (zoals krekel en bij) als thema.

Bij de uitgang van het dorp staat een tekstbord van de regionale pelgrimsvereniging van Sint Jacob.

Naar Calzadilla de los Barros

Op het brede veldpad kruisen we na enkele kilometers de Arroyo del Villar.

Om 8:25 uur krijgen we Calzadilla de los Barros in zicht, maar we zijn er dan nog lang niet.

Met de telelens kunnen we de kerk van Calzadilla de los Barros al wel goed zien.

Om 8:35 uur wandelen we de bebouwde kom van Calzadilla de los Barros binnen. Rechts bij de entree van het dorp zit de Zuid-Koreaanse pelgrim Kim te pauzeren. We maken even een praatje met hem.

Daarna gaan we de plaats in, waarbij we het tegeltableau van deze plaats passeren.

In het centrum van het dorp staat het gemeentehuis aan het dorpsplein. Een gevelsteen van de Ruta Via de la Plata hangt aan de gevel.

De deur van het gemeentehuis staat open, dus we gaan er naar binnen, waar we dan direct tot onze verrassing een groot ornament en een schilderij zien, die wellicht afkomstig zijn uit een oude kerk, en die hier een plekje hebben gekregen. 

Boven is de secretarie van de gemeente, en daar vragen en krijgen we een pelgrims-stempel. De baliebeambte laat ons zien dat ze twee verschillende stempels heeft, en vraagt ons welke van de twee we wensen te krijgen. Als we zeggen dat ze beide mooi zijn, en dat we ze beide wel willen hebben, zet ze beide stempels in onze pelgrimspaspoorten.

In de hal beneden houden we even een korte pauze, en daarna gaan we het dorp weer in.

Consultatie

Gistermiddag kreeg ik last van een dikke spier aan de binnenkant van het rechter been vlak boven de knie, en die pijn is er na vannacht nog steeds, dus we leggen dit via WhatsApp en telefonisch even ter consult voor aan Gaby. Rustig aan doen, zoveel mogelijk rust geven na de etappe en de spier masseren zou kunnen helpen, dus dat gaan we doen. We hoeven niet de apotheek naar binnen, die we in dit kleine dorp bij toeval passeren, want het is maar de vraag of bijvoorbeeld een spierzalf wel echt gaat helpen.

De rest van de dag blijft het lopen licht pijnlijk, en heviger bij klimmen en treden op en af lopen. Maar het is en blijft nog goed te doen. De verwachte verergering van waarschijnlijk een licht overbelaste spier zet vandaag niet door, maar misschien komt dat ook wel door de gewenning aan de pijnlijke spier, of door de adrenaline tijdens inspanning, of misschien denkt die spier zelf ook wel: “Nou ja, laat dan ook maar, want hij gaat toch niet een hele dag stilzitten”.

Hopelijk zakt de pijn de komende dagen weg, en kunnen we nog vrolijk(er) verder.

Kiezen voor nat of droog over

De route gaat over een hier en daar nog drassig veldpad, door een golvend heuvellandschap.

De route nadert de drukke verkeersweg van de N-630 die we over een parallel pad een eindje volgen.

Dan moet er een keus worden gemaakt, want voor het ontoegankelijk zijn van het pad bij de oversteek van de Arroyo de las Cañadas waarschuwt onze wandelgids.

Eerst steken we langs de N-630 nog een beek over.

Dan komen we op het punt waar we moeten kiezen.

Hier staat geen enkele aanwijzing dat het pad ontoegankelijk is of is afgesloten, dus we kiezen ervoor om niet de kleine omweg langs de N-630 te nemen, maar – op goed geluk - de originele route door het veld te kiezen.

 We nemen dan het drassige pad in noordwestelijke richting, dat op zich met enige laveerwerk nog wel goed begaanbaar is.

Eerste beek droog over

Dan komen we bij de Arroyo de las Cañades.

Daar kun je dus echt niet met droge voeten over. We zouden dus de sokken en schoenen uit kunnen doen om in onze clogs over te steken.

Maar, rechts van het pad zie ik dat de hoge vegetatie is betreden, dus ik ga even op onderzoek uit, en zie dat we iets verderop via een drietal geschakelde pallets de beek over kunnen steken.

