Pelgrimeren van Huéneja naar Alquife

Pelgrimsroute van Almería (S) naar Santiago de Compostela (S)

Camino Mozárabe van Almería naar Merída

Van Huéneja naar Alquife

Zondag 28 april 2024 – 18,6 km.

Dag 5: 89,3 – 107,9 km.

 

Achter Dólar sneeuw op de Sierra Nevada

Spaanse Camino Mozárabe

Vanuit het zuiden van Spanje lopen verschillende Spaanse pelgrimsroutes naar Santiago de Compostela.

Eén van die aanlooproutes naar Santiago de Compostela is de zogenoemde ‘Camino Mozárabe’, die begint in Almería, en dan ongeveer 630 kilometer noordwestelijker eindigt in Merída, waar de Camino Mozárabe aansluit op de Via de Plata, die bij Astorga in het noorden van Spanje aansluit op de Camino Franchés, richting Santiago de Compostela.

Durkje en ik hebben ervoor gekozen om vanuit het zuiden van Spanje te gaan pelgrimeren op deze Camino Mozárabe.

Vandaag lopen we daarvan onze 5e etappe, over een afstand van 18,6 kilometer, van Huéneja naar Alquife. We klimmen daarbij van ongeveer 1.160 via 1.209 en 1.274 en 1.192 naar 1.195 meter hoogte, dus veel minder dan in de afgelopen twee dagen, maar wel hogerop.

Bergop en bergaf vanuit Huéneja

Om 6:00 uur gaat onze wekker af in de pelgrimsherberg van Huéneja, waar wij vannacht als enigen hebben overnacht. 

Om 6:30 uur ontbijten we, en nadat we alles in de herberg hebben opgeruimd en schoongemaakt, staan we om 7:30 uur klaar om te vertrekken.

In het dorp passeren we eerst een ermita, en daarna gaan we over de A-4103 heen. Bij de andere kerk van het dorp – met ook een klooster - zijn we aangekomen aan de rand van Huéneja.

Nadat we buiten het dorp over een breed pad eerst tussen een aantal kavels met blaffende honden door zijn gelopen, buigt er een smal rotsachtig pad af van het brede pad, bergopwaarts.

Bovenaan dit pad aangekomen, zien we aan de overzijde de uitgestrekte vlakte van de vallei tussen de beide bergruggen van de Sierra Nevada.

Dan gaat het bergafwaarts over een rotsachtig pad. Voorzichtig lopen door uit te kijken waar je je voeten zet, is dan belangrijk.

Alles dicht in Dólar

Even na 8:00 uur krijgen we het zicht op het eerste dorp dat we straks zullen bezoeken, namelijk Dólar.

Dólar is tegen een bergwand gebouwd.

Boven Dólar zien we de hoge bergen van de Sierra Nevada.

En boven op die hoge bergen zien we duidelijk nog sneeuw liggen.

Met vóór ons het dorp en de sneeuw in zicht lopen we naar Dólar.

Langs het onverharde – maar wel harde – pad staat een bord, waarop wordt aangegeven dat we hier lopen op de Camino Mozárabe de Santiago, en wel op de etappe van Huéneja naar Alquife.

In Dólar blijkt alles dicht te zijn. De kruidenier is gesloten, en de bar ook, evenals de kerk. 

We kunnen hier dus geen boodschappen voor de rest van deze dag halen, en een kop koffie in Dólar drinken, zit er niet in, èn we kunnen de kerk ook niet in.

De kerk van Dólar heeft overigens wel een mooi gedecoreerde kerktoren. Dat zie je niet bij alle kerken in deze regio.

We lopen dus onverrichterzake door, en verlaten bij Ermita de San Antón het dorp. 

Alles ook dicht in Ferreira

Het brede bergpad gaat voor ons over in een smal en steenachtig hellingpad, bergopwaarts. 

Als we al over de top zijn, en aan de ander kant van de berg verder gaan over een smal hellingpad, blijkt dat dit paadje beter toegankelijk is, want veel minder dikke stenen op het pad.

Ook daar waar het pad rotsachtig is, en soms even heel smal langs de rand van de afgrond, blijft het pad prima toegankelijk, dus we lopen lekker vlot voort.