Net op dat moment krijgen we een telefoontje van Maaike uit Feinsum, en Durkje gaat al bellend over de wiebelige constructie van die pallets.

Maar dan wordt de uitdaging groter, want we moeten door het riet nog naar een twee stroom, en daar liggen helaas geen pallets. 

Wel hebben voorgangers daar een grote hoeveelheid hoog opgaand riet neergeslagen en platgetreden, waardoor als het ware een pad in de lengterichting door en over het riet en zo over het water is gekomen. We proberen of het rietpakket ons één voor één kan dragen, en constateren dan dat we nog wel een hele grote stap moeten maken om daar waar het rietpakket niet dik genoeg is, droog over te kunnen gaan. Met de twee wandelstokken van Durkje kunnen we één voor één steunend op de wandelstokken veilig en met droge sokken in de wandelschoenen die grote overstap maken naar de plek waar het rietpakket weer dik genoeg is, en zo komen we droog over. Missie geslaagd.

Ook aan de overzijde van de beek is goed te zien dat het pad zo breed onder water staat, dat er geen droogdoorkomen aan is.

Pauze in de zon

Dat de gevolgen van de extreme regenval ook op andere plekken nog heel goed zichtbaar zijn, is te zien in een vallei in de verte links van ons, waar een waterbekken is ontstaan door alle naar in die kom stromende regenwater. Het is sinds vele jaren hier niet zo nat geweest als momenteel, en dat voelen wij ook aan den lijve, maar het verhindert ons niet om door te gaan.

Als we vanuit de beekvallei weer zijn geklommen naar een hoogte van 500 meter, zoeken we een pauzeplek. Die vinden we langs het pad op een hoog punt op twee grote rotsstenen langs de weg, en heerlijk zittend in de zon. Wat volgt, is een hele aangename lunchpauze.

Op het drassige pad passeren we daarna een olijfgaard.

Droog met veel blubber over

Dan volgt een tweede verrassing, want we moeten nóg een beek oversteken. En ook hier stroomt het water zo hard, en staat het waternivo zo hoog dat we er zomaar niet doorheen kunnen gaan zonder natte voeten te krijgen.

Wederom kijk ik even of er mogelijkheden zijn om toch droog over te steken, en die vind ik een heel eind naar rechts, waar een dode, verbrande boom in delen over de beek ligt. Over de boomstammen en tussen de takken door klauterend komen we droog aan de overkant, maar daar kunnen we dan nog niet droog bij het pad terugkomen.

Er zit niets anders op dan diagonaal een akker over te steken naar het hoogste punt van die akker, waarbij onze wandelschoenen dan overigens wel dikke hompen klei aankleven.

Met het nodige laveerwerk langs en over nog twee naastliggende akkers lukt het ons uiteindelijk om de sloot over te steken om weer op het doorgaande pad terug te komen. 

Eén van twee Spaanse pelgrimsvrouwen die we gisteren ontmoetten, stak pardoes - met wandelschoenen aan - door het water, en toont ons waar we droog de sloot over kunnen steken. En zo kunnen we met droge maar beblubberde schoenen verder.

In de bermen kunnen we in het natte gras de schoenen al lopend prima schoonlopen, dus na enkele honderden meters zijn ze weer klei-vrij en kunnen ze tijdens ons verder lopen over het brede veldpad drogen.

Van El Curato naar Carrascosa

Nu hebben we de ernstige wateroverlast voor vandaag wel gehad, en kunnen we ter hoogte van El Curato de brede asfaltweg van de BA-069 kruisen.

Inmiddels hebben we de Spaanse ingehaald, en kunnen we in ons eigen tempo verder door de heuvels.

Links en rechts passeren we hier en daar een wijngaard, waarvan de wijnstokken maar nauwelijks boven de grond uitkomen.

Op de randen van de akkers en op de hoeken liggen stapels snoeihout van de olijfgaarden, die al dan niet al deels zijn verbrand.

Om 12:15 uur passeren we weer een olijfgaard, en dan krijgen we Pueblo de Sancho Pérez in zicht.