Als we langs een hoge, van dikke stenen opgestapelde muur weer een top bereiken, krijgen we van bovenaf een mooi uitzicht over de volgende plaats, namelijk Ferreira.

Ook achter Ferreira zien we de sneeuw op de hoge bergen achter het dorp.

De kerktoren van dit dorp is niet zo mooi gedecoreerd als die van Dólar van zojuist. 

Als we het dorp binnen lopen, vallen ons direct de grote banieren op die over de balkons van de woonhuizen hangen. Daarop staat de beschermheilige van dit dorp afgebeeld, zijnde Virgen de la Cabeza.

Een groot informatiebord heet ons hartelijk welkom in Ferreira.

Maar dat bord gaat ons in Ferreira niet helpen, want ook hier is alles gesloten, óók het tamelijk grote café-restaurant, waar we toch graag een kop koffie hadden willen drinken. We hebben nu inmiddels 10,1 kilometer gelopen, en het is nu ongeveer kwart voor tien, dus koffiepauzetijd. Dan maar geen koffie, maar een pauze is wel handig na die eerste tien kilometer. Dus gaan we zitten op een bankje in het dorp, waar we iets eten en drinken.

Vóór ons zijn mannen en vrouwen bezig om een grote uitvouwbare tafel op een aanhangwagen met stoelen te laden. Kennelijk valt er vandaag iets te vieren. 

Feest en muziek in Ferreira

Verderop in het dorp ontmoeten we drie mannen, waarvan twee mannen links en rechts straatvuil oprapen, en dat in de meegenomen plastic zakken doen. De derde man komt naar ons toe, en biedt ons uit een volle doos koekjes beiden een heerlijk koekje aan voor onderweg, een lekker rond koekje, met rondom wit anijs; heerlijk, en met dank aan deze vriendelijke man.

In het dorp komen we langs een groot massief stenen gebouw. Het informatiebord ernaast maakt ons duidelijk dat dit de restanten zijn van een Arabisch burchtgebouw, inclusief kasteel, citadel en groot woonhuis.

Tegenover het gemeentehuis staat een grote witte feesttent, waar we doorheen lopen om onze route over het dorpsplein te vervolgen. Aan de andere kant van de tent is een man ook straatvuil – waarschijnlijk van een feest van gisteravond – aan het opruimen, compleet met bezem.

Aan de rand van het dorp staat een groot aantal leden van een muziekkorps met hun instrumenten.

Een jonge vrouw in een prachtig Spaanse jurk stapt net in de auto als we bij het muziekkorps aankomen. Kennelijk hebben we net de muzikale feestelijkheden gemist.

Als ik vraag of iemand Engels spreekt, krijg ik van enkele jongere korpsleden te horen dat niemand Engels spreekt, dus navraag doen over wat hier wordt gevierd, wordt hem niet.

De kopgevel van één van de huizen bij het muziekkorps heeft trouwens een mooie muurschildering van Spaanse vrouwen in een openbare wasplaats.

Wij dalen vanuit het dorpscentrum af naar de begraafplaats van het dorp.

Daarna gaan we bij een groot waterbassin en bij een oude wasplaats een onverhard pad op, het dorp uit, tussen olijfboomgaarden door, die met een doordacht systeem van gemetselde kanaaltjes kunnen worden geïrrigeerd vanuit het waterbassin. Maar dat waterbassin staat grotendeels droog.

Langs bos, olijfbomen en Clint Eastwood

Het brede pad vóór ons gaat bergopwaarts. Een groot deel van dit pad verderop is over de hele breedte geëgaliseerd en volgestort met witte steentjes als plaveisel, en verderop is het pad al even wit, maar dan volgestort met veel fijner steengruis. Zo gaan we alsmaar hoger de berg op, totdat we bovenaan bij een asfaltweg komen. Deze A337 steken we over, bij de plaats waar een groot mededelingenbord verwijst naar de feesten van Ferreira. 

Aan de overzijde van de asfaltweg krijgen we vanaf het brede hellingpad direct al het zicht op de markante burcht van La Calahorra verderop.

We lopen nu bergafwaarts, met links van ons een hellingbos, en rechts van ons brede hellingpad akkers met olijfbomen.

Gaandeweg krijgen we een steeds beter zicht op de opvallend hooggebouwde burcht, met onder aan de berghelling de plaats La Calahorra. 

We zetten nu de afdaling in, in een nagenoeg rechte lijn naar La Calahorra.

Links op een akker staat een eind van ons pad af een klein en oud gebouw van hout en steen, dat hier vast en zeker door boeren op de akker is gebruikt.

Net voorbij de begraafplaats van La Calahorra komen we langs een standbeeld van Clint Eastwood. 

Het informatiebord bij het standbeeld maakt duidelijk dat de omgeving van La Calahorra is gebruikt voor de filmopnames van spaghetti-western-films van Sergio Leone, de regisseur van veel western-films met acteurs zoals ook Henry Fonda en Bud Spencer.

Eindelijk koffiepauze bij motorrace

We wandelen even later de plaats La Calahorra binnen ter hoogte van hotel-restaurant Rosabel. Dat is wel open, dus we gaan direct naar binnen. Dat het binnen aangenaam warm is, valt op, omdat we vandaag op behoorlijke hoogte lopen, en het bewolkt is en iets waait, is het buiten nogal fris. Met drie laagjes kleding, en Durkje ook nog handschoenen aan, kunnen we goed op temperatuur blijven tijdens het lopen, maar warm is het dus zeker niet. Wel heel mooi wandelweer overigens, dus we hebben niets te klagen over het weer. En bovendien is de route vandaag uitzonderlijk mooi. Kortom, een top-wandeldag.

Binnen drinken en eten we heerlijk, en ondertussen zien we op het grote televisiescherm de motorraces in het Spaanse Jerez, populair hier in Spanje.

Als we naar buiten gaan, vraagt een man ons of wij uit Fryslân komen. Hij zag namelijk op onze uitrusting een Fries vlagje. Hij vertelt dat hij heeft gevaren in Sneek, en zodoende de Friese vlag herkende. Hij is afkomstig uit Wenen in Oostenrijk, en opvallend kortademig. Hij verblijft hier in dit hotel, omdat hij hier op de motor rondrijdt in Spanje, en het voor hem op deze hoogte veel te koud is op de motor. De komende dagen zal het iets warmer worden, dus dan zal hij vast weer verder trekken.

Pracht & praal in La Calahorra

Door het centrum van La Calahorra moeten we zelf de weg zoeken en vinden, want de doorgaande pelgrimsroute is gestremd, omdat de straat van gevel tot gevel is opgebroken en open gegraven voor rioleringswerkzaamheden.

Via een omweggetje naderen we dan toch de kerk van La Calahorra, in de hoop dat die wel open is.

En ja hoor, ook hier hebben we geluk, want de kerkdeur staat open. We gaan naar binnen, en zijn dan terechtgekomen in een prachtige kerkzaal. 

Een man die druk heen en weer loopt in de kerk vragen we of we een parochie-stempel kunnen krijgen voor onze pelgrims-paspoorten. Dat kan, en hij nodigt ons uit naar de evenzo prachtige sacristie, waar hij het kerkstempel in onze pelgrimspaspoorten zet. Hij wil ook graag weten waar wij vandaan komen, en waar wij heen gaan.

Dan bekijken we het interieur van deze schitterende kerk. 

De man doet alle lichten in het koor voor ons aan.

Dan zien we ook het schitterende zilveren altaarstuk in het koor van de kerk.

Ook de nissen zijn prachtig gedecoreerd.

Eén van de nissen heeft een opvallend mooi gedecoreerd plafond.

Het is een kerk vol pracht en praal, dus ook wel een aanrader om die open te stellen.

We zijn dan ook blij dat deze mooie kerk de deur open had, óók voor ons als passerende pelgrims.

Veldpad door de vallei

Buiten gekomen, lopen we door de smalle straten naar de rand van deze plaats. Rechtsboven ons zien we de in de 16eeeuw in Renaissance-stijl gebouwde burcht. 

Deze burcht is gebouwd op het onderstel van een nog veel oudere moorse burcht.