Bij Carrascosa kruisen we om 12:20 uur een spoorlijn. 

Afscheid van pelgrim Courtney in de bar van Puebla de Sancho Pérez

Even later wandelen we de bebouwde kom van Puebla de Sancho Pérez binnen.

Voorin de plaats wordt pelgrims een alternatieve route aangeboden, voor wie hier in deze plaats wil overnachten in de pelgrimsherberg.

Wij gaan nog zo’n vier kilometer door, dus we gaan in een rechte lijn dit dorp in. 

Het dorpsplein – met het zicht op de oude dorpskerk – is verrassend mooi, en zeker ook omdat alles vandaag zo zonovergoten is.

Als we in de richting van het gemeentehuis het dorpsplein oversteken, roepen vier oudere mannen ons toe dat we de andere kant op moeten. Als we vertellen dat we eerst een gemeentestempel in het gemeentehuis willen halen, begrijpen ze onze afwijkende route.

Een stempel hebben we heel snel in het gemeentehuis, want als de gemeenteambtenares ons bij het secretariaat ziet aankomen, loopt ze alle wachtende Spanjaarden voorbij en geeft ons eerst een stempel, daarbij gadegeslagen door die vrolijk knikkende Spanjaarden.

Dan steken we het gemeentehuisplein weer over, op weg naar de bar, waar we een kop thee gaan drinken.

Als we om 13:10 uur verder willen gaan, komen de Britse pelgrims Kitty & John binnen met de Amerikaans-Canadese pelgrim Courtney. Zij nemen plaats aan een tafeltje in dit café, en Courtney vertelt ons dat dit vooralsnog haar laatste dag is op de Vía de la Plata. Haar man is inmiddels in Spanje gearriveerd vanuit Algerije, en vanaf morgen gaan ze via Almería samen met het openbaar vervoer naar Madrid. Courtney gaat komende zomer de Camino del Norte bewandelen, maar eerst moet ze tussentijds nog aan het werk. We nemen afscheid van elkaar, en gaan verder.

Prachtige plek in Hotel Victoria van Zafra 

Durkje en ik hoeven nu nog maar 3,5 kilometer tot in Zafra te lopen. 

In de doorgang van het gemeentehuisplein naar de kerk zien we een tableau in het voetpad van het wapen van Zafra met daarin ook een zwaardkruis. 

Dan lopen we langs de dorpskerk, de Iglesia Parroquial de Santa Lucia.

Om 13:25 uur wandelen we de bebouwde kom van Puebla de Sancho Pérez uit, eerst nog parallel aan een drukke verkeersweg.

Verderop gaat het verder over een rustiger asfaltweggetje, dat even later overgaat in een halfverhard breed pad tot in Zafra.

In een rechte lijn gaat het dan door Zafra, richting binnenstad, en langs de pelgrimsherberg van Zafra, die is gedecoreerd met zwaardkruisen en een Jacobsschelp.

In het centrum van Zafra is het een gezellige drukte van belang.

Voorbij het stadspark lopen we naar de Plaza de España, en dan zien we vóór ons aan de overzijde van dat gezellige stadsplein ons Hotel Victoria staan, waar we om 14:10 uur voor 45 euro inchecken en na enig doorvragen door Durkje en met behulp van de aardige Franse receptionist – die ook heeft gepelgrimeerd - een prachtige hotelkamer krijgen aan de voorkant van het hotel, met uitzicht op het gezellige stadsplein, en in de volle voorjaarszon, kortom heel aangenaam.

Na het douchen duurt het maar even, totdat de was aan de wandelstokken op de balkonballustrade hangt te drogen, en ook onze wandelschoenen zijn in de zon in een ommezien droog. 

Kortom, we hebben hier een hele mooie plek gekregen, en even later arriveren ook de Britse pelgrims Kitty & John, die eveneens een kamer in deze accommodatie hadden geboekt, zo blijkt.

Aan het begin van de avond gaan we de stad in voor onze boodschappen en voor onze avondmaaltijd naast een oude olijfpers in een nieuw Italiaans restaurant. Einde van een hele mooie pelgrimsdag.