Aan de buitenrand van La Calahorra komen we langs een tuinhek, waar we kunnen zien dat zich achter dat hek een tuin bevindt waarin men in allerlei vormen en kleuren bijzondere bouwwerkjes heeft gemaakt, en allerlei andere objecten in nogal uiteenlopende stijlen. Daar is iemand vast en zeker heel creatief bezig geweest, maar van een samenhangend concept is beslist geen sprake. Wat er staat, zal de meeste voorbijgangers allicht opvallen.

Wij gaan het open veld in, en laten La Calahorra en haar hoge burcht achter ons.

Even later steken we door een doorwaadbare plaats een drooggevallen rivier over.

Mooi bloeien de bloemen - zoals de helderrode klaprozen - in de bermen langs het veldpad in deze vallei. Aan beide zijden liggen de akkers, waarvan een aantal langs het pad hokjes hebben, waarin wellicht waterpompen staan, om de akkers mee te bevloeien.

Minas del Marquesado

Rechtsvoor ons zien we roodbruine tot paarse rotsen oprijzen, verkleurend naar gelang de zon erop schijnt. 

We naderen Alquife, maar komen eerst nog langs een voormalig mijnwerkersdorpje.

Rechts van de roodbruine weg en van het roodbruine pad staan oude, vervallen en leegstaande wooncomplexen, waarin vroeger wellicht mijnwerkers hebben gewoond.

We komen namelijk eerst langs de oude ijzerertsmijn van Marquesado.

Hier komen we langs een enorme kuil in het landschap, waarin door open mijnbouw ijzererts is gewonnen. 

Het waren al de Romeinen die hier vroeger ijzererts wonnen, en dat is zo eeuwen doorgegaan, totdat in 1997 de ijzerertsmijn is gesloten. Er zijn overigens plannen om deze mijn weer te heropenen.

We passeren diverse bedrijfsgebouwen, die zijn afgesloten door ijzeren hekwerken.

De bodem en het wegdek en veel van wat nog meer boven de grond zichtbaar is, is roodbruin gekleurd.

Eten en slapen in Alquife

Dan wandelen we om 12:45 uur de plaats Alquife binnen. 

Zo’n honderd meter van de route af is een Coviran-supermarkt, maar die blijkt gesloten te zijn, dus boodschappen halen voor vandaag en morgen, lukt vandaag niet hier in Alquife. 

Nog voordat we bij de kerk komen, zijn we de plaatselijke bar gepasseerd, die open is.

We kijken eerst even bij de kerk, maar die is gesloten.

Daarna gaan we terug naar de bar op de hoek achter ons, en vragen of we daar iets kunnen eten. Dat blijkt heel goed mogelijk te zijn, want men serveert hier ook maaltijden.

Het bestellen is – ondanks dat de ober Engels spreekt – wel een uitdaging trouwens, want de ober komt wel drie keer bij onze tafel om te vertellen wat ze momenteel niet in voorraad hebben. Na veel heen en weer-overleg lukt het uiteindelijk om een op regionale wijze bereid kipburgermenu te bestellen, en dat laat men hier vergezeld gaan van overheerlijke tapas. 

Resultaat is dat we er heerlijk zitten te eten, op nog geen kilometer afstand van onze herberg van straks.

We hebben nog een beetje brood in onze rugzak, en gaan voldaan van die lekkere maaltijd vanuit het centrum van Alquife enkele honderden meters buiten de bebouwde kom heuvelopwaarts naar de herberg, waarvan de herbergier Manuel ons gisteren telefonisch toezegde er te zullen zijn als wij arriveren in zijn private herberg.

Daar worden we hartelijk ontvangen, en dan wordt ons één van de beide slaapzalen toegewezen, waar we vannacht kunnen slapen, en dan zal Manuel ons morgen om zeven uur een ontbijt serveren in de woonkeuken van onze herberg. Half zeven vond hij te vroeg, maar zeven uur vond hij een acceptabel alternatief, dus zo doen we het.

Manuel vertelde ons overigens ook dat hij vandaag niet meer gasten verwacht, dus ook hier zijn wij de komende nacht waarschijnlijk de enige twee gasten.

Het weer is vandaag wat wisselvallig, want halverwege de middag begin het hard te waaien, en even later komen er twee fikse buien, maar wij zijn gelukkig ruim op tijd binnen.